House of wolves

Yara wist niet precies wat er gebeurde en zou het op een later tijdstip ook niet helemaal kunnen verklaren, maar haar hart maakte een sprongetje toen de jongen aangaf dat hij Cyrek kende. Ze was er vrij zeker van dat jongens onder elkaar ander gedrag vertoonden dan dat Cyrek bij haar in de buurt was en ergens was ze wel benieuwd hoe hij was als hij bij de jongen voor haar was. Stelde hij zich dan ook op de één of andere manier open, maar sloot hij zich dan af zodra de jongen voor haar hem vragen begon te stellen? Of lag dat bij jongens anders? Ze had natuurlijk geen idee hoe de ontmoetingen verlopen waren, maar ze durfde er al haar spaargeld om te verwedden dat het een stuk soepeler was gegaan dan haar eigen ontmoetingen met de jongen. Toch zou ze er niks aan veranderen, zelfs al zou ze het kunnen. De ontmoetingen zoals ze gegaan waren, hadden geleid dat ze zich al iets meer in de zin van vrienden konden bestempelen. Ze waren inderdaad moeizaam gegaan, maar het had hun wel op een vreemde manier dichter bij elkaar gebracht. Alleen niet dicht genoeg om door zijn bubbel heen te prikken, blijkbaar. Yara onderdrukte een zucht en richtte haar blik op de jongen voor haar, die haar logisch klinkend advies begon te geven. Ze gaf een knikje toen de jongen zei dat ze Cyrek tijd moest geven, maar fronste haar wenkbrauwen lichtjes toen hij vervolgens over zijn eigen ervaringen begon te praten. Dat was iets wat ze niet verwacht had, maar een ontwapenende blik verscheen in haar ogen en geduldig luisterde naar wat hij te vertellen had. “I’m sorry to hear that,” zei ze op een oprechte toon. Ze twijfelde kort, maar voegde er toen aan toe: “But you know you don’t have to be alone from now on, right? I’m pretty sure you have other people in the loop who care about you and I must say that I appreciate your company as well.” Anders was ze nooit over Cyrek begonnen, laat staan dat ze zich openstelde. De jongen had een bepaalde aura over zich heen hangen waar ze rustiger van werd en ondanks zijn koppige ontkenningen die haar ergens wel irriteerden, kon ze niet zeggen dat ze hem vervelend gezelschap vond. “I let him know that,” zei ze zachtjes. “He appreciated it and he opened up to me a bit more, but I don’t know how to go from here. And I don’t know what it is, but everytime I’m with him and he is actually being nice, I…” Ze twijfelde kort en voelde dat ze rood werd. “I don’t know how what to feel,” besloot ze uiteindelijk. Dit was zo ver als ze kon gaan met het zichzelf openstellen. Ze had het gevoel dat dit om iets dieper ging, iets waar ze nog niet over uit was en ze wist ook niet hoe veel ze daar over wilde vertellen.

De jongen gaf aan dat hij haar gezelschap ook apprecieerde en Yara glimlachte naar hem. De roodharige had nooit echt problemen met het toegeven van bepaalde emoties en zag dat dan ook niet als zwakte als anderen dat bij haar deden. Ze vond het fijn om iemand anders te laten weten dat ze zijn of haar aanwezigheid op prijs stelde, wat nog niet betekende dat ze het terug moesten zeggen voor haar. Het was natuurlijk echter wel leuk om de bevestiging te krijgen en diegene die ontdekte dat dat voor hem of haar ook zo was, die zou liegen. De roodharige richtte haar blik weer op de jongen toen hij haar advies begon te geven. Hij had gelijk dat ze het beter allemaal op zijn beloop kon laten gaan zodat ze kon ontdekken wat het zou geven, maar er was een deel in haar dat lichtelijk ongeduldig was om het zomaar af te wachten. Ze wist echter ook dat er nare dingen konden gebeuren of dat het een averechts effect zou hebben als ze het niet op zijn beloop zou laten en dus besloot ze dat ze het advies van de jongen maar ging opvolgen. Haar wangen werden echter nog roder toen hij aangaf dat ze moest ontdekken dat ze een crush op Cyrek had en ongelovig keek ze hem aan. “I don’t know why you would say that, but that’s a load of bullshit,” zei ze tegen hem, haar wangen nog altijd rood zijnde. “Just because I care about him and appriciate his company, doesn’t mean that I have a crush on him.” Nog altijd met rode wangen wendde ze haar blik af en richtte haar blik op het huis. “I wouldn’t even know how having a crush on someone would feel because I never had one before,” verdedigde ze zich snel. Ha. Daar had hij vast niet van terug!

