Familiar face.

Het was nog even wennen, dit nieuwe leven. Het was wennen dat de tijd gereset werd, dat hij dezelfde mensen op dezelfde tijdstippen tegenkwam, maar het begon te wennen. Hij vond het vreemd dat zij in het huis de enigen leken te zijn die nog herinneringen hadden van wat er eerder was gebeurd. Maar hij vond het sowieso al vreemd toen hij zijn bijzonderheid ontdekt had. Misschien dat iemand anders in zijn plaats het wel cool had gevonden om hun ergste vijand te confronteren met hun ergste angst, maar Jace wilde dat hij normaal was. Of dat hij een andere bijzonderheid had die hem niet zo in de problemen had gebracht. Ja, de jongen waardoor hij verplicht had moeten verhuizen had het bloed onder zijn nagels gehaald en ja, misschien verdiende hij zijn straf ergens wel, maar verdiende iemand het echt om in het ziekenhuis opgenomen te worden door een trauma weer te herbeleven? Jace had het licht uit zijn ogen zien verdwijnen en even had het gevoeld alsof hij de jongen had vermoord, al had hij de jongen fysiek niks aangedaan. Zijn ouders hadden natuurlijk direct geweten wat er gebeurd was, maar aangezien niemand kon uitleggen wat hij had gedaan en ze eigenlijk niet eens wisten op welke manier hij erin betrokken was geraakt, was hij er eigenlijk nog vrij goed vanaf gekomen. Alleen het idee dat hij iemands leven had afgepakt, dat hij de jongen levenslang trauma’s had bezorgd die niet verwerkt zouden worden, liet hem slecht slapen ’s nachts. Jace was een vriendelijke jongen die bijna nooit kwaad werd en zijn bijzonderheid had hij helemaal niet willen gebruiken, maar iets was in hem geknapt toen de jongen hem hard tegen de grond had geduwd. Hij zuchtte. Waarom moest hij zichzelf er steeds aan herinneren dat hij er niet meer aan moest denken? Zijn oog viel op een ijssalon en meteen werd hij al iets opgewekter. De rij binnen was vrij lang, maar het volk werd sneller weggewerkt dan hij had gedacht en niet veel later liep hij naar buiten met een hoorntje met één bolletje chocoladeijs en eentje met banaan. Hij bleef echter stilstaan toen hij een meisje met blond haar zag en meende haar te herkennen. “Chloé…?” Huh?

Een vreemd gevoel van blijdschap vulde zijn binnenste toen hij Chloé herkende en zij hem ook. Het was goed om te weten dat hij niet de enige was die de vreselijke tocht van Los Angeles naar hier had gemaakt. Hij had echter nooit iets bijzonders aan haar gemerkt, maar dat zou bij haar ook wel niet het geval geweest zijn wat hem betrof; ze begroette hem vrolijk, alsof hij geen vreselijke fout had begaan. Alsof hij niemand naar het ziekenhuis had geholpen. Natuurlijk was zij jonger dan hem en kon het zijn dat ze al weg was toen het gebeurd was met de jongen. Hij nam aan dat dat het ook was; nieuws in Los Angeles ging snel en Jace had per direct moeten vertrekken toen mensen zich bepaalde dingen van hem begonnen te herinneren. Ergens was het wel fijn om te weten dat Chloé niks wist van zijn verleden en dat ze hem daarop dus niet kon beoordelen. En dus besloot hij om voorlopig nog niks te zeggen over wat er was gebeurd. Jace sloeg zijn arm kort zijdelings om Chloé heen en drukte een kus op haar wang, waarna hij een stapje naar achteren deed en haar snel van top tot teen bekeek. Hij merkte met een scheve grijns op dat ze nog niks veranderd was. Ze was nog even meisjesachtig, vrolijk en sociaal als hij haar herinnerde. Ze hadden niet heel erg veel met elkaar gesproken, maar die keren dat ze dat wel gedaan hadden, had Jace al opgemerkt dat hij haar een aangenaam persoon vond. “Dat kan ik ook van jou zeggen,” zei hij met een grijns tegen haar. “Ik geloof dat ik om dezelfde reden hier ben als jij.” Aangezien ze hem herinnerde, nam hij aan dat zij ook in het huis woonde. “Maar met mij is alles gezien de omstandigheden best wel prima. Het is alleen even wennen om hier te zijn. Het is zo anders dan Los Angeles.” Om dat te benadrukken, liet hij zijn blik even glijden naar de mensen die stand hielden om een praatje met elkaar te maken, allemaal oprechte blije blikken en oprechte blije glimlachjes naar elkaar werpend. In Los Angeles was dat zo anders, waar een hoop mensen bestonden uit fake smiles en fake gedrag.

