Room 305 • Clarke & Bjørn

Bjørn had weer een van zijn aanvallen gehad waar door hij nu al twee dagen lang onzichtbaar was, iets waar hij tijdens die aanvallen geen controle had over zijn bijzonderheid. Hij kon niet zelf bepalen wanneer hij weer zichtbaar of hoorbaar werd voor de mensen om hen heen, iets wat hij wel had wanneer hij zijn bijzonderheid op eigen wil gebruikte, de aanvallen waren pijnlijk. Uit het niks zou zijn lichaam zich voor enkele seconden verstijven waarna hij op de grond zakte, zijn hoofd en handen bewogen op bovennatuurlijke snelheid heen en weer het voelde zoals het er uit zag pijnlijk, langzaam zal hij onzichtbaar worden tot hij niet meer zichtbaar was voor zijn omgeving. Vaak duurde de aanvallen redelijk kort maar soms had hij pech en dat was dit keer ook, zuchtend pakte hij de bak met ijs uit de vriezer en ging op zoek naar een lepel. Waarna hij zijn weg vervolgde naar zijn kamer die hij deelde met een meisje genaamd Clarke, hij wist dat zijn bijzonderheid haar soms op de zenuwen werkte iets wat hij regelmatig tegen haar gebruikte. Maar op moment als dit begreep hij haar volledig, zijn kamer genoot had nu totaal geen idee of hij op hun kamer was of niet. Bjørn had het gevoel dat het niet lang meer zou duren voor hij eindelijk weer terug zichtbaar zou gaan worden en hij kon nu al niet wachten tot op het moment dat hij weer zou kunnen praten met Clarke of elk andere die hij maar tegen kwam, twee dagen genegeerd worden was nou eenmaal niet zo'n pretje. Maar achja, hij had in elk geval de rust die hij soms nodig had. Eenmaal op de kamer ruimde hij snel nog wat rommel op die hij gemaakt had eerder die dag, Bjørn kon soms zo'n rommel kont zijn maar gelukkig voor de mensen om hem heen ergerde hij er al snel aan waar door hij het vaak ook weer snel opruimde, zijn kamer was daarom ook altijd netjes. Zelfs wanneer Clarke rommel maakte legde hij het netjes op haar bed, Bjørn had dat al 701 jaar, dus hij wist zeker wel hoe hij moest opruimen of alles schoon moest zien te houden. Om eerlijk te zijn besefte hij niet altijd hoe oud dat hij in werkelijk was, toen hij in de eerste lus terecht kwam was hij nog geen tien jaar en nu zag zijn lichaam er uit als een 21 jarige, natuurlijk had hij er voor kunnen kiezen om voor altijd 10 te blijven maar het voelde niet goed toen de tijd waar door hij besloten zijn lichaam ouder te laten worden, wat hem goed gelukt was. Hij was er immers niet aan overleden wonderbaarlijk genoeg, als hij nu te lang buiten deze lus zou blijven dan zou het hem niet verbazen dat hij binnen een paar uur niks meer was dan een skelet, zodra hij klaar was met opruimen nam hij plaats op de grond, legde een boek op zijn schoot en opende de bak met ijs en al lezend begon hij van het ijs te eten, geen idee hebbend dat hij langzaam aan weer zichtbaar begon te worden.

Hoe het warme water zich langzaam een weg over haar rug baande liet haar een zucht van verlichting slaken. Even hoefde ze niets. Enkel haar ogen sluiten en de stoom die zich in de douchekabine had opgehoopt eindeloos in- en uitademen. Het kalmeerde haar. Ze had haar handen aan weerszijden van het hokje geplaatst om zo steun te vinden. Of ze de kracht had zichzelf nog overeind te houden wist ze namelijk even niet. Terwijl ze voelde hoe haar misselijkheid langzaam wegebde maakte ze zichzelf wederom die loze belofte om nooit meer een alcoholhoudende drank aan te raken. Ach ja, misschien was ze nog even doorgegaan met de fles na de avond met Haythel nadat hun wegen hadden gescheiden, maar ze wist ook dat ze de volgende keer weer over haar eigen grenzen heen zou gaan. Dat hoorde er nu eenmaal bij, bij haar gave. Of liever gezegd, haar vloek. Clarke balde haar vuisten en opende haar ogen. Het werd nu wel echt tijd om de kraan uit te draaien, merkte ze aan het feit dat het afvoerputje de hoeveelheid water niet goed meer verdragen kon. Met een diepe, tegenstribbelende zucht, stopte ze de watertoevoer en wreef haar natte handen eens over haar gezicht. Als haar hoofd niet zo had gebonkt, had ze de neiging zichzelf een mep te verkopen waarschijnlijk niet onderdrukt, het viel niet te ontkennen dat het gewoonweg behoorlijk stom was geweest. Bluebonnet was waarschijnlijk ook niet blij dat ze door het ontbijt had heen geslapen, maar zijzelf was niet bepaald blij met deze kater. Zachtjes grommend sloeg ze de handdoek om zich heen om de deur open te klappen en haar spiegelbeeld aan te treffen met een frizzy kapsel dat ongeveer drie keer zo groot was als normaal. Great.

