Watch us fall

De avond was gevallen in Noorwegen, de maan en de sterren waren verschenen aan de hemel. Normaal zou hij allang op bed liggen, wetende dat de volgende dag nog meer gebeuren moest voor de pack en zijn broertje. Hij kon niet geloven dat Cyrek het zo erg uit de hand had laten lopen. Dat zijn vader het zo uit de hand had laten lopen. Cyrek en zijn wolf klikten niet op dit moment en daar moest verandering in komen, voordat het erger zou worden dan enkel overnames wanneer de wolf dat wilde. Hij moest er niet aan denken wat er nog meer kon gebeuren. Een diepe zucht gleed over de lippen van Niklas. Hij moest op veel dingen letten, maar dat vond hij niet erg. Het was ergens heel fijn dat hij iemand had om voor te zorgen. Dat hij iets anders te doen had dan socializen hier en dingen voor de pack te regelen vanuit Noorwegen. Hij snapte niet waarom zij niet in een lus zaten, waarom dat niet iets was voor de pack. Maar goed, het was waarschijnlijk ook moeilijk om te regelen.

Het natte gras voelde heerlijk onder zijn blote voeten. Het had geregend in de middag, maar inmiddels was het geklaard buiten en waren de plassen en de vochtige grond nog de enige indicatie dat het überhaupt had geregend. Zijn ogen landden op de maan, die licht scheen op de omgeving rond hen heen. Hij sloot zijn ogen rustig, genietend van de koele bries die door de lucht ging. ’Wanna howl?’ vroeg zijn wolf aan hem, zijn tong genietend uit zijn mond, relaxed. In zijn hoofd was zijn wolf er klaar voor om te huilen naar de maan, maar dat deed hij niet. ’We can’t. You know that.’ sprak hij in zijn hoofd terug tegen zijn wolf. Hij wilde niet het hele huis wakker maken. Terug in de pack was het soms meer dan normaal om naar de maan te huilen. Op momenten zoals deze mistte hij zijn huis, zijn thuis. De mensen die daar rond liepen en de pups die hij nog niet had ontmoet. Nee, hij wilde echt wel naar huis. Maar dat kon hij niet. Niet voordat hij een mate had gevonden.

Een geur bereikte zijn neusgaten, een onbekende geur. Zijn wolf gromde in zijn hoofd en hij moest moeite doen om zelf ook niet te grommen. Je wist het maar nooit met de mensen die hier woonden. Hij ademde diep in, om zichzelf kalm te houden, waarna hij zijn ogen opende en naar de maan keek. ”I know you’re there.” sprak hij, zijn stem vast en diep. Duidelijk dat hij gewend was om naar geluisterd te worden. Dat was het minimale bij hem in de pack.

Hij lette altijd op zijn omgeving, een instinct die hij had meegekregen als alpha zijnde. Alpha’s, vooral vroeger, moesten oplettend zijn. Als die iets niet zou opmerken, kon het het einde van de pack betekenen. Rogues die wilden aanvallen, jagers die hun soort wilden uitroeien. Er was altijd wel wat. En daardoor waren alpha’s meer oplettend dan ooit tevoren. Alles registreerde in zijn brein, van een blaadje dat bewoog tot ieder mens die ademde. Het was soms overweldigend, maar in het maanlicht waar hij nu stond, waar de wind door het gras heen waaide.. Het was voor hem simpel om de andere geur op te pikken en de voetstappen te horen die de ander aan het zetten was. Hij hoorde het, rook het, hoe ze dichterbij kwam. Daarom sprak hij ook tegen de ander dat hij wist dat ze er was. Zijn wolf was alert, alsof hij iets had opgepikt in de geur van de ander wat hij nog niet wist, maar hij vertrouwde zijn wolf. Als hij voorzichtig moest doen, dan moest hij dat doen.