Jace gaf een knikje naar haar. “Ik denk dat je dat overal wel tegenkomt, die verschillende nationaliteiten,” sprak hij. Dat was nu eenmaal niet te vermijden en zeker niet in een grote stad, maar ook in kleine dorpjes was er vaak sprake van verschillende nationaliteiten. Het was nu eenmaal een onderdeel van de samenleving en iets wat niet te vermijden was. Jace vond het echter niet erg; hij vond het oprecht interessant om anderen te analyseren en te ontdekken welke karakteristieken ze juist hadden en wat typerend was voor mensen die uit dezelfde streek afkomstig waren en wat helemaal niet. “Maar het is wel iets waar je snel aan gewend kunt raken, toch? Het geeft je in elk geval meer ruimte om de mensen om je heen eens goed te bestuderen.” Hij glimlachte naar haar. Hij had al zeker interessante types opgemerkt en het feit dat ze allemaal een bijzonderheid hadden, maakte het alleen maar interessanter voor hem om zich over hun te ontfermen. Wat hem weer bracht naar de reden waarom hij zo verbaasd was geweest om haar tegen te komen. “Ik had echter nooit gedacht dat we in hetzelfde schuitje terecht zouden komen. Wist je allang dat je een bijzonderheid had of heb je het toevallig ontdekt?” Ze was in elk geval eerder vertrokken uit Los Angeles dan hijzelf. Een verschijning als Chloé bleef – zowel uiterlijk als innerlijk – niet onopgemerkt en dus was het Jace wel opgevallen toen hij haar steeds minder en minder tegenkwam in het uitgaansleven. Hij wist dat hier trouwens wel een club aanwezig was, maar hij had de moeite nog niet genomen om het te ontdekken. Misschien zou dat met Chloé aan zijn zijde wel veranderen. Het uitgaansleven betreden met iemand uit je eigen omgeving was immers aangenamer dan iemand die je totaal niet kende.

Jace gaf een knikje op haar woorden. Ja, dat was zeker waar. Iedereen was bijzonder op zijn eigen manier, maar dit was iets wat hun net dat beetje extra bijzonder maakte. Het was vreemd om zo over zichzelf na te denken, maar het was wel de waarheid. Hij had nog nooit eerder gehoord van iemand die andermans ergste angst kon weerspiegelen of iemand die elementen kon beheersen, maar opeens zat hij in een huis vol met mensen die dat wel beheersten, hijzelf inbegrepen. Het was vreemd om over na te denken en Jace voelde zich nog altijd niet helemaal op zijn plek, maar nu hij wist dat Chloé hier was, voelde het al een stuk minder onaangenaam. Alsof hij niet het enige zwarte schaap in een grote stad was geweest. Maar nu Chloé hier woonde, was er misschien ook een kans dat er anderen van Los Angeles in huis woonden waar zij beiden nog geen weet van hadden? Hij nam toch tenminste, kijkend naar Chloé’s reactie, aan dat ze geen weet had van andere personen die zij kende van Los Angeles en die in het huis woonden. Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze hakkelend iets vaags zei over dat ze altijd wel iets van haar bijzonderheid had geweten en sloeg zijn armen over elkaar toen ze plotseling over hem begon. O, nee. Zo makkelijk ging hij het haar dus niet maken, hè. “Geen idee,” antwoordde hij al even vaag terug. “Ik werd er op een dag zomaar mee geconfronteerd en dat was dat.” Hij trok zijn wenkbrauwen naar haar op. “En nu zonder geheimen, of ik vertel het mijne ook niet.” Hij zette zijn handen in zijn zij en keek haar nu op een ietwat uitdagende manier aan.

