[Open] Maya van Bathoven [Hollowgame]

Donkere wolken begonnen het zonlicht te blokkeren, wat alleen maar kon betekenen dat het binnen de kortste keren zou gaan regenen. Andere dieren konden daar vast wel tegen, maar Maya was het net wat te gewend om bij regen veilig en droog binnen te zitten. Ze vloog dan ook door een open raam het huis in en deed het meteen weer dicht, net op tijd om de eerste druppels buiten te houden. Ze fladderde meteen naar de stevige gordijnstok, waar ze aan ging hangen en de kamer observeerde. Het was maar al te duidelijk dat deze ruimte bedoeld was voor recreatie, maar het meeste wat er stond wist haar niet te boeien. De meeste van die activiteiten zou ze tenslotte toch niet kunnen uitvoeren. Maya stond al op het punt om haar vleugels om haar lichaam te slaan om dan maar even een uiltje te knappen, toen haar iets opviel. Daar, aan de andere kant van de kamer, stond een piano. Een vrij simpel, maar mooi exemplaar waar zo te zien ook nog wat bladmuziek op lag. Aangezien ze letterlijk niets beters te doen had vloog ze naar de piano, waar ze op de bovenkant neerstreek. Ze kroop wat naar voren en draaide haar hoofd om te zien om welke bladmuziek het ging. Für Elise van Ludwig van Beethoven. Dat was niet bepaald verbazend. Het was nu eenmaal een muziekstuk wat iedereen kende en wat waarschijnlijk ook geweldig moest zijn om te spelen.

Die gedachte gaf haar een idee. Een vreemd idee. Maya kreeg een prachtig, vreemd idee.

Ze keek vlug om zich heen. Ja, de kamer was echt leeg. Maya fladderde naar de pianokruk, die net hoog genoeg was voor haar om op te zitten en met haar duimen bij de toetsen te kunnen. Ah, de voordelen van het hebben van lange boven- en onderarmen. Ze keek even op naar de bladmuziek. Op zich kon ze wel noten lezen en wist ze wel wat voor klank elke toets voortbracht, maar verder had ze nooit echt piano gespeeld. Ze keek geconcentreerd van de bladmuziek naar de piano met haar duimen klaar om de juiste toetsen in te drukken. De eerste noten klonken goed – langzaam, maar goed – maar naarmate het muziekstuk verder volgde had ze moeite met het juiste tempo aanhouden. Opschuiven, toets indrukken, weer opschuiven… Dit was wel een erg trage versie van Für Elise. Op momenten als deze wenste ze dat ze menselijke handen had. Ondanks dat ging ze geconcentreerd door. Zó geconcentreerd dat ze het niet in de gaten zou hebben als iemand anders de kamer binnen zou komen.

De piano:

Vol concentratie speelde Maya verder op haar trage tempo. Ze had geen flauw idee dat er ondertussen een cheetahwelpje was binnengekomen die de leeftijd had bereikt waarop hij alles met zijn tanden wilde onderzoeken. Haar onoplettendheid werd al snel gestraft toen het diertje omhoog sprong en een paar haren van haar vacht wist vast te grijpen. Maya wist natuurlijk niet dat het welpje de oorzaak daarvan was: het enige wat ze op dat moment wist was dat iets of iemand haar aan haar vacht van de stoel af probeerde te rukken. "Aah!" Van de schrik sloeg ze een aantal valse noten aan op de piano, maar daar besteedde ze nu geen aandacht meer aan. Ze sloeg wild met haar vleugels die haar uit de houdgreep wisten te halen – een paar haartjes in de mond van haar aanvaller achterlatend – en haar de lucht in tilden. Lichtelijk in paniek vloog ze terug naar de andere kant van de kamer, waar ze zich met haar achterpoten aan de gordijnstok liet hangen en ze eindelijk haar belager kon zien. De schrik maakte al snel plaats voor verwarring. Een jonge Acinonyx jubatus… Wat deed die hier? Kon hij praten? Dat zou wel logisch zijn, aangezien zo’n exotisch dier zich in de lus bevond, maar toch… "…Bijten is niet erg beleefd," zei ze uiteindelijk, nog steeds verbaasd over wat er daarnet was gebeurd.