”Well cheers to you for having fucking senses,” werd er sarcastisch gesnoven, waarop hij zich omdraaide naar de ander. Hij herkende haar als Mindo, iemand die ook al een tijdje in de lus zat. Ze hadden nooit gepraat samen tot vandaag, maar hij zou zijn rang niet waardig zijn als hij niet op z’n minst iedereens naam wist die in het huis woonde. Vooral degene die net zoals hem al een tijdje verbleven in het grote huis. ”Your scent gave you away.” sprak hij simpel tegen de ander. Volgende keer als ze iets wilde proberen kon ze er allicht iets van leren. Normaal had hij een gouden ring rond zijn pupil, voor mensen bijna onzichtbaar. Voor shifters zoals wolven was het anders, aangezien hun zicht ook was verbeterd. Het was er altijd. Maar op dit moment was hij toch lichtjes onder invloed van zijn wolf, die erg graag naar de maan wilde huilen. Daardoor was het goud in zijn ogen meer prominent, was het deels in zijn bruine pupillen gelekt. ”What are you doing out here?” klonk er van het meisje af, waarop zijn ogen even kort naar de maan gingen. Hij was hier voor de maan geweest, maar ook voor een soort pauze. Hij had al heel erg lang geen volle maan meer gezien, omdat dat ook niet meer gebeurde in de lus. Jammer, was het eigenlijk. Maar ook beter, volle manen zorgden ervoor dat hij soms de controle sneller verloor dan anders.

Maar het was niet iets om aan haar te vertellen, dus hij haalde zijn schouders gewoon kort op. ”I couldn’t sleep.” sprak hij daarom ook terwijl hij zijn goud-bruine ogen weer op Mindo richtte. De meeste mensen lagen allang te slapen, maar ook Mindo was nog wakker geweest. Hij had geen idee wat ze buiten deed, maar het was ook zijn taak niet om daar aan te denken. ”I could ask the same to you,” begon hij kalm, waarna hij een stap dichterbij haar zette en haar recht in haar ogen aan keek. ”But I’d rather know why you were sneaking up to me.” sprak hij terwijl hij zijn hoofd iets kantelde.

Eenmaal toen hij zich naar haar omgedraaid had nu ze iets dichterbij was kon ze een naam bij zijn gezicht plakken - Niklas. Hij was hier al een tijdje, al maakte het haar bijzonder weinig uit hoe lang precies. Niet dat ze ooit met hem gesproken had en waar ze eerst heel erg op haar hoede was geweest bij al deze freaks, was ze wel een klein beetje laks geworden op dit gebied. Geen idee wat zijn gave was, eigenlijk. Eerlijk voelde ze zich hier eigenlijk wel veilig. Natuurlijk was er nog altijd het gevaar dat je geëlektrocuteerd werd, een ginger je ziel probeerde te stelen of dat een hollow je door je hart zou steken. Maar goed, shit happens. Een frons dreef even over haar gelaat, waarom voelde ze zich hier eigenlijk op haar gemak? ”Your scent gave you away.” sure it did. Yep, bevestigde enkel haar voorgevoel dat hij iets van een shifter was. Dat, of iets anders dat zijn zintuigen op scherp kon stellen. Hoewel ze misschien niet altijd naar rozenblaadjes en parfum rook, wist ze zeker dat ze niet zó erg stonk dat een normaal mens haar van zo'n afstand op kon merken.  "Ofcourse it did," mompelde ze wat binnensmonds en liet haar blik over de de velden gaan verderop, al bleef ze oplettend van zijn bewegingen. Immers was het enigszins verdacht om een figuur nog aan te treffen op dit uur. ”I couldn’t sleep.” eerlijk, wat had ze ook verwacht. Hij zag er niet uit alsof er erg snode plannen in zijn koppie omgingen, alsof hij van plan was om het huis af te branden ofzo. ”I could ask the same to you,” hij kwam overeind haar kant op en Mindo keek meteen alert op, lichtelijke spanning nu in haar lijf. Zijn blik was strak, intimiderend en gaf haar de neiging om als een bang klein kind weg te kijken. Natuurlijk vertikte ze dat te doen, dus keek ze hem uitdagend recht aan in zijn ogen die al even eigenaardig waren als de hare, zonder van hem weg te deinzen."I'm sure you could," kaatste ze droogjes terug op zijn woorden. ”But I’d rather know why you were sneaking up to me.” ze vernauwde haar ogen wat en liet een zacht, ietwat spottend lachje horen. "I saw a dark figure out here in the middle of the night, surely you can't blame me for being a little suspicious, big guy," ze snoof en keek dan nu toch wel kort weg van zijn intense blik. "Besides, I wasn't really sneaking, if I were you sure as hell wouldn't have noticed me," blufte ze.

