Practice makes perfect

Doordat Yara bezig was met in haar hoofd een hele lijst te maken van plaatsen die ze konden bezoeken, had ze niet meteen in de gaten dat Zeal minder te vinden was voor het idee dan zijzelf. Ze had nog veel plaatsen die ze wilde bezoeken, ook plaatsen buiten Europa. Japan, bijvoorbeeld. Daar zou ze echt wel eens graag naartoe willen gaan. Ze had gehoord van een berg daar dat erg mooi was en dat een prachtig uitzicht kon geven in de lente. Ze vermoedde echter dat er buiten Europa niet veel lussen waren, al moest ze daar eens achter vragen. Misschien wist Zeal dat namelijk wel. Net toen ze haar mond open wilde doen zodat ze het hem kon vragen, maakte hij plotseling een opmerking over dat ze beter niet naar Engeland en Frankrijk konden gaan. De reden erachter was voor Yara op twee manieren te begrijpen. Of de jongen bedoelde dat hij qua uiterlijk zo knap was dat anderen direct voor hem zouden vallen, iets wat Yara een vergezochte, te arrogante reactie vond voor de persoonlijkheid die voor haar stond, of… dan bleef er maar één optie over. “Wanted?” vroeg ze met een frons aan hem. “What did you do to achieve that?” Ze besefte zich iets te laat dat dat misschien wat pusherig overkwam en dus hief ze haar handen op in overgave. “If you want to tell me, of course,” zei ze snel tegen hem. Ze negeerde voor het gemak even dat hij had voorgesteld dat iemand anders vast wel met haar mee wilde gaan. Ze had namelijk wel een idee wie ze dan mee wilde vragen, maar het was ook nog maar de vraag of hij mee wilde gaan. En anders vroeg ze het wel aan Connor. Ze was er vrij zeker van dat de jongen het wel een grappig idee zou vinden. En hij kon hun ook even snel weer terug teleporteren. Makkelijk zat.

Yara kon niet ontkennen dat de jongen voor haar haar lichtelijk nieuwsgierig maakte naar wat hij allemaal had uitgevreten. Wat het ook was, het was in elk geval genoeg om ervoor te zorgen dat hij niet veilig naar de landen kon trekken die ze net had opgesomd. Dan moest ze maar een paar andere landen voorstellen, hoewel ze eerst wel wilde weten wat hij dan precies gedaan had om dat voor elkaar te krijgen. Zou hij mensen hebben vermoord? Drugs? Yara twijfelde kort en probeerde bij zichzelf na te gaan hoe ze zich daarbij zou voelen. Ze zou drugs minder erg vinden dan het moorden. Ze wist echter niet of het voor haar een reden zou zijn om een eventueel tripje samen af te kappen. Wat als hij er een goede reden voor had gehad? Lichtjes schudde ze haar hoofd. Nee, ze mocht er niet te veel over nadenken. Hij zou het zelf wel vertellen. Maar Zeal bleek er vrij vaag over te zijn, ook al gaven zijn woorden wel aan dat het in elk geval niet om moord moest gaan. Moord was immers wel iets groots, toch? “You know you’re being very vague, right?” Ze lachte. “Well, as long as you’re not a serial killer or a rapist, I guess you should be fine.” Ze haalde haar schouders even kort op. Wat een onderwerp, zeg. En dat midden op de dag. “So, you were quite the rebel before you came to the loop, then.” Ze lachte. “My guess is that you wanted to start over in this loop. Am I correct?”

