Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Aantal berichten : 1360 IC-berichten : 147 Leeftijd : 25 Accounts :
. Louise
. Clarke
Character sheet Bijzonderheid: Ymbryne Uiterlijke leeftijd: 34 Quote: Intelligence without ambition is a bird without wings
Onderwerp: Aurora australis || Open for everyone! za sep 16, 2017 4:08 pm
Met het enthousiasme van een klein kind, zwaaide Louise de voordeur open. De frisse avondgeur begroette haar en sterke wind deed haar rode haar opwaaien. Even snoof ze deze diep in. Toen keek ze met achterom. 'Klaar voor?' Het groepje kinderen dat zich achter haar had verzameld kreeg een grote grijns toegeworpen. Het was niet alsof ze niet wist dat hoe dan ook zeker de helft van hen meerdere malen de regel van het niet naar buiten mogen had overtreden, maar waarom zou dat haar stoppen er een moment van te maken? De kinderen hadden hard gewerkt om hun bijzonderheden te trainen en te leren hoe ze zich tegen de Hollows konden verdedigen. De trainingen waren voorbij. Ook al was het voor sommigen niet zo speciaal meer als Louise het op dit moment deed lijken, maar er mocht toch zeker wel iets gevierd worden?
Toen stapte ze naar buiten. De nu wat koudere grond kraakte lichtjes onder haar gewicht. Ze draaide zich om en glimlachte. Met haar ene arm hield ze de deur tegen zodat deze niet dicht zou vallen en met haar andere arm gebaarde ze naar buiten, de wijde wereld in. Wel, voor zover de lus reikte dan. Ze kon zich haast niet opgeluchter voelen bij het naar buiten zien stromen van de kinderen die hadden besloten mee te gaan. Hoewel ze iedereen even daarvoor tijdens het avondeten enthousiast had proberen over te halen te gaan, kon ze ook de keuze begrijpen van hen die een ander besluit hadden genomen. Misschien voelde nog niet iedereen zich even veilig. Natuurlijk wist de Ymbryne dat de trainingen geen langetermijnplan vormden. Het zou pas echt stoppen als de lus zou sluiten of de Hollows dood waren. En waar Louise recht van spreken had, stemde ze voor het laatste.
Ergens was ze trots op het feit dat ze per toeval zo'n mooie dag had uitgekozen voor het openen van een lus. Natuurlijk, die regenbui was vervelend, maar het bleef altijd een gok. Zeker omdat Girolamo niet veel langer buiten een lus zou kunnen zijn. Het was niet te warm, niet te koud, en het beste van allemaal; zodra de zon onderging, was even later het noorderlicht zichtbaar. Ze kon haast niet uitdrukken hoe erg ze dit had gemist, de kinderen meenemen naar waarschijnlijk haar favoriete plek in Inndyr om het prachtige natuurfenomeen te bekijken. Het was iets wat de klim de kliffen op compleet waard was. Zelfs met Hollows op de loer. Wie weet hadden ze geluk en zouden ze niet gezien worden, maar ze wist ook dat dit al te lang bezig was om het punt van valse hoop nog niet voorbij te zijn. Even keek ze opzij, naar het cluster dat zich nu een stukje van de rand van de klif af had verzameld. Een glimlach tekende haar vermoeide maar voldane gezicht. Wat was ze trots op hen.