Hij ging nooit achter de giften van anderen aan, omdat hij wist dat dat veel argwaan kon wekken bij de andere mensen die in het huis leefden. Namen vragen was nog redelijk normaal, maar om ook een hele waslijst aan de giften te vragen van alle mensen in huis was not done. Helaas, want hij zou liegen als hij zei dat hij het niet graag wilde weten van iedereen. Het was een deel van hem, een deel die hij niet kon negeren. Het was moeilijk om niet alles van iedereen te weten, want dan wist hij ook niet wie hij moest beschermen van de anderen. Beschermen was immers een groot deel van zijn instinct. Hij sprak dat haar geur haar weg had gegeven. Het rook naar de velden, naar nat gras en de natte aarde, maar ook haar eigen geur lag er onder. Een geur die alleen gemaskeerd kon worden door hevig gebruik van parfum. Iets wat ze niet op leek te hebben. Blij toe, dat was allemaal veel te gevoelig voor zijn neus. Hij had meerdere wolven gehoord over zijn geur, soms vroeg hij het aan wolven die in zijn pack zaten, hoe ze zijn geur zouden beschrijven. Hij rook erg naar hout, molasses. Naar de lucht die je rook nadat het geonweerd had. Zijn geur liet hen denken aan bos. Daar kon hij zelf niet over oordelen natuurlijk, maar dingen zoals erg geurende deodoranten gebruikte hij ook niet. Shampoo ook niet, dat stonk ook teveel naar zijn smaak. Ze mompelde iets binnensmonds op zijn antwoord. Als hij het had gewild, kon hij het horen. Maar het zou niets belangrijks zijn, dat zei zijn wolf tenminste.

Ze vroeg aan hem wat hij deed hier, waarop hij eerlijk antwoordde dat hij niet kon slapen. Er was teveel aan zijn hoofd en die maan hielp ook niet. En het feit dat zijn wolf tegen hem aan het zeuren was dat hij naar buiten wilde was voor hem genoeg geweest om ook echt naar buiten te gaan. Toen hij sprak dat hij hetzelfde aan haar kon vragen en haar kant op ging, keek Mindo meteen alert op, een spanning in haar lijf. Hij wist niet of het puur natuurlijk was dat ze zo reageerde, of het feit dat ze oprecht gespannen was. Het was echter niet de bedoeling om haar bang te laten zijn van hem. Ze bleef hem echter recht in zijn bruin-gouden ogen aan kijken. Het was bijna onmisbaar, het goud in zijn ogen. Mensen deinsden zeker niet van hem weg, was ze dan toch een gewoon mens? Of was er alsnog iets eigenaardigs aan haar? ”I’m sure you could,” kaatste ze droogjes terug op zijn woorden, waardoor zijn rechter mondhoek iets omhoog ging. Huh, mevrouw had nog praatjes ook?

Hij vroeg aan haar waarom ze naar hem toe aan het sneaken was. Haar gouden ogen vernauwden zich op zijn woorden, waarna er een zacht en licht spottend lachje haar mond verliet. Waar wilde ze mee gaan spotten, huh? ”I saw a dark figure out here in the middle of the night, surely you can’t blame me for being a little suspicious, big guy,” snoof Mindo tegen hem, waarna ze kort weg keek van zijn ogen. Wat, maakte hij haar ongemakkelijk? Dat kon toch niet. ”I suppose you’re right,” sprak hij terwijl hij zijn hoofd weer recht hield en even kort zijn lippen likte. De meeste mensen waren immers niet meer buiten rond dit uur, dus daar had ze misschien wel een punt. Toch, hij straalde geen gevaar uit. ”Besides, I wasn’t really sneaking, if I were you sure as hell wouldn’t have noticed me,” klonk er opeens van haar af, waarop zijn wolf even enthousiast met zijn staart kwispelde. Dat sprak zeker aan tot zijn wolf, maar ook tot hem. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht, eentje die ook lichtelijk gezien kon worden als een wolf die grijnsde. ”Is that so?” sprak hij, terwijl het goud meer in zijn bruine ogen bloedde tot ze totaal goud waren en het bruine was verdwenen. ”Want to try that?” sprak hij, met dezelfde brede grijns op zijn gezicht. Zijn tanden waren zichtbaar in zijn brede grijns, een open grijns. Hij was er zeker voor in voor haar om te proberen als ze het wilde.

