Na het voorval met Kelvin had Eloise tijd voor zichzelf nodig. Natuurlijk was ze eerst nog naar Louise toe gegaan om door te geven dat Kelvin een kamer wou delen met iemand anders. Met wie wist de jongen niet, maar Eloise gokte erop dat Kelvin alles liever had dan met zijn eigen zusje op dezelfde kamer slapen. Ook al zag hij haar niet als zijn zusje. Nee. Ze werd gezien als een dienstmeid, iemand die hij kon gebruiken zoals hij wenst. Het was hem aangeleerd door hun vader dus ergens probeerde Eloise zijn gedrag nog goed te praten, maar ze kon het niet langer verbergen dat het haar ontzettend veel pijn deed. Ze deed zo hard haar best om aan zijn eisen te voldoen, om het allemaal naar zijn zin te maken, maar nu bleek wel dat het nooit genoeg zou zijn en dat was iets waarmee ze zou moest leren leven. Nooit zou ze worden gezien als een prinses en dat wou ze ook niet, maar ze wist ook niet of ze voor de rest van haar leven een dienstmeid kon spelen. Ze had het gevoel alsof haar leven en haar doel uit haar handen was getrokken. Het liefste woonde ze ergens anders, alleen, waar ze zichzelf kon zijn en niemand kon teleurstellen, maar dat zou hoogstwaarschijnlijk nooit gebeuren.
Met het sombere humeur liep ze de duinen af het strand op. Ze wist dat de natuur haar meestal kon helpen om haar van de sombere gedachtes af te houden. Echter voelde het aan alsof deze keer de pijn dieper aanvoelde, alsof ze dit niet meer goed kon praten. Met haar blik naar het zand gericht liep ze het strand af. Doordat ze zich zo slecht voelde, begon haar bijzonderheid op te spelen zonder dat ze het zelf door had. Wolken begonnen zich samen te pakken in de lucht en een heftige wind stak op. Zelf had ze het niet door. Ze was te diep gezonken in haar gedachtes om het op te merken. Plots liep ze tegen iets aan. Geschrokken keek ze op en merkte ze een jongen op. Nog net zag ze hoe een hoopje zand op onnatuurlijke manier leek te bewegen, maar ze concludeerde al snel dat dat vast de wind was. ”Oh I’m sorry,” verontschuldigde Eloise zich meteen en forceerde een vriendelijke glimlach rond haar lippen. Zelfs nu zou ze niet laten blijken aan anderen hoe ze zich voelde. Ze wou niemand ermee lastig vallen.

Vluchtig duwde ze de nare gedachtes weg zodra ze tegen iemand was op gebotst. Ze forceerde een glimlach rond haar lippen en nam de jongen in haar op. Hij zag eruit als een vriendelijke jongeman. Ze had hem nog niet eerder gezien. Dan weer, negen van de tien keer had ze het toch te druk om oog te hebben voor anderen. Meteen verontschuldigde ze voor haar stomme gedrag. Ze had niet echt zin in een conversatie, maar kon het haarzelf ook niet opbrengen om de jongen te negeren of om zo maar langs hem heen te lopen. Dat zou veel te onbeschoft zijn. Er werd haar een warme glimlach geschonken. “No problem. It isn’t your fault I’m not aware of my surroundings,” verzekerde de jongen haar met een grinnik. Eloise’s glimlach groeide iets oprecht, blij dat hij tenminste niet boos op haar was. Ze merkte hoe zijn blik naar de lucht ging en volgde zijn blik nieuwsgierig. Pas toen zag ze hoe haar bijzonderheid het weer had aangepast. Meteen duwde ze de gevoelens diep weg en concentreerde ze zich op haar krachten om de donkere wolken te doen verdwenen en de wind weer te laten liggen. “But that’s a pretty impressive gif you’ve got going on there,” klonk het, waarmee de jongen haar volle aandacht weer kreeg. Eloise glimlachte wat waterig. ”Thank you,” antwoordde ze. Praten over haar krachten deed haar enkel denken aan haar broer. Immers was dat de enige reden waarom ze nog bij hem was. Als ze geen krachten had gehad, of andere krachten, die niet bij zijn krachten hoorde, dan was ze waarschijnlijk al lang uit huis gezet. De gevoelens kwamen weer terug waardoor de wolken ook weer verschenen. “Can you control more than one element?” vroeg de jongen verder, waarop Eloise opnieuw knikte. Ze beet zachtjes haar lip, maar uiteindelijk besloot ze het toch maar voor te stellen. ”I’m in need for distraction,” gaf ze eerlijk toe. Ze keek hem aan met haar heldere ogen. ”Do you mind grabbing a drink somewhere and talk about stuff? Just random stuff, like how cricket’s have their ears on their legs,” stelde ze nu voor met een klein glimlachje.

