Gathering the broken pieces.

Ze lachte schamper op zijn woorden. “Als dat de manier is waarop jij denkt, dan tref ik zelf ook voldoende schuld,” zei ze op een bittere toon. Zij had immers ook zomaar aangenomen dat hij dood was. “Ik nam niet alleen aan dat je dood was, maar ik probeerde ook door te gaan met mijn leven en dat met een andere man.” Ze schudde haar hoofd. Wat zou er gebeurd zijn als ze een man had gevonden met wie het wél gelukt was? Zou ze Victor dan zomaar uit haar hoofd hebben gezet? En als ze Victor door stom toeval weer tegen was gekomen, had ze hem dan achter kunnen laten voor die man? Het waren misschien irrelevante vragen voor een ander om bij stil te staan, maar het trof Dawn des te harder. Ze had geen idee hoe ze gereageerd zou hebben. Misschien was het om die reden juist wel goed dat ze een gewelddadige man had gevonden en dat ze hem verplicht achter zich had moeten laten. Ze keek op toen Victor zei dat hij Filio iets ging aandoen en hoewel ze het niet wilde, kwam er toch een glimlach om haar lippen. “Jij doet niks,” zei ze op een verrassend strenge toon tegen hem. “Je blijft in deze lus en je gaat niet naar Italië, hoor je me?” Haar blik werd weer zachter en ze legde haar vingertoppen om zijn kaken, druk zettend zodat hij haar wel moest aankijken. “Ga alsjeblieft niet meer weg, Victor,” fluisterde ze zacht. “We zijn net ontsnapt uit een ware hel en we hebben elkaar weer gevonden. Ik weet niet wat de toekomst tussen ons nog gaat brengen, maar verpest het alsjeblieft niet door oude wonden open te gaan rijten. Filio en die anderen krijgen hun straf wel.” Haar mond vertrok zich tot een streep, want tot dusver had ze het helemaal niet over anderen gehad. Ze hoopte dat hij het zou vergeten dat ze het gezegd had. Ze liet haar hand van zijn kaak glijden en liet in plaats daarvan haar handen tegen zijn borstkas rusten. Ze wist niet goed waarom ze het deed, maar het voelde goed, het voelde vertrouwd. En het voelde bovenal troostend.

Ze wist het. Ze wist dat ze hem niks had mogen vertellen, dat ze haar mond had moeten houden, dat ze het had moeten laten varen. Of dat ze het pas op een later tijdstip vertelde. Niet alles in één keer tegelijkertijd. Haar schouder brandde ongemakkelijk en herinnerde eraan dat er nog veel meer gebeurd was, veel meer dat ze hem niet kon vertellen, niet nu. Ze zag nu al aan zijn gezicht dat hij moeite deed om de informatie die ze hem had verteld te verwerken, om te begrijpen wat ze bedoelde. Het begon langzaam tot haar door te dringen en Dawn voelde een steek van angst toen ze de woede in zijn ogen zag, maar kalmeerde zichzelf direct met het idee dat het niet naar haar was gericht. Nee, het was geen idee. Het was een feit. Victor zou haar nooit pijn doen, zou haar nooit slaan. Hij was anders en zijn woede was gericht naar Filio en die andere jongens die gebruik van haar hadden willen maken. Victor begon een dreigement aan het adres van Filio en hoewel Dawn zijn bezorgdheid kon appreciëren, zou ze er nooit voor zorgen dat Victor en Filio elkaar ooit zouden ontmoeten. Victor was iemand die niet gewelddadig was en dat wilde ze graag zo houden. Ze begreep niet dat er meiden waren die er volledig op kickten dat hun vriend voor hun opkwam door geweld te gebruiken, maar zij was niet van dat kaliber. “Victor, nee,” zei ze zachtjes. Ze merkte echter de gespannenheid in zijn spieren op en de boze rimpels rond zijn ogen en ze voelde paniek opkomen. Ze wist hoe boos hij was en het enige wat hem weerhield om nu niet naar die verdomde vuurtoren te rennen en naar de lus van Italië te gaan, waren haar handen die hem op zijn plek hielden. Haar handen die hem op zijn plek en kalm hielden… Opeens kreeg Dawn een idee waar niet rationeel over nagedacht was. Maar zelfs toen ze zich bewust werd van het feit dat ze haar benen om hem heen sloeg en dat ze hem dichter naar zich toetrok door haar handen stevig rond het kraaggedeelte van zijn shirt te sluiten, had ze nog niet in de gaten wat ze nu echt allemaal deed. Ze duwde haar zitvlak omhoog en sloot haar ogen nog voordat ze haar lippen vol overgave op die van Victor duwde.

