[tw] It feels good to be

Met een kreun werd Aurora wakker. Ze merkte op dat haar ademhaling sneller ging en dat ze aan het zweten was. Ze legde twee vingertoppen tegen de slagader in haar hals en merkte op dat haar hart als een razende tekeerging. Ze hoefde haar ogen maar heel even te sluiten om zich de slagen te herinneren, om de pijn weer terug te voelen in haar rug. En dus besloot het meisje om ze open te houden, om niet terug te verdwalen in de herinneringen die het haar onmogelijk maakten om haar leven op een normale manier te hervatten. De blondine twijfelde kort, maar de angst om weer terug in de nachtmerrie gezogen te worden was te groot en dus besloot ze om naar beneden te gaan. Ze dacht niet dat er iemand wakker was op dit uur en in bed blijven woelen had vrij weinig zin. Ze deed een short aan en een topje, waarna ze een dun vestje met bloemetjes aandeed en deze stevig om zich heen sloeg. En daarna liep ze naar beneden. Het was pas toen ze vlakbij de woonkamer was dat ze de muziek hoorde en even twijfelde ze. Ze kon nu nog teruggaan. De muziek die speelde, klonk eerder alsof een jongen hem afspeelde dan een meisje en ze wist niet of ze op dit uur alleen wilde zitten met een jongen. Tranen van paniek verzamelden zich in haar ogen en even bleef Aurora besluiteloos staan. Ze keek kort over haar schouder, naar het niet bepaald uitnodigende donkere gat dat terug naar haar kamer zou leiden. En toen besloot ze om zichzelf te vermannen, om het erop te wagen. Ze had geen idee hoe lang ze nog in de lus vast zou blijven zitten en ze kon moeilijk iedereen negeren, toch? En dus liep het meisje de woonkamer binnen zodat ze zich kenbaar maakte en zag dat een jongen die ze meende eerder gezien te hebben op de bank zitten, starend naar het plafond. Onzeker bleef Aurora staan, geen idee hebbende wat ze nu moest doen. De muziek was vrij luid en als ze weer weg zou gaan, zou hij haar waarschijnlijk niet eens opmerken. Ze haalde diep adem en besloot om toch voor het voor haar onmogelijk lijkende te gaan. “That’s quite a special taste in music you have right there,” sprak ze zachtjes tegen hem, geen idee hebbende of ze zelfs wel boven de muziek uitkwam. Maar ze had het nu geprobeerd, right?

Aurora twijfelde nog meer toen ze zag dat hij tranen in zijn ogen had en deze gauw wegveegde. Oh. Blijkbaar had ze hem gestoord op een moment dat hij op zichzelf wilde zijn, al zou het niet gauw haar keuze zijn om zich af te zonderen met luide muziek midden in de nacht als ze met rust gelaten wilde worden, al was het natuurlijk ieder zijn ding. Ze wilde zich al omdraaien en snel weggaan, maar de jongen stelde een vraag en hield haar zo op haar plek. Aangezien ze geen kans zag dat ze ooit zou vertellen over haar verleden, gaf ze enkel een knikje op zijn vraag. “I found it hard to find sleep,” antwoordde ze zachtjes, wat nog maar net boven de muziek uitkwam. Ze had een beetje spijt dat ze naar beneden was gekomen. Niet alleen omdat ze hem had gestoord op een emotioneel moment, maar ook omdat ze nu misschien wel moest verklaren waarom ze nauwelijks kon slapen. “I can go away if you like? It seems like I’m bothering you on a very… emotional moment.” Ze slikte. Ze wist niet goed wat ze verder nog moest zeggen en dus bleef ze wat onwennig staan.

