Beautiful life

In die jaren die hij hier had gezeten had hij één ding geleerd. Let op de mensen om je heen, vooral als je in de stad was. Dan wist je precies met wie je geen ruzie moest zoeken. Want dan sprongen op een gegeven moment de peculiars er echt wel uit, dat was makkelijk te spotten dan. Zolang je maar een beetje op je omgeving lette… Daar was hij wel redelijk goed in. Maar op mensen focussen waarmee je aan het praten was? Dat was wel heel lastig geweest. Hij zuchtte even en haalde een hand door zijn zwarte haren. Tja, hij was nooit de persoon geweest die zich goed kon concentreren, juist niet zelfs. Hij haalde altijd drieën en vieren toen hij nog op school zat. Hij werd gewoon door alles afgeleid, zo simpel was het voor hem. Hij was altijd afgeleid met leren maar ook in de klas. Bij zoiets simpel als een gesprek kon hij al zo snel afgeleid zijn. Als iemand al zou bewegen zou hij afgeleid kunnen zijn, zo simpel kon het bij hem gaan.

Hij was nu dan ook door het centrum aan het lopen, hij had het heerlijk gevonden om door het zonnetje te lopen, met een zonnebril op zijn neus. Hij had best vaak een zonnebril op, daar had hij zelf geen problemen mee, maar sommigen konden het soms wel eens onbeleefd vinden om met hem te praten. Een leren jack en over het algemeen donkere kleding maakte het wel af voor hem. Hij vond het wel mooi zo, hij hoefde er niet super fancy uit te zien maar een beetje stoer was prima. Zo leek hij tenminste niet alsof hij ook… de andere kant op swingde. Laat maar zeggen. Hij hoefde er niet zo uit te zien.

Maar iemand anders leek daarbij andere plannen te hebben. Een jongen was voor hem gaan staan, waardoor hij even knipperde. Sinds wanneer was die zijn kant op gelopen? Meestal spotte hij mensen best wel snel, maar dit keer blijkbaar niet. Hij keek even naar de ander en inspecteerde hem daarbij meteen. Nope, dit was geen persoon die hier standaard woonde, dit was een peculiar. ”What are you doing here handsome?” klonk er van de jongen af met een onschuldige, maar flirterige grijns. Zijn wenkbrauwen gingen meteen omhoog. Hij? Knap? Okay dan. Hij moest nu spreken als iemand die honderd procent hetero was. ”Thanks for the compliment, but I don’t swing that way.” sprak hij simple tegen de jongen, terwijl hij naar hem keek. Hij was knap, ja, maar niemand, echt niemand, mocht erachter komen dat hij toch wel die kant op swingde. Eigenlijk viel hij voor beide kanten, maar tja… ook daar was hij mee gepest op het middelbaar. Het was dus logisch dat hij zich daar niet voor zou ingeven. Dat hij dat deze keer wel zou proberen stil te houden. Desnoods nooit erkennen dat hij biseksueel was. ”Can I help you with anything else?” besloot hij maar te vragen, geen idee wat hij er anders van moest maken. Zijn ogen begonnen alweer af te dwalen naar de groep mensen, om daar naar de mensen te kijken, niet heel erg bewust, maar toch. Gelukkig kon de ander dat door de zonnebril niet zien, heh.

De jongen was natuurlijk knap, maar dat maakte niet dat hij zo zou ingeven alsof het niks was, natuurlijk niet. Hij had een verleden, iets waar hij niet snel overheen zou gaan komen. Als het misschien niet nooit zou zijn. Het was genoeg om zo te gaan kijken, meer niet. Hij hoefde niks, echt niet. Het was goed zo en hij hoopte dat de ander dat ook gewoon zou begrijpen. De jongen voor hem stopte zijn handen in zijn broekzakken terwijl hij met een zachte grijns naar hem keek. Wat? Hij had niet verwacht dat de jongen gewoon like that met hem zou flirten en hij kapte het ook gewoon meteen af. Dan wist de ander het ook meteen. Het was een leugen, dat wel, maar dat was gewoon een bijzaak. Hij hoefde niet te weten dat hij ook voor mannen viel, het was goed zo. De jongen glimlachte echter vriendelijk toen hij hem had verteld dat hij niet voor mannen viel. ”Ah, I’m sorry. Didn’t mean to make things awkward,” klonk er van de jongen af, waarna Alec even de arm volgde van de ander die richting zijn achterhoofd ging. Hij zou ontkennen als hij zei dat de jongen niet goed gespierd was. Niet dat hij dat zelf niet was, hij had een six pack en gespierde armen, maar ook bij andere mannen zag het er zeker goed uit.

