Het was voor Hunter duidelijk dat hij geen controle meer had over zijn gave en dat hij zomaar wat deed, maar Zeal leek duidelijk wel vat te hebben op wat hij deed en leek steeds dichterbij te komen. Hunter verwachtte dat de jongen zou zeggen dat hij moest stoppen, maar opeens werd er een hand vol elektriciteit tegen zijn borst geduwd en ging er zo’n schok door Hunter heen dat zijn steekvlam automatisch voor hem afgekapt werd. Hij deed een paar wankelende stappen naar achteren en keek eerst verbouwereerd naar Zeal, maar werd toen boos toen dat hij de woorden hoorde. Wat was dit voor een training? “Don’t fucking touch me,” snauwde hij de jongen op zijn beurt weer toe. Hij haatte het wanneer iemand hem zonder zijn toestemming aanraakte. Hij hield niet van dat soort dingen en dat zou Zeal ondertussen moeten weten. Maar nee, de jongen was hem aan het provoceren. “Don’t you dare go crying to Connor when I’m done with you,” snauwde hij de jongen toe. Nee, hij mocht Hunter niet eerst gaan provoceren en dan vervolgens bij Connor gaan uithuilen omdat Hunter te hardhandig was. Hunter was dan nu ook op het punt gekomen dat het hem niks kon schelen of Connor boos op hem zou worden van hoe hij Zeal behandelde. De jongen was te ver gegaan door hem zomaar aan te raken en daar zou hij achter komen ook. Deze keer was dan het dan ook volledig zijn bedoeling toen hij uithaalde met zijn vuist, zijn energie concentrerend in die ene vuiststoot. Een vlam ontstond en Hunter duwde deze met al zijn kracht in Zeal’s richting, waarna hij zijn andere vuist naar voren stootte en weer een vlam liet ontstaan. Het viel hem op dat hij de energie kon controleren en dat hij kon kiezen wat voor soort vlam hij wilde produceren, als hij er maar goed genoeg op lette. En dus vuurde hij deze keer geen steekvlam af, maar eerder een soort van ronde bal met vuur. Dat zou hopelijk sneller gaan en Zeal niet opnieuw de kans geven om hem te raken met zijn elektriciteit. En vooral een nieuwe aanraking voorkomen.

De woorden van de jongen wakkerden zijn woede enkel en alleen maar aan. Wat dacht de jongen? Dat dit een fucking spel was? Hij had net zijn Zeal uitgestort (teehee) en nu gebruikte de jongen dat als een soort van wapen om… om wat? Om hem te provoceren? Als dat zo was, dan kon Hunter met klem zeggen dat hij dat geen fijne aanpak vond. En dus zwakte niks hem af terwijl hij doelgericht vlammen op Zeal af begon te sturen, een gevoel van voldoening door hem heengaande toen hij zag dat hij de jongen raakte. Misschien zou het hem een minder goed gevoel hebben gegeven als hij niet zo kwaad was geweest, maar de waarheid was dat hij ontzettend kwaad op de jongen was en dat hij zichzelf binnen de kortste keren nog niet gekalmeerd zag worden. En dus bleef hij gehaast vuur op de jongen af schieten, totdat er een kleine explosie ontstond en Hunter Zeal door de rook op zich af zag komen. Zijn hart schoot in zijn keel toen hij zag dat Zeal een nieuwe aanraking wilde veroorzaken, maar deze keer met zijn handen gehuld in elektriciteit zodat Hunter een soort van payback zou krijgen voor het feit dat hij de jongen pijn had gedaan met zijn vlammen. Irritatie en woede schoot door hem heen terwijl hij de eerste vuiststoten probeerde te ontwijken, maar natuurlijk ging dat niet voor eeuwig goed en pijn gevolgd door een gemene schok ging door hem heen toen Zeal hem raakte. Woedend liet ook hij zijn handen vlam vatten en richtte hij zijn vuisten eer naar de borst van de jongen en vervolgens naar het gezicht. De aanraking van Zeal irriteerde hem tot op het bot en bracht herinneringen terug die hij wilde vermijden. Het gezicht van zijn vader begon zich aan hem op te dringen en even zag hij de vuisten van zijn vader op zich af komen in plaats van die van Zeal. En dat zorgde ervoor dat zijn vuisten nog dringender in de rondte begonnen te maaien, op zoek zijnde naar een slachtoffer, maar vooral om Zeal’s klappen af te weren en zichzelf te beschermen, net zoals hij al die jaren van zijn jeugd al had moeten doen. 