Aurora trok kort haar wenkbrauw op toen Connor aangaf dat hij geen emotioneel moment had. Oké dan. Misschien had ze het verkeerd begrepen. Ze had geen idee wat ze voor de rest tegen hem kon zeggen en de drang om weg te gaan, was nog steeds vrij groot. Ze voelde zich hier niet op haar plaats en ergens wilde ze dat ze helemaal niet naar beneden gekomen was om te kijken wie er hier was, maar het zou onbeleefd zijn als ze zomaar zou vertrekken. Ze voelde zich echter niet comfortabel genoeg om bij hem op de bank te gaan zitten, dus ze bleef maar gewoon staan. Hij gaf aan dat hij gewoon naar muziek aan het luisteren was en Aurora fronste haar wenkbrauwen. “But why in the middle of the night? It’s quite loud, if you ask me. Wouldn’t it be a better experience if you listen to it with headphones on?” Ze beet meteen op haar onderlip en wilde dat ze niks gezegd had. Het laatste wat ze wilde, was zich bemoeien met de zaken van deze jongen. Misschien zou hij wel agressief worden. Ze richtte haar blik naar de grond, een blos verschijnend op haar wangen. “Not that it is any of my business, of course,” voegde ze er zachtjes aan toe, hopend dat ze hem nu niet kwaad had gemaakt.

Zijn harde woorden zorgden ervoor dat Aurora ineenkromp. Zijn stem leek niet half op die van haar vader, maar het was heel makkelijk om zich voor te stellen hoe dat dat wél zo kon zijn. Voor haar gevoel leek het, als een man zijn stem verhief naar haar, alsof haar vader weer tegen haar aan het spreken was en alsof ze op elk moment een klap kon verwachten. Ze had niet eens betweterig willen klinken of iets in die trant, ze had hem alleen maar een manier willen geven waarop hij kon vermijden dat hij anderen wakker zou maken en hoe hij zijn muziekervaring kon verbeteren. Maar hij bleek duidelijk niet klaar te zijn met zijn tirade en gaf haar nog wat woorden mee, wat ervoor zorgde dat er tranen in haar ogen verschenen. Haar handpalmen begonnen zweterig te worden en ze klemde haar handen in elkaar terwijl ze naar de grond keek, wat een wazig zicht begon te geven door de tranen die zich in haar ogen hadden verzameld. Ze probeerde haar stem weer terug te vinden, maar wist dat ze elk moment in huilen uit kon barsten als ze nu zou spreken en dus richtte ze zich meer op haar ademhaling. De tranen in haar ogen begonnen weer af te nemen en Aurora durfde haar blik op te slaan, wat er enkel voor zorgde dat ze lichtelijk terugdeinsde toen ze de geïrriteerde blik in de ogen van de jongen zag. “I wasn’t t-trying to judge you,” stotterde ze met een verongelijkte stem. “I was just trying to help you to get a better music experience. And there are a-also children up there who could have woken u-up,” ging ze al stotterend verder. Ze richtte haar blik vervolgens weer naar de bank, want ze merkte dat ze het lastig vond om hem aan te kijken. Waarom kon ze niet gewoon op een normale manier voor zichzelf opkomen?

Aurora had geen idee hoe ze die vraag moest beantwoorden. Op dit moment zag hij eruit alsof hij helemaal nergens om gaf en niet alleen of hij de kinderen wakker zou maken met zijn muziek, maar ergens leek het haar een slecht plan om dat te vragen. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en besloot dus maar dat het een retorische vraag was en dat ze dus niet specifiek hoefde te antwoorden. Het werd weer even rustig en dat gaf Aurora tijd om na te denken. Liet ze zich echt zomaar wegjagen? Ze dacht aan de keren dat haar vader haar alleen al maar met zijn blik uit het huis had gejaagd. Ze wist dat er anders klappen zouden komen en ergens had ze schrik dat als ze zou blijven en provocerend gedrag vertoonde, dat de jongen dan ook op zou staan om haar een mep te geven. Misschien moest ze dus gewoon maar doen wat hij zei. Maar een wrang gevoel verspreidde zich door haar binnenste toen hij tegen haar snauwde en in een opwelling besloot ze dat ze het zat was dat ze zich zomaar door anderen weg liet jagen. Ze haalde diep adem en keek hem aan, haar handen plaatsend op de bank voor haar. “Why do you act this way?” vroeg ze zachtjes aan hem. “I did nothing to you. So why?” Meteen voelde ze haar hart in haar keel zinken nadat ze die woorden had gesproken. Was ze maar weggegaan. Had ze maar niks gezegd. Nu zou hij alleen nog maar bozer en bozer op haar worden.

