What could go wrong

Er was zo veel waar Connor zich schuldig over kon voelen. Genoeg dat hij er een hele lijst kon maken en het allemaal op een schaal van een tot tien kon gaan zetten, als hij er bij stil wilde staan. Het was veel makkelijker om het allemaal te negeren en in sommige gevallen zelfs goed te praten. Nog voelde hij zich schuldig om wat hij Zeal aangedaan had, ondanks al het goede waar het tot geleid had, maar daar ging het vandaag niet om. Het ging om de gebeurtenissen die zich daarvoor afspeelde met Cyrek. De weerwolf die dronken was geweest en in zijn bed gecrasht was, wat tot allemaal nieuwe drama geleid had. Waar hij zich specifiek vooral schuldig over voelde was dat hij Cyrek zonder enige verklaring zijn kamer uitgestuurd had. De jongen had niet eens kleren gehad. Yes, Connor had zijn prioriteiten gehad, maar hij kon er zich tenminste voor verontschuldigen. Op zijn eigen manier dan. Een ‘sorry’ ging het niet woorden. Weinig kans dat de jongen daar ook echt op zat te wachten, als Con hem een beetje redelijk inschatte. Op zijn leeftijd had hij daar tenminste niet op zitten wachten, al was er genoeg dat gezegd kon worden over hoe niet standaard zijn leven was geweest op zijn leeftijd. Maar hey, ze hadden genoeg in overeenkomst als wat hij van Yara had gehoord klopte en met hoe Cyrek veel te jong aan het drinken was. De beste reden om zijn verontschuldiging te vervangen met een aanbod om een auto te gaan stelen of iets in die richting. Misschien kon hij zelfs wat rijlessen aanbieden als de jongen het nog niet kon. Dat was zo goed als mentor zijn, maar dan beter. Met een grijns klopte hij op de deur van Cyrek’s kamer. Hij had al gemeld dat hij de hele dag weg zou zijn, dus ze hadden alle tijd om domme dingen te doen.  

Met een beetje geluk had Connor straks net wat minder om zich schuldig over te voelen. Er bleef nog genoeg over, maar het was iets. Hopelijk werd zijn plan een beetje gewaardeerd. Anders had hij geen idee wat hij verder kon doen. Gesproken verontschuldigingen waren niet bepaald zijn ding, eerder het tegenovergestelde. De zorgen negeerde hij terwijl hij zijn focus op zijn enthousiasme behield. Het was makkelijk om enthousiast te zijn bij het idee van alle domme dingen die hij kon gaan doen. Zijn verantwoordelijkheidsgevoel zou er toch wel voor zorgen dat het niet uit de hand liep. Daar rekende hij wel op. Ongeduldig wachtte hij tot de deur open ging  tot een kiertje en Cyrek er om heen keek, de rest van zijn lichaam erachter verborgen. Connor grijnsde naar hem. Het bevestigde tenminste dat hij het juiste nummer had achterhaald. Nog meer bewijs dat hij met gemak een detective zou kunnen zijn. ”Hey,” groette Cyrek schor. ”Heya,” groette Connor vrolijk terug. Heel enthousiast klonk de ander nog niet. De deur ging wat verder open, maar de jongen bleef erachter verborgen. ”Why are you here?” vroeg hij, straight to the point. Des te beter. Op die manier konden ze ook sneller bij het goede deel van zijn plan tot verontschuldiging komen. ”I feel bad about.. what happened.” Even maakte zijn grijns plaats voor een meer serieuze uitdrukking. ”So I want to make it up to you,” ging hij snel door met de uitleg. Daarmee was het ook meteen duidelijk dat het zijn manier was van ‘sorry’ zeggen zonder dat hij het woord ooit uit hoefde te spreken. Op die manier was het een stuk makkelijker. ”If you want to we can do whatever you want. Drink, leave the loop, steal a car, visit a casino,” offerde hij een aantal opties die hij al bedacht had. Allemaal zou het wel leuk zijn, als Cyrek wilde dan. Anders kwam het plan daar al in de problemen.