I will taste the -s k y- and feel - a l i v e - again
Met moeite had de bruinharige jongeman zijn kamergenote weten over te halen hem te vergezellen tijdens het tochtje waarover Bluebonnet voor het avondeten een toespraak had gehouden. De aanleiding tot de tocht kon hem echter niet veel schelen; hij had zich vaak zat zonder problemen buiten het verblijf begeven desondanks het niet getolereerd werd. Het leek hem sterk dat Bluebonnet niets van de ‘overtreders’ afwist, echter weerhield het haar er blijkbaar niet van om alsnog de tocht voort te zetten. De reden dat hij had besloten om mee te gaan was de potentie die hij in de tocht zag om de door zijn hoofd dwalende gedachtes compleet aan de kant te kunnen zetten. Of het enige werking zou hebben wist hij niet; een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem dat hij naïef was om dat te denken en hij hier nu zijn tijd liep te verdoen—maar diep van binnen rustte passieve hoop. Rafe wist echter ook dat hij de grote meerderheid van de peculiars niet bepaald kon uitstaan waardoor hij besloten had Raven met zich mee te sleuren, of ze nou wilde of niet. Ze was onderhand de enige die hij enigszins kon uitstaan -al had ze natuurlijk ook der momenten, met name overdag- en zij een van de weinige die met zijn grumpy ass kon dealen zonder dat hij de neigingen kreeg der aan te vliegen. Daarnaast konden ze altijd nog van het pad afdwalen, stel dat er niks aan het hele gebeuren zou zijn.
Ondanks het duo het tot boven op de kliffen had volgehouden om niet af te haken van de groep, kon Rafe niet ontkennen dat hij zich enorm had geërgerd aan het tempo waarop de groep zich had voortbewogen. Hij begreep dat een grote groep niet een enorme snelheid kon creëren, maar dat liet zijn ergernis niet plots in het niets opgaan. Aan de positieve kant: het hielp hem wel zijn gedachtes wel enigermate aan de kant te zetten. Zijn ogen schoten lichtelijk verrast omhoog toen plasmawolken vol geladen deeltjes afkomstig van de zon tegen die van de aarde haar atmosfeer aanbotste, een dof, maar toch ook vibrant, groene zonnevlammen werd uitgezonden. Rafe zijn mondhoek trok lichtjes omhoog terwijl hij het lichtspektakel in zich opnam, zeker een natuurfenomeen dat je niet elke dag boven je hoofd plaatsvond. Zijn aandacht was voor korte tijd volledig van de groep om hem heen afgezonderd. “Look at that… beautiful ain’t it?” sprak hij tegen Raven maar wierp het niet specifiek in haar richting, zijn ogen gevestigd blijvend op de kleurrijke lucht boven hen. Het gezicht was prachtig, maar hij kon niet ontkennen dat hij de natuurkunde en dergelijke erachter hem net zo mooi was. “Doesn’t it, like, mess with your gift? Its origin is, technically, still kind of the sun you know,” vervolgde hij, zijn blik dit keer wel afwenden om deze op haar ogen te vestigen. Zijn focus was echter niet voor lang op haar gericht. Zijn ogen dwaalden al snel af naar de peculiars die hen omringde. Vele kende hij wel van gezicht, maar wie zich daar precies achter verschool was een witte regel in zijn boek. Uiteindelijk rustten zijn ogen op Bluebonnets gestalte, benieuwd of ze van plan was hier ook nog een speech te houden—het leek hem immers sterk dat ze helemaal hierheen waren geklauterd zonder dat de roodharige dame hen nog een woord zou gunnen.
TAG: Raven
Raven Woods
Aantal berichten : 188 IC-berichten : 35 Leeftijd : 29 Accounts : Ga weg
Character sheet Bijzonderheid: Solaris/Lunaris Empowerment, Split Personality Uiterlijke leeftijd: 21 Quote: Don't you know I ain't fucking with 'em good boys?
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! zo sep 24, 2017 8:30 pm
But I got smarter, I got harder in the nick of time Honey, I rose up from the dead, I do it all the time I've got a list of names and yours is in red, underlined I check it once, then I check it twice, oh!
