World in pencil

Er waren momenten waarop Hazel niet binnen in het huis kon blijven. De druk die op haar schouders lag, ook al was die zeer klein zorgde ervoor dat ze de wind miste die aan haar haren trok, de wind die bekend was voor het jonge meisje. Een oude vriend wellicht, ze had na aankomst in de lus pas geleerd wat voor mensen haar ouders waren geweest, én trots kon ze zichzelf niet noemen. Zeker niet, want het was pijnlijk duidelijk geworden dat ze niet van haar hielden, niet voldoende om de waarheid uit de doeken te doen. De laatste dagen was het minder omhoog gekomen, waren haar gedachten niet afgedwaald naar de woede en onrust die ze voelde. Wellicht hielp het dat ze samen met Connor een poging had gedaan het huis op stelten te brengen, wat het ook was, het gebruik van haar bijzonderheid leek ook te helpen. Het jonge meisje wist nog vrij weinig over haar bijzonderheid, niet alles werd door haar gebruikt en wat ze wel kon, hield ze niet lang vol. Het was net zoals hardlopen, iedereen kon het tot op zekere hoogte maar om bij de top te komen moest er getraind worden. Hazel had nog geen voet in de ruimte die daarvoor bestemd was gezet. Ze was nog niet in een stemming om er daadwerkelijk serieus mee bezig te zijn.

Huppelend was ze naar buiten gegaan, voor nu was het droog en het zonnetje brandde niet vervelend op haar gezicht. Anders had ze altijd haar lange haren nog, misschien moest ze iemand vragen of die kon helpen met de verzorging ervan. Het was niet zo dat er extreem veel knopen in zaten, maar af en toe was het ook prettig om het uit de weg te hebben, uit haar blauwe ogen die dikwijls een ondeugende glinstering vertoonden. Een man zat op het bankje met een tekenblok terwijl het meisje in de buurt op de grond ging zitten en haar ogen sloot. De wind wapperde in de haren, sloeg het in haar gezicht maar echt reageren deed ze nog niet. Het voelde goed de vrijheid te hebben te kunnen ademen. Wellicht dat haar broer haar ooit nog wat zou kunnen leren, het geritsel van het bladerdek gaf voldoende geluid om te gebruiken. Het meisje haalde diep adem voordat ze zich op een veertje concentreerde en deze de richting van de man op liet dansen voordat ze het op het papier liet landen. Een kleine glimlach vormde om haar lippen terwijl ze een hand hief in een woordeloze groet en hem voorzichtig benaderde. 'Hallo? Wat teken je?' Haar stem klonk vriendelijk genoeg, al was het wel duidelijk dat het meisje een pittig karakter kon hebben. Zonder angst kwam ze naast hem zitten terwijl ze in automatisme met haar haren begon te spelen. Ze vlocht de puntjes terwijl ze hem afwachtend aan keek.

Hazel had niet door dat de man haar aan het tekenen was, ze had dan ook geen reden om dat te bedenken aangezien hij er bijzonder ontspannen bij zat. Het meisje was echter wel in voor een kort gesprek. Echter had ze soms moeite deze te beginnen, zeker bij mensen die volwassen, groot en sterk leken. Het duurde niet lang voordat ze haar focus op een veertje kon leggen, en deze kon forceren op het papier van de ander te laten landen. De vrijheid die de buitenlucht voor het meisje betekende zorgde ervoor dat haar schouders ontspannen hingen, en haar houding niet al te zwak was, haar spieren waren niet aangespannen en haar haren wapperden licht in de wind. Alles bij elkaar voelde het meisje zich vredig. Een kleine glimlach vormde om haar lippen terwijl ze haar hand hief in een groet. Hij stopte met het tekenen, al was het duidelijk dat hij ook het veertje had gezien dat naast zijn hand lag. Haar gezwaaid werd beantwoord met een rustige beweging van zijn hand. Hazel kwam naar hem toe gelopen om naast hem plaats te nemen. Hij wachtte totdat ze op het bankje zat voordat hij de tekening toonde. 'Herken je haar?' Vroeg hij met een glimlach. Het meisje leunde iets naar voren toe terwijl ze haar bekende gezicht en de houding die ze kort ervoor had aangehouden op het papier zag. Haar mond viel kort open voordat ze zacht lachend, een helder warm geluid, de ander aan keek. 'Dat ben ik! Wow...' Sprak ze haar verbazing en verrukking uit. Het meisje raakte voorzichtig het blad aan. 'Hoe?' Het was duidelijk dat ze bijzonder onder de indruk was van zijn tekenkunsten.

