What could go wrong

Dit ging niet volgens plan, dit was het tegenovergestelde van Connor’s plan. Het idee was geweest om zich te verontschuldigen dat Cyrek tussen de drama tussen hem en Zeal was gekomen met een leuk tripje waar de jongen dan ook heen wilde. Het plan was niet geweest om zonder er bewust van te zijn aan de man te vragen of hij door Cyrek’s oor heen wilde steken. Ergens had hij vaag het vermoeden wat er mis was geweest met zijn Japans, maar dat besef ging weinig uithalen. Zodra hij zijn woorden had gesproken was het al te laat en vulde Cyrek’s geschreeuw de ruimte. De rest van de acties leken snel te gaan. Hij sloeg de man hard naar achteren en greep naar Cyrek’s hand. Ergens ging zijn blik over de schade, maar er was nog geen tijd om het uitgebreid te analyseren. In plaats daarvan teleporteerde hij naar buiten, terug naar het steegje dat hij nu kende. Het enige voordeel was dat het leeg leek. Niemand leek toe te kijken terwijl hij Cyrek tegen zich aan trok en de jongen zich tegen hem aan liet leunen. Het boeide hem weinig dat bloed en tranen langzaam zijn shirt bevlekte. Zijn schuldgevoel en de hint van pure paniek werden er alleen maar erger op. Er waren zoveel doem scenarios vanaf hier en hij had geen idee wat hij moest doen. Terug naar de lus? Een ziekenhuis vinden? En dan zou hij moeten uitleggen hoe ze bij dit punt waren gekomen en hoe het zijn schuld was. Allemaal omdat hij zich had willen verontschuldigen om van zijn eerdere schuldgevoel af te komen. Half tegen zichzelf begon hij te praten terwijl hij met zijn hand over Cyrek’s rug aaide. Zacht voelde hij hoe de jongen zijn hoofd wat schudde, nog steeds hield Connor hem dicht tegen zich aan. Veel anders kon hij ook niet doen. Ieder normaal persoon zou wel weten wat ze hier moesten doen, waarom was hij zo’n ramp. ”I want a fucking drink,” mompelde Cyrek. Dat was de taal die Connor begreep, dat kon hij regelen. ”We’ll get you a drink,” beloofde hij meteen. Inmiddels ging zijn hand naar Cyrek’s haar om daar doorheen te aaien, subtiel proberend om de schade te checken. Het was niet dodelijk, dat was iets. Daarmee was het meeste positieve wel gezegd. De sikkelvorm in zijn oor was niet meer te herstellen tot normaal, zoveel was duidelijk. ”I’m so sorry,” ging Connor door. Voor een keer kon hij de verontschuldiging tenminste over zijn lippen krijgen, zijn toon nog steeds gestresst. ”I fucked up, I fucked up so bad.” Dit uitspreken was niet aan het helpen. Voor de sake van Cyrek moest hij wel rustig blijven, hoe moeilijk het ook was. ”I’ll get you all the drinks you want,” herhaalde hij opnieuw. Dit was waarom hij geen plannen meer moest maken.

Feit nummer een was dat Connor nooit meer ging proberen om Japans te spreken. Duidelijk was hij er niet voor gemaakt en vroeg het alleen om problemen. Feit nummer twee was dat hij Cyrek tegen zich aanhield terwijl het schuldgevoel langzaam steeds verder begon op te spelen. De jongen was nog steeds tegen zijn shirt aan het huilen terwijl Connor zacht over zijn rug aaide in een poging hem kalm te houden en comfort te bieden. Het minste wat hij nu kon doen terwijl hij zich af vroeg wat hij verder moest doen. Het leek te werken en andere prioriteiten kwamen naar boven; drinken. Allebei konden ze wel sterke drank gebruiken. Dat was een plan dat hij kon volgen en zich geen zorgen om hoefde te maken. Drank was altijd goed. Zijn hand liet hij door Cyrek’s haar heen gaan terwijl hij verder ging met zijn verontschuldigingen, gesproken deze keer. Het schuldgevoel viel van zijn blik af te lezen terwijl hij Cyrek’s waterige ogen ontmoette. In reactie haalde de jongen zijn schouders op, wat pijnlijk in de buurt kwam van hoe Connor op zulke situaties zou reageren. ”At least I got my ear pierced,” merkte hij droog op. Vaag knikte Con met een flauwe grijns. Again, hij ging nooit meer proberen om Japans te spreken. Opnieuw herhaalde hij zijn belofte, iedere drank die de weerwolf maar wilde kon geregeld worden, al moest hij er de hele wereld voor rond teleporteren. Daarmee teleporteerde hij hun beiden naar een bar om daar aan het drinken te kunnen gaan. De man die met een EHBO doos aan gezet kwam werd weggewuifd en dat was prima. Alcohol ging toch beter helpen hier en Connor kon de rest wel doen. Stap één was om de barman te gebaren dat hij drank moest pakken met een blik die geen tegenspraak duidde. Woorden ging Connor niet meer riskeren. Drank met een Japans etiket en twee glazen werd neergezet, maar het moest wel goed zijn. Met een knikje stuurde hij de man weer weg zodat hij zowel voor zichzelf als voor Cyrek een vol glas kon inschenken. ”There you go,” mompelde Connor terwijl hij het glas naar de jongen toe schoof. ”Let’s hope it isn’t poison,” voegde hij eraan toe met een zachte zucht. Dat kon er ook nog wel bij.