Raven had zich met moeite laten overhalen door Rafe. Wat was er in godsnaam zo bijzonder aan dat licht? Ze was nooit het type geweest dat heel erg gechoqueerd en geëmotioneerd raakte door de natuur. Tuurlijk het was allemaal prachtig, maar zij vond het nou niet zo bijzonder. Waar zij geïntrigeerd door raakte, waren weer hele andere verschijnselen van de natuur. Maar daar dacht ze nu niet aan, toen ze naast Rafe liep, achter de groep met mensen aan. Af en toe kon ze het niet laten om een zucht uit haar mond te laten ontsnappen. Ze had nu lekker warm in haar bedje kunnen liggen, met haar laptop op schoot en een paar horrorfilms kunnen uitlachen, omdat ze zogenaamd eng moesten zijn. Daar had Raven nou echt zin in. Maar in plaats daarvan liep ze achter een groep aan te huppelen. Het enige positieve was dat ze met Rafe was. Hij was de enige met wie ze goed kon opschieten hier in het huis, de anderen vond ze niet interessant genoeg. Tenminste, niet interessant genoeg om dichter bij te laten komen. En als iemand niet dichterbij kon komen, was diegene het niet waard om Raven beter te leren kennen. Dat was de tea.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij de kliffen en Raven moest toegeven dat ze redelijk liep te puffen. Haar conditie was niet een van de besten. Heel even bleef ze hijgend staan, had nog niets van de prachtige kleuren bovenin de lucht gezien. “Look at that…beautiful, ain’t it?” hoorde ze Rafe vragen. “Yes, I’ve heard that before when people talk about me” zuchtte Raven grinnikend en ging rechtop staan. Zodra ze de prachtige groene kleuren in de lucht zag echter, verdween haar sarcastische en opstandige houding en zakte haar mond open van verbazing. “It’s beautiful” ontsnapte eruit haar mond. Maar het was niet alleen prachtig, het deed ook echt wat met haar. Raven voelde meer rust van binnen en dat was iets dat ze nog nooit had meegemaakt. Met een grijns keek ze naar Rafe. “Doesn’t it, like, mess with your gift? Its origin is, technically, still kind of the sun you know.” Raven haalde haar schouders op. “I don’t know…I feel peace inside. I know that sounds fucked up, but normally I just feel like a rush inside me, the rush of wanting to see blood and sex and stuff…and now I just feel calm and at peace.” De licht gestoorde blik in haar ogen, die ze normaal gesproken altijd wel wat, was verdwenen en als je Raven niet beter kende, zou je kunnen denken dat er een heel lief meisje stond. Stralend glimlachte ze naar Rafe, die leek te wachten tot Ms. Bluebonnet wat zou zeggen. Ze ging naast hem staan, maar raakte al gauw weer afgeleid door de prachtige lichten boven haar. Wat een magische ervaring!
Jinn Suthcliff
Aantal berichten : 178 IC-berichten : 136 Leeftijd : 26 Accounts : ~Jinn, Zeal, Laxus, Cin, Melvin and Cyrek
Character sheet Bijzonderheid: Snake Manipulator Uiterlijke leeftijd: 17 years Quote: I'm not living for you, I'm just living so chill with your games.
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! zo sep 24, 2017 8:48 pm
You’re so delusional
Ze mochten weer naar buiten. Eindelijk. Zo zouden de meeste erover denken. Jinn had, zoals meerdere van de ‘kinderen’, zich niet gehouden aan de regels en was nog steeds buiten het terrein van het verblijf gegaan. Dit vooral omdat hij drugs nodig had gehad om niet dood te gaan aan zijn eigen krachten. Nu was dat wel de minste zorg die hij had. Zijn grootste zorg was Jeremy. Hij had zichzelf zo goed mogelijk geprobeerd af te leiden van het onderwerp. De jongeman waar hij mee had gesproken, die zweerde dat hij zijn vader kende, was waarschijnlijk gewoon een gestoorde gek geweest die niet wist waar hij het over had. Misschien was het wel een gevangenen van het rijk die helemaal naar de lus was gekomen om Jinn lastig te vallen. Was dat even slecht voor hem uitgepakt. Maar hoe graag Jinn het ook links wou laten liggen; het ging niet. Zijn slangen waren onrustig. Ze hadden door dat Jinn niet lekker in zijn vel zat. Hij werd ook paranoïde en bang. Hij vertrouwde normaal al niemand, maar nu nog minder snel. Hij had het gevoel dat iedereen een spion was van Jeremy en iedereen al lang wist wie hij was. Dat ze enkel zo tegen hem deden