Hij wist echter verder niet wat hij van de ander moest vinden, hij was aantrekkelijk, zag er vriendelijk uit, maar was het normaal voor hem om zo te flirten? Hij keek naar de groep mensen, donker harige mensen, blonde mensen, mensen met kinderen… en je kon zo nog wel even door gaan. Wat zou er gebeuren als je een kind mee zou nemen uit de loop? Dat was de grote vraag voor hem, zou dat kind dan weer normaal worden? ”Actually you can. I know that you don’t ‘swing that way’, but do you mind getting a drink with me? Just an innocent drink, maybe we can become friends,” klonk er met een vriendelijke, maar hoopvolle glimlach van de ander af, waardoor Alec weer even uit zijn staar gehaald werd en naar de ander keek. Huh? Wat? Drinken? Hij knipperde even en dacht even na. Uhm, hij had de zin grotendeels niet verstaan. Alleen iets met drinken. Hij knipperde even en slikte. ”Uhm… I guess?” sprak hij even tegen de ander, waarna hij naar de ander keek en even zijn keel schraapte. Hij had geen idee wat de rest van het plan was geweest, maar hij ging er maar van uit dat het vast wel goed was. Dat de jongen geen gekke dingen had gezegd. Dat hoopte hij maar, anders was hij zwaar de pineut. ”So… The name is Alec.” sprak hij rustig tegen de jongen terwijl hij naar hem keek. Als ze gingen drinken dan tja… dan moest hij wel even zijn naam geven.

De jongen leek hem wel heel graag mee willen hebben, ondanks de versierpoging van daarnet die hij gewoon keihard had afgekapt, wilde de jongen alsnog met hem gaan drinken. Hij had de helft van die ene zin niet gehoord, dat was het irritante eraan. Hij wist niet wat er ging gebeuren buiten drinken. De jongen had net zo goed iets kunnen zeggen in de trant van drinken en daarna samen ergens naar toe gaan. Hij had het toch maar half gehoord dus dan had hij het nog niet geweten. Hij moest er maar gewoon op vertrouwen dat de jongen het begreep toen hij het afkapte en gewoon… vriendelijk hem mee uit drinken vroeg. Want hij had zojuist geantwoord met een ‘I guess’. Hij kon er dus ook niet echt meer onderuit komen, helaas. Of hij moest echt met een kutsmoes komen maar dat zou gewoon gemeen zijn. Hij was geen gemene vent, niet echt tenminste. In ieder geval zou hij dat lullig vinden, vooral omdat hij net had toegestemd en daarbij: Wat voor smoes zou werken in een wereld zoals deze, waar je alle tijd van de wereld had? Daar had je niet veel smoezen voor. En dan zou hij hem ook nog vaker zien in het huis… hij kon er maar beter nu vanaf zijn.

De jongen keek blij en opgelucht bij zijn antwoord, was hij zo blij dat hij mee ging dan? De glimlach van de jongen werd dan ook iets breder, ja, dat soort details vielen hem op. Hij was dan niet goed in luisteren maar zelfs de kleinste details vielen hem op. Dat was best irritant, maar helaas niks aan te doen. Het was gewoon iets in hem die dat soort dingen opmerkte en dat was gewoon niet meer te veranderen. Hij stelde zichzelf aan de ander voor, waarop de vreemde even knikte. ”Nice to meet you Alec. My name is Laxus.” eerst heel veel bla bla…. En uiteindelijk wel een naam die hij nog opving. Soms was het niets meer dan bla bla bla dat zijn hersenen opnamen… heel irritant maar dat verklaarde wel de lage cijfers die hij altijd haalde op school he. De jongen keek vervolgens even rond, waardoor hij zijn blik even rond het dorp volgde. Waar was hij naar aan het zoeken? Oh wait, ze zouden iets gaan drinken, right. Dus waarschijnlijk iets van een café, bar of restaurant. Woorden werden weer genoemd, maar hij luisterde allang niet meer. Hij had de ander nog nooit gezien dus ging ernaar uit dat hij nieuw was… dus hij begon gewoon te lopen. In de hoop dat de ander gewoon zou volgen, want hij zou hem gewoon naar de eerste de beste café brengen. ”So… when did you arrive at the house?” vroeg hij even rustig aan de jongen terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte en rustig vooruit bleef kijken. Omkijken was moeite en wie weet door wat hij dan weer afgeleid zou kunnen worden. Iedere afleiding kon ervoor zorgen dat ze gingen cirkelen en nooit zouden aankomen bij een café… dus het was belangrijk dat hij gewoon redelijk geconcentreerd bleef.