Connor was de beste mentor ooit. Hij ging verantwoordelijk aan de slag om zijn verontschuldigingen aan te bieden aan Cyrek voor het hele voorgeval. Niet de meest standaard manier om sorry te zeggen, maar waarschijnlijk wel wat beter werkte. Buiten de lus zijn had hem tot nu toe geen problemen opgeleverd. Zijn teleporteren was ook bijna een complete garantie van veiligheid. Daarnaast dacht hij dat de weerwolf het wel zou waarderen om wat afwisseling te hebben van Inndyr. Met een beetje geluk kon hij er zelf iets leerzaams van maken, want hij had zich ook al bedacht dat hij zijn taak serieus moest nemen en verantwoordelijkheid over dit soort dingen moest hebben. Plus autorijlessen als de jongen dat wilde. Yep, het was duidelijk dat Connor een goede mentor was. Cyrek leek er nog niet zo enthousiast over terwijl hij de deur opende en hem verscholen vroeg wat hij hier kwam doen. Snel legde hij zijn plan uit, het idee om de lus uit te gaan als de jongen dat wilde. De brede grijns die de ander toonde was veelbelovend. ”That sounds awesome,” reageerde hij er meteen op. Connor grijnsde terug terug naar hem, blij dat zijn plan in de smaak viel. Zelf had hij er ook meer dan genoeg zin in. ”Hold on.” sprak Cyrek snel en verdween weer zijn kamer binnen. Redelijk geduldig voor zijn doen bleef Connor op hem wachten buiten de deur. Ze hadden toch al de tijd. Snel genoeg kwam de jongen weer tevoorschijn, klaar om te vertrekken. De deur werd gesloten en ze konden waar dan ook heen gaan. ”Where do we start? Should we go some place else?” vroeg Cyrek de belangrijkste vraag. Connor haalde zijn schouders op, dat was een deel van de verontschuldiging, de keuze was aan de weerwolf. Bovendien had hij van Zeal bestuderen opgevangen dat mentors ook keuzes vrij moesten laten. Zie, hij was zo goed bezig. ”Pick any place you want to go,” offerde hij terwijl hij zijn hand op Cyrek’s schouder legde. Zodra de jongen een plaats noemde zou Connor ze er wel heen teleporteren.

Ondanks de eerste niet heel enthousiaste houding leek het vanzelf te komen zodra Connor zijn geweldige plan deelde. Snel werd in er ingestemd met het plan en verdween Cyrek achter de deur om zich voor te bereiden. Waardoor er niks anders over bleef dan wachten tot de weerwolf weer verscheen, dit keer klaar om waar dan ook heen te gaan. Hun opties hadden geen limiet. Behalve dat hij een beetje slim moest teleporteren zodat ze niet een hele ophef veroorzaakte door midden op times squares tevoorschijn te komen of iets in die richting. Nog meer dat aantoonde dat hij een verantwoordelijke mentor was. Nu Cyrek klaar was om te vertrekken was het ook aan hem waar ze heen wilde gaan. Connor wist genoeg plekken als hij geen keuze kon maken. ”Japan,” kwam het enthousiaste antwoord meteen. Niet de plaats die Connor verwacht had, maar een goede keuze. Ook geen plek waar hij vaak kwam wat het des te leuker kon maken. ”Alright,” grijnsde hij. Japan it was. Er viel genoeg te doen en te ontdekken. Met een kleine omweg in teleporteren aka eerst naar de vuurtoren, dan eruit, dan naar Japan omdat hij niet kon tijdreizen eindigde ze in Tokyo. In een klein steegje weg van alle drukte waar hun verschijning onopgemerkt bleef. Geen plek waar hij eerder was geweest, maar het moest wel goed komen. Voor ze vrolijk de stad in konden lopen richte hij zich op Cyrek. Er waren nog wel wat dingen die er toe deden hier. Daarna kwam al het goede wel. ”Don’t wander too far away just in case, don’t look for fights, don’t do anything stupid. Got it?” stelde Connor zijn regels op. In de lus in de problemen komen was een ding, in Japan in de problemen eindigen ging niemand blij mee zijn. Dan kon hij zijn kans om ooit naar de lus terug te keren gedag zeggen. Ergens nam hij al genoeg risico hier mee, maar het zou het meer dan waard zijn om dronken te worden in Japan. ”Also I have no clue about where to go from here,” voegde hij eraan toe met een wat schaapachtige grijns. Hadden ze maar naar Rusland moeten gaan.

