End of days

Clarke en Oskar mochten het dan uitgepraat hebben, toch was het voor haar nog steeds een tikkeltje oncomfortabel om in dit bed te moeten gaan liggen. Dat had ze vroeg gedaan, want om de een of andere reden was ze vreselijk moe geweest. Blame de drugs. Even had ze getwijfeld of ze een verantwoordelijkheid moest voelen om te wachten op Oskar, maar toen besefte ze dat wat hij in zijn vrije avond buiten de kamer wilde doen lekker van hem moest blijven. Ze hoefde het niet te weten. Logisch gezien zagen ze elkaar al vaak genoeg. Al voelde het voor Clarke nog altijd als te weinig. Nog altijd sloeg ze zichzelf voor haar kop voor de halfbakken liefdesverklaring in het gras. Ja, ze was high geweest en haar bijzonderheid had haar normaal gesproken geholpen met het overbrengen van de boodschap dus misschien moest ze niet te hard zijn voor zichzelf, maar het bleef aan haar knagen. Ze wist eigenlijk zelf ook niet wat ze aanmoest met wat ze voelde. Nooit eerder had ze het namelijk op deze manier beleefd. Ondanks de vermoeidheid sliep ze slecht. De keren dat ze wakker was geworden, duurden echter te kort om te merken dat haar kamergenoot een zorgwekkend lange tijd weg was gebleven. Een keer leek het erop dat ze geluiden in de buurt van haar kamerdeur hoorde, maar dat gebeurde wel vaker en bovendien gebeurde ook dat te snel om echt bij haar geregistreerd te worden.

Hoe laat het was, wist ze niet precies, maar het was laat genoeg om niet meer moe te zijn en vroeg genoeg dat de zon nog niet onder het gordijntje door de kamer binnen gluurde. In een vloeiende beweging kwam ze uit de foetushouding waarin ze voornamelijk sliep en rekte zich uit. Direct draaide ze zich om naar haar nachtkastje, waar ze alles al had klaargezet. Het was een fijn maar zeer verontrustend avondritueel om een glas water en een pilletje van 8 milligram 2c-b te prepareren. Terwijl ze ernaar keek vormde haar mond een waterige glimlach. Haar ontbijt. Smakelijk eten, Clarke. Pas toen ze zich van de muur afdraaide, besefte ze dat er iets mis was. Het zou natuurlijk kunnen dat hij erg laat was gaan slapen en ook weer vreselijk vroeg was vertrokken, maar dan nog steeds zou er iets mis zijn. En zou Svart dan met hem mee zijn gegaan? Zelfs de afwezigheid van het schaduwbeest dat ze normaal gesproken verachtte, baarde haar enigszins zorgen. Toen hoorde ze de deur. Of het de meest slimme beslissing was weer direct terug onder de dekens te duiken betwijfelde ze, maar om de een of andere reden deed ze alsof ze sliep. Ze hoorde hem binnen komen, maar hield haar ademhaling regelmatig. Misschien was het omdat het pilletje nog niet was ingewerkt. Dat was nu eenmaal gevaarlijk in zijn buurt. Hoe lang ze het kon rekken wist ze niet, want wat volgde was een voor haar eeuwig durend moment van stilte. 'Clarke,' hoorde ze toen. Langzaam draaide ze zich om, geeuwde eens voordat ze haar ogen opendeed. 'Holy fuck, Oskar?' Voor ze het wist had ze de dekens van zich af gegooid en gleed haar hand zachtjes over het verband dat over zijn hele hoofd gewikkeld zat. 'Where have you been? What the hell happened?' Ze zei het zachtjes, zorgzaam bijna, maar in haar stem was duidelijk een verwarde en boze toon te horen. Haar blik gleed naar zijn ene, niet verpakte oog. Ze wist wat er was gebeurd. Het was in ieder geval geen moeilijke gok, als je logisch nadacht. De gedachte alleen al maakte haar misselijk, dus ontweek ze de plek waar de wond zich moest bevinden. Maar niet zonder hem strak aan te kijken.

