Time to kill some time.

De tweede lockdown was van start gegaan. Dat wilde zeggen dat Miles niet veel anders te doen had dan zijn tijd binnen te vertoeven. Hij was er immers niet zo happig op om naar buiten te gaan en monsters tegen het lijf te lopen die hij niet eens kon zien. Aan de andere kant leek het hem wel misschien verstandig om wat op zijn gave te oefenen zodat hij de tijd hopelijk meer dan een paar seconden stil kon laten staan. En hij wilde ook eens meerdere doelwitten oefenen, maar het zou stap voor stap moeten gaan. Misschien kon hij wel eens zo’n mentor aanspreken zodat deze hem het één en ander kon leren, al leek het hem nu interessant om zelf al wat dingetjes uit te proberen. En dus was Miles naar de trainingsruimte gegaan, waar hij tot zijn opluchting niemand zag. Niet dat hij het een probleem vond om sociaal contact te hebben, maar hij wilde dit eerst zelf even uitzoeken voordat er anderen kwamen. Hij had een paar plastic bekertjes gevonden in de keuken en zette deze op de grond neer, waarbij hij er twee in zijn handen hield. Hij haalde diep adem, gooide de bekertjes hoog in de lucht en stak vervolgens zijn hand uit om zijn energie te concentreren op de bekertjes. De twee bekertjes bleven in de lucht hangen, maar na drie seconden vielen ze beiden al op de grond. Miles fronste, raapte ze op en gooide ze opnieuw hoog in de lucht, waarna hij dezelfde proces herhaalde. Na drie seconden lagen ze echter alweer op de grond en kort krabde hij over zijn nek. Hoe ging hij dit nu weer aanpakken?