Japan, land of soy sauce and Mothra. Het was niet de keuze die Connor verwacht had, maar dat maakte hem er niet minder enthousiast over. Misschien zelfs meer omdat het allemaal ook voor hem vrij nieuw zou zijn. Met teleportatie eindigde ze makkelijk in de grote stad, nu nog uit het zicht van iedereen. Yeah, Connor had ook een hekel aan regels, maar ze moesten wel opgesteld worden. Voordat hij in allemaal problemen eindigde. In een onbekende land zou het al moeilijk genoeg worden om overzicht te houden. Voor nu hield hij de afspraken nog vrij simpel, met wat geluk was het goed genoeg. Niet te ver lopen zodat ze altijd konden teleporteren, geen problemen opzoeken, etcetera. Er werd op geknikt en daarmee waren ze good to go. Behalve dat hij geen idee had waarheen ze moesten gaan vanaf hier. Hij kon de taal niet lezen en had weinig ervaring met de hele stad. ”Let’s just go!” reageerde Cyrek vol enthousiasme en hij werd meegesleurd, het steegje uit. ”Okay, okay,” reageerde hij gehaast terwijl hij achter de weerwolf aan liep. Zijn ogen gingen over de drukke straat. Niks zag er bekend uit, met uitzondering met hier en daar een Engels woord tussen alle Japanse tekens door. Dit hielp niet bepaald met het bepalen van de weg. Gelukkig leek Cyrek al een idee te hebben en Connor volgde hem snel naar een winkel die hij kon onderscheiden als een voor tattoos. Nice. ”Should I get one more?” vroeg de jongen enthousiast. Zijn blik ging ook over de vitrine terwijl hij al overtuigd knikte. ”Go for it,” reageerde hij. ”Or maybe a piercing!” ging Cyrek verder, waar hij weer op knikte. ”Whichever you want,” sprak Connor terug terwijl hij opzij keek. ”I’ll pay for it anyways.” Hij had geld zat ervoor en zo niet kon hij altijd nog geld erbij halen. Zo simpel was het.

Met de regels konden ze officieel beginnen aan tour de Japan. Wat niet mis kon gaan met Connor’s complete gebrek aan kennis over de taal en de cultuur. Hij wist ongeveer twee woorden in de taal en de rest zou ook wel goed komen. Enthousiast volgde hij Cyrek het kleinere straatje uit om in een veel drukkere straat te eindigen. Een tattooshop was waar ze bij eindigde. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn om daar iets uit te kiezen. Uiteindelijk hoefde ze maar naar een plaatje te wijzen en wat te knikken, heel moeilijk kon het niet zijn. Dan maakte het gebrek aan Japans spreken niet eens zo veel uit. Zijn houding was dan ook compleet bemoedigend tegenover het idee van Cyrek om nog een tattoo te nemen, of een piercing. Welke hij dan ook liever had. Er vielen genoeg leuke te zien in de vitrine, bijna genoeg om Connor te overtuigen om er ook gewoon een te nemen. Het was een wonder dat hij überhaupt nog geen tattoos had genomen in alle veertig hele jaren dat hij leefde. Voor alles kon hij wel betalen aangezien het geen seconde door hem heen schoot dat hij hier niet met dollars of euros weg kon komen. ”Wow, for real?!” reageerde Cyrek er enthousiast op. Connor grijnsde naar hem en knikte. Voor hij verder iets kon toevoegen werd hij meegesleurd, de winkel in. ”One piercing please!” begon Cyrek en het leek hem allemaal heel redelijk. Behalve dat er alleen verwarrende blikken op terug kwamen. Even fronste Connor terwijl hij probeerde te achterhalen wat er mis was, voor het besef langzaam doordrong. Right. ”Do you have any idea how to get a piercing in Japan?” mompelde Cyrek zacht. Met zijn weinige Japanse kennis en gebaren moest hij het wel voor elkaar kunnen krijgen, Connor had er genoeg vertrouwen in. ”Don’t worry, I got this,” beloofde hij aan de weerwolf met een klein grijnsje voor hij naar de man stapte die in de winkel leek te werken. ”ねえ,” begroette hij de man. Dat deel wist hij nog van zijn vele reizen tussen heel veel lussen. Misschien was de uitspraak niet perfect, maar hij zou er wel komen. ”私はビジネスをしたいです,” ging hij verder. Nu kwam het moeilijke deel. Eerst wees hij naar Cyrek voor hij weer naar de man keek. ”刺す.” Met wat geluk was dat het woord voor ‘piercing’. Nu kon er al helemaal niks meer mis gaan. Afwachtend zette Connor een stap naar achteren en tot zijn grote geluk gebaard de man dat Cyrek mee mocht komen naar achteren. Connor was zo briljant.