ulla

Nu ze hier zo stond, vroeg ze zich af wat er gebeurd zou zijn als ze het niet had gedaan. Wat er gebeurd zou zijn als ze had gedaan alsof ze nog sliep. Waarschijnlijk hetzelfde als wat er gebeurd was toen ze het continu uit de weg was gegaan na de avond in de keukenkelder; het zou naar boven komen. Ontwijken was haar overlevingsmechanisme, en het was haar haar hele leven gelukt in stand te houden. Waarom kon het niet langer op deze verdomde plek? Hoe was het zo ver gekomen? Haar ogen vonden zijn haargrens, en om de een of andere reden was het prettig daar naar te kijken. Het piekte onder het verband uit, en als ze haar blik vernauwde was het net alsof dat er niet zat. Alsof ze gewoon haar handen door zijn haar kon halen, hem gewoon aan kon kijken. Alsof haar hart niet tegen haar ribbenkast bonsde als een wild dier dat vrijgelaten wilde worden. Waarom had ze hem zo nodig moeten vragen wat er gebeurd was? Nu kwam er een antwoord, en het was er vast een die ze niet wilde horen. 'I was outside last night.' Clarke slaakte een zucht en sloeg haar ogen neer. 'I don’t know what happened.' Ze haalde haar handen van hem af en sloeg haar armen over elkaar. 'Why...' Ze stopte haar zin. Nog een vraag zou nog een antwoord geven, en ze wist niet helemaal of ze daar klaar voor was. Haar knieën trilden, en even keek ze ernaar. 'I guess you could call me captain one-eye now.' Ze keek op, ongelovig. God, dit was zo niet het moment. Misschien dat ze deze opmerking zou kunnen waarderen wanneer de drugs goed en wel waren ingewerkt, maar nu maakte het enkel een knoop in haar maag. De toon waarop hij het zei. Gebroken. Ze kon het niet helpen dat de vraag toch rond bleef spoken. Waarom was hij buiten? En waarom in godsnaam zou hij alleen gaan? En hoe had in hemelsnaam niet de kracht gehad de hollow te verjagen? Clarke wist wat hij kon doen met schaduwen. Zijn bijzonderheid was krachtig. En dan nog, als dat niet gewerkt zou hebben, het was nacht geweest; schaduwen in overvloed waar hij zich in kon teleporteren. Hij was in staat iets te doen wat haar niet vaak gebeurde: hij had haar zojuist sprakeloos gemaakt. Ze vouwde haar handpalm om haar kin en liet haar vingers op haar lippen rusten. Ze kon het niet uitspreken, ze kon het hem enkel met haar blik vragen; waarom? De verandering in het gedeelte van zijn gezicht dat zichtbaar was, gebeurde snel. Hij schudde zijn hoofd. 'I’m so sorry,' zei Oskar. Ze liet haar handen vallen en keek met een frons toe hoe hij niet wist wat hij met zichzelf aan moest. 'Hey,' trok ze zachtjes zijn aandacht. 'It's alright.' Of het slim was, wist ze niet, maar voor ze erover na kon denken lagen haar armen om zijn nek. Haar handen aaiden hem zachtjes over de pluizige achterkant van zijn hoofd. 'I'm sorry... We don't have to talk about it,' bood ze fluisterend aan. Zachtjes zette ze haar handen op zijn schouders en begeleidde hem naar zijn bed om hem daar neer te zetten. Clarke knielde voor hem neer en keek hem aan. 'Does it still hurt? We can fix it, you know that right?' Natuurlijk sprak ze over de zip-lock zakjes die hen op lagen te wachten in de laden. Weer die vraag die van binnen tegen haar schedel stuiterde. Hoe had het zo ver kunnen komen?

