When we all fall asleep, where do we go?

Haar hart raasde in haar keel, adrenaline schoot door haar heen en angst klemde zich als een ijzeren vuist om haar hart. Ze zat rechtop in bed, haar wangen nat van de tranen en haar armen om haar knieën geslagen. Het was altijd dezelfde droom, alleen de details weken soms wat af. Het ene moment was hij in zijn normale vorm, het andere moment in zijn wolvenvorm. Maar altijd hoorde ze hem naar haar roepen dat ze de mislukking van de familie was, dat hij wilde dat hij haar nooit had gekregen en dat ze verstoten worden van de pack. En dan haalde hij naar haar uit, voelde ze die vreselijke klauwen van hem weer diep door haar vel dringen, voelde ze de schrijnende pijn in haar schouder en zag ze de kille, emotieloze blik van haar moeder voor zich en hoorde ze hoe deze haar zei dat het haar eigen schuld was wat er was gebeurd. Yara bracht haar hand naar haar schouder en voelde voorzichtig aan de rafelige randen van het litteken. Daarna richtte ze haar blik weer op de schaduwen, die treiterend over de muren van haar kamer leken te dansen en die ervoor zorgden dat de boze verschijning van haar vader steeds beter in te beelden was. Een tak sloeg tegen haar ruit en Yara kermde zachtjes. Ze richtte haar blik naar opzij, naar haar telefoon. Toen ze deze ontgrendelde, zag ze het gesprek dat ze met Cyrek had gehad. Cyrek, die blijkbaar ook vaker had dat hij niet kon slapen door dingen die hem wakker hielden. Ze schudde haar hoofd en wilde weer naar beneden zakken, maar de herinnering aan haar droom en de angst die ze voelde, zorgde ervoor dat ze niet terug durfde te gaan slapen. Nieuwe tranen verzamelden zich in haar ogen toen ze de schaduwen opnieuw zag dansen en weer een tikje tegen haar ruit hoorde. Haar vingers gleden opnieuw langs haar litteken en vermoeid sloot ze haar ogen, maar opende deze meteen weer toen de beelden van haar nachtmerrie terugkwamen. Trillerig stond ze op, gehuld in een topje en een shortje. Ze sloeg haar armen om zichzelf heen en, terwijl ze heel zacht snikte, liep haar kamer uit met de intentie om naar beneden te gaan. Alleen hield het naambordje een paar kamers verderop haar tegen. Voordat er zichzelf tegen kon houden, had haar lichaam zich al naar zijn deur gedraaid en liep ze er, met haar armen dicht om zichzelf heen geslagen, behoedzaam op af. Toen ze voor de deur stond, legde ze kort haar platte hand tegen het hout en haalde diep adem. Pas toen ze al haar moed bijeen had geschraapt, maakte ze van haar hand een vuist en tikte zachtjes met haar knokkels op de deur. "Cyrek?" vroeg ze met een onderdrukte snik, maar hard genoeg voor hem om het te horen als hij nog wakker was. Ze sloeg haar armen weer om elkaar heen en richtte haar blik strak naar de grond, zich bewust zijnde hoe kwetsbaar ze was.

Toen ze haar knokkels tegen zijn deur had laten gaan en zijn naam had genoemd, begon ze opeens te twijfelen. Hoewel haar blik naar de grond gericht was, kon ze zich prima concentreren op haar omgeving en hoorde ze dus ook de zachte voetstappen die de deur naderden. Het was te laat om nog om te keren. En ze wist dat er ergens ook een deel in haar was dat deze confrontatie graag aan wilde gaan. Ze wist dat ze nog vaker zou vechten met haar demonen en ze putte kracht uit het feit dat hij eerder op de avond tegen haar had gezegd dat hij er voor haar was, ook al was dat via sms geweest. Ze richtte haar grijsgroene ogen onzeker op toen Cyrek de deur opendeed en haar naam noemde. Ondanks dat de deur op een kier stond, zag ze zijn gelaatstrekken duidelijk en een zenuwachtig, niet tot haar toebehorend gevoel leek haar haast te overnemen toen hij aan haar vroeg waarom ze hier was. En ze voelde zich stom. Zo ontzettend stom. Ze had één nachtmerrie en ze rende al gelijk naar Cyrek? Het was niet omdat zijn deur een paar kamers verderop lag dat ze dat als excuus moest gebruiken om steun bij hem te gaan zoeken en al zeker niet als dat hem uit zijn slaap hield. “I’m sorry I woke you up,” zei ze op een zachte toon. “But I had a…” Haar onderlip begon te trillen en onzeker wendde ze haar blik van hem af. Daarna schudde ze haar hoofd. Haar nagels lieten diepe groeven achter in de huid van haar onderarmen toen zij ze daar stevig in klemde en ze deed al een paar stappen naar achteren. “I’m sorry,” zei ze zachtjes. “I shouldn’t have woken you up, not after you finally fell asleep.” Ze keek hem weer aan, maar al snel vond haar blik de grond weer. “I’ll leave you to it. It’s a stupid reason anyway.” Waarom werkten haar verdomde benen dan ook niet mee? 

