Wolves Without Teeth

<sub>"Excuse me? A liar?" Diana keek de jongen verontwaardigd aan - een blik van afkeur. Ze lachte schamper, rolde met haar ogen. "Some people actually do have feelings and a social life, but sure." Laat dan ook maar. De poging een gesprek aan te knopen en de onbekende wat los te laten komen was geen succes en tijd verspillen aan een lastige gozer als deze stond niet op haar planning. De blondine zakte wat achterover en veranderde haar houding wat. Hoe ze net nog redelijk geïnteresseerd naar voren had geleund in de afwachting tot een normaal, menselijk antwoord, hoe ze nu wat terughoudend ging verzitten en hem met lichte ergenis bekeek. Nog meer motivatie om hem volledig neer te halen, te winnen.

Hij checkte op zijn beurt, ook. Ze stond op het punt haar kaarten toonbaar te maken aan Rhett, maar op dat moment trok hij zijn mond open en onthulde hij zijn combinatie. Flush. Fuck. Diana beet op haar onderlip en draaide ze - of beter gezegd, smeet ze - haar kaarten op tafel. "Straight." Net wat lager. Als ze met wat vrienden in dit spel gedoken was, had ze op het punt gestaan haar verlies met een lach te accepteren en waarschijnlijk al aangeschoten (want kom op, bijna niemand speelt dit spel zonder de aanwezigheid van alcohol) een kledingstuk uitgetrokken. Nu zat ze tegenover Meneer Chagrijn die ze absoluut geen overwinning gunde. Ze vond zijn blik, keek hem waarschuwend aan met een gezicht dat 'waag het een opmerking te maken' liet merken.
Zonder de blik van de jongen los te laten knoopte ze de knoopjes van haar witte blouseje los, liet deze van haar schouders glijden en legde ze deze passief agressief naast haar neer op een lege stoel. Nog steeds passief agressief greep ze opnieuw naar kaarten en maakte alles klaar voor een vervolgronde. Oké, nieuwe kansen. Ze legde een beginnend bod neer. "Call."</sub>

<sub>"You, a social life? I feel sorry for the friends you have." Als hij zo ging beginnen, ging ze ook niet meer de 'zonnestraal' uithangen en deelde ze zijn bittere gedoe maar. Ze had haar poging gedaan de jongen nog enigszins een beetje op het optimistische spoor te brengen - voor zover dat uberhaupt mogelijk was - maar tevergeefs. "Call me whatever you want. Sure." Ze zei het op zo'n manier die liet blijken dat ze het allemaal maar voorbij liet gaan en dat ze zijn geklets niet in haar opnam. Het was dat ze nu ook eenmaal in dit spelletje verwikkeld zat was ze absoluut niet weg van wilde stappen, anders had ze de benen allang genomen. Hij was niet bepaald het type gezelschap waar ze vrijwillig de middag mee besteedde. Kon ze net zo goed Olivia of een ander persoon opzoeken die wel in waren voor wat humaan, zorgeloos geklets.

Jahoor, hij had het nodig gevonden breed te grijnzen toen ze haar kaarten onthulde en het liet blijken dat ze deze ronde verloren had. Niet alsof ze als het andersom was geweest ze ook niet had gelachen, maar dat deed er niet toe. Gelukkig hield hij zijn mond. Nadat het haar beurt was geweest liet ook Rhett weten te gaan voor een 'call'. Drie kaarten werden op de tafel gelegd en Diana beet op haar lip. Dit ging wel oké. Haar ogen gingen van de kaarten naar de jongen, toen ze haar mond opentrok: "Raise." Ze schoof een aantal fiches naar voren, bij de verzameling die er al lag. "So, you just wanna play this game in total silence?"</sub>