Jace had een groot scala aan mensenkennis. Hij had voordat hij in de lus kwam al genoeg mensen in Los Angeles geanalyseerd om hun gedrag een verklaring te geven en in zijn gezin was zijn moeder ook een leermeester geweest. Hij herkende Chloé’s gedrag dan ook van zijn moeder als deze op het punt stond om in huilen uit te barsten omdat ze iets niet wilde vertellen. Ze schaamde zich ergens voor, dat was wel duidelijk. En ze dacht ook dat Jace het misschien wel door zou vertellen of haar zou beoordelen. Wist ze ondertussen dan nog niet dat Jace anders was dan al die andere onvolwassen sukkels in Los Angeles? De populariteit aan het hebben van een stel hersens bij de mannelijke populatie in Los Angeles was vrij triest te noemen en dus begreep Jace Chloé ergens wel, daar nog bij komend dat hun level van vriendschap niet ontzettend hoog was om mee te beginnen, maar had ze dan niet door dat hij het wel meende en dat hij haar niet zou veroordelen? Jace onderdrukte een zachte zucht toen hij zag gebeuren wat hij al aan had voelen komen en even was hij in tweestrijd. Hij vond het lastig om met dit soort emoties om te gaan en als het Chloé niet was geweest, had hij zich wellicht allang omgedraaid of afstand gehouden, maar de werkelijkheid was dat het Chloé wel was en dat ze in niets leek op het meisje dat hij had gekend in Los Angeles. En dat was niet zonder reden. “Hé,” zei hij zachtjes en hij legde een hand op haar schouder, bemoedigend een kneepje gevend. “Het is oké. Je kunt het me heus wel vertellen, hoor.” Hij glimlachte flauwtjes naar haar. “Ik zal je niet raar aankijken en het zal ook tussen ons blijven. Maar dan wil ik ook dat hetgeen wat ik je vertel tussen ons blijft.” Misschien zou ze zich sneller geneigd voelen om haar geheim met hem te delen als hij er een tegenprestatie tegenover liet staan. Zo zat de meerderheid van de mensen toch in elkaar, dacht hij zo.

Jace wist dat hij haar zo ver had gekregen. Er waren bepaalde signalen die mensen afgaven wanneer ze braken, wanneer ze toe gingen geven en hun verhaal gingen vertellen. Alles bij Chloé wees erop dat ze het ging doen en Jace gaf enkel een simpel knikje toen ze hem naar de bank leidde. Hij had geen idee hoe hij haar moest troosten – dat had hij bij zijn moeder toen ook niet geweten, al had hij haar verdriet minutenlang van te voren zien aankomen – en dus deed hij het enige wat hem logisch leek en wat op troosten trok zonder al te veel lichaamscontact: hij legde een hand op de hare. En vervolgens liet hij haar spreken. Hij liet zijn gezicht opzettelijk onpeilbaar toen ze haar verhaal deed. Het was logisch hoe haar bijzonderheid op gang was gekomen, hoewel de aanleiding ervan waarschijnlijk bij niemand anders in het huis voorgevallen zou zijn. Natuurlijk wist je het niet zeker; Jace had nooit geweten dat Chloé eigenlijk een man was, maar eigenlijk deed dat er ook helemaal niet toe. Het was hoe ze toen was op die momenten dat ze met elkaar spraken, dat ze met elkaar dansten en elkaar begroetten en dat was genoeg voor hem. Wie ze ooit was geweest, deed er niet toe. Het ging om wie ze nu was, al leek ze dat zelf moeilijk te kunnen loslaten. Een glimlach verscheen om zijn lippen toen ze klaar was met praten en eindigde met de vraag of hij zich ook verraden voelde. “Chloé toch…” Hij gaf een klopje op haar hand. “Wat denk je nu zelf? Dat ik boos op je ga worden omdat je er niet mee te koop loopt? Ik vind dat iedereen moet doen en moet kunnen zijn waar hij of zij zich goed bij voelt. Het feit dat je het gedaan hebt, spreekt dat je ballen aan je lijf hebt zitten. Niet letterlijk meer, nu,” voegde hij er haastig aan toe, maar met een flauwe glimlach. “Ik accepteer je om wie je bent. Voor mij zal je altijd Chloé Hill blijven omdat ik je zo ook ontmoet hebt. En ik denk dat je echt geen fuck moet geven om wat anderen zeggen, zeker de mensen van Los Angeles niet. De meesten hebben zelf een schroefje loszitten, dat weet jij zelf net zo goed als ik.” Hij gaf nogmaals een klopje op haar hand en grijnsde. “Dus nee, ik voel me niet verraden. Ik denk dat ik juist heel blij ben dat we elkaar weer ontmoet hebben en hoop dat we beter contact kunnen hebben dan in Los Angeles vanaf nu.”