Het drong nauwelijks tot haar door dat Cyrek haar verontschuldigingen wegwuifde, dat het hem niet uit leek te maken dat ze hier voor zijn deur stond en dat ze hem wakker had gemaakt. Of misschien maakte hem dat wel uit. Het drong niet tot Yara door, want ze was zo op aan het gaan in haar eigen gevoelens en haar eigen paniek dat ze zich enkel daar op kon focussen. En dus kwam het ook als een soort van wake up call aan toen Cyrek haar plotseling bij haar arm vastgreep. Ieder ander zou ze op dit punt een duw of een snauw hebben gegeven, maar als verdoofd liet ze zich naar binnen trekken en keek ze onzeker toe hoe hij de deur achter zich sloot. Nu dat ze in zijn kamer stond, werd ze weer omhuld door de geur die ook in haar neusgaten was doorgedrongen toen hij zijn vest aan haar had overhandigd. Zijn vest die ze nog altijd terug moest geven. En bijna gebruikte ze dat als stom excuus om zijn kamer te verlaten, maar ze klemde haar kaken op elkaar en slikte die opmerking in. Zijn hand verliet haar arm weer en ze merkte dat haar huid tintelde waar hij haar had aangeraakt, alsof het verlangde om weer terug aangeraakt te worden. Zijn woorden drongen tot de mist die als een sluier om haar gedachten leek te vormen en ze knipperde met haar ogen. En opeens was er een andere drang aanwezig. Een drang om haar armen om hem heen te slaan en als een klein kind tegen zijn schouder uit te huilen. Ze negeerde ook deze drang weer en richtte haar blik op haar voeten, maar dwong zichzelf om niet zo kinderachtig te zijn en keek hem weer aan. Het was lastig, maar het was te doen. “I had a nightmare,” zei ze, alsof dat nog niet duidelijk voor hem was. “But this time it was different from the others.” Ze schudde haar hoofd en tranen drongen zich op in haar ooghoeken. Yara keek naar het plafond om ze tegen te houden, maar één voor één rolden ze al over haar wangen en de roodharige besloot om ze niet te stoppen. “It was so realistic,” snikte ze. “Because it showed what really happened out there. I felt…” Paniek rees in haar op en legde haar het zwijgen op. Hulpeloos gingen haar vingers naar haar schouder en raakten onder haar topje het tintelende litteken aan. “It hurts,” mompelde ze uiteindelijk. “It fucking hurts.” Het kloppen van haar hart nam toe en haar ademhaling ging hoorbaar sneller. Tranen kwamen als kleine watervalletjes omhoog en stroomden naar beneden over haar wangen, maar Yara klemde haar kaken op elkaar om zowel de paniekerige ademhaling als het gesnik tegen te gaan, wat uiteindelijk zorgde voor een zacht gekerm terwijl ze haar blik weer van hem afwendde. God, wat schaamde ze zichzelf op dit moment. 