In een strakke, zwarte Levi's en een donkergroene crop top, begaf ze zich naar haar kamer. De handdoek had ze nog om haar hoofd gewikkeld, dat was waarschijnlijk beter dan dat iemand haar met het oorspronkelijke kapsel zou treffen. Wie oplettend was, kon zien dat ze amper de moeite had genomen zich af te drogen, en nog enkele, volhardende druppels kleefden aan de getinte huid van haar ontblote armen en buik. Het liefst kroop ze weer terug in bed, om maar door het beroerde gevoel heen te slapen. Wellicht was dat idee niet eens zo gek nog niet. Met een geeuw opende ze de kamerdeur. Ze nam niet de moeite om te kloppen, want a) ze zou het totaal niet erg vinden een glimps van haar zich omkledende kamergenoot op te vangen en b) zou dat hypocriet zijn. Met zijn affiniteit voor onzichtbaarheid hield hij haar vast vaak genoeg stilletjes nauwlettend in de gaten op hun kamer. Kom op, wie zou dat niet doen? Bjørn was zich echter helaas niet aan het omkleden. Sterker nog, hij was nergens te bekennen. Ze probeerde te bedenken of ze hem gisternacht in haar kamer gezien had bij terugkomst in het holst van de nacht, maar heel helder waren haar herinneringen niet meer. Naar haar weet kon ze zich ook niet herinneren dat hij met Bluebonnet mee was gegaan naar de kliffen voor het noorderlicht, of hij had het onzichtbaar gedaan. Wat voor voordeel hij daaruit zou halen wist ze niet, maar goed, je wist maar nooit met die jongen. Punt was, ze had hem geruime tijd niet meer gezien en het was waarschijnlijk dat hij er dus op uit was of iets dergelijks. Mooi, dat gaf Clarke de gelegenheid om zich weer te ontdoen van haar kleding en terug in bed te kruipen. Ze had zojuist het shirtje over haar hoofd getrokken en de clips van haar bh losgemaakt, toen ze zich omdraaide naar haar kledingkast. En daar zat hij. Doodleuk op de vloer, met een bak ijs in zijn handen en een boek op zijn schoot. 'Jezus... Bjørn!' Ze hijgde, drukte het zwarte kant tegen haar borst. Niet dat ze daarin preuts was, enkel wat geschrokken. God, die jongen had kende slechte timing. 'Moet dat nú?' mompelde Clarke, terwijl ze de haakjes van haar bh weer wat onhandig met een arm over haar rug vastmaakten. Het leed was echter snel weer vergeven toen ze zich realiseerde wat haar kamergenoot aan het eten geweest was, en ze moest een neiging om verlekkerd over haar lippen te likken onderdrukken. Daar zou hij nog wel eens verkeerde indrukken van kunnen krijgen. Met kalme, sierlijke passen, benaderde ze de jongen en plofte naast hem neer op de harde vloer. 'Niet dat het erg is...' Haar toon klonk smekend vergevingsgezind, maar in werkelijkheid was haar blik enkel op de koude lekkernij gericht. Ze moest wat over hebben om wat ijs van haar kamergenoot afhandig te maken op deze katerende morgen.