Yara haalde kort haar wenkbrauw op toen ze zijn antwoord hoorde. Ze had al eerder gemerkt dat hij erg goed was in het ontkennen van dingen – of niet omdat Yara hem vrij snel doorhad en ook nu de handdoek weer naar zijn voorhoofd bracht omdat ze merkte dat hij rood aanliep door de warmte – en dit kon wel weer eens zo’n dingetje zijn. Ze besloot er het zwijgen op te leggen en te zien of hij meer zou vertellen. En dat deed hij. Hoewel ze eerder ontkend had dat ze een crush op Cyrek had – ook omdat ze geen idee had hoe dat aan moest voelen – zetten de woorden van de jongen haar wel aan het denken. Ze moest toegeven dat ze zich blij voelde wanneer ze in Cyrek’s buurt was en dat ze er toen het dreigde mis te lopen tussen hun alles aan had willen doen om hem te helpen, om hem haar te doen begrijpen. Een ander had ze in de kou laten staan en had ze de rug toegekeerd, maar ze herinnerde zich nog hoe ze haar excuses had aangeboden, ook al had een heel deel niet als haar fout aangevoeld. Het resultaat was dat ze elkaar nadien tegen waren gekomen op een kwetsbaar moment van Yara en dat ze het nog beter met elkaar konden vinden, dat de roodharige hem als haar vriend had kunnen bestempelen. Ze fronste toen de jongen op een bittere toon doorging, wetend dat hij het nu over een persoonlijke ervaring moest hebben. Ze besloot er echter voor nu nog even het zwijgen op te leggen en hem uit te laten praten. Ze kon zich niet vinden in zijn laatste woorden, al moest ze toegeven dat Cyrek haar gedachten wel eens kruiste. Het was vreemd, want sommige dingen klopten wel, maar even later sloeg hij de bal weer volledig mis. “I think I have a semi crush?” Ze lachte. “I’m happy when I’m around him and he crosses my mind sometimes, but I wouldn’t to anything weird to attract his attention, nor do I want to be aroud him all the time.” Al moest ze toegeven dat ze het niet erg zou vinden als hij nu de hoek om zou lopen. Ze schudde het weg en concentreerde zich op de jongen. “But it seems like you have a lot of expierence with it.” Ze fronste haar wenkbrauwen. “You don’t talk about it like you’ve heard it from somewhere. You talk about it like you experienced or are experiencing it yourself at this moment. Am I correct?” Ze vroeg het op een nonchalante toon zodat hij de kans zou krijgen om er met haar over te praten, net zoals hij haar de kans had gegeven om over haar eigen persoonlijke stuff te praten. Ze apprecieerde zijn aanwezigheid en dus was er een deel in haar dat er voor hem wilde zijn als hij ergens over wilde praten.

Yara wist niet of ze blij moest zijn of niet. Een semi-crush hebben was nu niet bepaald iets wat op haar verlanglijstje had gestaan toen ze naar deze lus kwam, al kon ze ook niet ontkennen dat het ergens wel goed aanvoelde. En dat ze blij was dat het Cyrek was en niet iemand anders. Ze wist niet of de jongen ooit goed voor haar zou zijn als het op meer zou uitdraaien, maar ze wist wel dat hij haar een beter gevoel gaf dan Chase, de keuze van haar ouders, ooit aan haar zou kunnen geven. De aandacht werd echter weer verlegd naar de jongen die tegenover haar op de grond zat en hij leek een innerlijke strijd te hebben, maar gaf uiteindelijk wel aan dat ze het juist had. Yara knikte ten teken dat ze dat al verwacht had en grinnikte toen hij zei dat ze er niet over gingen praten, waarna hij een poging deed om overeind te komen. Yara kon met haar scherpe zintuigen opvangen dat zijn longen nog lang niet klaar waren voor deze handeling en ze legde dan ook stevig druk op zijn schouders om hem weer terug op de grond te krijgen. "Relax," sprak ze op een zachte toon tegen hem. "I wasn't going to offer you to talk about it, although I can always listen to you if you like." Ze haalde haar schouders op. "It's your choice, really. Sometimes it actually does feel goed to not be so stubborn and let others know how you feel." Ze grinnikte, want ze zag de jongen in nog geen miljoen jaren toegeven dat hij ooit ergens hulp nodig voor had. Ze liet de natte handdoek weer over zijn gezicht glijden en keek hem vervolgens peinzend aan. "My parents actually chose a mate for me," zei ze plotseling op een zachte toon tegen hem. "I think my father would explode if he found out I had a semi-crush on a wolf of a pack he doesn't know about." Ze grinnikte. "So I guess we all have our own drama, huh?"