Hmpf, natuurlijk had ze gelijk. Anderzijds zou hij terug kunnen kaatsten dat zij al even verdacht was, maar goed, dan konden ze die discussie blijven voeren. Uiteindelijk hadden ze beiden geen valid reden om hier te zien, geen bewijsbriefje van Mrs Bluebonnet dat ze onschuldig waren. Maar dit was ook geen school meer, ze konden doen wat ze wilden - tot op een zekere hoogte. Mindo bewoog wat onrustig het gewicht van haar ene voet naar de andere. Grote woorden verlieten haar mond, onzeker of ze die ook waar kon maken. Echt maakte dat meestal toch niet uit, had ze geleerd. Zolang je net deed alsof je precies wist wat je deed, kwam je vrijwel overal. Zolang je je bluf met zoveel overtuiging kon brengen dat de ander het geloofde, hoefde je zelden het ook echt waar te maken. Pro tips met Mindo. Althans, totdat ze kennelijk met haar grote woorden de interesse van de ander had opgewekt. Wel shit. ”Is that so?” het goud in zijn ogen doordrenkte inmiddels zijn irissen en lekte door tot in zijn pupillen. Een frons trok over zijn gelaat, kennelijk had ze nou net precies de verkeerde bluf gemaakt. Niet dat ze ook iets van hersencellen had die haar zeiden om dan maar terug te krabbelen, dat zat nou eenmaal niet in haar. ”Want to try that?” er lag een brede, kwajongensachtige grijns op zijn lippen. Boy oh boy, waar had ze zichzelf nu wel weer niet ingekregen? "Pssht, what's the challenge in that when you already know what's comin'," niet perse om terug te krabbelen, maar ze had wel een punt! Als hij al wist dat ze hem zou besluipen, tja,hoe kon ze hem dan ooit nog verassen? Anderzijds had ze alweer wat van haar energie terug en ergens had ze ook wel zin om simpelweg een beetje rond te dollen. "Bet I can still outrun you, though," en met die woorden zette ze haar lichaam in beweging. Waar het vroeger helse pijnschoten door haar lichaam had gestuurd, werd het shiften makkelijker des te vaker ze had deed. Het kostte slecht een korte tijd totdat haar lichaam zich had verbogen en omgevormd tot dat van haar dierlijke vorm: een wildkleurige coyote. Haar ogen bleven altijd hetzelfde. Met wat moeite schudde ze de kleding van zich af en zakte speels door haar poten, een uitdagende blik in haar gele ogen. Tja, nu was het wel hopen dat haar vermoedens over zijn gave juist zaten. Zou een beetje ongemakkelijk zijn als hij uiteindelijk helemaal geen shapeshifter was en zij hier heerlijk als een hondje aan het rondhuppelen was.

Hij zou een grote discussie maar even vermijden, maar hij wist wel zeker dat Mindo voor hem geen bedreiging voor hem was. Hij wist niet waarom hij het wist, maar hij wist het gewoon. Zijn instinct zei gewoon dat ze geen bedreiging voor hem kon zijn en dat volgde hij met heel zijn hart. Maar er was wel iets aan haar, iets wat hij nog niet helemaal kon plaatsen. Als hij alle informatie had gehad over de vrouw had hij het natuurlijk wel kunnen plaatsen, maar nu kon hij alleen maar af gaan op wat hij kon zien. De gouden ogen van de ander zouden hem eigenlijk wel een hint moeten geven in theorie, maar zelfs dan kon er nog van alles zijn waardoor ze gouden ogen kon hebben. In deze omgeving wist je het immers maar nooit wat er aan de hand was met iemand en wat ze allemaal hadden.