om hem nog langer hier te houden. Jinn had de lus moeten verlaten op het moment dat hij Ace was tegengekomen. Maar nee. Hij moest per se blijven. Hij had per se Typhon tegen het lijf moeten lopen. Als hij de jongen niet was tegengekomen, als die jongen hem niet had geholpen, als ze niet verliefde waren geworden dan.. dan was hij zo vertrokken. Maar nu zou hij dat niet meer kunnen doen. De gedachte alleen al dat hij Typhon achter zou laten brak zijn hart, maar hij durfde Typhon ook niet te overtuigen om met hem mee te komen naar een andere lus. Dat was egoïstisch. Sowieso wist Jinn nog maar moeilijk wat hij met de situatie aan moest. In ieder geval kon hij op elk moment in paniek raken, maar probeerde hij zichzelf zoveel mogelijk af te leiden om dat te voorkomen. Om die reden was hij nu ook meegekomen naar het kijken naar het noorderlicht. Hij had het nog niet eerder gezien en misschien voelde hij er enige nieuwsgierigheid naar, maar hij zou het ook overleven als hij het niet te zien kreeg. Zodra hij echter eenmaal buiten was en hij een beetje afstand had genomen van de groep om de mensen te bekijken, viel zijn blik als snel op een jongeman die bij een jongedame stond. Nee toch. Zijn ogen verwijdde zich. Het was hem. De man die vol angst naar hem toe was gekomen en hem haast had gesmeekt om Jeremy te overtuigen om hem met rust te laten. Jinn slikte eens en schudde zijn hoofd. Hij zette koppig een paar stappen in Bluebonnet’s richting. Hij weigerde om zichzelf van zijn stuk te laten brengen door één gek. Mocht de man iets bij hem willen doen, zou Jinn hem zonder twijfel vermoorden.
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! ma okt 09, 2017 4:12 pm
Het geluk kon haast niet op. Al het uitschot bij elkaar, op één plek? Als hij zijn handen nog had, had hij ze zeker weten tegen elkaar gewreven. Iets zei hem echter dat het niet lang meer ging duren voor hij zijn menselijke fysiologie weer terug zou krijgen, en wellicht had het iets te maken met de sappige ogen die hij vanaf hier kon ruiken. Met al die paren oogballen achter de kiezen moest het lukken. Ja, de overwinning was haast te ruiken. Tijden lang was het vogelmens hen te slim af geweest, en mochten ze blij zijn één of twee bijzonderen te treffen om de zoveel dagen. En de baas had hen opgedragen niet in de buurt van het huis te komen. Nog niet. Niet terwijl hun baas zelf in het huis verkeerde, want dan kon gevaarlijke situaties opleveren. De hollow was bijna begonnen te denken dat het nog makkelijker was om bijzonderenoogjes te vinden buiten een lus, maar nu wist hij weer waarom hij vertrouwen had in de wight die hem leidde. Logisch ook, want de baas was al veranderd, had al genoeg geconsumeerd om het monsterlijke uiterlijk af te schudden. Misschien dat de baas nog zou komen, maar de hollow was eigenlijk niet van plan daar op te wachten. Hij probeerde de geur te volgen, maar wel met voorzichtige passen zodat hij met zijn blinde kop nergens tegenaan zou botsen of zoveel geluid zou maken dat de groep zou merken dat hij er was. Nee, hij moest dit subtiel benaderen, had hij geleerd. Hij had zijn broers en zussen vaak genoeg met lege magen terug zien keren, nog altijd even afzichtelijk lelijk als voorheen. Dit was zijn gouden kans, en hij had vaak genoeg gezien hoe het verkeerd werd gedaan. Het kostte moeite om zijn tentakels binnen te houden en niet te watertanden bij de geur. Het was heerlijk om te weten dat ze hem niet konden zien of ruiken, maar hij hen heel goed kon horen en... ruiken. De geur bracht hem compleet van zijn strategie, en voor hij het wist had hij zijn lange, klungelige poten al in beweging gezet en stormde hij vooruit. Hij moest gewoon... Het was onweerstaanbaar. Op het punt waar de geur het sterkst was, kwam hij abrupt tot stilstand. Hoe hard hij ook zijn best had gedaan om niet te laten merken dat hij er was, hij kon een afgrijselijk gebrul niet onderdrukken. En direct daarna omsloten zijn tentakels een van de lichamen, om deze een stuk dichter naar hem toe te brengen, hoog boven de grond te tillen. Oh ja, dit zou lekker smaken. Hij was nu zo dichtbij dat hij haast kon ruiken welke kleur irissen hij voor zich had. Gifgroen.