Het gaf Hunter niet langer voldoening dat hij Zeal raakte. Hoewel de jongen en zijn vader in geen enkel opzicht op elkaar leken, veranderde het gezicht van de jongen tegenover hem soms in het gezicht van zijn vader. Hunter wist dat het echter een speling was van zijn herinneringen en dat wat hij zag niet echt was, maar dat was lastig om te geloven als zijn gevoelens niet langer onder controle waren. Het was natuurlijk het doel geweest van Zeal, maar Hunter vroeg zich af wat hij hiermee bereikte. Zijn vuisten maaiden steeds doelgerichter in de rondte en dat werd bevestigd toen hij voelde dat hij Zeal nog een paar keer raakte, maar de jongen wist hem ook te raken en dat wakkerde naast de woede die constant aanwezig leek te zijn ook een flakkering van angst op. Hij wilde niet aangeraakt worden. Hij wist wat het betekende als iemand hem aan wilde raken en die herinnering wilde hij ver weg stoppen. En dus deed hij enkele stappen achteruit terwijl hij zijn woede onder controle probeerde te krijgen. “Stop,” bracht hij zacht sissend uit. “That’s enough.” Het vuur rond zijn handen nam af en Hunter deed nog een paar stappen naar achteren om zich ervan te verzekeren dat Zeal niet opnieuw uit zou halen, al kon hij dat natuurlijk niet garanderen. “I don’t want to be touched anymore. It’s enough.” Hij deed moeite om zich groot te houden, maar achter zijn ooghoeken brandden er toch die vervelende tranen die altijd gepaard kwamen met zijn ontzetting, verdriet en woede die hij ervoer nadat hij een driftbui had gehad. Hij keerde Zeal de rug toe zodat hij een moment kon nemen om tot zichzelf te komen. “Why?” vroeg hij uiteindelijk. Waarom had Zeal hem tot het uiterste gedreven? Wat hielp dit in zijn training?  

Hunter had er een hekel aan hoe kwetsbaar hij zich voor Zeal opstelde. Het was niet aangenaam om de controle over zichzelf te verliezen en het was nog minder aangenaam als iemand daar een toeschouwer van was, al moest hij zeggen dat de jongen hem tot dusver niet teleurgesteld had met de reacties. Ja, hij had Hunter opzettelijk kwaad gemaakt, maar hij had de jongen niet uitgelachen of iets dergelijks. Hij had het veel slechter kunnen treffen, al was hij niet van plan om zich zo kwetsbaar op te blijven stellen. Zeal was een mentor en zou waarschijnlijk dus al meer mensen hebben meegemaakt die instortten voor zijn ogen. Hunter was niet de enige, maar hij wilde juist diegene zijn die zijn emoties wel onder controle kon houden. Hij wist dat het echter niet ging werken als hij aangeraakt werd, wat een vereiste was om zijn training voort te kunnen zetten. Wat hem bij de vraag bracht of hij deze training wel wilde blijven doen. Zijn blik werd weer terug naar Zeal gericht toen deze zijn motieven uit begon te leggen en hoe meer woorden er volgden, hoe kalmer Hunter werd. De jongen had hem niet van zijn stuk proberen te brengen, hij had hem willen helpen. Het was echter niet het soort hulp waar Hunter op zat te wachten. Maar was dit niet juist de zure appel waar hij doorheen moest bijten als hij zijn emoties en dan ook zijn gave uiteindelijk onder controle wilde krijgen? “But that’s the whole point,” zei hij tegen Zeal. “I don’t want to use my gift everytime when I get mad. And I want to use my gift when I’m not angry. The only thing that I can do at this moment with my gift is lighting my cigarette. I want to have a better aim, but without getting angry.” Hij haalde zijn schouders op. “I think I quite got an idea how to control my gift and aiming at the same time, but I’m not sure.”  

Hunter vroeg zich af of naar hier komen wel zo’n goed idee was geweest. Hij had het eerder gedaan omdat Connor Zeal zo’n goede referentie vond dan dat hij er zelf echt volledig achter stond. Hij was echter ook niet iemand die ging zeggen dat hij iets zou doen en het dan vervolgens niet deed. Hij was een man die zich aan zijn woord hield en dat zou hem in de toekomst nog veel vervelende momenten op gaan leveren. Hopelijk was dit niet zo’n ding wat hij moest blijven herhalen om zijn gave beter onder controle te krijgen. Hopelijk zou hij aan Zeal vandaag genoeg bewijzen en kon hij dan stoppen. Misschien was er ergens ook dat deeltje in hem dat het niet volledig onder controle wílde krijgen omdat hij Miss Bluebonnet geen reden wilde geven om hem terug naar zijn leven uit de lus te sturen. Hij was niet van plan om terug naar zijn vader te gaan, maar had ook geen geld om zomaar ergens anders heen te gaan en dus was de lus de beste oplossing. Hij kon natuurlijk ook Victor’s woorden eens beter bestuderen en kijken of er andere lussen waren die bij hem pasten. Van lus naar lus reizen. Hij schudde zijn hoofd en concentreerde zich weer op wat Zeal zei, maar kon het niet laten om de jongen een ongelovige blik toe te werpen toen hij zei dat hij zijn krachten opnieuw moest gebruiken. “But I thought I said…” Hij brak zichzelf af met een diepe zucht. “Fine, but only this time,” murmelde hij onder zijn adem, waarna hij de energie die hij kon verzamelen in zijn lichaam naar één bepaald punt bracht. Hij merkte dat hij niet langer terug hoefde te vallen op negatieve gedachten en dat zijn handen al op begonnen te vlammen zodra hij de energie probeerde te concentreren. Hij haalde diep adem en stootte toen met kracht zijn vuist naar voren, naar de muur voor hem. Een steekvlam schoot naar buiten en ging recht op de muur af, bijna precies op het punt naar waar Hunter hem gericht had. “You happy now?” vroeg hij zo nonchalant mogelijk aan Zeal, maar het was hijzelf die zijn best deed om zijn naar omhoog drukkende mondhoeken neutraal te houden.

