[FINISHED] It's a new day.

Blijkbaar was zij niet de enige die er zo over dacht: Kelvin’s woorden en zijn tevreden blik gaven aan dat hij er hetzelfde over dacht. Het was een blik die ze nog niet vaak bij hem had gezien omdat hij zich meestal achter een arrogante, harde façade verborg en even was ze gefascineerd door de zachtheid die zijn blik uitstraalde, als je het al zo kon noemen. Zijn blauwe ogen bleven kort op die van haar hangen en onbewust was het een beeld dat Hazel in zich opnam en dat bij haar bleef hangen. Ze had hem in het licht van de vorige avond nog niet goed genoeg bekeken en daarom vielen er haar nu des te meer details op, al zeker toen hij zijn jas op de grond gooide. De opgerolde mouwen die zijn blote armen aan haar lieten zien, zijn overhemd toonde aan dat hij een slanke bouw had. Zijn blauwe ogen straalden meer karakter uit dan Hazel tot nu toe in de lus was tegengekomen en voor de één of andere reden was dat beeld dat bij haar bleef hangen ook datgene dat haar het meeste interesseerde. Toen streken hun handen langs elkaar, was er een momentopname van lichaamscontact tussen hun en zorgde de licht elektrische schok die door haar heen ging ervoor dat ze snel haar hand terugtrok. Ze begreep niet goed waarom hun lichaamscontact, zo kort zelfs, zo’n effect op haar had, maar de waarheid was wel dat de natuurlijke blos die ze sowieso al op haar wangen had verergerd werd en dat het zelfs overging naar blozen. Hazel richtte haar zeegroene ogen op hem om te zien hoe hij reageerde, maar daar werd ze niet veel wijzer uit. Het was een momentopname dat reconstrueerde in haar hoofd en bijna had ze zijn vraag gemist. Ze knipperde even met haar ogen, kuchte kort en richtte zich weer op de regenwolk, waar nu nog nauwelijks water uit druppelde. “Ja, dat denk ik wel,” zei ze na een korte aarzeling tegen hem. “Ik heb vooral op het besturen van water geoefend, maar als ik kijk hoe die ijspegels daarnet de weg op gingen waar ik ze naar wilde laten gaan…” Ze glimlachte naar hem. “Het kan zeker geen kwaad om het te proberen, laat ik het zo zeggen.” Een beetje twijfelachtig ging ze naast hem staan, maar niet dicht genoeg zodat hun handen nog eens langs elkaar konden strijken. Ze wilde niet weer met te rode wangen eindigen zoals daarnet. “Alright, laat maar komen,” verzekerde ze hem ervan dat ze er klaar voor was.tag // @Kelvin Grant

Hazel had geen idee of Kelvin de aanraking echt vervelend had gevonden en eerlijk gezegd vroeg ze zich af waarom het haar zo van haar stuk had gebracht. Want seriously, het enige wat er gebeurd was, waren hun vingers die kort langs elkaar waren gestreken. Ze was niet op de één of andere manier verkeerd op hem gevallen en andere delen van hun lichaam waar Hazel zich ietsje meer voor zou schamen als die contact maakten, hadden elkaar ook niet geraakt. Nee, het waren enkel hun vingertoppen geweest en toch reageerde ze alsof ze een misdaad was begaan. Ze probeerde zich een beetje meer te ontspannen en richtte haar blik vervolgens op de jongen toen hij aangaf dat haar plan goed klonk. Ze wierp hem een glimlachje toe en voelde vervolgens hoe dat de temperatuur flink begon te dalen, zelfs op zo’n punt dat Hazel zich afvroeg of de stof van haar jurk haar voldoende zou beschermen. Binnen een mum van tijd begon de roodharige echter te trillen, maar ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde het te negeren, zichzelf niet te laten kennen tegenover de jongen naast haar. Ze concentreerde zich op het