OOC: Yes, we're talking about Jinn cc:
Louise Bluebonnet Admin
Aantal berichten : 1360 IC-berichten : 147 Leeftijd : 25 Accounts :
. Louise
. Clarke
Character sheet Bijzonderheid: Ymbryne Uiterlijke leeftijd: 34 Quote: Intelligence without ambition is a bird without wings
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! zo okt 15, 2017 12:15 am
Terwijl ze kleine vlagen van zachte gesprekken opving, sloot Louise haar ogen even. Niet voor lang natuurlijk, want hoewel het Noorderlicht iedere dag viel te bewonderen, wilde ze van deze speciale gelegenheid geen seconden langer dan nodig missen. Ze deed het gewoon over het algemeen, haar ogen sluiten, om intenser van de dingen te kunnen genieten. Zonder zicht werden na een tijdje andere zintuigen automatisch sterker. Reuk. Gehoor. En de ymbryne snoof tevreden de frisse avondlucht op en hoorde met veel vreugde in haar hart de tonen van een alledaags gesprekje aan. Haar zintuigen stelden zich op scherp, maar op een goede manier. Was dit wat er bij Hollows gebeurde, gezien ze geen steek konden zien maar o zo gericht leken te jagen? Louise ademde scherp uit en liet de gedachten varen. Die macht hadden ze niet meer over haar, dat ze zich in haar hoofd konden nestelen en ieder goed moment in een oceaan van zorgen veranderde.
Wanneer ze haar ogen opende, lag er een glimlach op haar lippen. Even draaide ze haar hoofd, naar het groepje dat zich naast haar had verzameld. Het was kalmer geworden, de sfeer. De onderlinge woordwisselingen waren stil gevallen en een aantal paar afwachtende ogen keek haar aan. Ze realiseerde zich dat er iets van haar verwacht werd. Misschien dat de kinderen hadden bedacht dat het logisch was als er nu nog een toespraak volgde. Ze lachte zachtjes. Ze kon hen niets kwalijk nemen, ze had de laatste tijd immers nogal heel wat officiële woorden afgebabbeld. Ze draaide zich helemaal naar hen toe en besloot dat imago maar in stand te houden, dat kon tenslotte geen kwaad. Haar eerste woord was echter een glimlach. Louise zocht naar de woorden, maar kon in de eerste instantie niet goed vinden waar ze naar zocht. Als ze hier aan toe gaf, moest het ook perfect zijn. Ze mochten weten hoe trots ze was. 'Er zijn eigenlijk geen woorden die zullen benadrukken hoe dankbaar ik ben dat jullie dit alles hebben verdragen. Dat jullie stuk voor stuk slim genoeg zijn om aan je eigen veiligheid te denken en aan die van degenen die naast je staan. Dat jullie de noodmaatregelen voor lief hebben genomen om de lus te beschermen.' Even liet ze het geluid van haar woorden uitsterven om haar kinderen aan te kijken en haar blik weer op het noorderlicht te richten.
Zojuist wilde ze zich weer op hen richten, toen er onbewust een frons op haar gezicht verscheen. Het was alsof ze de grond had voelen trillen. Eventjes maar. Het was alweer gestopt. Ze liet haar ogen de omgeving afgaan, maar er viel niets te bespeuren. Dus ze opende haar mond weer. Te vroeg. Het was de beurt van iemand anders. Het ijselijke gekrijs was tot in iedere wervel voelbaar en een trillende ademhaling rolde over haar lippen terwijl ze, dankzij haar vogelinstincten, haar hoofd direct naar de bron van het geluid draaide. Vlak achter Jinn. Hoewel er niets te zien was, keek ze toch met wat grote ogen omhoog. Ze legde een vinger tegen haar lippen, gebarende dat de kinderen kostte wat het kostte stil moesten blijven. Wie wist hoe veel het er waren.