Yara nam hem kort in zich op met haar lichte ogen en haalde haar schouders op. “Bluebonnet won’t hear it from me,” antwoordde ze uiteindelijk. Ze nam aan dat er wel iets meer achter de woorden van de jongen schuilde, maar het wees er ook duidelijk op dat hij er niet over wilde praten en als Yara iets had geleerd met haar ervaring met Cyrek, dan was het wel dat ze de dingen niet te hard mocht pushen. Bovendien had zij in haar vorige lus ook wel wat dingen gedaan die uiteindelijk niet door de beugel konden. Ze had niemand vermoord of iets dergelijks, maar op een gegeven begonnen situaties behoorlijk uit de hand te lopen en dat had toch wel zijn effect op haar gehad. Ze had daar echter nooit met iemand over gepraat en zou daar ook niet met anderen over praten omdat dat een deel was van zichzelf dat ze af wilde sluiten. Wat Zeal ook gedaan had in die lus, het was niet aan haar om er een oordeel over te vellen. Al wist ze niet goed wat ze zou doen als ze zou weten dat hij anderen vermoord had. Ze wist niet of ze dat ooit goed kon praten, maar zelfs dan zou ze niet naar Bluebonnet gaan. Waarom zou ze ook? Ze was geen goedzak die anderen per se wilde beschermen voor de daden van één persoon. Daar zou ze enkel mee in de problemen raken en dat was juist wat ze wilde vermijden. Ze fronste toen hij begon te praten over één of andere kerel die hem dwong om duistere dingen te doen en Yara hoefde er deze keer geen uitleg bij te krijgen om te weten wat dat voor soort dingen waren. “That sounds… heavy,” mompelde ze tegen hem. Hij gaf echter aan dat hij geen mensen wilde vermoorden en iets in haar schouders ontspande toch wel een beetje bij het horen van die woorden. Wat dacht ze dan ook? Het zou niet bij zijn mentorrol passen. “It’s a good thing you escaped from him,” zei ze op een oprechte toon tegen hem. “So I guess that guy you’re talking about is a Peculiar as well?” Ze fronste naar hem. “Because if he is, I can imagine it can be quite exhausting to escape from one loop to the other.” Zij was ook op de vlucht voor haar vader, maar de kans was vrij klein dat hij haar hier zou komen zoeken, ook al zou zijn gave hem wel toe laten om de lus binnen te dringen.  

Even werd Yara’s blik blank toen Zeal uitlegde wat voor soort man er achter hem aan zat. Ze wilde één of ander flauw grapje maken, maar ze zag aan zijn gezicht dat hij het serieus meende en dat er waarschijnlijk echt zo’n verschrikking achter hem aan zat. “That sounds like something that comes straight out of a movie,” mompelde ze. Ze grinnikte. “But then again, our gifts are something that comes straight out of a movie as well, so I guess I shouldn’t be so surprised.” Het was nog steeds een vreemd fenomeen, maar eigenlijk ook niet iets waar ze nog van op moest kijken. Het was al vrij duidelijk dat alles een beetje vreemd was aan hun wereldje, dus waarom zou datgeen waarover Zeal vertelde niet kunnen? Zeal vertelde verder over de man en Yara gaf een klein knikje. “I feel respect for you because of the way how you deal with it. I can imagine that you would be living in fear after going trough all of that, but it seems like you can deal with it quite nicely.” Ze glimlachte vriendelijk naar hem. “I’m still fighting some demons and I still haven’t figured out of to deal with that,” mompelde ze zachtjes. “I would like to have some advice from you if you don’t mind,” grinnikte ze toen, al lag er wel een nieuwsgierige blik in haar ogen. Misschien kon ze nog wat van hem opsteken.  