ulla

Het was vreemd; ergens wilde ze ieder detail van wat er gebeurd was weten, en ergens wilde ze er vooral niets over horen. Ze besloot voor nu voor het laatste te kiezen, hem in ieder geval niet door te vragen over wat hij duidelijk niet wilde vertellen. Als hij het wilde vertellen, liet ze de keuze aan hem. Ze kon nu wel boos op hem zijn, maar hij wist waarschijnlijk zelf als geen ander hoe gevaarlijk hetgeen was wat hij gedaan had. Daarbij, hij had het overleefd. En ze zou vreselijk ondankbaar zijn als ze daar niet blij om was. Hoewel ze de pillen had ingenomen, voelde de aanraking toch als iets dat voor haar gevoel haast elektrisch was geweest. Puur en alleen omdat hij er nog was. Ze kón hem nog aanraken. Dat maakte het alles een hele nieuwe ervaring. Ze was in ieder geval blij dat hij zich naar het bed liet leiden, dat hij haar hulp accepteerde. Clarke hoopte vurig dat ze iets voor hem kon betekenen. Oskar knikte bij haar voorstel, al leek hij zijn bedenkingen te hebben. Voor wie hij het deed, zichzelf of voor haar, wist ze niet, maar een opgeluchte zucht rolde over haar lippen toen hij zich lichtjes vooroverboog om het zakje uit zijn nachtkastje te trekken, en ze liet haar rug zachtjes tegen de rand van het bed leunen. Tijdens zijn beweging, deelde hij mede; 'I don’t know why but I somehow ended up sleeping in Bluebonnet’s bed.' Clarke keek omhoog. Wellicht was het de dosis 2cb die zijn effect op haar brein begon uit te oefenen, maar ze kon het niet helpen dat ze moest grinniken om die informatie. Ze moest zelfs haar best doen weer te stoppen. Ze greep over haar schouder, naar zijn hand en liet haar nek om het matras vallen om hem aan te kijken. 'Should I be jealous?' Het einde van haar zin eindige ongeveer een verontwaardigde octaaf hoger dan het begin van haar woorden. 'Not that it's any of my business,' mompelde ze. Het was niet alsof hij haar bezit was, toch? Ze liet hem eventjes los om haar handpalmen op het bed te plaatsen en zichzelf zo op te drukken. Een plukje haar achter zijn oor was vrij van verband, en ze kon haar vingers niet tegenhouden. Zijn zachte haar tegen haar vingertoppen was gewoon een fijn gevoel. Een grijns tekende haar gezicht terwijl ze haar vingers verplaatste en hem een lichte tik tegen zijn neus gaf. 'Take your meds now... captain one eye.'

ulla

Het was stom, dat wist ze, maar ze had het nodig om zijn woorden te horen. Wellicht had ze hem een heel klein duwtje in de rug gegeven door ze semi-sarcastisch verontwaardigd te reageren, maar ze merkte hoe zijn woorden een diepe indruk op haar achterlieten. Voor Oskar was het misschien achteloos, maar voor Clarke betekende het meer dan hij zich waarschijnlijk besefte. Natuurlijk had het haar niet aan complimenten ontbroken, maar die waren altijd op haar uiterlijk gericht. Vaak uit de monden van wildvreemden met wie ze de nacht voor een enkele keer doorbracht. Deze woorden kwamen uit zíjn mond. En om de een of andere reden voelde het als een heel nieuw level van intimiteit. Woorden die voor haar en alleen voor haar bedoeld waren. Die had ze zelden eerder gehoord. Omdat het haar ook een tikkeltje van haar stuk bracht, besloot ze er niet op in te gaan. Niet met meer dan een achter haar ongetemde kroeshaar verborgen glimlach tenminste. Vervolgens wist ze het om te buigen in een poging hem zijn 'medicijnen' in te laten nemen. 'Aye aye,' reageerde hij. Clarke grinnikte terwijl Oskar het pilletje tot zich nam. 'A cáptain wouldn't say aye aye, but for this once I'll allow it because I'm glad you did,' corrigeerde ze hem, en daarna snel zichzelf, voor ze zich in de vingers zou snijden. Ze nam het zakje zachtjes uit zijn handen en boog zich lichtelijk over hem heen om het terug te leggen in de lade waar het vandaan was gekomen. 'Did you have enough sleep?' vroeg ze, gelijktijdig met de beweging waarbij ze weer omhoog kwam. 'Do you want to lay down again?' Ze probeerde hem normaal aan te spreken, maar ze kon het niet helpen dat er een bepaald instinct in haar was dat er voor zorgde dat ze continu bezorgd om hem moest zijn in deze staat. Even viel haar oog op een schaduw. Had Svart de vorm van een kat gekregen? Ze glimlachte. Dat was gezelliger dan die wolf, vond ze.