doel dat ze moest verwezenlijken, maar haar lichaam leek vanzelf een bron van warmte op te willen zoeken en Hazel had niet eens in de gaten hoe haar voeten een weg dichter naar Kelvin zochten. Ze concentreerde zich op de harde vlakken ijs die zich onder haar bevonden – en keek expres niet naar haar blauw wordende vingers – en hief haar handen op, waarna ze met haar vingers begon te bewegen. Tot haar grote vreugde begonnen een paar delen ijs zich los te maken van de grond. Niet zo veel zoals het water zou hebben gedaan, maar het was zeker niet slecht. Nadat ze genoeg ijs had verzameld, stak ze haar andere hand uit en liet ze haar ene hand vallen, waarna ze met haar andere hand het ijs een soort van duw gaf. Het blok ijs dat ze verzameld had, vloog met een kleine rotvaart naar voren en sprong toen kapot tegen de grond. Hazel, die inmiddels nauwelijks nog kon verhullen dat ze het echt koud kreeg, sloeg haar armen kort over elkaar heen en wilde weer aan een nieuwe blok ijs beginnen, maar haar vingers weigerden dienst. “N-Nou…” begon ze rillend tegen hem. “Dat w-was al best g-goed, niet dan?” Vervolgens ademde ze koude lucht uit en deed nog een stapje dichter naar Kelvin, weer op het punt dat hun lichamen elkaar bijna zouden raken. “F-Fuck, wat is het k-koud,” vloekte ze toen vervolgens, waarna ze begon te lachen. Oh well.tag // @Kelvin Grant

Hazel rolde met haar ogen toen Kelvin op een arrogante toon zei dat het helemaal niet zo koud was. Ze vroeg zich af aan wie hij iets wilde bewijzen. Aan haar hoefde hij niks te bewijzen door arrogant te doen. Maar ja, misschien was dat met al die kroonprinsen wel zo. Gaf ze een royale titel en ze dachten dat ze normale emoties niet meer konden ervaren. Toch sprak de kippenvel die op zijn armen verscheen boekdelen en Hazel grinnikte zachtjes. “Misschien moet je je overhemd eens uitdoen en je broek. Dan praten we wel verder,” zei ze dan ook lachend tegen hem, al kreeg ze later pas in de gaten hoe fout dat wel niet kon klinken. “Eh… ik bedoelde niet… ach laat ook maar,” mompelde ze er snel achteraan. De normale blos die ze normaal gezien al op haar wangen had zitten, werd nog erger en verlegen wendde Hazel haar blik af. Kelvin liet echter wel geen koude lucht meer doorkomen waardoor de zon algauw weer vat begon te hebben op de situatie en Hazel wat meer ontspande. Ze merkte nu ook pas weer op hoe dicht ze bij hem was gaan staan en hoewel ze de eerste keer dat ze dat ontdekte snel een stap opzij had gedaan, deed ze nu slechts een klein stapje opzij zodat de kans dat hun handen elkaar zouden raken niet vergroot werd. De warmte die van hem afkomstig was, was echter nog te aangenaam om het al volledig te verbannen. “Wat kunnen we nog combineren? Of wil je liever iets anders doen?” Een tikkeltje afwezig deed Hazel een paar bewegingen met haar vinger waardoor het water, dat gevormd was door het gesmolten ijs, naar boven kwam en rond hun begon te bewegen. Een plagende glimlach ontstond om haar lippen en ze bewoog haar vingers een klein beetje van elkaar zodat er wat druppeltjes in Kelvin’s gezicht spatten. Kleine kuiltjes kwamen tevoorschijn in haar wangen en ze keek Kelvin afwachtend aan, verwachtend dat hij waarschijnlijk een nors gezicht op ging zetten en haar terecht ging wijzen. Of er bestond een minieme kans dat hij het ook wel grappig zou vinden. Een héél minieme kans dan.tag // @Kelvin Grant