Het was belangrijk voor hem om zo goed mogelijk gefocust te zijn. Dit was namelijk uiterst belangrijk voor hem, aangezien hij sowieso uit zichzelf al heel snel verdwaalde en afgeleid raakte, laat staan met nog een extra persoon erbij. Nee, dat wilde hij liever niet, dus moest hij ervoor zorgen dat hij niet afgeleid zou worden door alles. Al omkijken kon het echt al helemaal in de war brengen, want er kon altijd iets zijn dat hem op een ander spoor zette.. Dat was ook de reden waarom hij niet om keek toen hij aan de ander vroeg wanneer hij aan was gekomen in het huis. Hij wilde hier nu niet verdwalen terwijl ze gewoon naar een cafeetje liepen. Hij hield niet zo van een kroeg of een bar, nee, hij was meer van de cafeetjes. De sfeer daar vond hij over het algemeen al gewoon beter. ”I arrived a few days ago,” klonk er van achter hem vandaan. Ah, vandaar dat hij de ander nog nooit had gezien. Hij was er pas een paar dagen geweest. Geen wonder. De ander besloot ook een vraag aan hem te stellen, een soort gelijke vraag. ”How long have you been here?” klonk er van de ander af, waardoor Alec even na dacht. Dat was een goede vraag. Hij telde het even na in zijn hoofd… waardoor hij wel de verkeerde kant af week. Maar ja, dat kon de ander niet weten he? ”I think… around two years now?” sprak hij even rustig, waarna hij even verward naar de omgeving keek. De verkeerde kant. Alsof er niks aan de hand was draaide hij zich om, om de andere kant weer op te lopen. Uhm… Niks aan de hand. Hij had echt geen verkeerde afslag genomen hoor… haha… ”Is it a good place to stay?” klonk er vervolgens van de jongen af, waardoor hij even knipperde. ”It’s good.” sprak hij rustig tegen de ander, waarna hij zijn handen achter zijn hoofd vouwde. ”At least, when there are no hollows around.” sprak hij met een rustige glimlach terwijl hij deze keer wél de goede afslag nam naar het cafe die hij in zijn hoofd had.