Het boek kon zijn aandacht er niet bij houden maar toch deed hij een poging om verder te komen, misschien zou het lukken als hij verder in het verhaal zat. Af en toe nam hij een schepje van het ijs, het verbaasde hem dat het boek hem eigenlijk sneller zijn aandacht kreeg dan hij eigenlijk had verwacht, maar zo heel erg vond hij het niet want hij had een hekel aan miskopen, maar gelukkig voor hem waren er in de tijd van deze loop zoveel boeken en zo veel verschillende genres dat hij meer las dan hij eigenlijk ooit had gedaan. Langzaam sloeg hij een bladzijde om terwijl hij verder las, voor enkele seconden keek hij op toen de deur open ging en zijn kamergenote binnen kwam, kort liet hij zijn blik over haar heen glijden en meteen merkte hij dat ze net onder de douche vandaan kwam. In plaats van toe te blijven kijken, gleden zijn ogen weer naar het boek en begon hij opnieuw met het lezen van de bladzijde die hij aan het lezen was op het moment toch kon hij het niet laten om zijn ogen af en toe op te laten dwalen naar Clarke, maar zodra het besef kwam wat hij deed kon hij zich zelf wel slaan waarna hij zich zelf dwong om zijn ogen op de bladzijdes te houden, en verder te eten van het ijs. 'Jezus... Bjørn!' Geschrokt keek hij op, niet verwacht dat Clarke ook maar iets zou zeggen tegen hem, wacht dit betekende dat hij weer zichtbaar was? Voor enkele seconden verscheen er een grijns rond zijn lippen tot hij besefte hoe Clarke er bij stond waar door het wel heel vreemd was dat hij zo zat te grijnzen, snel sloeg hij zijn ogen neer en verdween de grijns op zijn gezicht. "Hooi Clarke, ook leuk om jou weer te zien" Sprak hij waarna hij toch langzaam op keek, hij kon het niet laten om zijn blik weer over haar heen liet gaan. Hij moest heel eerlijk zijn, Clarke was mooi, aantrekkelijk. 'Moet dat nú?' Kort haalde hij zijn schouders op terwijl hij zonder schaamte toe keek hoe ze haar bh weer sloot. "Dat vraag ik me ook elke keer af." Bekende hij eerlijk, waarna hij toch besloot zijn excuus aan te bieden,

"Maar sorry, ik had een van mijn aanvallen waar ik je wel eens over verteld heb. Eentje waar in ik onzichtbaar raak en niemand mij ziet of ook maar kan horen. So hi, i'm back again." Eindigde hij als soort van een grapje. "Heb je me niet gemist de afgelopen twee dagen?" Grijnsde hij, waarna hij kort naar haar knipoogde en eigenlijk weer verder wou met het lezen van het boek, wat op zijn schoot lag maar toen merkte hij op hoe Clarke op hem af stapte en naast hem neer plofte waar door hij het boek sloot en naar haar keek.  'Niet dat het erg is...' Bjørn merkte op hoe Clarke naar zijn ijs keek, en een diepe zucht verliet zijn lippen. "Serieus, ik zit hier terwijl jij je begint uit te kleden, en nu wil je mijn ijs?" Teleurgesteld schudde hij zijn hoofd terwijl hij haar serieus aan probeerde te kijken, maar heel lang lukte het hem niet waar door hij uiteindelijk in de lach schoot. "Grapje." Melde hij waarna hij kort even met zijn wenkbrauwen wiebelde, hij keek naar het ijs en daarna weer naar haar. "Oké oké omdat ik je heb laten schrikken mag je een beetje van mijn ijs hebben, ik heb hem namelijk zelf eerlijk gestolen uit de vriezer." Hij schepte weer wat ijs op de lepel en bood hem aan, aan Clarke. "Alleen heb ik maar een lepel dus dat moeten we ook delen." Mompelde hij zacht Bjørn bleef voor heel even stil terwijl hij zacht op zijn lip beet. "Maar ik meende het, het spijt me. Als ik had geweten dat je nouja je uit zou gaan kleden dan was ik wel op gestaan en weg gelopen." Bekende hij eerlijk. "Zo erg ben ik nu ook al weer niet. Het is niet echt bepaald mijn hobby om onzichtbaar mensen te bespieden." Hij legde zijn boek op het bed en zette de bak met ijs tussen hen in. "Maar zeg eens Clarke, gezien ik je twee dagen niet heb gesproken. Hoe is het met je? Heb ik nog iets gemist?" Vroeg hij nieuwsgierig.