- Hey you
- I want to do business
- Stab

Heel veel Japans had Connor niet opgestoken, het was net genoeg om er vertrouwen in te hebben dat hij Cyrek wel aan een piercing kon helpen in dit onbekende land. Zodra bleek dat Engels niet werkte greep hij in met het beetje van taal dat hij kende om te helpen. Daar was hij tenslotte een goede mentor voor. Dat hij het Japans vooral kende door een ex waar hij vooral mee was geweest voor de drugs deed er niet toe. Het ging om het vertrouwen dat hij erin had om dit te kunnen regelen. Het goede nieuws was dat het leek te werken. Cyrek wees veelbetekenend naar zijn oor en daarmee leek de boodschap compleet duidelijk. Zo moeilijk was het niet. Verder zag de zaak er professioneel uit en had Connor er wel het vertrouwen in dat ze zorgvuldig te werk zouden gaan. De man gebaarde dat Cyrek mee mocht komen en hij bleef achter om wat om zich heen te kijken naar de verschillende klanten en de flarden aan gesprekken die hij op kon vangen. Des te langer hij in de winkel stond des te verleidelijker het idee werd om ook iets te nemen. Aan de andere kant had hij geen idee wat hij dan zou moeten nemen. Grotere kans dat hij hier nog een hele dag zou blijven staan in een poging om een keuze te maken. Wat niet heel handig was met het plan om ook nog naar casino’s en wat dan ook te gaan. In ieder geval kon hij erover fantaseren terwijl hij toekeek hoe een nieuwe jongen binnenkwam en naar een stoel geleid werd, duidelijk hier op afspraak. Wat hem ergens liet afvragen waarom Cyrek per se mee moest naar achterin. Het leek erop dat alles hier gewoon afgehandeld werd. Daarnaast leek het ook lang te duren. Genoeg voor Connor om eerst om zich heen te kijken of er niemand keek en vervolgens langzaam wat stappen richting de weg naar achterin te zetten. Het zou geen kwaad moeten kunnen om even te kijken. Of hij was gewoon bezig met overbezorgd zijn om zijn geadopteerde zoon die daar nog steeds niks van wist. Al half was hij bezig met terugdraaien tot zijn naam geschreeuwd werd. Niet alleen dat, maar ook iets dat op ‘knife’ leek. Was hij dingen aan het inbeelden? Was dit de volgende stap in richting insanity? ”CONNOR!” Goed, hij was het zich niet aan het inbeelden. Zonder er verder over na te denken teleporteerde hij verder in de richting, wat ook niet het makkelijkste was omdat hij niet precies wist waar hij moest zijn. Vanaf de hal stormde hij een lege achterkamer in, waar zijn blik meteen ging naar de leegte gevuld met alleen een stoel waar Cyrek in zat en belangrijker, de man die een mes vast hield bij zijn oor. ”STOP!” riep Connor, voor het doordrong dat het niet ging helpen. Het besef dat hij een rampzalige mentor was drong trouwens ook door. ”やれ!” ging hij gehaast verder in een poging om de man te stoppen. Al helemaal nu hield hij weinig Japanse kennis over. Het was niet alsof zijn ex hem ooit met een mes bedreigd had, tenzij ze vochten om drugs, maar dat was irrelevant. ”私は言った 突き刺す!” ging hij gehaast door.