Het feit dat ze hem een beetje aan het plagen was, nam de gêne voor haar eerder gemaakte opmerking ook wel een beetje weg. Ze had expres niet gereageerd toen hij zijn vraag stelde. Ze was er vrij zeker van dat ze hem niet zonder broek wilde zien. Het zou immers een beetje raar zijn als ze dat wel wilde, toch? Dat indiceerde naar dat ze misschien meer van hem wilde en dat was absoluut niet het geval. Als ze zo simpel was geweest, dan waren zij en haar ex waarschijnlijk nog een koppel geweest. Het feit dat ze uit elkaar waren gegroeid en dat hij zich steeds agressiever naar haar op was gaan stellen, was juist omdat ze datgeen wat ze per ongeluk impliceerde bij Kelvin niet had gewild. Ze herinnerde zich nog hoe ze Steven op een gegeven moment van zich af had moeten duwen, hoe de tranen over haar wangen waren gerold toen ze een krachtige steek in haar maag voelde omdat ze wist hoe de stand van zaken nu tussen hun waren. De herinnering aan zijn boze gezicht en de kracht waarmee hij haar arm had vastgehouden – en de kracht waarmee haar gezicht naar opzij was gegaan toen hij haar onverwachts in een woedeaanval met zijn vuist had geslagen – deed haar mond even kort naar een streep vertrekken, maar toen werd ze naar het hier en nu gehaald omdat Kelvin een regenwolk boven haar creëerde en ze ontspande ietwat. Juist. Ze was hier met Kelvin. Steven was verleden tijd. En hoewel ze Kelvin nog niet goed kon inschatten, was ze er wel vrij zeker van dat ze op termijn misschien een goede band konden hebben. “Nergens,” zei ze met een lach. “Daar had ik gewoon zin in.” Haar haren en haar lichaam werden helemaal nat door zijn regenwolk. Daar kon hij natuurlijk niet mee wegkomen. “Slechte keuze,” waarschuwde ze hem, waarna er een grijns om haar lippen ontstond en ze genoeg water verzamelde tussen haar vingers. Ze gaf hem een plagerige knipoog, waarna ze de straal water die ze had gevormd vervolgens vol in zijn gezicht mikte. Al giechelend draaide ze zich om en liep van hem weg, het water in, waar ze er vrij zeker van was dat hij haar niet zou volgen. “Echt behoorlijk slim om regenwater te gebruiken tegen iemand die water sturen als haar bijzonderheid heeft, prins!” riep ze al lachend naar hem, waarna ze naar hem zwaaide en vervolgens plagerig haar tong naar hem uitstak. Ha, deze ronde zou zij winnen!tag // @Kelvin Grant

Een kleine glimlach ontstond om Hazel’s lippen terwijl ze naar Kelvin keek. Het eens zo perfecte haar waarvan de lokken netjes over zijn voorhoofd hadden gehangen, hingen nu als de bladeren van een zielige plant naar beneden en de roodharige kon nauwelijks een glimlach verhullen toen ze elkaar aankeken. Kelvin had duidelijk niet verwacht dat ze haar actie uit durfde te voeren en misschien was het ook geen gepaste actie geweest om uit te voeren op een prins, maar de waarheid was dat hij hier in de lus van Noorwegen zat en dat ze niet in het kasteel waren. En ja, hij had die titel van prins wel, maar zoals ze nu met elkaar bezig waren, zag Hazel hem niet echt zo. Ze ging dat echter nooit hardop herhalen. Ze hoefde weinig verbeelding te hebben om zich voor te kunnen stellen hoe nors Kelvin zou worden en wat voor preek hij haar wel niet zou geven als ze de woorden in haar hoofd hardop herhaalde naar hem toe. Haar glimlach bevroor (teehee) echter toen Kelvin de temperatuur opnieuw liet dalen, wat ervoor zorgde dat het al vrij frisse water nog kouder aanvoelde. Met een hoge gil verliet Hazen dan ook direct het water. “Meen je dit nu,” zei ze met een pruillip tegen hem. “Ik begon het net weer lekker warm te krijgen.” Ze gaf echter toe dat het