Feels like heaven.

Hazel woonde hier nu al wel een tijdje – ze had geen idee hoe lang want hoewel ze zich alle gebeurtenissen precies nog kon herinneren, bleef de tijd letterlijk stilstaan in de lus waarin het huis zich bevond – maar ze had nog lang niet alle plekken op elke tijdstippen bezocht die ze wilde. Zo was er een heel verschil tussen door het huis dwalen op een gewoon middaguur als in de nacht. Ze was al eerder eens ’s nachts naar de keuken gegaan en dat was grappig geweest, maar Hazel besloot voor haar tocht naar de tweede verdieping in het huis toch maar om dat overdag te doen. En een boek ’s nachts lezen was ook weer zo lastig, niet dan? Ze liep rustig de trap op en liet ondertussen haar blik glijden over de verschillende schilderijen die in het huis gepositioneerd waren. De eigenaresse van het huis wist wel hoe ze het huis moest decoreren, zeg. Hazel was echter niet hier om de decoratie te bewonderen en dus liep ze door, naar de kamer waar ze naartoe wilde gaan. Een glimlach gleed om haar lippen toen ze het scala aan boeken waar ze uit kon kiezen zich voor haar uitbreidde. Ze zag dat er informatieve boeken waren, maar ook boeken geschikt voor haar leeftijd. Ze fronste toen ze de boeken tegenkwam die gingen over de liefde en verliefdheid tussen jongeren. Die sloeg ze met een rilling over. Haar ogen bleven kort hangen op een fantastieverhaal dat er wel leuk uitzag. En toen ze haar ogen langs de ruggen liet glijden, zag ze dat de reeks maar liefst zeven delen had! Daar zou ze vast nog wel even zoet mee zijn. Hazel pakte het eerste boek uit het schap en ging daarna op één van de comfortabele stoelen zitten, het boek op tafel leggend en al direct doorgaande naar de eerste pagina. Middagje lezen, here I come!

Het ene moment was ze rustig een boek aan het lezen – ze was al bijna bij het tweede hoofdstuk! – en het volgende moment werd de deur opengegooid en werd er een heus concert voor haar gehouden. Hazel keek met een toch wel lichtelijk geamuseerde blik op en zag dat het een meisje rond haar leeftijd moest zijn. Ze dacht duidelijk dat ze alleen was en dat werd nog eens extra bevestigd toen ze alles geschrokken op de grond liet vallen en helemaal rood werd. Hazel vouwde het bovenste randje van het boek in een bepaalde kreuk zodat ze wist waar ze was gebleven, legde het boek op tafel en stond daarna op om naar het meisje toe te lopen en haar hand uit te steken. “Mijn naam is Hazel,” stelde ze zichzelf voor met een glimlachje. Als mensen ze zich niet op hun gemak voelden, dan moest je over het onderwerp heen praten in eerste instantie om ervoor te zorgen dat ze zich weer op hun gemak begonnen te voelen. Dat hielp bij haar toch, tenminste. Helaas hadden veel mensen die kunst niet opgepikt en begonnen ze óf onhandig gedrag te voorkomen óf ze begonnen hard te lachen, wat ervoor zorgde dat diegene die zich schaamde zich nog slechter voelde. “Het boek is wel cool,” ging ze verder. “Ik heb net ontdekt dat er zeven delen zijn en dat het echt zo’n fantasieverhaal is waar je in meegesleept kan worden. Echt iets voor zo’n nerd als mij dus.” Ze glimlachte nogmaals, een blos verschijnend op haar wangen. “Maar wat was je aan het zingen?” ging ze uiteindelijk over op het onderwerp dat er echt toe deed. “Het klonk wel mooi, om eerlijk te zijn. Je hebt een zuivere stem.” En dat meende ze. Het had zeker niet vals geklonken.

“Helemaal niks,” zei Hazel met een grijns tegen het meisje. “Net zoals kei luid door de gangen lopen zingen.” Ze dacht niet dat ze dat zelf zou kunnen – en dan met name omdat ze niet het idee had dat ze kón zingen – maar ze had wel respect voor de mensen die dat wel durfden. Die de muziek opzetten en zich gewoon lieten meevoeren door te zingen, te dansen en te springen. Dat had ze nog niet eerder meegemaakt dat ze dat zelf kon, zelfs niet in haar relatie met Chase, haar ex-vriend. Hij was net als zij ook niet het type dat zomaar even op tafel ging dansen, dus op dat vlak hadden ze elkaar wel gevonden. Alleen toen kwamen er blijkbaar andere prioriteiten en… nee. Ze ging daar niet meer aan denken. Hazel richtte haar blik op het meisje toen er opeens een spraakwaterval aan te pas kwam. “Ik heb dat helaas maar al te vaak,” zei ze met een grijns. “Altijd als ik op een plek kom, wil het liefste op verkenningstocht gaan. Of van die bizarre uitdagingen aannemen gewoon om te laten zien dat je wel iets in je mars hebt.” Ja, ze was al vaak ietsje té avontuurlijk geweest en was daardoor wel eens in de problemen gekomen, maar tot dusver waren die problemen ook niet weer zó erg geweest. Bovendien konden de meesten wel een beetje humor en avontuurlijkheid appreciëren, dus dat zat wel goed. Het leek er echter op dat ze in dit meisje een bondgenoot had gevonden en daar was ze blij mee. “Ik ben hier zelf ook nog niet zo lang,” zei ze snel. “En er wonen hier zo veel mensen dat je steeds weer een nieuw gezicht lijkt tegen te komen.” Ze grinnikte even. “Maar je was dus op ontdekkingstocht? Waarom gaan we samen niet even kijken wat het huis nog meer in petto heeft?” Ze keek het meisje enthousiast aan en legde het boek dat ze had gevonden weer terug op zijn plaats. Als de avond zou vallen, zou ze dit boek wel gaan halen zodat ze het in haar bed kon lezen. Voor nu waren er andere prioriteiten.