Two player game

Het was waar dat hij in zijn gang in Londen de leider was geweest en dat alles via hem geregeld werd, maar dat was voornamelijk zo omdat hij een gave had gehad en de rest van de jongens niet. Ze hadden naar hem opgekeken, hadden hem op een gegeven moment in de hemel geprezen en ze hadden gezegd dat hij de beste leider zou zijn. Hij had die positie aangenomen, wat ervoor had gezorgd dat het meeste van de opbrengst naar hem ging. Dat was een groot voordeel geweest van het leider zijn en het had er ook voor gezorgd dat hij in deze lus al een klein kapitaal had op kunnen bouwen zonder dat hij van nul moest beginnen. Het was echter niet gemakkelijk om aan drugs te komen als je wat drugs betrof wel van nul moest beginnen. De meeste spullen waren van hem gejat tijdens die ene misgelopen drugsdeal. Matthew was zodanig bezig geweest met het reanimeren van Scott en zijn andere mannen waren weggelopen, waardoor er een deel van zijn drugs verloren was gegaan. Het enige wat hij nog had, was een zakje dat hij verborgen had in zijn kamer en dat had hij nadat het gebeurd was opgemaakt omdat hij verteerd werd door bittere- en schuldgevoelens. Nu was hij er echter weer bovenop gekomen en was hij aan het zoeken naar partners waarmee hij een hoop geld kon opbouwen, maar zonder dat hij zelf rond gecommandeerd zou worden of iets af zou moeten staan. “And I don’t want a leader as well,” grinnikte hij. De jongen maakte nog een opmerking en Matthew wist dat hij nu zijn kaarten juist moest spelen om de jongen te kunnen overhalen toch wat af te wijken van zijn solocarrère. “Why don’t we just do it then?” vroeg hij met een frons. “We could do missions together, but without appointing a leader. We could split the amount of money between the two of us. Our gifts match really well, so I think we can make a lot of money in not so much time.” Hij haalde zijn schouders op. “I mean if you don’t want to it’s fine, but it would be a shame to let this opportunity go, really.”

Hoewel de jongen naast hem jong leek, leek hij duidelijk wel te weten waar hij mee bezig was. Matthew wist wel beter dan iemand afschrijven op basis van zijn leeftijd. Hij was zelf ook nog maar zeventien geweest toen hij de leider werd van een gang en de reden dat hij veel missies naar zijn voordeel had kunnen maken, was omdat anderen hem onderschatten. Er waren zelfs gangmembers geweest die hem in twijfel hadden getrokken, maar dat was wel snel verholpen geweest toen Matthew het geld had doen binnenstromen door zijn gave te gebruiken. Opeens was er heel veel respect voor hem geweest en was het jaar na jaar de ene deal na de andere die succes volbracht werd. Totdat hij eenentwintig werd en alles opeens naar de hel was gegaan. De politie was erbij gekomen en elke drugsdealer wist wat ze moesten doen wanneer er politie bij te pas kwam. Matthew was niet zomaar naar de lus gevlucht omdat iemand hem toevallig van dat bestaan had verteld, maar dat was een verhaal dat hij voor zichzelf hield en met niemand ging delen. Misschien met deze jongen als ze elkaar beter leerden kennen, maar die kans schatte hij klein. De blonde jongen pauzeerde het spel en Matthew draaide zijn lichaam in de richting van de jongen zodat ze zich volledig konden focussen op hun gesprek. Nu het spel niet meer aan was, waren het enkel hun stemmen die het geluid van de ruimte vulden en Matthew richtte zijn blik op de jongen voor hem toen hij begon te spreken. Het was duidelijk dat de jongen alles aanpakte met gezond verstand, iets waar Matthew wel respect voor had. Hij dook niet zomaar in elk idee of elke deal dat hij kon vinden, wat een verstandige aanpak voor een dealer was. "We can make up rules," sprak hij kalm. "And we can decide that we only do deals together. When we're together, we can watch what the other is doing so making money disappear can get quite difficult for the both of us." Hij grijnsde naar de jongen. "Of course not for you because of your gift, but you know what I mean." Hij haalde zijn schouders op. "We can spend some more time together, do a mission together and then decide if it'll work out. If we're going to work together and we would build up a bond, we can always choose to do a mission alone and then split the money afterwards." Hij zou wel zien of ze die woorden waar zouden maken, maar hij wilde weten wat de mening van de jongen erover was. Een plan van aanpak was wat ze nu moesten hebben. Maar dan wel een plan van aanpak waar ze het beiden over eens zouden zijn.

De jongen leek zijn voorstel serieus te overwegen, iets waar Matthew wel blij over was, als hij dan toch naar zijn diepste gevoelens moest kijken. Het gaf hem weer iets van zin in zijn leven. Het gaf hem weer iets van hoop na de dood van zijn beste vriend. Hij besefte dat de band met zijn beste vriend ook op deze manier opgebouwd was geweest, maar dat liet hem niet beslissen om dit af te kappen. Zijn beste vriend had niks gehad om zichzelf te verdedigen; Matthew was nu een ervaring rijker en hij wist dat de blonde jongen zich kon verdedigen als dat zou moeten. Als dit door zou gaan, dan was het een manier voor hem om alles overnieuw te doen. Hij wist niet of hij beste vrienden zou worden met de jongen tegenover hem of dat ze puur zakenpartners werden, maar voor nu was Matthew blij met hetgeen dat hij kon krijgen. Hij dacht dat zijn leven naar de klote was en dat hij geen doel meer had voor ogen waardoor hij uiteindelijk weg zou zakken in een stevige depressie, maar aan het einde van de rit bleek dit toch wel mee te vallen. Dit met de blonde jongen gaf hem de kans om iets op te kunnen bouwen in de lus wat voor zijn leven na de lus ook weer positief uit zou draaien. Al bleef het natuurlijk allemaal maar de vraag of het door zou gaan; de eindbeslissing lag natuurlijk bij de jongen. “Sounds like a plan,” zei hij met een goedkeurend knikje. Hij had zijn voorstel gedaan en dus was hij het al met het plan eens, maar de jongen was diegene die moest beslissen en dus kon het nog alle kanten opgaan. Matthew was allang blij dat hij het in overweging zou nemen, al zou hij waarschijnlijk zelf ook wel een plan kunnen verzinnen als de jongen het niet zou aannemen. Maar dit was een goede kans voor hem. Hij kwam ook overeind en nam de hand van de jongen aan toen hij zich voorstelde als Blake, een herinnering door zijn hoofd schietend toen zijn beste vriend zich aan hem voorgesteld had. “Nice to meet you, Blake,” klonk er langs zijn kant oprecht. “My name’s Matthew.” Hij liet de hand weer los en deed een stap naar achteren, zijn handen duwend in zijn zakken. “I guess I’ll see you tomorrow, then.” En met een laatste knikje naar de jongen draaide hij zich om en liep de kamer uit, zijn hand in een laatste groet opstekend naar de jongen. Hij was benieuwd wat de dag erna zou brengen voor hun beiden. Was dit werkelijk het begin van een goede samenwerking of niet?