Hunter werd niet boos toen Zeal sarcastisch reageerde. Hij had de reactie immers zelf uitgelokt door zelf zo pessimistisch te reageren. Hunter was niet echt goed in het tonen van blije emoties. Daar konden mensen te snel gebruik van maken, dacht hij. Als hij zichzelf stoïcijns opstelde en net deed alsof het hem allemaal niks kon schelen, dan was er een veel grotere kans dat hij niet gekwetst zou worden. En dus gaf hij Zeal niet het bedankje dat hij misschien wel verdiend had. Misschien zou hij dat wel doen als ze elkaar op een beter level kenden, maar Hunter was niet iemand die snel dankbaarheid toonde en bovendien had hij de jongen al genoeg in vertrouwen genomen door hem zijn zwakke kant te laten zien. Dat was voor Hunter al een teken dat hij de jongen toch ergens wel vertrouwd had, maar dat kwam vooral omdat Connor zo’n goede referentie naar hem had gegeven. En dan had Hunter het liever niet over de avontuurtjes die Connor met Zeal had beleefd en waar hij zo nodig een rating op moest geven waar Hunter totaal niet om had gevraagd, maar eerder het feit dat de jongen had aangegeven dat Zeal een goede mentor was. Hij zag hoe Zeal hem de rug toekeerde en ondanks dat het niet zijn bedoeling was geweest om over Zeal en Connor te praten, was hij ergens toch wel nieuwsgierig naar hoe ontkennend de jongen tegenover hem zou zijn als het over zijn vriendschap met Connor ging. “Hey, as long as you’re going easy on your boyfriend, it’s fine by me.” Hij corrigeerde zichzelf snel: “I mean your love interest, not your boyfriend. Or more like his love interest, although he denies it.” Zo. Eens zien welke reactie hij ging krijgen.

Misschien was het beter om te stoppen. Misschien was het beter om de jongen gewoon te laten gaan. Maar het lag nog te vers in zijn geheugen hoe Zeal hem plotseling had aangeraakt nadat Hunter eerlijk was geweest over zijn vader. En ja, hij wist dat het voor een training was en dat er een reden achter lag, maar dat wilde niet zeggen dat Hunter er niet kwaad om kon zijn dat het was gebeurd. Voor hem hoefde die irritante training dan ook niet meer, maar hij wilde wel nog even zijn punt hebben gemaakt voordat hij de jongen de rug zou keren en hem waarschijnlijk nooit meer terug zou zijn. Een strakke blik ontstond in zijn ogen toen de jongen hem al even strak terug aankeek, maar zijn mondhoeken drukten kort omhoog toen hij zag wat voor een reactie het teweegbracht bij de jongen. Ja, daar waren duidelijk gevoelens. Hunter snapte niet goed waarom Connor het niet gewoon toegaf en Zeal een kans gaf. Dit was echter wel zijn moment om er meer over te weten te komen. En om Zeal te irriteren, want het was duidelijk dat hij dat effect op de jongen had door over Connor te beginnen. Mooi. Dan zouden ze straks quitte staan. “Nothing, really,” zei hij nonchalant en hij liet de binnenkanten van zijn handpalmen zien in een soort van teken van overgave, maar dat was maar schijn. In zijn blauwgrijze ogen lag nu eerder een sluwe blik. “It’s just funny how he keeps denying it. First he’s flirting with me, then we get drunk and all he talks about is you. I know he has feelings for you, so why doesn’t he show it?” Hij haalde zijn schouders op. “If you want to, I’m here to help. That’s the least I can do for you after what you did for me.” Zijn stem klonk sarcastisch en aan zijn blik was te zien dat hij helemaal niet ging helpen. Hij wilde Zeal irriteren en hij had de perfecte manier gevonden waarop hij dat kon doen.