Gathering the broken pieces.

Dawn kon haar glimlach nauwelijks verhullen toen ze de reactie van Victor zag. Voordat ze een koppel werden en ze elkaar beter leerden kenden, was hij iemand die zichzelf opsloot in de bibliotheek om daar een hele dag te gaan lezen. Het had een hele tijd geduurd eer dat ze zijn aandacht had getrokken en had het een nog veel langere tijd geduurd eer dat ze hem zijn boeken af kon leiden. Een kleine blos ontstond om haar wangen toen ze dacht aan de innige kus die ze tussen al die boeken met elkaar gedeeld hadden, een beetje te vergelijken met de kus die ze daarnet gedeeld hadden. Dat was ook tussen de boeken geweest. Het was akelig hoe goed sommige dingen met elkaar te vergelijken waren, al moest Dawn eerlijk toegeven dat ze dat voor moment voor niks anders in wilde ruilen, zelfs al zou het de laatste keer zijn dat ze hem kon zoenen. Ze hoopte natuurlijk dat het weer zoals vroeger tussen hun ging worden, maar dat ging alleen de tijd leren. Het was voor haar al een goed ding dat hij niet boos weggestormd was zodra ze over Filio had verteld. Voor hetzelfde geld was hij boos op haar geweest omdat ze naar een andere man was gegaan en zag hij om die reden al geen toekomst meer tussen hun, al waren haar beweegredenen vrij logisch geweest en hij ook had leken te denken dat zij dood was. Ze haalde haar schouders op op zijn vraag. “We kunnen iets gaan eten in een restaurant,” speculeerde ze. “Of we houden het rustig, maken een picknickmand en verhuizen naar het torenkamertje hierboven. Ik ben er vrij zeker van dat als we dat doen tegen dat de schemering valt, we een heel mooi uitzicht hebben.” Een glimlach ontstond al bij dat idee, maar Victor moest natuurlijk eerst instemmen. “En dan samen naar de sterren kijken zodra het donker wordt. Lekker romantisch,” zei ze op een plagerige toon, maar haar blik verzachtte wel toen ze hem aankeek.

Dawn onderdrukte een zachte giechel toen ze zag dat Victor zowel nerveus werd als leek op te fleuren bij het idee. De tijd die ze gespendeerd had in de vernielde lus had ervoor gezorgd dat hem inmiddels wel een klein beetje kon inschatten en hoewel er een jaar overheen was gegaan en een jaar veel van een mens kon maken, waren er nog steeds dingen die ze bij hem terug zag komen die ze ook had gezien in de vernielde lus. Toen had hij zich al nerveus gevoeld als ze op haar tenen ging staan om hem te zoenen. Maar het ging er dus om dat hij het een leuk idee vond en aan zijn gezicht te zien, was dat idee wel geslaagd. Dawn liet hem een stralende glimlach zien toen hij vroeg of ze dat vanavond al konden doen. Ze knikte en probeerde de hevigheid van het knikken te minimaliseren, maar ze kon nauwelijks haar blije lach onderdrukken en voelde hoe haar hart sneller ging kloppen bij het vooruitzicht een hele avond samen te zijn. Misschien zouden ze zelfs wel onder de sterren in slaap vallen samen, hoewel dat idee haar wel vrij klein leek. Van haar zou het mogen, maar ze moest eerst zien wat vanavond zou brengen. “Klink fantastisch,” verzekerde hem dan ook. “Ik kijk er nu al naar uit.” Ze moest zich echter wel klaarmaken voor hun date, want no way dat ze er met deze kleren en hoe haar haren er nu bij lagen naartoe ging. “Dan zie ik je vanavond,” zei ze dan ook met een knipoog tegen hem, waarna ze haar hand op zijn wang legde en snel een kus op zijn wang duwde voordat zichzelf en haar eraan kon herinneren zo weinig mogelijk lichaamscontact te hebben. Ze knipoogde naar hem, sprong van de tafel af en ging toen de ruimte uit, op naar haar kamer om kleding uit te zoeken en vervolgens richting de badkamer om zich te douchen en op te maken. En naar beiden bestemmingen kon ze het niet laten om een vrolijk huppeltje te doen.