Spare time. [FINISHED]

Met een mistroostige blik keek Aurora naar buiten, waar de regen met bakken uit de hemel kwam vallen. Ze wist dat het een bui was dat elke dag op hetzelfde tijdstip terugkeerde en dat ze ongeveer wel wist wanneer het op zou houden met regenen, maar dat zou nog zeker niet voor het komende half uur zijn en Aurora was wel graag even naar buiten gegaan. Het leek erop dat ze dat doel echter niet kon realiseren en dus besloot ze om haar blik af te wenden en dan maar op de eerste verdieping te gaan kijken in de spelletjeskamer of er nog wat leuke spelletjes waren die ze in haar eentje kon spelen. Ze vond het lastig om contact te hebben en dus trok ze zich liever terug, hoewel de mensen tot nu toe wel meegevallen waren. Op die roodharige na dan die ze bij het kapelletje had ontmoet en die haar weg had willen jagen. En de bruinharige jongen die ze midden in de nacht had ontmoet. Maar er waren ook leuke mensen zoals Gerome, misschien moest ze zich daar maar op focussen. Ze slikte en liep de trap op, haar blik rondgaande en haar omgeving scannend. Ze zag niemand in haar buurt en dat deed haar wat meer ontspannen. Ze zette zich schrap voor het feit dat er in de spelletjeskamer wel peculiars konden zijn, maar de ruimte leek leeg te zijn toen ze de deur opende en ze richtte haar blik op de tafels die voor haar uitgestald stonden. Ze koos ervoor om te gaan darten en liep al op de pijltjes af die netjes op een rijtje op een stoel lagen. Ze zag aan de kleine puntige inkepingen dat er al veel voor haar waren die het spel gespeeld hadden en hoewel Aurora geen idee had hoe de spelregels in elkaar staken, wist ze dat ze het beste kon scoren door het middelpunt te raken. Ze gooide haar eerste dart, die afketste tegen het doel en op de grond belandde, voor haar voeten. Ze beet op haar lip en grinnikte toen. Het was tenminste niet volledig de andere kant op geschoten, moest ze maar denken.        

Natuurlijk was haar nederlaag met de pijl niet onopgemerkt gebleven, al had ze dat vooral aan zichzelf te danken door haar omgeving niet te scannen alvorens de kamer binnen te lopen. Ze merkte het meisje pas op die aan het puzzelen was toen dat deze naast haar stond en haar erop wees dat ze harder moest gooien. Ja, misschien was dat inderdaad wel het probleem. Aurora zou het niet weten; ze hield zich niet zo vaak bezig met dit soort spelletjes omdat ze meer opgesloten zat in haar eigen gedachten en dan ademruimte ging zoeken in de buitenlucht. Het was zelfs één van de eerste keren dat ze haar vrije tijd binnen spendeerde en het feit dat een kind haar benaderde en niet een peculiar van dezelfde leeftijd, liet haar wel wat ontspannen. Kinderen waren meestal onschuldig en hadden geen kwaad in de zin, waardoor Aurora minder op moest passen met wat ze zei en of ze niks fout deed. “Ik denk het ook,” grinnikte ze tegen het meisje, waarna ze een nieuwe pijl pakte en deze met iets meer kracht naar het doel wierp. Tot haar vreugde bleef de pijl deze keer wel in het dartbord hangen, al was het natuurlijk ver van het rode middelpunt verwijderd dat haar vanaf hier uit leek te dagen. “Wil jij het eens proberen?” vroeg ze aan het meisje en deed een stapje opzij. “Oh ja, mijn naam is Aurora, trouwens,” glimlachte ze vervolgens.

Het bruinharig meisje gaf aan dat ze niet met de pijlen wilde gooien en Aurora gaf een knikje, daar niks achter zoekend. Misschien kwamen de pijlen een tikkeltje intimiderend over of misschien vond ze het gewoon geen leuk spel. Ze had echter wel het geklap gehoord toen haar pijl de grond niet raakte en met nieuwe moed gooide Aurora een nieuwe pijl. Het was nog steeds ver van het middenstuk, maar het was al wel beter dan de vorige worp. Het meisje stelde zichzelf voor als Nuala en Aurora glimlachte. “Dat is één van de mooiste namen die ik hier al heb gehoord,” zei ze zachtjes naar waarheid tegen het meisje. Ze gooide nog twee pijlen die beiden niet echt in de buurt van het middel kwamen en draaide zich toen naar het meisje toe. Ze kon zich voorstellen dat Nuala het maar saai vond om Aurora de hele tijd te zien darten, dus misschien konden ze iets anders doen dat het bruinharige meisje leuker zou vinden. “Is er soms een spel dat je graag wil spelen? Een gezelschapspelletje of zo?” Ze glimlachte warm naar Nuala terwijl ze wachtte op het antwoord.

Aurora gaf een knikje toen Nuala aangaf dat ze geen spelletjes speelde. “Ik eigenlijk ook niet,” grinnikte ze. Ze had alleen een binnenactiviteit willen doen in plaats van naar buiten te gaan en dit was zowat het enige idee wat echt in haar opgekomen was. “We kunnen ook iets anders gaan doen als je wilt? Of we kunnen kijken of er toch iets is wat ons bevalt?” Ze wierp een korte twijfelachtige blik naar buiten. “Of ik kan je mee naar buiten nemen?” vroeg ze er ietwat aarzelend aan toe. Het meenemen van een jongere Peculiar was een hele verantwoordelijkheid en Aurora twijfelde erover of ze die echt op zich kon nemen. De laatste keer dat ze zich echt verantwoordelijk voor iets had gevoeld, was toen ze haar dronken vader van de zetel naar zijn bed moest verplaatsen. En toen ze het huishouden moest doen, maar aangezien haar vader haar toch niet in de gaten hield, had ze veel van dat soort taken onafgemaakt kunnen laten zijn voor wat ze waren. Ze had veel te snel op moeiten groeien en dat bracht veel twijfel mee op sommige vlakken, maar ze nam aan dat als Nuala graag naar buiten wilde, dat ze het heus wel een keertje kon proberen. Wat kon er nu echt misgaan, right?

Als Aurora eerlijk was, dan ging ze liever naar buiten. De frisse buitenlucht deed haar vaak wel goed en van spelletjes werd ze suf. Het perfecte excuus werd haar dan ook aangereikt toen Nuala aangaf dat ze nog nooit spelletjes had gespeeld. Aurora was er ook niet erg happig op om het haar aan te leren. Dan zouden ze toch alleen maar bezig zijn met de introducties en dan hadden ze nauwelijks tijd om elkaar wat beter te leren kennen. Plus het feit dat het meisje aangaf dat ze nog niet ver van het huis was gegaan, was voor Aurora nu ook wel een extra motivatie om het meisje wat meer van de wereld te laten zien. “Zou je het leuk vinden als je we een ijsje gaan eten?” vroeg Aurora met een glimlach. “Dan kan ik je het centrum van Inndyr laten zien. Een spelletje kunnen we altijd nog wel later spelen of een andere keer.” Nee, dat hoefde voor haar niet per se nu. Bovendien was het mooi weer en de regenbui zou zich pas over meer dan een uur laten zien. Aurora had wel enkele plekken in het centrum gezien waar ze voor de regen konden schuilen. Of ze gingen in de ijsshop zelf zitten en bestelden gewoon nog een ijsje. Ze zouden wel zien.