Yara kon het niet helpen dat ze zachtjes begon te lachen toen de jongen aangaf dat ze nog tot volgende week op dezelfde zouden plaats zitten als ze het over zijn gevoelens zouden hebben. “It’s not like we have to do a lot of other stuff,” zei ze lachend tegen hem. Hier hadden ze geen verplichtingen. Geen werk, geen school, geen familie. Alleen de verplichtingen die ze zichzelf oplegden. De dag herhaalde zich en dus was het aan hun zelf om iets van de dag te maken. Het was het ding aan de lus waar Yara maar amper aan gewend kon raken en wat het op den duur ook saai zou maken om hier te zijn. Als de Peculiars er niet waren geweest, had Yara nu waarschijnlijk ergens zonder geld in één of andere stad in Amerika geleefd waar haar vader haar nooit kon vinden. De gedachte liet haar even rillen van ontzetting en weer overviel haar dat vervelende gevoel van onmacht bij het idee dat ze ooit weer terug moest gaan naar waar ze vandaan kwam en dan een keuze moest maken wat ze met haar leven wilde doen. Ze was er niet klaar voor en iets in haar zei dat ze er ook nooit klaar voor zou zijn. Ze gaf een knikje toen de jongen zei dat het klote was, maar fronste toen hij vervolgens over zijn eigen vader praatte. Soms vergat ze dat zij niet de enige was die familiedrama had en dat er hier nog Peculiars waren die van hun ouders gevlucht waren. “Yes, that’s a good thing,” zei ze zachtjes. “Although your father shouldn’t be mad at you just because you’re trying to deal with your problems. I’m not saying your doing it the right way, but he should be there for you instead of judging you.” Ze zuchtte. “Although I can’t really speak for you when my own family is so fucked up.” Ze grinnikte en keek van hem weg. “Did your father ever… hurt you?” vroeg ze toen voorzichtig.

Yara kon aan de reactie van Connor merken dat zijn vader hem fysiek geen pijn had gedaan. Hij bedoelde waarschijnlijk de mentale pijn. Een vader die nooit naar hem omkeek of alle verkeerde dingen tegen hem zei. Yara doelde echter op de fysieke pijn, al kon de jongen dat natuurlijk niet weten. Ze twijfelde en beet kort op haar onderlip toen de verwachte vraag van Connor kwam. Ze had het natuurlijk kunnen weten dat hij een wedervraag zou stellen. Cyrek was de enige die wist wat er met haar gebeurd was en ergens had ze dat zo wel willen houden, maar dit gesprek was sowieso al heel anders uitgedraaid dan ze had verwacht en ze had zo’n idee dat als ze het af zou kappen, de jongen niet door zou vragen. Hoe kon hij ook als hijzelf steeds diegene was die vaag antwoordde? Ze had haar semi-crush op Cyrek al toegegeven aan hem, dus veel schaamte resteerde er voor de rest niet en het was niet alsof dit echt een ding was dat ze verborgen wilde houden. Ze wilde het gewoon niet aan de grote klok hangen. Ze besloot om niet te zeggen dat ze op het fysieke gedeelte doelde en hem maar een vaag antwoord terug te geven. “He did,” antwoordde ze dus maar, waarna ze de natte handdoek weer stevig langs zijn slapen duwde. Misschien iets te stevig omdat ze te veel emoties voelde op dit moment. “But it’s like you said,” zei ze met een stem dat omhoog schoot omdat ze haar gevoelens probeerde te bedwingen. “There are no parents here to judge what we’re doing or to watch over our shoulders, so I guess we’re lucky when it comes to that.”

