Practice makes perfect

Yara gaf een knikje ten teken dat ze het begreep. Ze wist dat als ze te lang uit de lus zouden gaan, de jaren die ze in de lus hadden gespendeerd hun zouden inhalen. Dat zou voor sommigen niet veel schelen, maar voor anderen kon het echt gevaarlijk zijn. En het zou hun terugkomst naar de lus waarschijnlijk ook een stuk moeilijker maken, al was ze daar nog niet zo zeker van. Dat zou ze op een ander moment wel eens aan Zeal vragen. Ze had het idee dat het gesprek zich hier bijna ging afronden en dan was er geen tijd voor nog ingewikkelde vragen langs haar kant. Nadat ze gevraagd had in welk land hij veilig zou zijn, somde hij een paar landen op waar ze naartoe konden gaan. “Spain would be fun,” zei ze met een glimlach. Lekker warm ook, dus dan kon ze lekkere losse kleding dragen. “And I’m not a fan of America either, so I wouldn’t recommend going there,” zei ze met een glimlach. De kans dat ze haar vader daar tegen zou komen, was veel te groot voor haar goesting. En dus vond ze het prima als ze ergens ver uit de buurt van Amerika op vakantie zouden gaan. “Although I don’t know the Spanish language, so if we would get in trouble, you need to help us out,” zei ze met een plagerige grijns tegen hem. Misschien zou ze beter een woordenboek kunnen meenemen als ze op vakantie zouden gaan. Ach ja, die tijd was nog ver weg. Ze zouden het tegen dan wel zien.

Ze leken het er vrij snel over eens te zijn dat Amerika geen optie was. Gelukkig stelde Zeal geen vragen, al had hij ook niet heel veel vragen meer om te stellen: Yara had zo het idee dat ze de jongen het grootste deel al wel verteld had van haar problemen. En daar had ze geen spijt van. Iets in haar zei dat ze de jongen kon vertrouwen en dat hij waar zou maken wat hij zei, dat hij haar echt zou beschermen als dat zou moeten. Hij gaf haar op een vriendschappelijke manier een veilig gevoel en als Yara het met één iemand wel aandurfde om op vakantie te gaan, dan was het met hem. Er werd besloten dat het Spanje zou worden en Yara giechelde om de opmerking die Zeal maakte, maar gaf een bevestigend knikje toen hij net zoals zij eerder had gedaan aanhaalde dat ze vrienden mee konden nemen. Op dit ogenblik dacht ze maar aan één persoon die ze mee wilde nemen en ze voelde het bloed naar haar wangen stijgen toen Zeal vroeg of ze iemand wilde uitnodigen. Ze kon de glimlach niet tegenhouden en keek hem aan. “Actualy, I do,” zei ze met een knikje. Ze twijfelde kort. Ze had geen idee of Zeal Cyrek kende en wat de verhouding tussen de twee jongens was, maar ze moest het er maar op gokken. Als Zeal een negatieve ervaring met de jongen had gehad, dan kon ze het misschien wel goedpraten voor Cyrek. “I would like to invite Cyrek, if that’s okay with you,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Ze deed haar best om haar mondhoeken, die een eigen wil leken te hebben op dit punt, naar beneden te dwingen en kuchte kort. “Who would you like to bring along?” vroeg ze snel om zo hopelijk van onderwerp te kunnen veranderen.

Yara beet op haar onderlip en knikte lichtjes toen Zeal de naam van de jongen die haar hart inmiddels wel sneller deed kloppen herhaalde. Alleen zijn naam zorgde er al voor dat het bloed naar haar wangen steeg en Zeal had dat duidelijk ook gezien. Zijn grijns was echter verwaterd toen ze de naam van Cyrek noemde en Yara vroeg zich af wat de puber nu weer had uitgespookt om zelfs Zeal te laten doen twijfelen over dit voorstel. “He will,” zei Yara snel, al kon ze dat natuurlijk niet voor de jongen beslissen. Ze wist dat ze maar tot een bepaalde grens vat had op hem en dat als de jongen alcohol zou zien, die vat ook niet meer zou werken. Wat betekende dat Zeal hem misschien eerder terug zou sturen. De gedachte liet haar maag al samen knijpen, maar kon ze Zeal echt ongelijk geven? Cyrek kon behoorlijk stuurs zijn en het ook behoorlijk uithangen als hij dat wilde. Het was niet meer dan logisch dat er Peculiars waren die geen fan van hem waren en dan met name de mentors. Maar… daar was haar hoop. Zeal begon te grijnzen en gaf aan dat hij Connor mee wilde hebben. En Yara wist van Connor dat hij Cyrek niet erg vond. Misschien konden ze Zeal samen wel overtuigen dat de jongen zo slecht nog niet was. Die gedachte was nog maar net de revue gepasseerd toen dat Zeal aan haar vroeg of ze wel echt vrienden met Cyrek wilde zijn. Yara kon het niet helpen dat er een licht verontwaardigde blik ontstond in haar ogen terwijl ze haar blik weer op Zeal richtte. “I think I’m old enough to decide who gets to be my friend and who doesn’t,” klonk er redelijk kortaf van haar kant uit. Een verontschuldigende blik ontstond vlak daarna in haar grijsgroene ogen en ze keek kort naar de grond. “Zeal…” begon ze op een zachte toon. “You haven’t seen him like I have. I know he has his moments and I know he can be quite the rebel, but there’s also good in him as well. I would even call him sweet sometimes.” Haar wangen kleurden weer rood en ze kuchte. “Don’t tell anyone I’ve said that. I don’t want them to pester him about it,” smeekte ze de jongen voor haar. “But I promise you I have my reasons to trust the boy. There’s more to him that meets the eye and as a mentor you should know not to jugde a book by its cover, right?” Ze glimlachte naar hem. “All I’m saying is that you should give him a chance. And if you don’t want to do it for yourself, please do it for me?” Haar grijsgroene ogen keken de ander hoopvol aan terwijl ze wachtte op een reactie.