ulla

De woorden van even geleden gavw haar nog altijd een warm gevoel. Of misschien was het het feit dat ze het pilletje even geleden had genomen en binnen enkele seconden al onder invloed was geraakt. Het spul had een vreemd effect op haar. Of liever gezegd, vreemder dan op de meeste mensen. Om de een of andere reden zorgde het ervoor dat haar gave onderdrukt werd en ze had het idee dat ze alles helder zag. Alsof ze zichzelf kon zijn, de persoon die ze lange tijd geleden was zoekgeraakt en die ergens onder haar bijzonderheid verstopt bleek te zitten. Het was enerzijds een opluchting dat ze zichzelf niet kwijt was, en anderzijds een verontrustend feit dat dat alleen zo was met drugs achter de kiezen. 'Who made you a pirate expert all of a sudden,' reageerde hij op haar ontwijkende opmerking. 'Err, you decided to turn into one so I didn't have much of a choice but to educate myself.' Ook al probeerde ze hem niet als een patiënt te behandelen en de sfeer erin te houden, ze kon het niet laten even haar bezorgdheid te uiten. Oskar dacht na. Waar zijn ene oog net vreselijk dof had gestaan, leek het alsof ze nu iets zag glanzen. Iets wat misschien zelfs een twinkeling was. Toen hij sprak besefte ze waarom. 'I don’t think I’ll be able to sleep, but I’m a little bit dizzy so maybe I should get in bed.' Hij grijnsde lichtjes en zijn blik had iets van een sorry-not-sorry. 'Why don't you join me though.' Het was dat hij net een traumatische ervaring achter de rug had en daarbij waarschijnlijk bont en blauw en beurs moest zijn - anders had ze hem hoogstaannemelijk een duw gegeven. Plagend, natuurlijk. Waar zijn normaal te veel van had en hij te weinig was nu omgedraaid. Nu lachte ze enkel zachtjes. 'Alright then,' sprak ze, zuchtend en met haar ogen rollend om haar zogenaamde tegenzin uit te drukken. Clarke zette haar voeten op het bed en vulde de ruimte achter hem op door in het bed tegen de muur aan te settelen. Ze klopte op het kussen om zich comfortabel te maken. Het voorste deel van zijn bed was, nu Clarke zich had opgekruld, vrij voor hem. But only because 'I'm afraid you might keelhaul me if I don't,' Met een grote grijns zette ze lichtjes druk achter zijn ene schouder. Gewoon om nog eens te benadrukken dat haar woorden een leugen waren geweest.

ulla

Als ze haar ogen zou sluiten, en naar zijn stem zou luisteren, zou het waarschijnlijk net zijn alsof hem niets gebeurd was. Alsof hij niet enkele uren geleden bijna zelfmoord had gepleegd door zijn gedachteloze acties. Hij nam deel aan het gesprek alsof hij nog even scherp was als anders, ging op haar woorden in alsof hij alle energie had die hij voorheen had. Het duurde niet lang voordat Clarke, die zelf ook wat vermoeid begon te raken van haar korte nacht, doorkreeg dat die oorzaak natuurlijk lag in de kleine tabletten die hij zojuist had doorgeslikt. Het was een kort moment, maar het was fijn. 'So you read a lot of books in the library, I suppose?' Daar was het weer, zijn karakteristieke stem, energiek en opgewekt en lichtelijk plagend. Ze glimlachte. 'Sleepreading much?' Het was echter niet zijn energie. Het waren enkel pepmiddelen die hem nu draaiende hielden. Het was waarschijnlijk te veel voor hem als ze zo nog langer door zouden gaan, en ze wilde niet weten wat voor klap hij zou krijgen als het medicijn was uitgewerkt. Alle vermoeidheid werd nu immers aan de kant geduwd, bewaard voor later. Het moest hem dus vast goed doen om even te gaan liggen. 'Sure,' had ze het gesprek nog met een grijns afgerond, voordat ze zichzelf comfortabel maakte. Hij moest rusten, hoe dan ook.