Yara haalde haar schouders op toen Zeal zijn nuchtere antwoord gaf. “Not everyone can think like that,” zei ze tegen hem. Er waren genoeg mensen die zich wel lieten overnemen door paniek of die doemscenario’s begonnen in te beelden waardoor het een stuk moeilijker werd om verder te gaan met hun leven. Zijzelf had dat probleem niet echt, maar ze kon ook niet zeggen dat het er allemaal echt geweldig aan toe ging. Vooral ’s nachts, wanneer ze haar rust echt het hardste nodig had, wilden haar demonen haar wel eens komen pesten en dat maakte het voor haar door de dag heen soms moeilijk om zichzelf in bedwang te houden. Ze had inmiddels al enkele plekken opgemerkt die ze zowel ’s avonds als overdag beter kon mijden en die ervaringen hadden haar ook niet echt geholpen wat haar gemoedstoestand betrof, hoewel ze er wel sterker door was geworden. Aangezien dat Zeal het één en ander had meegemaakt en zo’n nuchtere kijk op zijn ellende leek te hebben, leek het haar wel aangenaam om wat advies van hem te krijgen. En dus vroeg ze dit ook. Ze onderdrukte een zucht toen Zeal meer wilde weten, ook al was dat een logische reactie. Hoe kon hij immers weten hoe hij haar advies moest geven als hij niet wist wat er gebeurd was? Yara gaf zichzelf tijd om na te denken over hoe ze het zou verwoorden en liep met hem mee naar het bankje, waar ze op ging zitten. Ze legde haar handen op haar bovenbenen en dacht kort na. “As I already said, my life before the loop was kind of a mess,” zei ze zachtjes. “I used to have a lot of problems with my dad, to the point of where he started… being agressive with me,” ging ze op een voorzichtige toon verder, want in de details treden wilde ze nog niet doen. “I lived in a pack with him because of my gift, but eventually I could escape from him and his attempts to make me the daugher he wanted me to be.” Ze zei ook nog maar niks over het soort van uithuwelijken dat haar ouders hadden willen doen. Dat was immers niet de bron van haar nachtmerries, al speelde het wel soms een rol mee. “And now I’m kind of scared he’s going to find me. I have nightmares and troubles with sleeping because of it,” gaf ze zachtjes toe. “And I just wonder… if you have the same problem? And how do you deal with it, aside from being very sober about t?” 

Er waren niet veel mensen in de lus die ze had verteld over haar problemen en haar verleden. De eerste die het wist, was Cyrek. Bij hem was het gemakkelijk geweest om het te vertellen omdat hij zelf een wolf was en wist wat voor druk in een pack leven met zich mee kon brengen. En hoewel zijn leven niet zo dramatisch was verlopen als de hare was ze er vrij zeker van dat ook hij zijn demonen had om mee te dealen. Niet dat ze hem dat echt kon vragen; hij blokte haar steeds af als ze dat probeerde, iets wat ergens wel zeer deed. Meer dan ze toe wilde geven. Maar goed, Cyrek was dus de eerste die ze het had verteld. En dan had ze Connor, die ze toevallig ontmoet had en aan wie ze slechts een paar details had verteld, maar genoeg voor hem om te weten waar het gesprek heen ging. Hij had echter meer last van zijn emoties en problemen gehad dan zij op dat moment en dus was het haar aardig gelukt om er luchtig onder te blijven. Bij Cyrek was ze een complete mess geweest, maar dat voelde niet zo erg aan, zelfs niet als ze er achteraf aan terugdacht. Cyrek had er immers goed op gereageerd, net zoals Zeal nu deed. De bezorgde frons op zijn gezicht was voor haar reden genoeg om haar verhaal door te zetten. Het deed haar goed dat er mensen in de lus waren die echt begaan met haar waren en in tegenstelling tot Cyrek liet zij het wel toe omdat ze wist dat ze er op de één of andere manier wel beter van kon en zou worden. Zeal begon haar advies te geven over hoe hij dacht dat ze het beste kon handelen en gaf een zelfreflectie, waar Yara niks anders dan bewondering voor kon voelen. Hoewel het gemakkelijker klonk dan gedaan, werd het haar duidelijk dat er voor hem ook veel tijd overheen was gegaan. Na vier jaar had hij nog steeds demonen waar hij mee moest vechten en Yara werd al vermoeid bij het idee dat het bij haar van hetzelfde zou zijn, al luchtte het haar ook wel op dat het ook beter kon worden. “I think I get where you’re coming from,” zei ze met een voorzichtige glimlach tegen hem. Ze legde kort haar hand op zijn arm en gaf hem een klein kneepje, waarna ze haar hand weer terugtrok. “I appreciate that you want to listen to me, even though I would feel like a complete bother to you if I would talk to you everytime when I would feel bad,” grinnikte ze. Ze haalde haar schouders op. “I think it’s just the scenarios I make in my head that make it worse, I guess. I don’t even know what I would do if my father would actually find me and I don’t want the people in the loop to bother with it as well.” Ze richtte haar blik op haar handen. “I guess I’m kinda scared that the people in the loop would feel the need to stick up for me whenever something like that would happen and I don’t want anyone to get hurt because of me.” Ze richtte haar blik op hem en schonk hem een waterig glimlachje. “So I want to make friends, but I’m also afraid to make them because of the consequences. Does that even make any sense?”

