Today is where your book begins, the rest is still unwritten

De reis naar de lus was een onprettige reis geweest. Los van het feit dat Damien vrij vlug uit zijn vertrouwde omgeving was vertrokken, was de viereneenhalf uur durende vlucht ook een hel geweest. De vrouw naast hem was na twintig minuten al in slaap gevallen. Dat was op zich geen probleem, maar ze was op zijn schouder in slaap gevallen. En na vijfenveertig minuten vliegen had hij ontzettend moeten plassen. Helaas had hij het niet gedurfd om haar wakker te maken. Eenmaal geland kon hij op het vliegveld ook zijn taxi niet vinden en was daardoor dus tien minuten te laat bij de taxi. Dit had de taxichauffeur hem niet in dank afgenomen: hij was chagrijnig, had de rest van de rit niets meer gezegd en Damien kon het niet controleren, maar de reis was plotseling toch veel duurder uitgevallen dan hij in eerste instantie had gedacht. Maar goed, hij was in ieder geval hier. Hij was moe, verdrietig, maar vond het ergens toch wel heel erg leuk om een nieuwe plek te ontdekken. In al die jaren had hij maar een paar keer het vasteland van Italië bezocht – Sicilië was altijd zijn thuis geweest. Het was een stuk kouder hier dan in Italië, maar de omgeving was minstens zo prachtig.

Met zijn tassen en koffer zeulend had hij de plek bereikt die zijn zus Olivia via de telefoon had doorgegeven. Olivia was er nog niet, maar dat had hij ook niet verwacht. Het meisje was altijd te laat en Damien vermoedde dat dat in de drie jaar dat ze elkaar niet hadden gezien onveranderd was gebleven. Wat wel opviel, was dat er een meisje stond te wachten op precies dezelfde plek als hij moest wezen. Het meisje zag er opvallend uit, met allerlei verschillende kleuren in haar kleding. Dat kon Damien wel waarderen. Hij zag er ook opvallend uit in zijn drag. Nu zag hij er ook wel opvallend uit, maar het meisje was duidelijk een vrolijke tint in deze omgeving. Maar zo zag ze er niet uit. Damien was een mensenkenner – hij zag het gezicht van het meisje en iets vertelde hem dat er wat met haar aan de hand was. Damien was niet het type persoon dat haar meteen het hemd van het lijf zou vragen. Toch was hij ergens wel blij dat het bijna avond was en dat hij niet zo heftig glinsterde als normaal. “Hello there” zei hij vriendelijk, om aan te geven dat hij er ook was. Hij zocht naar woorden om te zeggen. Zijn zus was daar makkelijker in. Hij zette zijn tas neer en keek met bezorgde, gefronste naar het meisje. Het ging hem eigenlijk niets aan, maar om hier nou ongemakkelijk te blijven staan was ook weer zo wat. “Are you okay?” vroeg hij daarom toen zachtjes.