[FINISHED] [TW: Drugs, grof taalgebruik, geweld] I'm in need for a needle.

Wat had hij al een hekel aan dit klotehuis en hij was er nog geen week. Niet dat hij dat echt met zekerheid kon zeggen omdat elke dag zichzelf herhaalde, maar hij dacht hier wel ongeveer een week te zijn. Hij miste zijn stad. Hij miste zijn bende. Hij miste zijn beste vriend. Hij miste het gevoel van vergetelheid en alles wat daarbij kwam kijken. En dus had hij contact opgenomen met iemand in het huis die in drugs handelde. En via die persoon was hij in de club uitkomen, waar hij nog meer personen had gevonden die drugs handelden. En via die persoon in de club had hij dan weer spul gekregen die hij in zijn aderen kon spuiten en dat pijnstillend zou werken. Het zou hem doen oppeppen en zijn ellende even vergeten. Hij had meerdere soorten drugs gebruikt in zijn leven en dus kende hij de verschillende soorten wel. En nu zat hij, midden in de nacht, te spelen met één van die spuiten en er naar te kijken. Hij had gehoord over de strenge regels en wist dat hij in het huis geen drugs of alcohol mocht gebruiken. Hij wist ook dat hij een straf kon krijgen als hij het wel zou doen, maar daar zat hij eigenlijk niet mee. Natuurlijk mocht hij hier niet helemaal stoned zitten als één van die kinderen naar beneden zou komen en dat was dan ook de reden dat hij er wat twijfelachtig naar aan het kijken was. Hij had zin om die naald in zijn ader te duwen en gewoon even alle ellende om zich heen te vergeten, maar hij had het idee dat hij zich dan beter ergens in het centrum van Inndyr kon verschansen en niet hier. Hij had echter geen controle over zijn gave als hij onder invloed was en dus konden mensen makkelijk gebruik van hem maken als ze hem hier zouden vinden. Hij richtte zijn blik opnieuw naar de naald, maar schrok op toen hij voetstappen hoorde. Hij liet het stomme ding ook nog eens op de grond vallen en keek met een emotieloze blik toe hoe het ding van hem wegrolde, naar de voeten van diegene die in de kamer was gekomen. Verdomme.

De ander leek niks te zeggen te hebben, behalve Matthew een afkeurende blik toe te werpen. Alsjeblieft zeg. “Als je me niks anders te bieden hebt dan een vuile blik, rot dan een eind op,” zei Matthew op een botte toon tegen hem. Toen bekeek hij de jongen nog eens beter en ging in zijn gedachten na waar hij de jongen al eens eerder had gezien. En toen kwam het in hem op. Op het feest. Daar was hij samen geweest met een meisje wiens jurk niet veel korter had moeten zijn of Matthew en zowat heel de kamer had gezien wat voor soort lingerie ze droeg. Maar misschien kickte ze daar juist wel op. “Of ga terug naar je bitch, maar laat mij met rust.” Hij knikte vervolgens in de richting van de spuit. Want ja, die wilde hij natuurlijk wel terug hebben. “En voordat je gaat, pass me even die spuit, wil je?” vroeg hij vervolgens op een aardige toon, hoewel zijn blauwe ogen kil keken naar de jongen voor hem. Het interesseerde hem werkelijk waar geen reet of hij de jongen kwaad had gemaakt door zijn vriendin te beledigen of wat dan ook. Matthew hield er niet van als anderen hem al afkeurden zonder dat ze de moeite deden om een gesprek met hem te hebben, al wist hij wel dat hij dan ook niet echt gezellig zou zijn. Het was echter meer een formaliteit dat voor hem aanwezig moest zijn om de ander een kans te geven zich aan te passen naar zijn straatje en als dat niet gebeurde, dan werd hij grof, direct en bot. En dan zochten ze zelf maar uit hoe dat ze reageerden, Matthew kon het allemaal vrij weinig schelen.

Ondanks dat Matthew zich had voorgenomen dat het hem niets kon schelen hoe de jongen zou reageren, ging er toch een vlammende woede door hem heen toen de jongen de enige spuit die hij nog in zijn bezit had kapotmaakte. Hij zag hoe het glas zich versplinterde en hoe het gedeelte van de drugs volledig verloren ging. Hij kwam overeind en prees zichzelf de hemel in omdat hij niet onder invloed was van iets. Hij maakte zichzelf binnen een paar seconden onzichtbaar, liep naar de jongen toe en gaf hem vervolgens een harde vuistslag in de richting van zijn gezicht. Daarna liep hij weer terug naar de bank en maakte zichzelf weer zichtbaar, waar hij de jongen met een ijzige blik aankeek. “Ik zeg het je nog één keer,” snauwde hij de jongen toe. “Ga terug naar die bitch van je en laat me met rust.” Oh, maar als de jongen hem kwaad zou maken, dan zou hij het nog wel tien keer erger maken. En zijn gave zou er alleen maar voor zorgen dat hij de jongen compleet zou laten doordraaien. En dus maakte hij zichzelf onzichtbaar en liep naar de linkerkant van de kamer. “Vind je het trouwens normaal hoe dat ze zich kleedt?” Snel liep hij weer naar de rechterkant. “Ze ziet eruit als een hoer met die korte jurkjes die ze draagt.” Hij liep weer terug naar de linkerkant. “Ik durf te wedden dat jij niet de enige bent met wie ze het doet. En eigenlijk verdien je dat ook wel. Vuile loser die je er bent.” Nu liep hij naar het midden van de kamer toe, maar maakte zichzelf niet zichtbaar. Nee, hij ging het de jongen niet gemakkelijk maken. De vuile loser zou afzien en dat zou hij geweten hebben.