“Dat weet ik gewoon,” zei ze, ontzettend zeker van haar stuk. “Ik voel het.” Als zijn bijzonderheid haar pijn had willen doen, dan was dat inmiddels al wel gebeurd. Dan had dat al gebeurd moeten zijn toen ze hem kuste en Dawn had geen pijn gevoeld, maar juist heel veel genegenheid. Ze had het jammer gevonden dat hij de kus had verbroken, maar ze had ook geen aanstalten durven maken om de kus opnieuw te beginnen, om opnieuw weer zo dichtbij hem komen terwijl hij duidelijk zijn twijfels had. Dit was een strijd die hij zelf moest aangaan en die ze niet voor hem kon voeren. Als Victor te veel angst had om haar aan te raken en die angst ervoor zou zorgen dat hij haar niet zou kussen, dan was er weinig wat ze daar tegenin kon brengen. Hij voelde zelf het beste aan wanneer hij zijn bijzonderheid onder controle had, maar Dawn zou nooit geloven dat hij haar pijn zou doen. Van alle mensen die ze blind vertrouwde, was hij de enige, zelfs na die lange tijd dat ze elkaar niet meer hadden gezien. Het was vreemd te noemen hoe emoties, zelfs na zo’n lange tijd, weer terug op konden spelen en Dawn was verbaasd over het feit hoe hevig haar gevoelens voor hem wel niet waren. Het was net alsof ze nooit van elkaar gescheiden waren geweest, alsof ze elkaar nog maar een dag gemist hadden. En Dawn wilde het liefste die emotie weer opnieuw ervaren, wilde weer zijn lippen op de hare voelen en zijn handen over haar lichaam voelen gaan, maar ze wilde ook zijn grenzen respecteren en dus hield ze haar handen netjes tegen zijn borstkas gedrukt, waar hij het prima leek te vinden. Haar ogen gleden van zijn lippen weer naar zijn ogen toen hij begon te spreken. Een kleine, haast geamuseerde glimlach verscheen om haar lippen en heel even verbrak ze de regel door over zijn wang te strelen. “Oh, Victor.” Ze zuchtte. “Je bent geen moment uit mijn gedachten verdwenen in de lus van Italië. Ik wist dat ik voor Filio geen liefde had kunnen voelen, zelfs niet als hij wel goed voor me was geweest. Daarvoor zat jij nog te veel in mijn hoofd.” Ze lachte naar hem, maar die verflauwde een beetje bij het volgende dat ze ging zeggen. “Waarom ik dacht dat je iemand anders had? Omdat een jaar verstreken was en omdat jij net als mij in de zekerheid verkeerde dat ik dood was. Dat je weer verder zou willen gaan met je leven. Dat je… mij wilde vergeten.” Ze slikte, want dat waren pijnlijke woorden om uit te spreken. “Alhoewel ik net wel genoeg bevestiging kreeg hoe diep de gevoelens er nog steeds zitten.” Hoewel ze haar hand weer naar beneden liet glijden en terug op zijn borstkas liet rusten, was de opluchting in haar ogen duidelijk te zien toen ze die woorden uitsprak.

