[FINISHED] [Level-up] Time to get this show on the road.

Goed. Als het een gevecht was wat de andere wou, dan kon hij het krijgen. Zeal had genoeg frustratie in hem zitten om het allemaal los te laten. Iets in zijn achterhoofd schreeuwde het om het niet te doen, wetend dat dit totaal verkeerd kon uitpakken. Toch ging hij er niet tegen in. Een elektrische bal werd op de jongen geschoten die de jongen kon ontwijken. Vlammen en elektriciteit ontmoette elkaar. Het zorgde voor kleine schokjes, ontploffingen – alsof een klein rotje af ging. De slagen waren gericht, maar werden ontweken. Desondanks was Zeal niet bang dat hij het gevecht zou verliezen. Het feit bleef dat hij meer dan 20 jaar ervaring had in het vechten en neerhalen van mensen, en dat was inclusief bovennatuurlijke wezens. Natuurlijk waren bovennatuurlijke wezens of mensen met krachten lastiger, maar hij had ze vaak genoeg neergehaald om ook hierin vertrouwen te hebben. Daarbij leek het hem niet dat Hunter van hem kon winnen. De jongen had immers pas net zijn krachten onder controle gekregen. Dat de jongen het gevecht had uitgelokt was een fout geweest, maar daar zou hij zelf wel achter komen. Het was duidelijk dat de jongen zijn krachten beter onder controle had, maar dat zou hem niet veel meer helpen in het gevecht. De elektriciteit trok zich samen rondom de hand van Zeal. In plaats van weg te duiken voor de vuist richting zijn borst, greep hij diens pols vast en liet hij een verlammende schok erdoor heen gaan. Het zou niet genoeg zijn om de jongen helemaal uit te schakelen, maar genoeg om de arm tijdelijk te verlammen – als hij hem natuurlijk raakte. Het vuur dat hem op zijn borst raakte voelde hij zeker, maar door de adrenaline vergat hij het ook net zo snel weer. Terwijl hij de pols van de ander dus vast greep, of een poging tot deed, balde zijn andere hand zich tot een vuist en schoot de elektriciteit eromheen. Het was duidelijk dat hij er behoorlijk wat kracht op focuste, waarna hij de gloeiende vuist in de maag van de ander wierp.

De vuist naar zijn borst had hij gezien, maar hij deed geen moeite om hem te ontwijken. Nee. Voor zijn krachten moest hij juist dichtbij blijven en geen afstand creëren. De pijn schoot door hem heen terwijl het vuur contact maakte met zijn borst. Dat zou vast een behoorlijk brandwond achterlaten, maar nu kon Zeal daar niet bij stil staan. Hij focuste zich meteen op zijn eigen aanval die meer dan succesvol leek. Hunter’s arm werd zo goed als nutteloos terwijl Zeal er elektriciteit door heen jaagde, waarna hij de jongen nog een extra slag in diens maag gunde wat de andere naar achteren dwong. Zeal liet de jongen weer los en keek toe hij deze over de grond gleed en uiteindelijk tot stilstand kwam. Het zicht zorgde voor enige opluchting en ook dat de woede afnam. Het bracht hem enigszins terug naar zijn zinnen en nam de echte moordlust weg. Goed. Hij had de jongen op zijn nummer gezet. Nu was het hopen dat de jongen ook zou in zien dat hij geen kans stond voor de welgetrainde mentor. Hunter leek het nog niet op te geven. De jongen krabbelde overeind om vervolgens de aanval weer in te zetten. Goed, dan zou hij het spelletje mee blijven spelen. Een aantal vuurballen kwamen Zeal’s kant op, maar deze keer met minder kracht waardoor Zeal deze makkelijker wist te ontwijken. De tegenaanval zette hij nog niet in. Hij zag ook in dat de jongen er slecht aan toe was en hij wou hem de dood niet in werken – dat zou zijn mentor status niet veel goeds doen. ”Did you have enough yet?” vroeg hij hem daardoor uiteindelijk. Mocht Hunter door willen gaan tot het bittere einde dan zou Zeal het hem geven, maar dan kon het nog heel verkeerd aflopen.