Het was natuurlijk een aparte manier om een gesprek te voeren, maar het was de enige manier voor hem om bij het café aan te kunnen komen. Als de ander hem had geleid dan had hij over allerlei dingen kunnen praten; mocht hij niet afgeleid worden door iets in de omgeving. Hij probeerde het tenminste okay. De jongen stelde hem vragen en hij was vooral van het antwoorden geven. Snel een antwoord zodat hij zich meer op de route kon focussen dan iets anders. Dat was voor hem een prioriteit op dit moment. Anders zou het alleen maar schamend zijn als hij niet eens bij een café kon komen terwijl hij hier al ongeveer twee jaar zat. Hij had dat zelfs aan de ander verteld dus dan zou het alleen maar erger zijn als hij dan niet eens een café in het dorp kon vinden. Dan kon je hem net zo goed laten wegzakken in een gat want hij wist hoe zoiets zich zou verspreiden onder mensen. Dat had hij wel gemerkt toen hij uit de kast kwam als een biseksueel, toen ging het de school rond als een lopend vuurtje en had het niet lang geduurd voordat de pesterijen begonnen. Hij kreeg kippenvel bij de gedachte eraan. Dat was geen leuke tijd geweest. ”What kind of Peculiarity do you have?” vroeg de jongen aan hem, waardoor hij even knipperde. Dat was een… interessante vraag. Wel een belangrijke natuurlijk. Zo konden ze meteen van elkaar weten wie wat had. Al kon het ook een nadeel zijn en daarbij had je geen garantie dat het echt zo was. Hij moest het maar accepteren en hopen dat het echt zo was. ”Invisibility.” sprak hij rustig tegen de ander. Hij hield er maar buiten dat hij een onbeperkte supply aan energie had om te gebruiken. Dat hoefde de ander niet te weten en het was ook niet echt iets om te vertellen. Het was niet interessant. Zijn hele peculiarty was niet interessant hier. Hij liep nog even door, waarna hij stopte voor een gebouw. Ein-de-lijk. Hij keek voor het eerst om naar de ander en glimlachte even naar de jongen. ”We’re here.” sprak hij met een glimlachje tegen de jongen, waarna hij naar binnen stapte. Hij ging op een stoel zitten aan een tafeltje en wachtte rustig tot de ander zijn voorbeeld zou gaan volgen. Hij deed zijn jackje even wat recht, waarna hij zijn zonnebril af deed en deze op het tafeltje legde. Dit zou dan de eerste keer zijn dat de ander zijn ogen zou kunnen ontmoeten. Hij moest gewoon sterk zijn. Een zonnebril ophouden in een café was niet bepaald sociaal. Het was eerder onbeleefd als hij die op zou houden. ”So, what’s your peculiarty?” vroeg hij dan maar aan de ander, het was misschien wel goed voor het gesprek als hij ook vragen terug zou vragen right? Anders was het zo van één kant af.

Gelukkig waren ze eindelijk bij het café aangekomen. Dit betekende dat hij wat beter gesprekken kon onderhouden omdat er minder kans was op afleiding. Nog steeds was er wel afleiding voor hem om te vinden natuurlijk, maar een stuk minder. Plus hij hoefde zich niet meer volledig te focussen op het volgen van de route. Hij meldde daarom ook aan de ander dat ze er waren met een glimlachje, waarop de jongen vriendelijk naar hem terug glimlachte. ”Finally,” klonk er van de ander af. Hij mompelde nog iets, maar dat was voor hem onhoorbaar. Hij wist ook niet zeker of hij zou moeten vragen wat de ander had gezegd. Hij had het niet voor niets gemompeld right? Anders had de jongen het wat luider gezegd. De jongen volgde hem naar een tafel, waarna hij uiteindelijk tegenover hem kwam zitten. Hij deed zijn zonnebril af, waarna de jongen naar hem glimlachte. Hij besloot aan de ander nog een vraag van eerder terug te kaatsen. Hij vroeg daarom wat de gave van de ander was. De jongen keek op en liet één van zijn vingers door de lucht gaan, waardoor een klein straaltje elektriciteit door de ruimte ging, waarna het terug naar zijn vinger ging. Terug het lichaam van de ander in. Oh… Daar wilde hij dus echt geen ruzie mee. Al kon hij het makkelijk ontwijken door zijn onzichtbaarheid, maar dan nog steeds. Dat wilde je niet tegen je hebben. ”Electricity. I can do almost everything with it,” klonk er van de jongen af, waarop Alec even geïnteresseerd naar de ander keek. Hij had nog nooit iemand ontmoet die zulke krachten had, dus het was best interessant. Daarbij vond hij het altijd wel mooi hoe elektriciteit bewoog en hoe het eruit zag, dus dit vond hij best wel cool. ”Can you tell me a bit more about yours? I’m really curious,” klonk er van de ander af, waardoor hij even knipperde. Tja… uhm… Wat was er over te vertellen? Hij haalde zijn schouders even wat op en keek naar hem. ”There’s nothing really to it,” sprak hij even tegen de ander. ”I can become invisible and that’s it.” easy as that right? Maar het gesprek werd al snel onderbroken door de ober die kwam vragen wat ze zouden willen drinken. Laxus keek even naar de ober, waarna hij al snel weer naar hem keek. ”What do you want?” vroeg de jongen met een vriendelijke glimlach, waarop Alec even naar de jongen keek en even nadacht. ”A cappuccino, please.” sprak hij met een zachte glimlach tegen de ober, waarna hij naar Laxus keek met dezelfde glimlach. ”What do you want? It’s on me.” sprak hij met een glimlachje tegen de jongen. Hij zou het eerste drankje betalen, was hij niet goed bezig? Hij wilde vrienden maken en daar was hij dan ook super goed mee bezig, vond hij zelf dan.