Jace wist hoe onbeholpen hij kon zijn in dit soort situaties. Misschien als ze al op een iets hoger level van hun vriendschap zaten dat hij zijn armen om haar heen had geslagen, maar nu vond hij dat nog veel te awkward en moest ze het maar doen met de klopjes die hij op haar hand gaf. Hij had echter wel het idee dat zijn woorden veel meer effect op haar hadden dan zijn daden ooit hadden kunnen doen, wat zijn schuldgevoel aan het gebrek van lichamelijk contact wat deed afnemen. Hij was gewoon niet zo’n jongen die meteen heel klef met anderen deed. Ach ja. Jace voelde blosjes op zijn wangen tevoorschijn komen toen een oude man leek te suggereren dat ze een koppel waren en dat Jace haar afgewezen had of iets dergelijks. Hij onderdrukte een zucht en wierp de man een norse blik toe. Gelukkig liet hij hun met rust, maar Jace voelde zijn lichaam nog altijd ongemakkelijk prikkelen terwijl hij zich weer op het gesprek focuste. Hij had nog nooit een vriendin gehad en dus wist hij niet goed hoe hij hierop moest reageren, maar gelukkig ging het onderwerp weer naar Chloé. “Dat kan ik me voorstellen,” sprak hij op een kalme toon. “Al denk ik niet dat jij iemand bent die jezelf snel eenzaam laat voelen of erin blijft hangen.” Chloé was op dat vlak echt een sociaal beest. Als de mensen niet naar haar kwamen, ging zij wel naar de mensen toe. Hij was op sommige momenten hetzelfde, maar op andere momenten totaal niet. Hij klemde zijn kaken op elkaar en liet een zucht ontsnappen toen ze naar hem vroeg. Dat was te verwachten. En omdat zij haal ziel zowat had blootgesteld aan hem, kon hij nu moeilijk afwijzend gaan reageren. “Tja, waar moet ik beginnen?” Hij haalde zijn schouders op. “Mijn bijzonderheid heeft me aardig in de problemen gebracht, laten we maar zeggen.” Daar was ze natuurlijk niks mee. Hij haalde diep adem. “Mijn bijzonderheid houdt in dat ik anderen hun ergste angsten kan weerspiegelen en dit tegen ze kan gebruiken. Er was een jongen op school die met het bloed onder mijn nagels vandaan bleef halen en ik was via via te weten gekomen dat hij een aanrijding heeft gehad met een vrachtwagen en dat hij sindsdien niet meer hetzelfde is. Er kwam een dag dat hij me ontzettend pissig maakte en ik heb dat beeld tegen hem gebruikt. Blijkbaar had het zo’n effect op hem dat hij naar het ziekenhuis moest en nu… en nu zit ik hier.” Hij haalde zijn schouders op, zijn blik van haar afwendend. Hij wilde niet dat ze zag wat voor een effect zijn eigen bijzonderheid op hem had.

Jace schrok kort toen ze haar hand op de zijne legde en er een kneepje in gaf, maar hij trok zijn hand niet weg. Hij had hetzelfde bij haar gedaan, nog maar een paar minuten geleden en dat had ook niet vreemd of verkeerd aangevoeld. Jace was niet iemand die echt goed was in fysiek contact. In Los Angeles had hij tijdens enkele avondjes uit met zijn zatte kop wel een paar meisjes gezoend, maar het was altijd bij dat gebleven. Een vriendin had hij nog niet gehad en toen hij met zijn bijzonderheid begon te worstelen, was het daar al helemaal niet meer van gekomen. De jongen richtte zijn blik op Chloé en haalde zijn schouders op. Wat als hij haar nu eens zou vertellen dat hij zijn bijzonderheid ergens juist wel als een meerwaarde beschouwde? Dat het hem een soort van machtsgevoel gaf dat hij anderen erbij kon lappen als ze hem iets aan probeerden te doen? Dat zijn bijzonderheid ook een soort van zelfverdedigingsmechanisme was die hij kon zetten wanneer hij maar wilde? Ja, hij was verafschuwd over wat er was gebeurd en ergens was er een deel in hem dat niet meer geconfronteerd wilde worden met zijn bijzonderheid, maar de drang om de angsten van anderen te leren kennen zodat hij zichzelf kon verdedigen, was nog altijd aanwezig. Dat was echter niet iets wat hij met haar ging delen en dus concentreerde hij zich maar op wat ze zei. “Ik weet het niet precies,” zei hij met een frons. “Volgens mij hebben of mijn ouders of een leerkracht van school miss Bluebonnet gecontacteerd toen ze merkten dat mijn bijzonderheid de spuigaten uit begon te lopen.” Hij had een leerkracht gehad op zijn school waar hij het goed mee had kunnen vinden en vermoedelijk was zij diegene geweest die alarm had geslagen. Niet omdat ze Jace uit haar leven wilde zien verdwijnen of omdat ze bang voor hem was, maar juist om hem en zijn omgeving tegen zijn bijzonderheid te beschermen. “En aangezien de meesten van school me met een angstige blik begonnen te bekijken na dat incident met die jongen moest ik wel weg uit Los Angeles. Zelfs al was de lus er niet geweest, dan had ik nog niet kunnen blijven daar.” Hij haalde zijn schouders op. “Het is niet aangenaam om te weten dat je iemand kunt breken met een vingerknip van je vingers, maar… misschien kan het in de toekomst ook wel handig zijn. Ik weet het niet.”