Het gevecht aan gaan was de perfecte manier om zijn frustratie kwijt te kunnen en dus deed hij niks om er tegen in te gaan. Hij ging het gevecht aan en hield zichzelf niet tegen. Dit zorgde er dan ook voor dat Hunter uiteindelijk op de grond belandde. De jongen krabbelde desondanks de klap nog weer overeind en zette de aanval weer in, maar deze keer wist Zeal het vuur met gemak te ontwijken doordat Hunter de kracht er niet meer achter kon zetten. Aangezien de frustratie was weggeëbd door het gevecht, wist hij zichzelf nu wel tot een halt te roepen en vroeg hij de jongen of hij genoeg had gehad. Als de jongen echt door wou gaan totdat één van hen knock out ging was dat ook goed, dan zou Zeal hem met alle liefde knock out slaan, maar het leek erop dat ook Hunter in zag dat dit gevecht voorbij was. De jongen zette zich weer tegen de muur aan en Zeal ontspande zich iets. “At least I got you good as well,” sprak Hunter. Zeal keek even omlaag naar zijn borst. Nu de adrenaline wegzakte voelde hij de pijn opkomen. Toch klopte hij wat droogjes op de ontblootte huid. ”I’ve had worse,” reageerde hij droogjes. Het was niet de eerste keer dat hij een brandwond kreeg en zou vast ook niet de laatste keer zijn. “Did you have to hit me in the stomach though?” Zeal keek weer op naar de jongen en grijnsde wat. ”I’m not gonna miss an easy target,” reageerde hij enkel. Waarom zou hij een vlak missen om te slaan? Hunter gaf al snel de reden. “What if I just ate something and I threw it up? You had to clean that shit up, you know.” Zeal grinnikte kort. ”I’m a mentor, not a maid. If you throw up you’re gonna have to clean it up yourself,” grijnsde hij. Het leek erop dat nu ze beiden hun frustratie hadden geuit dat een normaal gesprek weer mogelijk was. In ieder geval had hij niet meer de neiging om de jongen te slaan of uit te schelden. “What’s it about Connor that gets you so riled up?” vroeg Hunter echter, waarmee de frustratie weer langzaam terug kwam. Zeal slaakte een zucht en week zijn blik af. Eigenlijk wou hij er niet over praten met anderen. Het was iets tussen hem en Connor en zij moesten het uitvogelen, wat anderen ervan vonden of dachten was niet aan hun. Echter deerde het Zeal kennelijk wel, anders had hij Hunter ook niet aangevallen. “You don’t have to tell me if you don’t want to, but it’s the least you can do for messing up my stomach,” sprak Hunter verder. Zeal keek de jongen weer aan. Uiteindelijk zette hij een paar stappen dichterbij, maar behield hij nog wel wat afstand. Het was enkel om een gesprek makkelijker te maken. ”He and I love each other, that’s very clear. Yet, fear of commitment, trust issues and a lot of problems in the past, from the both of us, make it difficult to be in a relationship.” Misschien gaf hij teveel informatie, maar hij had genoeg informatie van Hunter’s verleden om de jongen mee terug te pakken als hij het waagde om het tegen iemand anders te vertellen. ”Imagine being in love with someone, but being incapable of being with that someone. Wouldn’t that get you ‘riled up’?”

De frustratie en woede waren er uitgegooid. Zeal kwam langzaam weer tot rust en, op de wond op zijn buik na, voelde hij zich goed. Goed genoeg in ieder geval om Hunter te beantwoorden zodra hij vroeg hoe het zat tussen Connor en Zeal. Het was iets wat Zeal zelf ook nog niet wist en om die reden sprak hij er niet heel graag over. Het frustreerde hem enkel meer. Aangezien hij nu al al zijn frustratie eruit had gegooid, durfde hij het nu echter wel aan. Misschien zou Hunter het dan ook begrijpen dat hij het onderwerp met rust moest laten. “I wouldn’t know. I never loved anyone in my life,” antwoordde Hunter, waarop Zeal zijn ogen rolden. Zelfs dan kon je nog wel het inlevingsvermogen te hebben om het je in te beelden, toch? “But that sounds like a lot,” ging Hunter verder. Kennelijk snapte de jongen de situatie wel enigszins. Zeal knikte enkel eens. “I’m sure you can figure out something,” vervolgde Hunter, waarop Zeal zijn schouders ophaalde. Hij wist dat het geen zin had om zich er druk over te maken. Ze konden enkel zien hoe het verder ging. Het zou vanzelf komen. En dat betekende of dat Connor en Zeal een relatie aan zouden gaan, of dat ze weer terug naar vijanden zouden gaan. “All I know is that Connor really has a thing for you. So I don’t think it’s that incapable at all, but who am I?” mompelde Hunter verder, waarop Zeal toch wat glimlachte. ”Thank you,” mompelde hij. Hij was Hunter in ieder geval dankbaar voor het feit dat hij het enigszins goed probeerde te praten. Zeal liep vervolgens dichterbij en nam de goede arm van Hunter vast om deze over zijn schouders te leggen en de jongen zo recht te trekken. ”Let’s get you to a doctor,” zei hij met een flauwe grijns. Hij zou wel een slechte mentor zijn als hij hem zo achter zou laten.

Zeal had het niet verwacht, maar de twee leken uiteindelijk wel goed te kunnen praten. Hij waardeerde het dat Hunter hem enigszins gerust probeerde te stellen en daarom besloot hij de jongen maar te helpen. Hij zou een slechte mentor zijn als hij hem zo zou achterlaten. Er kon ook gerust kunnen worden gezegd om het feit dat hij de jongen zo had toegetakeld, maar dat liet Zeal voor het gemak nog maar even achterwege. “Stop being dramatic,” protesteerde de jongen zodra Zeal hem recht had geholpen. “I don’t need a doc…” begon de jongen, maar kapte zijn woorden af om zijn shirt op te tillen. Zeal zag de bekende brandwonden al en grinnikte zachtjes. Zie? Hij had wel een dokter nodig. “What the fuck did you do to my body?” vroeg Hunter ongelovig. Zeal grijnsde wat. ”I electrocuted you. Don’t worry, the scars you get are very beautiful,” antwoordde Zeal met een grijns en hield ook even zijn shirt op om een brandwond te laten zien die op zijn zij zat. Het litteken wat je overhield van elektriciteit zag er een beetje uit als een boom. Decoratief was het in ieder geval wel. “Great. Those are just beautiful additions to the other scars I have. Thanks a lot for that one,” sprak Hunter, maar echt boos klonk hij niet. Zeal grinnikte dan ook zachtjes. ”You’re welcome,” reageerde hij met een knipoog, waarna hij de jongen uit de trainingsruimte begeleidde.

OOC: Topic uit!