Dawn voelde dat haar hart een slag sneller ging toen Victor zijn handen boven op die van haar legde. Een glimlach kwam om haar lippen terwijl ze naar hem keek en even keek ze naar hun vier handen, die allemaal op zijn borst rustten. Het voelde goed, zijn handen op de hare. Het voelde veilig. Ze was hier nu bij hem en de kans dat Filio haar ooit zou vinden in deze lus, was vrij klein. De reden dat Filio’s geheugen niet gewist werd in de lus was natuurlijk omdat hij ook een bijzonderheid had, eentje waarmee hij Dawn pijn had kunnen doen als hij dat wilde. Maar Dawn ging over dat soort details niks zeggen tegen Victor, ook niet over het litteken op haar schouder. Ze wist nog niet of ze ging liegen als hij ernaar vroeg en ging zeggen dat het door een Hollow was gedaan, maar zo ver waren ze nog niet. Ze hadden duidelijk nog steeds gevoelens voor elkaar, maar het feit was dat er een jaar was verstreken en dat ze nu moesten zien of ze het wel weer gingen redden met elkaar, op de manier zoals ze dat eerst altijd gedaan hadden. Dawn zag grote slagingskans, maar ze wilde ook niet te hard van stapel lopen. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Victor, die inderdaad bevestigde dat er nog gevoelens waren. Ze glimlachte, klemde haar handen rond zijn shirt en trok hem voorzichtig weer naar zich toe. De eerste keer dat ze dat gedaan had, had ze hem gezoend, maar dat was ze nu niet van plan. Ze wilde niet dat hij zich nog eens terug zou trekken. En bovendien wilde ze dat hij haar de volgende keer zelf zou kussen, zodat ze zou weten dat het licht op groen stond en dat ze hem ook terug mocht zoenen. “Bij mijn zijn die gevoelens er ook nog. Heviger dan je zou denken na zo’n lange tijd.” Ze glimlachte, maar wendde daarna haar blik af en liet haar hoofd tegen zijn borst rusten, vlak boven hun in elkaar gevlochten handen. “Alleen moeten we nu weer gaan ontdekken of die veranderingen ervoor gaan zorgen dat we het weer opnieuw kunnen proberen of dat het niet meer gaat tussen ons,” zei ze zachtjes. “En dat kan alleen de tijd uitwijzen.”

Haar hoofd tegen Victor’s borstkas aan was het fijnste wat haar sinds een jaar geleden was overkomen, waar ze toen met haar hoofd tegen zijn schouder had gelegen. Opeens was alles behoorlijk naar de knoppen gegaan en dachten ze beiden van elkaar dat ze dood waren. Dawn had zich laten meeslepen in haar eigen depressieve gevoelens en had opnieuw liefde proberen te zoeken bij iemand voor wie ze helemaal geen liefde gevoeld had en voor wie ze ook nooit liefde had kunnen voelen, zelfs al had hij wel gewoon zijn best gedaan. Het was echter allemaal heel anders gelopen en Dawn had Victor nog niet eens de details verteld waar ze doorheen was gegaan, maar dat vond ze voor nu ook niet nodig. En wie weet vertelde ze het wel nooit. Het zou alleen maar zijn haat opwakkeren naar een man die voor Dawn nu niet meer belangrijk was, die eigenlijk nooit helemaal belangrijk was geweest. Victor was altijd in haar gedachten rond blijven dwalen, zelfs toen ze zich op de meest intieme manieren openstelde aan Filio. Soms betrapte ze zich er zelfs op dat ze, als ze kuste met Filio, zich weer heel even in kon beelden dat het Victor was die voor haar stond. Maar toen bewogen hun monden niet synchroon meer en werd de kus nogal slobberig afgebroken, iets wat ze daarnet totaal niet had meegemaakt met Victor. Dat had juist aangevoeld, ook al was het van korte duur geweest. En Dawn wilde niets liever dan die herinnering weer terughalen, maar ze wist dat ze nu niet te snel mochten gaan als ze dit voor een tweede keer wilden laten werken. “Ik ook,” zei ze zachtjes tegen Victor, zijn opmerking beamend. En toen liet ze de aangename stilte kort tussen hun in hangen. Ze voelde aan zijn hartslag welk effect ze op hem had en een glimlach kwam om haar lippen. Blijkbaar hadden ze beiden hetzelfde effect op elkaar. En daar genoot ze van. Na een tijdje trok ze haar hoofd terug en keek hem met een lieve glimlach aan. “Waarom beginnen we niet gewoon opnieuw?” zei ze op een plagerige toon tegen hem. “We kunnen doen wat we in die andere lus nooit gedaan hebben. We kunnen op date gaan.” Een kuiltje kwam in haar ene wang terwijl ze op haar lip beet en er een halve glimlach ontstond, wachtend op zijn reactie.