Het was overduidelijk dat het weer met haar krachten verbonden waren, maar het liefste sprak ze er niet over. Ze had afleiding nodig en alleen kon ze die afleiding niet vonden. Om die reden vroeg ze de jongen of hij misschien ergens iets wou drinken. Het was niet echt iets voor Eloise om zo maar iemand mee te vragen naar een café, maar alles was beter dan vastzitten in haar gedachtes. Daarbij leek het er ook niet op dat ze de jongen afschrikte met haar plotselinge voorstel. De jongen glimlachte en gaf een knikje. “That sounds like a good plan,” stemde de jongen in, waardoor de glimlach rond haar lippen iets groeide. “I know a good place in the centre of Inndyr, not too far from here actually,” sprak de jongen verder. ”Great! Then we’ll go there,” ging Eloise akkoord. Ze voelde zich al iets beter doordat hij akkoord ging met haar voorstel. “Although you have to tell me more about the cricket stuff or other little facts you know about. I would love to get to know them.” Eloise grinnikte zachtjes. ”I will, I’ve read a lot of books as a child, so I know a lot of useless information like that,” zei ze met een knipoog. Een hand werd naar haar uitgestoken die ze meteen aan nam. “The name’s Jax, by the way. Nice to meet you,” stelde de jongen zichzelf voor. De naam klonk haar bekend in haar oren, maar ze herkende de naam niet van hem – maar van een jeugdvriend die ze vroeger had. Ze voelde zich spontaan meer op haar gemak bij hem erdoor. ”Nice to meet you too Jax, my name is Eloise,” stelde ze zich op haar beurt voor met een kleine glimlach.

Eloise had afleiding nodig en was daarom ook blij dat de jongen in ging op haar spontane verzoek. De twee kenden elkaar niet, maar ze leek hem een rustige aangename jongen en dus het perfecte gezelschap om wat tijd mee te verdrijven. De namen werden uitgewisseld, waarna hun tocht zich voortzette. “Eloise? That’s quite the beautiful name,” sprak de jongen. “It’s probably a common name, although I haven’t heard it much,” vervolgde hij. Eloise haalde haar schouders op. ”It’s common to me,” zei ze met een klein glimlachje. Ze wist in hoeverre de naam gebruikelijk was bij ‘normale volk’, maar bij prinsessen werd het wel vaker gebruikt. “So, Eloise,” begon de jongen opnieuw. “What brought you here in this loop?” vroeg Jax. Een vraag die Eloise wel had aan zien komen. De glimlachte verwrong zich iets, maar bleef koppig op haar gelaat staan. ”My brother. My father wanted my brother to learn more about his powers, and some other personal stuff,” legde Eloise wat vaagjes uit. Ze had geen zin om in detail te gaan en wou dat ook niet doen. Met een handgebaar wuifde ze de woorden weg als teken dat ze er niet te diep op in wou gaan. ”What about you?” vroeg ze op haar beurt.

Eerlijk beantwoordde ze de vraag waarom ze zich in de lus bevond, maar ze ging er niet al te diep op in. Ze wou zich juist afleiden van die gedachtes en gelukkig leek Jax die hint ook op te vangen; de jongen ging er niet verder op in. Eloise vroeg ook aan hem hoe hij in de lus was gekomen en ook bij hem leek het antwoord niet van harte te komen. “I made a mistake because my emotions got the better of me and I was invited in this loop,” antwoordde Jax. Eloise knikte en glimlachte even begripvol als teken dat ze het begreep en niet verder zou vragen. “But I must say that it’s better here than I first thought,” sprak Jax ook al snel verder. “The other Peculiars are quite nice to be around with and it’s quite special to see how everyone has their own gift,” vervolgde hij. Eloise knikte instemmend. ”It’s a very cozy place and the other peculiars are really kind,” stemde ze in met een glimlachje. Voor haar doemde het centrum al op en de paar cafés en barretjes spraken haar wel aan. Ze was nog niet eerder iets gaan drinken in het centrum, dus ze hoopte dat Jax een beetje wist waar het gezellig was. “Do you only want to have a drink or do you want to eat something as well?” vroeg Jax. Eloise keek op van de vraag, waarna ze even bedenkelijk het plein rondkeek. Uiteindelijk richtte ze haar blik terug op hem. ”I could use some food,” antwoordde ze uiteindelijk met een glimlachje. Als hij liever enkel wat wou drinken was het ook goed. Eloise was al blij genoeg met enkel wat afleiding.