Maar door haar uitdaging was hij toch echt wel een beetje geamuseerd hoor. Zeggen dat ze hem makkelijk kon besluipen, dat was wel iets wat hij uit wilde testen. Dan kon hij eens zien tot waar ze allemaal toe in staat was. Of ze echt zo ‘goed’ was in besluipen als ze dacht dat ze was. Dat zou dan ook meteen een test voor hem zijn, of hij echt zo goed anderen aan kon voelen komen als dat hij dacht dat hij dat kon. Hij sprak met een brede grijns op zijn gezicht of ze dat wilde proberen, maar dat leek ze toch niet te willen. ”Pssht, what’s the challenge in that when you already know what’s comin’,” klonk er van haar af, waarop hij even een korte ‘hmm’ uit zijn keel rees. Jammer, hij had het wel willen testen. Dan zouden ze wel eens zien wie er het laatste zou gaan lachen. ”Bet I can still outrun you, though,” klonk er, waarop ze meteen begon te bewegen en zijn wenkbrauwen iets omhoog gingen. En daar ging ze, ze begon te shiften. Hij herkende het geluid van de botten die popten en vervormden. Hij kende dat geluid als muziek in zijn oren. Maar toch had hij haar niet herkend als wolf? Geïnteresseerd keek hij daarom ook naar hoe het meisje veranderde in een… Coyote. Een wildkleurige coyote. Daarom herkende hij het niet, maar was het wel duidelijk voor hem dat er iets was met haar. Iets waardoor zijn wolf alert was. Met wat moeite schudde ze haar kleding van zich af, waarna ze speels door haar poten zakte. Ja, dan kon hij niet achterblijven, niet waar?

Maar hij wilde het er niet op gaan gokken dat zijn kleding zou gaan scheuren, dat kon wel eens gebeuren als hij wat strakkere kleding aan had. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd, waarna hij het neer gooide op het dampe gras. Gevolgd door zijn broek, onderbroek en sokken, allemaal op een hoopje. En toen begon bij hem er ook veel te veranderen, botten die zich begonnen te vervormen, een vacht die groeide. Tot hij er stond als een grote wolf, een bruin-zwarte wolf met bijna felle gouden ogen. Hij kwispelde iets met zijn bruin-zwarte staart, terwijl hij haar met een wolven grijns aan keek. Hij vernauwde zijn ogen iets, niet zeker wetende of zij ook, net zoals hij met zijn packmates altijd kon doen, in hun gedachten konden communiceren. Maar voor de sake of it, ging hij het proberen. Hij zou vanzelf wel merken of ze het ook kon. ”Run” sprak hij laag in zijn hoofd. Hij zou haar een lichte voorsprong geven, met zijn lange poten kon hij namelijk aardig snel rennen.  

Oké, nu was het toch wel echt een beetje hopen dat ze gelijk had over zijn bijzonderheid. Zou een klein beetje ongemakkelijk zijn als hij enkel een hond had als huisdier ofzo, en ze nu opeens als een beest voor zijn neus stond. Dat zou gelukkig niet het geval hoeven te zijn. Mindo had enige moeite om zich te bevrijden van haar menselijke kleding die nog altijd om haar nu vervormde lichaam heen hingen. Zou ze zomenteen naakt zijn wanneer ze weer terug shifte? Zeer zeker. Was haar kleding nu bedekt met aarde en vacht? Correct. Toch was ze nooit erg goed geweest in het overwegen van haar acties over langer termijn. Daarbij hielp het ook niet bijzonder dat haar gedachtes lichtelijk vervormd werden wanneer ze zo was, als dier. Dan werd het laatste beetje impulse control dat ze had zeker de grond in geduwd. Kort gezegd, ze had zin om te rennen en future Mindo mocht de rest maar oplossen. Huidige Mindo had geluk.