Hij wist niet waarom de ander zo geïnteresseerd was in zijn gave. Er was niks bijzonders aan? Hij kon onzichtbaar worden en dat was het kinda. Al had hij er tussenuit gelaten dat hij gewoon onvermoeibaar was. Het was wel handig maar weet je, hij had er verder niet veel aan. Hij kon zichzelf er niet mee beschermen buiten het feit dat hij gewoon kon verdwijnen of lang op kon blijven? Maar voor de rest kon hij er echt niet veel mee. Dat was ergens wel gewoon heel erg irritant maar weet je, het was ook wel chill zo. Hij had geen slaap nodig en hij kon doen wat hij wilde zonder vermoeid te worden: Buiten te lang onzichtbaar zijn, dan moest hij wel echt uitrusten. En dat was nooit op de leukste manier. Maar tja, veel vertelde hij dus ook niet over zijn krachten omdat deze toch niet zo interessant waren om te gebruiken. De krachten van de ander leken hem veel fijner maar ook gewoon leuker aangezien je er echt iets mee kon. Dat was veel beter en je kon jezelf er ook gewoon goed mee beschermen! De ober kwam echter tussen hun gesprek in en vroeg wat ze wilden drinken. Hij besloot meteen een cappuccino te nemen, dat vond hij eigenlijk altijd wel lekkerder dan normale koffie. Het was iets duurder, maar ah. Hij besloot dan ook meteen tegen de ander te zeggen dat hij zou betalen. Het was niet om indruk te maken op de ander of iets in die trant, maar gewoon omdat hij niet wilde dat de ander zoiets zou zeggen terwijl hij een aantal minuten geleden nog met hem probeerde te flirten. Je wist maar nooit of iemand toch nog zoiets wilde. Daarom besloot hij maar gewoon iets te doen waarvan hij dacht dat het slim was. Alleen had hij het dan niet bekeken dat het voor de ander ook iets anders kon betekenen. Maar weet je, zo slim was Alec toch niet. De jongen keek verbaasd op toen hij dat zei, maar glimlachte vervolgens dankbaar naar hem. ”I’ll take a coffee please,” sprak de jongen tegen de ober, waarna de ober weg ging om hun bestelling door te geven aan de mensen achter de toonbank. ”Thank you. You’re a real gentleman,” klonk er met een plagerige grijns, waardoor hij even verbaasd knipperde. Waar vandaan die plagerige grijns? Dat was nergens voor nodig right? Hij slikte even en besloot het maar te negeren. Zolang hij het negeerde had de ander het ook niet gezegd… right? Dat was logisch om te denken right? Niet echt maar oké. ”So, tell a little about yourself, what kind of hobbies do you have?” uh? Dat was natuurlijk wel een goede vraag voor als je iemand wilde leren kennen… right? Gewoon als vrienden, benadrukte hij voor zichzelf. ”I love to sport.” sprak hij rustig met een zachte glimlach tegen de ander. Sporten was een groot deel van zijn leven geweest, hier ging dat helaas iets moeilijker. Vroeger deed hij op de middelbare school met heel veel teams mee. Voetbal, volleybal en rugby waren echt wel de sporten waar hij toen veel aan mee deed. Hij genoot er die tijd echt heel erg veel van. Tot uit kwam dat hij biseksueel was. Hij werd meteen uitgesloten en hij was in één klap alles kwijt geweest. Dat was voor hem een klap in het gezicht geweest. ”It’s a bit harder here to sport, but it’s fine.” vervolgde hij even met een lichte grinnik. Hier kon hij namelijk niet echt mee doen aan een teamsport of iets in die trant. Dus in plaats daarvan was het hardlopen, gewichten, etcetera. Soms trapte hij wel eens een balletje of ging hij een beetje hooghouden… maar dat was helaas niet hetzelfde. ”And I like to game. Fifa, call of duty… that kind of stuff.” Dat was zeer mannelijk.. right? Hij deed er gewoon alles aan om zo over te komen dat hij niet geïnteresseerd was in jongens en dat was volgens hem gewoon heel stoer doen en heel mannelijk zijn. Dat klopte natuurlijk niet, maar hey. Hij was niet de slimste.