Hoewel Yara’s hart één slag oversloeg toen Cyrek zijn hand tegen haar bovenarm legde, kwam dat niet omdat ze schrok. Of omdat ze het vervelend vond. Ze kon haar vinger er niet goed op leggen waarom haar hart deed wat het deed, maar al wat er door haar heen ging, was een aangenaam gevoel. Ze voelde zich nog niet volledig gerustgesteld, maar zijn aanwezigheid verminderde voor haar zeker de kans dat ze in complete paniek zou uitbreken. En dat gevoel werd nog eens vermenigvuldigd toen hij haar in zijn armen nam. Ze sloot haar ogen en liet haar hoofd tegen zijn borst rusten, waarna ze haar eigen armen om zijn rug heen sloeg en zich volledig afsloot voor de buitenwereld. En ze wist niet of ze het zich pretendeerde, maar het kloppen van haar litteken leek af te nemen van af het moment dat hij over haar rug begon te wrijven. De tranen kwamen echter in rap tempo weer op en haar gesnik werd gesmoord doordat ze haar hoofd stevig tegen zijn borst duwde. Haar handen liet ze rusten op zijn rug en ze probeerde zich te concentreren op haar ademhaling, die langzaam maar zeker dankzij zijn woorden en zijn handelingen rustiger werd. Zijn geur drong zich opnieuw aan haar op en Yara merkte dat ze er alles aan deed om zich daarmee te laten omgeven. Het kalmeerde haar, werkte als een natuurlijke drug en vervulde haar met een emotie dat ze alleen leek te ervaren wanneer ze bij hem in de buurt was, maar waar ze haar vinger nog niet op kon leggen. Bij zijn voorstel fronste ze even haar wenkbrauwen, maar niks in haar was er op tegen. En dus knikte ze, al kon hij haar antwoord natuurlijk zo moeilijk ontcijferen. “I would like that,” zei ze op een zachte toon tegen hem, gemoffeld omdat ze nog altijd haar hoofd half tegen zijn borst gedrukt had. Toen ze na een poosje voelde dat haar tranen ophielden en dat het verdriet minder werd, durfde ze pas haar hoofd terug te trekken en keek ze hem op een fragiele manier aan. “Thank you for always being there for me when I need it the most,” fluisterde zachtjes tegen hem. En toen dreef iets aan haar om te doen wat ze nog niet eerder gedaan had. Ze ging op de tippen van haar tenen staan en drukte een snelle kus op zijn wang. De doffe pijn van haar ellende was nog te veel aanwezig om haar acties te overdenken en dus was het enige wat ze deed een kneepje in zijn hand geven en langzaam een stap naar achteren zetten, nog steeds zachtjes glimlachend naar hem. Haar hart raasde inmiddels in haar keel en een aangenaam, diep gevoel dat zich in haar binnenste nestelde, verdreef het grootste verdriet dat aanwezig was.

Als Yara dit overdag en met het volle besef gedaan zou hebben, dan zou ze waarschijnlijk verschrikkelijk gebloosd hebben. Maar de waarheid was dat ze nog verdoofd was door de nachtmerrie. Ze registreerde wel de gevoelens die dat ze had en ze registreerde het warme gevoel dat ze in haar binnenste kreeg wanneer ze hem een kus op zijn wang gaf, maar meer dan dat kwam er niet. Geen blos, geen verlegen gedrag, geen terughoudendheid. De glimlach van Cyrek zorgde ervoor dat ze het gevoel had dat ze de juiste keuze had gemaakt en een warm gevoel verspreidde zich in haar binnenste, gevolgd door een lichtelijk teleurgesteld gevoel toen hij haar losliet. De ergste paniek was echter verdreven en het ergste verdriet was gezakt. Nu resteerde enkel een doof gevoel en een warm gevoel in haar maag dat ze niet kon onderdrukken, noch weg wilde hebben. Het ging tegen alle negatieve gevoelens in die het gevolg waren van haar nachtmerrie. Ze volgde Cyrek naar zijn bed toen ze hem tegen de muur zag schuiven en ging naast hem liggen, waarna ze de deken over zich heen legde. Ze rolde zich op haar zij zodat ze naar hem kon kijken en had de bizarre neiging om tegen hem aan te kruipen, maar onderdrukte deze en sloot in plaats daarvan haar ogen. Ze wist dat het nog lang ging duren eer dat ze weer in slaap zou vallen, maar ze wilde hem zijn slaap wel gunnen en dus bleef ze rustig liggen, haar hand langs haar wangen halend zodat ze de tranen weg kon vegen die zich daar nog bevonden. Hoewel ze de neiging onderdrukte om tegen hem aan te kruipen, liet ze haar vingers wel naar voren gaan totdat ze tegen zijn arm botsten. Ze gaf hem een kort kneepje in zijn arm en trok haar arm slechts gedeeltelijk terug zodat haar vingertoppen wel nog tegen zijn huid lagen, maar dat het contact niet te aanwezig was. Dit had ze nodig. Dit maakte haar rustig. Voorlopig dan.