Gelukkig besloot hij ook maar te gaan liggen, en terwijl hij zich naar haar toedraaide, bekeek Clarke zijn ene oog. Oskars doffe blik was inmiddels verdwenen, dat was fijn. Hoewel hij lang leek te doen over het vinden van een comfortabele houding, glimlachte ze lichtjes. Dit kon ze wel even volhouden, enkel naar hem kijken. Ze was zelfs niet eens heel geërgerd toen Svart een aankondiging knorde en zich bij hen nestelde. 'I should ask Svart to be my parrot,' zei hij plots. Hoewel haar blik gericht was op de schaduwkat, kon ze de twinkeling in zijn oog haast voelen. 'Or I’ll be a captain with a cat.' Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk. Vol verwondering opende Clarke haar mond om naar adem te happen. 'Oh my god yes. Can he? Turn into a parrot? Maybe you can have matching eye patches,' sprak ze vertederd, hoewel ze duidelijk haar kinderlijke enthousiasme bedwong. Ze kon het al helemaal voor zich zien, zo levendig dat ze even haar hoofd moest schudden om zich ervan te verzekeren dat het niet al gebeurd was -iets waarbij de drugs natuurlijk een handje hielpen. 'And I won’t keelhaul you, yet, you have to help me find my treasure first.' Ze liet haar hoofd weer in het kussen zinken en keek hem aan. Toen trok ze een pruillip. 'Oh I assumed... Am I not your treasure?' Met grote ogen keek ze hem aan. Ze zou niet zwichten tot hij zou toegeven, natuurlijk. Clarke kroop iets dichter naar hem toe en drukte een zacht kusje op zijn neus. Misschien dat dat haar zou helpen zijn geheugen op te frissen en haar gelijk te halen.

ulla

Het was iets waar ze beide goed in waren, samen misschien nog wel veel beter dan goed voor hen was; hun kop in het zand steken. Het doen alsof iets niet gebeurd was. Ze besefte het toen ze naast hem lag opgekruld en er een plotseling erg aangenaam en veilig gevoel over haar heen spoelde. Waarschijnlijk ergens tussen het moment dat Oskar erin slaagde Svart in een papegaai te veranderen en Clarke naar adem hapte bij de verschijning en dat ze hem een kusje op zijn neus had gegeven. Natuurlijk was het nu haar schuld. Ze had letterlijk gezegd dat hij er niet over hoefde te praten. Maar ook al was ze onder invloed, ze kon goed merken dat hij dat ook was. Alsof ze een soort lucide trip had. Ze wist dondersgoed dat ze dingen onderdrukten. 'You can't be my one and only and my treasure,' antwoordde hij, waarna hij lachte. Hij lachte. Als hij de pilletjes niet had genomen had hij dat natuurlijk niet gedaan. Ze betwijfelde of hij zich echt blij voelde, gezien het feit dat hij zichzelf even geleden voor een Hollow gegooid had. Nog steeds wist ze niet of hij dat bewust had gedaan of niet, en het knaagde aan haar. Het knaagde aan haar door de drugs heen. 'You'll have to pick one.' Ze richtte haar ogen op die van hem. 'Well... I'm just curious about what that treasure is then?' sprak ze met een waterig glimlachje. Ze voelde de bekende, kleine elektrische schokjes daar waar hij haar huid aanraakte en verschoof haar blik daarheen. Ze moest even haar ogen dichtknijpen om niet direct op te gaan in zijn aanraking. En het kostte haast alle wilskracht die ze in zich had om haar hand op de zijne te leggen en zijn beweging ergens boven aan haar arm te stoppen. Ze haalde haar blik van haar schouder en keek hem aan. Het was stom, en het was haar schuld dat hij het niet had opgebracht maar de drugs werkte plotseling zo op haar onzekerheden in dat ze het moest vragen. Ze moest weten of hij met opzet een Hollow had opgezocht. Of hij hier wel wilde zijn. Of... of hij er wel wilde zijn. 'Sorry... I can't do this without...' Ze kwam niet uit haar woorden en moest opnieuw beginnen. 'Why did you do it?' besloot ze maar met de deur in huis te vallen, al klonk haar stem zacht. Vaak maakte de drugs alles beter, leuker, intenser. En soms... wel, soms neigden ze de andere kant op.

ulla