wel haar verdiende loon was en dus legde ze zich er al snel bij neer, waarna ze naar hem toe liep en haar blik richtte op zijn haar, dat nu in triestige slierten over zijn voorhoofd hing. “Nou, ik zal het wel goedmaken, vooruit dan,” zei ze met een grijns tegen hem, waarna ze vlak voor hem kwam te staan en haar vingers vlakbij zijn hoofd hield. En het was ook echt haar bedoeling om het water uit zijn haren te halen, maar toen ontmoette haar zeegroene ogen zijn blauwe en stopte ze heel even in haar handelingen. De zon scheen recht op hun en omdat de regenwolk van Kelvin eerder al opgelost was geweest, leek het blauw van zijn ogen nog feller te zijn dan al zonder dat de zon er op scheen het geval was. Even was ze gefascineerd door dat beeld. Toen kwam ze weer tot de werkelijkheid, bewoog ze haar vingers en haalde het water zowel uit zijn haar als van zijn gezicht, waarna ze het kleine straaltje water achteloos over haar schouder op het zand gooide. “Zo beter?” vroeg ze plagerig aan hem, waarna ze een stapje naar achteren deed omdat het haar begon op te vallen hoe dicht ze nu bij elkaar stonden. tag // @Kelvin Grant

Hazel beet op haar onderlip om een lachje te onderdrukken toen Kelvin op een nogal trotse toon reageerde dat het zo ook wel ging. Prins of niet, Hazel kon zich niet voorstellen dat hij het echt leuk vond om druipnat te zijn. Niemand vond dat toch leuk? Zijzelf in elk geval niet. Maar ja, zij had daar ook niet zo veel last van met haar bijzonderheid. Ze had echt wel een groot voordeel dat ze water kon verwijderen van anderen of van voorwerpen. Ze boog zich voorover en schoot terug in haar jurkje nadat Kelvin zijn opmerking had gemaakt over dat ze dan toch nog van nut kon zijn. “Dat is fijn. Dat bespaart me weer een ellendige huilbui straks,” kon ze het niet laten om op een sarcastische toon tegen hem te zeggen. Dat ze door zijn arrogantie heen kon kijken en hem alsnog een aangename persoonlijkheid vond, wilde niet zeggen dat ze elke opmerking van hem slikte en dat ze daar geen gevatte opmerking op terug kon geven. Zo stak ze nu eenmaal niet in elkaar. Ze dacht verder over wat ze nog konden doen, maar het meeste hadden ze al wel geoefend en er bleven niet veel mogelijkheden meer over. Ook begon het inmiddels aardig te betrekken en de temperatuur begon ook wat te zakken, dus Hazel stelde voor dat ze maar naar het huis teruggingen en nadat Kelvin daarmee ingestemd had, verlieten ze samen het strand. Hazel blikte tijdens de terugweg naar huis nog even op de middag en moest toegeven dat het, op haar meltdown momentje op het strand, een leuke middag was geweest samen. Ze had hem nu nog beter leren kennen en ze moest toegeven dat ze het echt aangenaam vond om in zijn buurt te zijn, ook al had hij zo zijn arrogantie en zijn trots. Het deed haar verlangen om nog een keer af te spreken, maar ze hield die gedachten voor zich en zodra ze bij het huis aan waren gekomen, zei ze gedag tegen hem met een warme glimlach. Ze rolde vervolgens met haar ogen toen hj haar enkel een knikje gaf, haar een hooghartige blik toewierp en vervolgens met opgeheven hoofd wegliep. Typisch. Maar ergens ook wel een beetje schattig, in a way. Ze was verward door haar eigen gedachten en ze had nu even tijd voor zichzelf nodig om alles op een rijtje te gaan zetten. Misschien kon ze Chloé ook opzoeken om naderhand iets leuks te gaan doen samen, ze zou wel zien. In elk geval iets om zich af te leiden van de vreemde gedachten die ze had. tag // @Kelvin Grant