Hun blikken ontmoetten elkaar weer en ondanks dat het donker was in de kamer scheen er dankzij de maan genoeg licht naar binnen om zijn gelaatstrekken te kunnen ontwaren. Yara had haar ogen kort geopend omdat ze merkte dat Cyrek naar haar keek en een glimlachje gleed om haar lippen toen ze dit bevestigd zag. En opnieuw voelde ze hoe hij haar opnieuw in haar armen pakte. Ze negeerde deze keer de neiging niet en kroop ook dichter tegen hem aan, haar hoofd tegen zijn borst leggend, haar armen tegen zich aan gevouwen en haar handen tot smalle vuisten ballend. Haar ene been schoof ze voorzichtig over het zijne heen zodat ze hem nog dichter tegen zich aan kon voelen en het lege gevoel dat zich eerder diep in haar binnenste had genesteld, werd weer opgevuld toen ze zijn nabijheid voelde en hem hoorde spreken tegen haar. “Goodnight,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Zijn warmte was aangenaam en zijn aanraking nog meer. De kus op haar kruin verwarmde haar tot op het bot en Yara wilde dat dit moment nooit over zou gaan. Ze voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen en hoe een aangenaam gevoel zich in haar buik nestelde. Ze nam zijn geur kort in zich om, om vervolgens haar ogen te sluiten en zich uiteindelijk door de vermoeidheid en zijn armen om haar heen te laten overvallen. De rest van de nacht verliep vrij droomloos en Yara bewoog niet één keer in haar slaap, alsof haar lichaam zich bewust was van het aangename gevoel dat ze door hem ervoer en het zich ervan wilde verzekeren dat dat gevoel behouden zou blijven. Het was dan ook in zijn armen dat Yara wakker werd. Aan zijn gelaatstrekken die beter te ontwaren waren dan eerst kon ze zien dat het ochtend was geworden. Alle herinneringen aan vannacht kwamen terug en drongen zich aan haar op. Een glimlach speelde zich om haar wangen toen ze dacht aan Cyrek en hoe lief hij gehandeld had. En vervolgens verstomde haar glimlach en het verdoofde gevoel dat de wazige nacht met zich mee had gebracht. Een rode blos vormde zich om haar lippen en ze werd zich des te meer bewust van hoe ze tegen hem aanlag; haar hoofd tegen zijn borst, haar armen gevouwen tegen hem aan en haar ene been over het zijne geschoven. Toch durfde ze zich niet te bewegen – of wílde zich misschien niet bewegen – en wachtte ze stilletjes af wat Cyrek zou zeggen of doen als hij zou ontwaken.

Het moment dat Cyrek wakker werd, liet niet lang op zich wachten. Yara’s ogen waren al geopend en ze wist niet goed wat ze moest doen. Ze wilde haar mond openen om iets te zeggen, maar het volgende moment gingen zijn ogen verschrikt open en schoof hij met een rotvaart naar achteren. Yara keek met een zorgelijke frons toe hoe hij zijn hoofd niet bepaald zacht tegen de muur knalde en wilde al naar hem toeschieten voor hulp, maar hij was haar te snel af door op staan en van het bed weg te stappen. Haar hand bleef in de lucht naar hem uitgestoken hangen, haar vingertoppen in zijn richting wijzend. Ze liet haar hand zakken toen hij iets tegen zichzelf mompelde en duwde zichzelf overeind. Zijn warmte verliet haar en zijn armen ook, maar de herinnering zou altijd blijven. Het resterende warme gevoel dat ze nog had van die herinneringen veranderde echter in een ijskoud, wrang gevoel toen ze zijn woorden hoorde. Zijn handelingen van gisterenavond, zijn woorden, de manier hoe hij haar dichter naar zich toetrok en haar vasthield… het betekende allemaal niks voor hem. Yara legde haar handen naast haar op het bed en keek naar de grond. Er waren één miljoen gedachten dat door haar hoofd gingen, één miljoen dingen die ze kon zeggen, maar in plaats daarvan bleef ze met een gekwetste blik naar de grond kijken. En toen slikte ze haar gevoel weg. Het was lastig als het binnenkomend verdriet je haast duizelig leek te maken, maar ze moest dit wel doen. Ze had gedacht dat hij het meende, dat hij nuchter was en dat hij het allemaal uit eigen beweging had gedaan, maar blijkbaar was dat niet zo. En dat voelde zuur aan. Zuurder dan ze wilde toegeven. “I’m sorry as well,” zei ze zachtjes en ze voelde dat haar stem brak, hoorde het ook. Ze kwam overeind en wankelde kort, maar wist zich staande te houden. “I guess I’ll be going now,” zei ze op een standvastigere toon, ook al hield ze haar blik op de grond gericht. Haar onderlip begon te trillen, maar Yara liet haar opkomende huilbui niet toe en negeerde de krop in haar keel die dreigde om haar volgende woorden onmogelijk te maken om uitgesproken te worden. “Thank you,” fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze liep langs hem, maar niet voordat ze kort over haar schouder naar hem had gekeken. Haar grijsgroene ogen lichtelijk omhoog gericht, niet verder reikend dan zijn kaaklijn. Nee, ze kon het niet. En dus wendde ze haar blik weer af en opende ze de deur van zijn kamer. Ze moest weg. Weg hier, voordat ze die miljoenen gevoelens en gedachtes die ze had wél zou laten blijken naar hem. En nog stommer overkwam dan ze vannacht al gedaan had.