Aurora wist niet goed wat er gebeurde. Toen hij opstond en een dreigende stap in haar richting zette, werd er in haar lichaam iets geactiveerd waardoor ze het ene moment met lege handen voor hem stond en er het volgende moment een blauw licht verscheen, wat er op wees dat ze een elektriciteitsgolf aan het laden was. De jongen leek nauwelijks op haar vader met zijn ruige baard en snor, maar iets in zijn houding had iets weg van de manier waarop haar vader haar ook altijd benaderde. En het maakte haar bang. Het liet haar hart sneller kloppen en haar handpalmen zweten, maar het joeg vooral adrenaline door haar heen. Al zijn woorden gingen langs haar heen, al dacht Aurora niet dat ze veel had om te antwoorden als ze dat al zou willen. Ze kon zich alleen maar concentreren op die kille blik, die blik in zijn ogen waarmee hij haar aankeek en die haar zo erg aan haar vader liet denken dat het net leek alsof de man in hoogsteigen persoon voor haar stond. Ze voelde haar arm weer kloppen van een moment in haar leven dat hij die opzettelijk had gebroken en misselijkheid verspreidde zich door haar binnenste. Het blauwe licht werd erger en Aurora pakte de straal stevig vast, twijfelde nog heel even… en schoot hem daarna op volle kracht in de richting van de jongen. “Blijf daar!” riep ze er nog geschrokken achteraan. Als het de jongen zou raken, dan zou hij wel eens goed verlamd kunnen zijn voor een paar minuten. Het was niet direct Aurora’s intentie geweest om dat te doen, maar het was net zo min haar intentie om hem haar te slaan. Iets wat zeker zou gebeuren als hij ook maar ietwat agressief aangelegd zou zijn én haar aanval op hem zou missen.

Aurora voelde haar hart in haar keel zakken toen het haar al snel vrij duidelijk werd wat voor bijzonderheid hij had. Teleporteren. Hij kon teleporteren. Hij kon haar dus op elk moment in elke hoek aanvallen en zij had nooit een idee waar hij eerst zou beginnen. Ze had zichzelf diep in de nesten gewerkt en ze wilde haar excuses aanbieden, maar het volgende moment stond hij al voor haar neus en liet zijn vuist op haar afkomen. En in die seconde dat ze nodig had om te reageren, voelde ze een soort klik in haar hoofd. De angst verdween, de herinneringen drongen zich niet langer op een verstikkende manier aan haar op en de adrenaline gonsde door haar lijf. En ze voelde woede. Opgekropte, zwaar onderdrukte, zeer expressieve woede. Zijn knokkels maakten slechts contact met haar huid omdat ze één seconde te laat reageerde, maar ze had het geluk dat ze een stap naar achteren zetten en dat het daarom ook niet zo’n zeer deed. Zijn knokkels streken langs haar oogkas en het had niet veel gescheeld of hij had haar oog zelf geraakt. Met een snelle beweging probeerde ze grip op zijn arm te krijgen en concentreerde ze al haar energie op haar hand, zodat als haar vingers contact zouden maken met zijn kledij of met zijn huid, hij een hoop elektriciteit door zich heen gejaagd zou krijgen. Ze verlegde al haar woede naar dat ene concentratiepunt van energie zodat het hopelijk ook flink pijn voor hem zou doen. Ze had zich jarenlang niet verweerd, maar daar zou vanavond een einde aan komen. Vanavond zou zíj eens aan de macht zijn en verdomme niet andersom.