Zodra Yara in de gaten had dat ze eigenlijk te ruw bezig was met de jongen te verzorgen, verlaagde ze de druk weer en veegde ze de opkomende zweetdruppeltjes bij zijn haarlijn weg. Ze had het idee dat de zweetdruppeltjes niet zo snel meer kwamen als eerst en dat hij echt bij aan het komen was van wat hij ingenomen had, wat een goed teken was. En misschien had ze hem hier maar gewoon moeten laten creperen, maar het zat niet in haar aard om dat te doen. Ze wist dat het zijn eigen schuld was dat hij zich nu zo ellendig voelde, maar dat wilde niet zeggen dat ze hem zomaar aan zijn lot over moest laten. Ze wist dat hij er zonder haar hulp ook wel bovenop zou zijn gekomen, maar soms was het fijn om iemand te hebben om tegen te praten, al zou de jongen dat waarschijnlijk in alle talen ontkennen als ze dat tegen hem zou zeggen. Ze haalde haar schouders op bij zijn opmerking. “I’ve learned to deal with it,” loog ze, want in werkelijkheid was ze nog steeds koortsachtig naar manieren aan het zoeken om ermee om te gaan. Ze had nog steeds nachtmerries, werd soms zelfs nog gillend wakker en soms was de schrijnende pijn in die dromen zo realistisch dat het net leek alsof ze haar litteken voelde kloppen als ze wakker werd. Dat waren echter geen details dat ze wilde delen met de jongen en dus hield ze dat ook voor zichzelf. Ze grinnikte toen hij zijn advies gaf en rolde daarna met haar ogen. “That will be an advice that’s quite easy to stick to when I look at you,” zei ze grijnzend tegen hem. “Besides, I don’t want to run into the wrong person when doing drugs. What if I ran into Cyrek and started confessing our conversation to him? I would probably go to another loop if that would ever happen.” Ze grinnikte. “But are you feeling better, though?” vervolgde ze op een iets zorgelijkere toon, hoewel ze wel uitkeek dat ze niet té zorgelijk overkwam. Ze had immers geen zin in een sneer van de jongen.

“You’re so going with me to that other loop if that would ever happen,” grinnikte ze tegen hem. Niet dat ze dacht dat dat haar ooit zou overkomen. Ze was niet zeker of ze ooit aan de drugs zou beginnen, maar het zou wel heel erg toevallig zijn en ze zou Cyrek tegenkomen en dan alles beginnen opbiechten tegen hem wat ze met de jongen had besproken. Dat leek haar wel heel veel pech op een korte tijd. Ze zou ook totaal niet kunnen inschatten hoe de jongen zou reageren en hoewel ze voor een deel wel kon raden hoe hij zou reageren, was het iets waar ze niet achter wilde komen. Het was voor haar al awkward genoeg dat ze dit doormaakte en ze wilde eerst wat tijd voor zichzelf nemen om goed te kunnen ontdekken wat ze nu eigenlijk voelde voordat ze overhaaste beslissingen ging maken. Het duurde even voordat de jongen antwoord gaf op haar vraag, maar uiteindelijk gaf hij aan dat hij zich goed genoeg voelde en dat hij zich terug wilde trekken op zijn kamer. Hij zei het niet met die woorden, maar Yara vatte dat wel zo op en met een glimlach boog ze zich naar achteren. Hij stelde zich voor als Connor en Yara glimlachte naar hem. “Nice to meet you, Connor,” zei ze op een zachte toon tegen hem. “My name’s Yara.” De glimlach breidde zich uit bij zijn voorstel en ze gaf een knikje teken dat ze het begreep. “If something’s ever up, just come to room 304 if you want to talk,” zei ze met een glimlach tegen hem, daarbij aangevend dat zij er ook voor hem zou zijn. Ze liet de handdoek daarna langs haar zij vallen en pakte het glas op waar hij van had gedronken. “I’ll see you around, then. Get some rest and get well.” Met die woorden draaide ze zich na een laatste glimlach in zijn richting weg, waarna ze weer terug naar binnen liep. Ze had een nieuwe vriend gemaakt vandaag en daar was ze blij mee.