When the rain begins to fall

William liep zo snel als hij kon richting het huis. De koude wind sneed in zijn vel, en de eerste paar regendruppels vielen uit de lucht, bovenop hem. Geïrriteerd stapte hij door. Hij vond de regen er mooi uitzien, maar had een hekel aan om buiten te zijn tijdens zulk weer, want het verpeste zijn haar en zijn kleren. Maar helaas was de regen een stuk sneller dan hij, en leken de druppels steeds harder te vallen bij de seconde. Toen hij eindelijk door de deuren heen was gestapt stond hij in de hal, en keek hij in de spiegel. Zijn haar was verpest en de stof van zijn kleren klemde aan hem vast. Met een simpele knip van zijn vingers gebruikte hij zijn bijzonderheid om het te fiksen. Oké, hij was niet echt droog en voelde nog steeds de kou, maar hij had in ieder geval de illusie dat hij er nog goed uit zag, en daar moest hij het maar mee doen.

+ First post for Hedwig Loris

De stem kwam uit het niets, want hij had het meisje eerst niet eens zien staan. Zijn blauwe ogen vielen op haar en automatisch haalde hij zijn charmante glimlach tevoorschijn. "Well wouldn't that be a boring Peculiarity," grapte hij. "The power to dry things off and that's it." Hij schudde zijn hoofd. "My Peculiarity is illusions," legde hij uit, en bewoog daarna met zijn arm. Een witte duif vloog eronder vandaan en nam daarna plaats op zijn hand. "So sadly enough, I can still feel the raindrops on me right now." Daarna liet hij de duif in witte rook op verdwijnen.

Hij knikte instemmend toen ze zei dat hij een echte Magician was. "I certainly am," glimlachte hij. Daarna vroeg ze of hij niet weg moest om zichzelf echt af te drogen. Langzaam begon het een beetje door te dringen tot William dat ze misschien wel een praktisch type was, want in plaats van verder te vragen over zijn bijzonderheid, zoals de meeste leken te doen, zei ze dat. William overweeg even om te knikken en daarna verder te lopen, maar dat zou weer eens een gemiste kans zijn. "And miss out on talking to a pretty girl?" vroeg hij. "Not worth it." Oké, het lag aan wat voor type ze was en of ze in zijn val trapte, maar dat was nu even niet belangrijk.

Oh, yep, het was zo'n type. Het moeilijkste type om te verleiden. Omdat ze meer op logica afgingen dan op gevoelens. "Right, well, wait for me, will you?" vroeg hij met weer een glimlach, waarna hij verdween richting de badkamers om een handdoek te zoeken. Zodra hij zich had afgedroogd kwam hij weer terug naar beneden, hopend dat het meisje er nog stond. "And now I'm dry, for real this time," kondigde hij aan. "No tricks."

Het meisje was al weer van plan weg te gaan! Ook William begon zijn geduld te verliezen nu. Misschien was het tijd voor een meer directe aanpak. "Well, well, well, you wait for nobody, huh?" merkte hij op. Een glimlach speelde weer om zijn lippen, maar deze was minder vriendelijk, en dat konden ze beiden weten. "A straightforward type of girl, well let me help you, let's cut to the chase then." Hij stapte naar voren richting haar, klaar om zijn handen op haar schouders te leggen als ze daar stil bleef staan.

Weer het jammere antwoord, William verloor zijn geduld nu ook. Dit meisje ging hem niet zomaar afwijzen, en vooral niet op zo'n respectloze manier. Ze ontweek zijn bewegingen en begon weg te lopen. Woede en schaamte namen William over, niemand wees hem zo gemakkelijk af. Hij volgde haar de woonkamer in en greep haar pols vast. "I don't take no for an answer, honey."

Ach, ze noemde hem ten minste honey, ook al was het wel agressief bedoeld. Was deze bijzondere iemand die makkelijk tegen hem kon werken hier? Zoals Hazel met haar watersturing krachten hem naar het meer had geleid. Bijzondere meisjes waren inderdaad een heel stuk moeilijker. "That's cute," glimlachte hij terwijl hij zijn grip sterker vasthield.

Al had hij wel verwacht dat ze terug zou bijten, kwam de klap onverwachts. De grip om haar polsen verzwakten in het moment. William wreef over zijn gezicht met één van zijn handen en kwaad deed hij een poging om het meisje bij de kraag van haar shirt te grijpen.