Het was voor jonge mensen af en toe nog bijzonder verwonderlijk om goede kunst te zien. Het negende wereldwonder wellicht, tenminste zo reageerde het meisje zeer zeker wel. Hazel kon de tekening, ook al was deze nog niet af, zeer zeker wel waarderen. Het meisje staarde met open gevallen mond naar de grijze lijnen, die samen haar en een deel van de omgeving leken te vormen. Het duurde even voordat ze zich herstelde en hem lachend aan keek, terwijl ze aangaf dat ze zichzelf had herkend in de zorgvuldig geplaatste lijnen. De man lachte terug, een warm geluid dat haar direct deed ontspannen. Sommige mensen hadden immers een fijne, warme lach en anderen een die haar de rillingen over de rug deden lopen. 'Inderdaad, dat ben jij.' Het mesiej stak onder de indruk, haar vingers voorzichtig naar het blad uit waarna ze het met een zachte druk aanraakte. Vederlicht, duidelijk bang om het papier te vervormen. Ze vroeg hem hoe hij dit had gedaan, sowieso had het vast en zeker jaren oefening gekost. 'Door heel goed te kijken. Eerst teken je de basisfiguren.' Legde hij uit na een korte, nadenkende stilte. Hij wees naar een zacht getekende cirkel, met wat duidelijkere details die erin waren aangebracht. 'Een cirkel voor het hoofd, en zo heeft elk lichaamsdeel een eigen vorm.' Het meisje knikte langzaam terwijl ze haar donkere ogen zichtbaar geïnteresseerd over het blad liet glijden. 'Het  is best makkelijk. Maar ik heb dan ook al jaren ervaring,' zei hij met een glimlach waardoor Hazel hem vragend aan keek. 'Ik kan niet tekenen, het ziet er niet makkelijk uit.' Ze was dan ook jong, ze had het nooit op zijn manier met zijn geduld geleerd. Daarnaast was echt meisje vaak streng voor zichzelf. Langzaam gleed haar blik weer naar de plek waar ze had gezeten. 'Heb ik nu je tekening verpest door te verplaatsen?' Vroeg ze voorzichtig? Ze had zijn kunstwerk toch niet onderbroken? Dat zou zonde zijn voor zijn harde werk! Dan zou ze daar gewoon weer gaan zitten, ze zou zich toch niet vervelen in haar eigen gedachten, of niet zo snel in ieder geval. Zeker niet als ze een doel voor ogen had.

Het duurde niet lang voor Hazel om zich te ontspannen in de aanwezigheid van de ander. Zelfs al was het een ander soort ontspanning als ze bij het zitten in en met haar element voelde. Hij had haar wellicht op zijn papier geschetst zonder te vragen, maar hij was duidelijk niet iets vervelends of slechts van plan. Het was gewoon omdat ze er in een rustige houding had gezeten en in de tuin van de rust had genoten, van de wind die haar zo vertrouwd was. 'Ik geloof niet dat je niet kunt tekenen,' zei hij met een glimlach waardoor het meisje luchtig haar schouders ophaalde en haar hoofd nadenkend schuin hield. Uiteindelijk besloot ze hem niet het tegendeel te bewijzen, want veel verder dan een stokpoppetje kwam ze niet. 'Nee hoor, ik kan het zo ook afwerken.' Verklaarde hij geruststellend toen ze vroeg of ze zijn tekening had verpest door zich te verplaatsen. Een kleine, licht opgeluchte glimlach verscheen op het gezicht van de jonge Hazel. Het deed haar beduidend goed om te zien dat ze zijn artistieke kunsten niet teveel in de weg had gezeten. Ze zou zich schuldig voelen als hij zijn kunstwerk niet af had kunnen maken. Haar ogen volgde de onbekende maar rustige bewegingen terwijl haar focus weer op het veertje gericht werd. 'Heb jij Alex nog gezien?' Vroeg ze onhandig aangezien ze al een poosje niet meer met haar biologische broer had gesproken en ze wist dat hij meer kon met de wind dan zijzelf op dit moment had geleerd. Ze was zeer zeker niet zwak, maar gewoon nog nieuw in alles. Niet nieuw genoeg om haar controle te verliezen, en een klein ding als een veertje verplaatsen kon ze ook wel. Haar blauwe ogen gleden toch weer geïnteresseerd naar het papier in plaats van de bladeren die in de struiken en planten ritselden.