Time to think.

Er waren een paar ruimtes van het huis die Jax nog niet nader onderzocht had, mede door het feit dat hij andere prioriteiten hoger op zijn lijstje had staan. Zoals ’s avonds laat nog uitgaan en plezier gaan maken. Hij kon het aantal dorpelingen waar hij mee had gedanst – en van wie hij er enkelen had gezoend – niet langer op één hand tellen, wat wilde zeggen dat zijn dagen hier wel begonnen te vorderen. Het was echter een vrij saaie bezigheid om constant te hebben en dus had de jongen zich nu iets meer afgezonderd en was hij niet buiten het huis gegaan. Hij had een joggingbroek aangetrokken – zoals hij altijd deed als hij besloot om zijn voormiddag te slijten in het huis, want hij was er vrij zeker van dat hij vanavond toch weer uit zou gaan, ondanks zijn goede voornemen van nu – en liep wat doelloos rond door het huis. Hij ging naar de hoogste verdieping, waar ook de kamers en de badkamer waren, en liet zijn blik naar het houten trappetje glijden dat hem naar het hoogste gedeelte van het huis zou brengen. Omdat hij ergens wel benieuwd was waar het hem zou brengen, besloot hij om de trappen te beklimmen en stond hij niet veel later in een afgesloten, lekker qua temperatuur aanvoelende ruimte. Jax liep naar voren, waar de ramen zich bevonden. Hij plaatste zijn handen op het raamkozijn en liet zijn blik naar buiten glijden, waar hij de tuin zag. Het was best wel een mooi uitzicht om te zien en Jax verloor zichzelf even terwijl hij genoot van het uitzicht, de stilte en de sereniteit van de plek zelf.

Het was er zo kalm en sereen dat Jax het gevoel had dat hij helemaal zen werd, vooral onder de zachte akkoorden van een gitaar. Wacht, gitaar? Jax keek verwilderd op en draaide zich om waardoor hij een meisje achter zich met een gitaar zag spelen. Ze was hem niet eens opgevallen toen hij de ruimte binnenstapte, al was hij er vrij zeker van dat zij hem wel al had gezien. Jax draaide zich om en sloeg zijn armen over elkaar heen, leunend tegen het raamkozijn aan terwijl hij luisterde naar de muziek dat het meisje produceerde. Ze was beter dan hij ooit zou zijn en hoewel er duidelijk akkoorden waren die niet goed gingen, hoorde Jax ook wel dat ze vrij goed kon spelen en dat er echt wel een ritme in haar muziekspel zat. Wellicht omdat ze gitaarlessen had gevolgd voordat ze naar de lus kwam? Jax vroeg zich altijd af hoe het moest zijn als je als kind terechtkwam in de lus, wetend dat je niet meer ouder zou worden dan dat. Of ze moest uit de lus gaan. Het deed Jax altijd afvragen hoe hun bijzonderheid al op zo’n vroege leeftijd getriggerd kon zijn terwijl hij die van hem pas in de puberteit had ontdekt. Het gitaarspel stopte voor even en Jax ging in de buurt van het meisje zitten, maar nog niet genoeg om haar te storen. Ze leek qua uiterlijk een klein beetje op Daphne, al was dat enkel puur gebaseerd op haarkleur en hoe het over haar schouder viel. Het deed Jax denken aan de momenten dat hij met zijn zusje had beleefd en het samenspel van sereniteit, de gitaarakkoorden en zijn herinneringen zorgden ervoor dat er een verdwaalde traan langs zijn wang naar beneden liep.

Zodra Jax zich bewust werd van de traan die over zijn wang rolde, veegde hij deze snel weg met zijn handpalm, hopend dat het meisje het niet echt gezien had. Het was natuurlijk niet bepaald stoer van hem om te zitten janken door één of andere gitaarlied dat ze speelde, maar de herinneringen aan zijn jongere zusje waren zo levendig geweest dat hij dat lastig van zich af had kunnen zetten. Jax spendeerde zijn avonden meestal met zuipen en dronken worden omdat hij niet langer wilde herinneren wat hij nu niet meer had. Het gitaarspel van het meisje herinnerde hem er echter weer aan, maar Jax vond het deze keer niet zo erg. Ze leek het niet gezien te hebben en ging over naar een vrolijker lied, iets waar Jax nog rustiger van werd. Hoewel hij eerst met zijn benen naar zich toegetrokken naast haar had gezeten, besloot hij nu om languit op zijn rug te gaan liggen en met gesloten ogen te luisteren naar het lied dat ze aan het spelen was. Met zijn ogen gesloten drongen de klanken immers beter tot hem door en had hij meer het idee dat hij er beter van kon genieten.