Niklas kwam in beweging en ietwat verward hield ze haar kop schuin terwijl ze toekeek hoe hij zijn kleding uit begon te trekken. Ze yipte een ongeduldig geluidje en cirkelde rond, zich nog ergens genoeg bewust van het begrip dat schaamte was door hem niet aan te blijven kijken. Toen ze het bekende gekraak hoorde dat ze kon plaatsen aan shiften keek ze weer op, haar staart lichtelijk kwispelend van opwinding terwijl ze langzaam zag hoe er nu een wolf voor haar stond. Oké, twee dingen. Één, shit, hij was wel een stukje groter dan een normale wolf en twee, holy fuck, wat zag het er pijnlijk uit om te shiften. Ze had nooit de moeite genomen om in de spiegel te kijken terwijl haar lichaam zich zo schokkend veranderde en tot dusverre was ze niet in aanraking gekomen met andere shapeshifters. Veel tijd om daarover disturbed te zijn had ze echter niet, immers had ze een enorme wolf tegenover haar staan die ze zojuist had uitgedaagd tot een race. Kort maakten ze oogcontact, totdat een vreemde stem plots haar eigen gedachtes overstemde. ”Run” even bleef ze wat verward staan en knipperde met haar goudkleurige ogen, niet helemaal comfortabel met het idee dat hij zo in haar gedachtes kon sluipen. Toch zou ze niet de tijd nemen om daarover te filosoferen, haar hele lichaam zat vol met adrenaline en anticipatie. Haar ogen glommen uitdagend in het maanlicht en ze hapte nog een keer speels naar hem alvorens het op een lopen te zetten. De aarde leek onder haar poten voorbij te zweven terwijl ze door de velden heen racete, genietend van het gevoel van het vochtige gras dat over haar buik streek. Haar grote oren duwde ze wat naar achteren, om te horen hoe ver haar belager eigenlijk achter haar zat. Hoewel ze nooit van hem zou kunnen winnen als het aan kwam op een krachtmeting, was haar veel kleinere lijf wel beter gebouwd op wendbaarheid en snelheid. Daarom besloot ze het er ook op te wagen om in één keer tot stilstand te komen, waarbij haar klauwen sporen trokken in de zachte modder, en een ontzettend scherpe bocht te maken naar rechts, in de hoop hem zo uit de bocht te laten glijden. "Wolfboy! Wolfboy! Where are you?" drukte ze de stem door in haar kop, geen idee of het zo werkte en of het bij hem binnen zou komen, maar ze zouden het merken.

Het was tijden geleden dat hij met een andere shifter was geweest. Hij was al jaren weg uit zijn pack, waar het normaal voor hem was geweest om te jagen, om samen te stoeien en te trainen. Zijn wolf was aan het springen, zijn huid tintelde om zo snel mogelijk te shiften en eindelijk echt weer iets te doen te hebben. Prooien in de buurt waren allang niet leuk meer en konden zijn wolf niet eens meer entertainen. Mindo maakte even een ongeduldig geluidje terwijl hij zichzelf aan het uitkleden was, waarop hij de Coyote gewoon even een grijns schonk. Hij wilde immers geen dingen scheuren terwijl zijn botten zich zouden vervormen. Was het enige wat jammer was helaas. Ze keek echter wel weg. Ach, hij had zoveel mensen in zijn pack al naakt gezien toen hij er nog had gewoond, dat het voor hem meer dan normaal was geweest. Geen schaamte, totaal niet. Ze begon lichtjes te kwispelen toen hij in zijn wolven vorm voor haar stond. Ze was opgewonden, klaar om te gaan. Zoals hij zich ook voelde. Kort maakten ze oogcontact en dat was alles wat hij nodig had om haar het go seintje te geven. Zijn stem was dieper, raspender, zijn wolf was hevig verwoven in zijn stem. Meer dan anders, meer dan als zijn wolf mee reageerde terwijl hij een mens was. Zijn wolf was prominent hier. Wolf, met een vleugje Niklas. Zijn gouden ogen gloeiden bijna in het donker terwijl hij naar de verwarde coyote keek. Dus het was echt, hij kon zelfs met haar communiceren in haar hoofd. Haar gouden ogen glommen uitdagend, klaar voor de uitdaging die ze zichzelf had opgelegd. Ze hapte speels naar hem, waarna ze het op een rennen zette. Hij telde in zijn hoofd, voor zichzelf, tot vijf. Hij was lichtjes heen en weer aan het ijsberen, wachtende tot de vijfde tel, wachtende tot hij kon gaan maar wel in beweging was. De vijfde tel arriveerde. Waarna hij begon te huilen, luid. Een teken, dat de jacht zou gaan beginnen voor hem.