Het sierde hem wel dat hij zijn excuses aanbood en de situatie uitlegde. Hoewel ze het hem ook niet kwalijk had genomen als hij enkel daar had gezeten om te wachten tot ze zich zou omkleden, daar niet van. Clarke snapte niet goed dat mensen een probleem maakten van een lichaam, je weet wel, dat ding dat iedereen ook zelf had. Daarbij had ze maar half geluisterd en enkel verlekkerd naar het ijs gekeken om vervolgens alles wat luchtig weg te wuiven en naast hem neer te ploffen. De diepe zucht die Bjørn uitstootte, gaf wel aan dat hij haar onoplettendheid had gemerkt. Ah shit, ze deed echt haar best om een leuke, begripvolle kamergenoot te zijn, maar het zat nu eenmaal in haar aard om zich totaal vast te bijten in de dingen die ze wilde... 'Serieus, ik zit hier terwijl jij je begint uit te kleden, en nu wil je mijn ijs?' Het deed haar opschrikken uit haar tunnelvisie op het bakje ijs en hem wat beduusd aankijken, met haar stomme, katerende ochtendkop. Het had er vast inspirerend uitgezien, dat was wel te meten aan de tijd dat hij zijn gezicht strak wist te houden -ongeveer een welgetelde kwart seconde in Clarke's beleving. 'Grapje,' deelde hij mede. Clarke snoof even hooghartig, waarna ze enkel kon grinniken. Nu lag haar excuus op haar lippen, maar de keuze tussen praten of de lepel ijs die ze aangeboden kreeg in haar mond stoppen, was snel gemaakt. Met grote ogen knikte ze en stak gretig haar handen uit, waarbij ze wat overdreven met haar vingers tegen haar duim tikte alsof ze een klein kind was. Hij maakte nog een opmerking over het delen van dezelfde lepel, waarbij ze met haar ogen rolden. 'Is toch handig, dan heb ik alvast antilichamen tegen je speeksel en zo.' Want ze mocht zichzelf best wat credit geven dat er nog nooit iets was gebeurd tussen haar en de jongen met wie ze nota bene een kamer deelde (en ook de helft van de tijd onzichtbaar was, maar dat terzijde). De laatste woorden van de zin gingen echter verloren omdat ze vermengd werden met het romige ijs dat ze inmiddels op haar tong had liggen. Ze liet de lepel over haar onderlip terugglijden, sloot haar ogen en slaakte even een zucht van genot. Dat was beter. 'Maar ik meende het, het spijt me. Als ik had geweten dat je nouja je uit zou gaan kleden dan was ik wel op gestaan en weg gelopen,' begon hij. Ze wilde hem invallen, maar hij was nog niet klaar. 'Zo erg ben ik nu ook al weer niet. Het is niet echt bepaald mijn hobby om onzichtbaar mensen te bespieden.' Clarke wierp hem met grote ogen en een open mond de meest overdreven ongelovige blik toe. 'God, Bjørn, als ik jou was had ik zoveel misbruik gemaakt van je bijzonderheid. Je bent te goed voor deze wereld, ik zweer het.' Ze klapten haar handen tegen elkaar alsof ze in een religieus symbool Bjørns goedheid probeerde uit te drukken. Plotseling bedacht ze dat ze te gemakkelijk was, waarna ze haar hoofd naar hem toedraaide en een pruillip trok. 'Maar dat neemt niet weg dat ik nu natuurlijk vreselijk getraumatiseerd ben en ik je het alleen maar vergeef als je me nog meer ijs geeft.' Haast voordat ze was uitgesproken, had ze de lepel diep in het ijs gestoken en deze weer in een vliegensvlugge beweging weer naar haar mond weten te brengen. Een grote grijns sierde haar lippen, waarbij ze wat onverschillig haar schouders optrok. Had hij die bak ijs maar niet tussen hen in moeten zetten. 'Maar zeg eens Clarke, gezien ik je twee dagen niet heb gesproken. Hoe is het met je? Heb ik nog iets gemist?' Oh ja, hij moest het weer op haar schuldgevoel spelen met zijn goedaardigheden. Onbewust liet ze de lepel zakken en zette hem zelfs weer terug in het schaaltje. 'Sorry,' lachte ze 'Ik was even te afgeleid om empathisch te zijn, maar bedankt, al weet je dat het me echt niet boeit. En rot van die aanval, goed dat je er weer bent.' Ze gunde haar kamergenoot, die ze stiekem wel een beetje gemist had, een glimlach. 'Met mij? Well, ik had gisteren wel een leuke avond maar daar moet ik nu de prijs voor betalen ben ik bang...' Ze sloeg zichzelf tegen de zijkant van haar hoofd. 'Ik weet niet of je Haythel kent, maar ik heb dus gisteren met haar besloten dat we een feest gaan geven, dus als je ook wilt meehelpen of komen dan zou dat nice zijn,' sprak ze verder luchtig over de avond waarin ze zich eigenlijk vreselijk rot had gevoeld. 'En ben jou, hoe voelde het om twee dagen lang onzichtbaar te zijn?' ze grijnsde lichtjes, terwijl ze het echt niet kon laten dat haar blik alweer afgleed naar het bakje tussen hen in.