- Do it
- I said pierce

Hoe mis kon dit gaan? Het leek erop dat de man zijn slechte Japans begreep en de boodschap overkwam dat Cyrek een piercing wilde. De jongen werd meegenomen naar ergens achterin en Connor bleef achter in de winkel. Langzaam begon het door te dringen dat het erop leek dat de weerwolf de enige was die mee naar achteren was gegaan. Op het moment dat hij zich daar langzaam over af begon te vragen klonk zijn naam van waar Cyrek heen was geleid. De tweede keer was genoeg om er heen te teleporteren en vanaf daar de ruimte in te stormen. Zodra hij Cyrek op een soort operatie stoel zag zitten en nog belangrijker er een man met een mes bij zag staan drong het door dat hij wel eens in de problemen kon zitten. En dat hij de slechtste mentor die er maar bestond was. Dit was waarom niemand hem verantwoordelijkheden gaf. De man leek op te kijken van zijn verschijning en het was genoeg om de handeling even stop te zetten terwijl hij wanhopig op zoek ging naar de Japanse woorden voor de situatie. De druk hielp niet mee met het ophalen van zijn Japanse lessen. ”Connor, make it stop!” jammerde Cyrek zodra de man weer verder sneed. Duidelijk werkte wat hij dan ook gezegd had niet. Als verstijfd bleef hij staan waar hij stond terwijl hij meer woorden probeerde. Ergens was zijn hand onbewust al naar zijn eigen mes gegaan. Als dat was wat nodig was om Cyrek hier te redden moest de man er maar aan gaan. Tot zijn opluchting stopte de man, het mes kwam tot stilstand en Connor zette al een stap naar voren om Cyrek daar weg te grijpen. De jongen keek op naar hem met tranen in zijn ogen en het schuldgevoel werd er nog sterker op. Nu moest de weerwolf wel een hekel aan hem hebben. Het mes werd weggehaald, maar de jongen werd niet losgelaten. Oh shit. Connor’s ogen verwijdde zich verder zodra het mes weer naar Cyrek’s oor toeging. ”NO-“ Zijn eigen kreet haalde weinig uit, het mes ging het oor van de jongen in. Voor hij iets kon doen werd het mes alweer weggetrokken en begon bloed meteen te stromen. De volgende seconde stond Connor voor de man en haalde hij met volle krachten uit naar zijn gezicht. Genoeg om hem naar achteren te laten strompelen terwijl hij zijn gebroken neus greep. Ergens drong het vaag door in hoeveel problemen hij nu wel niet ging eindigen, onder alle andere paniek. ”Connor,” mompelde Cyrek naast hem. Meteen draaide hij zich terug naar de jongen. Fuck. Tijd om de schade te checken was er niet. Gehaast pakte Connor zijn hand vast. ”It’s okay Cyrek, I’m here,” probeerde hij hem gerust te stellen. Zijn blik ging omhoog naar de woedend kijkende man zodra er een schaduw over hem heen viel. Een seconde later waren hij en Cyrek terug in het steegje waar ze ook aangekomen waren. Waar hij uit instinct meteen de jongen in een soort omhelzing trok om hem overeind te houden. ”I’ll fix this, okay, it’s going to be okay,” sprak hij meer tegen zichzelf om zijn eigen paniek onder druk te houden terwijl hij met zijn hand over Cyrek’s rug wreef. Het feit dat hij een slechte mentor was, was wel duidelijk. In ieder geval kon hij nog zijn best doen om de jongen wat comfort te geven voor de onvermijdelijk ‘ik wil je nooit meer zien’ zou komen.