Zeal gaf aan dat hij haar begreep en hoewel Yara niet tot in de detail wist wat hij in zijn verleden had meegemaakt – en dat ook niet hoefde – wist ze ergens wel dat hij genoeg ervaring had om te weten wat ze had meegemaakt. Om haar écht te begrijpen. Je had zo van die mensen die zulke woorden zeiden om je het gevoel te geven dat je je begrepen voelde, maar bij hem had ze het idee dat hij werkelijk meende wat hij zei en dat ze dus niet zomaar aan het praten was tegen iemand die er eigenlijk niks van begreep. Het zorgde ervoor dat ze zich op haar gemak voelde en dat ze zich meer engageerde in het gesprek dan dat ze bij ieder ander zou hebben gedaan. De enige naar wie ze zich tot dusver zo had opengesteld, was naar Cyrek. En zelfs hem had ze niet alles verteld wat haar dwarszat, omdat een deel in haar wilde dat hij haar niet zielig of zwak zou vinden. Ook al wist een ander deel in haar ook wel dat hij dat niet zou denken. Zeal haalde haar uit haar gedachten door kort te omschrijven waar ze mee zat, wat weer aantoonde dat hij echt begreep wat ze bedoelde. “That’s right,” zei ze met een zachte zucht. Waarom was alles dan ook altijd zo verdomd gecompliceerd als het op het leven aankwam? Ze luisterde aandachtig naar Zeal toen hij zijn woorden sprak en een glimlach verscheen om haar lippen toen hij aangaf dat hij zijn best zou doen om haar en de andere Peculiars te beschermen. “I feel like I’m asking too much if you would need to do that, but thank you anyway,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Ze glimlachte echter toen ze zijn verdere woorden nog eens overdacht en gaf hem een knikje. “You’re right,” zei ze met een zucht. “In that case, I think I might consider you as a friend. We’ve had an interesting conversation so far and I’d like to know more about you.” Ze glimlachte naar hem. “Maybe we can hang out sometimes.” Ze haalde haar schouders op. Dat lag aan hem, zij zou niks pushen. Ze zei enkel waar haar gevoel naar stond. En die was positief, dus ze zag niet in waarom ze het niet kon voorstellen.

Hoewel Yara vrij zelfverzekerd klonk toen dat ze het zei, had ze geen idee of Zeal ermee in zou stemmen. Misschien had hij dit enkel als een simpel mentorgesprek gezien en wilde hij voor de rest geen contact met haar hebben. Hoewel… eigenlijk had ze er weinig vertrouwen in dat dat ging gebeuren. Ze hadden het niet alleen over mentorzaken gehad en daarbij hadden ze best wel een klik gekregen. Yara voelde het meestal wel aan als een gesprek dreigde te mislukken en het nergens naar leidde, maar gek genoeg had ze in de lus daar nog geen last van gehad. Ze had het goed met anderen kunnen vinden en al vrij veel potentie gehad om vrienden te maken. Daar was ze blij mee, al bleef de angst die ze net tegenover Zeal had uitgesproken wel lichtjes aanwezig. Hij had haar echter gerust weten te stellen met zijn woorden en voor nu was dat genoeg om de angst in haar binnenste te temmen. Yara wist echter ook wel dat als ze alleen zou zijn, haar gordijnen waren dicht en de nacht zou vallen, dat die angst een stuk minder weg te werpen was dan als ze hier zat met iemand die ze mocht en met wie ze erover kon praten. Ze besloot dat dat zorgen voor later waren en was Zeal dankbaar dat hij over een ander onderwerp begon. Ze kwam samen met hem recht en grijnsde naar hem. “We could even invite some friends if we wanted to,” zei ze met een glimlach tegen hem. “Like a very short vacation.” Ze dacht na over de plaatsen waar ze naartoe konden gaan. “Which would be a country where you would be safe?” vroeg ze nadenkend aan hem. Ze kon vast wel wat dingen op internet opzoeken als hij eenmaal een idee had van waar ze naartoe konden gaan. Bezienswaardigheden en dat soort dingen.