Hij sprintte weg van de plek waar ze hadden gestaan. De geur duidelijk van Mindo in zijn neus. Zijn lange poten bewogen snel over de vlakte, waardoor hij snel grote afstanden kon afleggen. Daarom de reden waarom hij even had gewacht voordat hij vertrok. Ach, de jacht moest niet te snel over gaan zijn toch? ”Wolfboy! Wolfboy! Where are you?” klonk haar stem in zijn hoofd, waarop zijn Wolf een tandje bij zette. Hij merkte de scherpe bocht pas te laat, waardoor zijn poten even iets weg gleden, voordat hij weer verder kon sprinten op volle snelheid. ”Oh don’t you worry little one,” sprak hij tot de ander, zijn wolf enthousiast met de jacht die hij kreeg. ”I’ll be there soon enough.” vervolgde hij, waarna hij verder begon te sprinten. Hij zag haar al in zijn ogen, een stuk verder op. Met zijn lange poten raasde hij over het grasveld heen, dichter en dichterbij Mindo. Hij zou haar krijgen, zou haar pakken. Zijn wolf had dit gemist. The thrill of the chase.   

Een luid gehuil doorkliefde de hemel en wist haar hart toch iets sneller te laten staan. Was het niet zo dat in het wild wolven wel eens daadwerkelijk jacht maakten op coyotes? En dan zeker niet zoals dit uit plezier, dan om te doden. Even dacht ze aan hoe ze eens een kat doodgebeten had doordat ze in haar speelse opjagen te hoog was gekomen in de jacht driften. Toch, hoewel ze misschien bang zou moeten zijn, vulde het enkel haar enorme adrenaline verder aan. Rennen, rennen zoals de wind. Dat was wat ze liever deed dan wat dan ook. Toch, ondanks haar snelle en sierlijke sprongen tussen het gras kon ze al luid geritsel horen achter haar. Een triomfantelijk gevoel flitste door haar heen toen ze gestommel hoorde, waarbij ze concludeerde dat hij inderdaad voor haar truc gevallen was. Echter herpakte hij zichzelf een stuk sneller dan ze had verwacht. Shit. ”Oh don’t you worry little one,” little one? Een geërgerde grom ontsnapte haar. Ze zou hem eens laten zien waar ze toe in staat was, gepikeerd door zijn kleinerende toon. ”I’ll be there soon enough.” ze hoefde niet om te kijken om te weten dat hij gelijk had. Zijn enorme poten zette hem krachtig af, waardoor hij praktisch over het gras heen vloog. Tsk, dat kon zij ook."You wish," De wildkleurige coyote zette nog een tandje bij, haar ogen voor haar gericht. Zo snel als ze kon racete ze voort, maar haar lichaam was gebouwd op korte sprintjes om een konijn te onderscheppen. Even was ze dan sneller dan de wind, voelde de wereld haast niet echt onder haar poten. Maar als ze dat veel langer vol moest houden dan dit? Waren wolven niet juist gebouwd om hun prooi net zo lang te achter volgen totdat ze uitgeput raakten? Fuck. Haar tong bungelde inmiddels uit haar bek en ze wist dat hij nog achter haar zat, dus besloot ze opnieuw een gok te maken. Her en der in het veld was het terrein wat ruiger, met verschillende rotsen en stenen. Met een souplesse die ze als mens een stuk minder bezat sprong ze van de ene steen naar de ander, zo zigzaggend door het veld. Nogal tricky, want als ze missprong zou maken zou ze waarschijnlijk én haar poot breken én zeker weten verliezen. Bovendien, als hij haar in de lucht zou onderscheppen kon ze het ook wel op haar buik schrijven, maar toch hoopte ze hem zo te verwarren. No way dat ze snel op zou geven, zelfs al brandden haar poten van vermoeidheid