Voordat ze echter ook maar iets kon betekenen, hoorde ze het slijmerige geluid van de naar buiten glibberende tentakels, en werd Jinn metershoog opgetild. Met gejaagde ademhaling volgde ze hem omhoog. Even stond ze aan de grond genageld, en toen besefte ze dat ze actie moest ondernemen. Zo snel als ze kon haalde ze het uurwerk uit haar jaszak en begon eraan te draaien, zich concentrerend op de eerder gebeurtenissen, en vooral op het tijdsveld rondom de Hollow, en Jinn. Tegelijkertijd hield ze de kinderen in de gaten, op wie ze gelukkig allen zicht had. Naar enkele minuten eerder, toen ze in de hal hadden gestaan. Ze had alles correct uitgevoerd, alle handelingen. Maar er gebeurde niets. De tijd bleef waar ze was. Betekende dat dat haar bijzonderheid geen effect had op de Hollows? Angstig schoten haar ogen naar de kinderen. Betekende dat dat geen enkele van hun gave effect had op de Hollows? Nee. Dat had ze geweten. Dat kon niet anders. Nog eens. En nog eens. Ze probeerde keer op keer de tijd terug te draaien, steeds naar een stukje eerder, kijkend of dat wel werkte. En hoewel ze maar enkele seconden aan het prutsen was, leken de minuten te verstrijken alsof het niet een van de levens van haar kinderen was die hier op het spel stond.
I will taste the -s k y- and feel - a l i v e - again
Aantal berichten : 178 IC-berichten : 136 Leeftijd : 26 Accounts : ~Jinn, Zeal, Laxus, Cin, Melvin and Cyrek
Character sheet Bijzonderheid: Snake Manipulator Uiterlijke leeftijd: 17 years Quote: I'm not living for you, I'm just living so chill with your games.
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! ma okt 16, 2017 9:23 pm
You’re so delusional
Zijn blik bleef haken bij de man. Nee nee nee! Dat was onmogelijk. Jinn schudde zijn hoofd. Koppig zette hij een paar stappen naar voren, maar bleef hij nog aan de buitenkant van de groep staan. Hij zou zeker niet in de groep gaan staan. Dat was iets te close naar zijn mening. Hij probeerde zijn gedachten te ordenen. De rust die hij voor een moment had gevoeld probeerde hij terug te halen. De man was gek. Kon niet anders. No way dat Jeremy hier zou zijn. Hij zou nooit in de lus komen, toch? Dan weer; wat had de man te verliezen? Hij was onsterfelijk. Hij kon doen en laten wat hij wou. Jinn slikte een week zijn blik af zodra hij merkte hoe hij alweer in paniek raakte. Als Typhon hier was zou hij zich al een stuk rustiger voelen, maar jammer genoeg was de jongen niet bij zijn zijnde. Nee niemand was hier waar hij zich goed op zijn gemak voelde. Om zichzelf van de paniek af te leiden, richtte hij zich maar op Louise die op het punt stond om een speech te geven. 'Er zijn eigenlijk geen woorden die zullen benadrukken hoe dankbaar ik ben dat jullie dit alles hebben verdragen. Dat jullie stuk voor stuk slim genoeg zijn om aan je eigen veiligheid te denken en aan die van degenen die naast je staan. Dat jullie de noodmaatregelen voor lief hebben genomen om de lus te beschermen.' sprak de vrouw o zo plechtig. Jinn luisterde er met een half oor naar. Hij probeerde zo hard om zijn volle concentratie bij haar woorden te behouden, maar het paniek dat hij voelde leek enkel erger te worden en dat terwijl dit juist een korte ontsnapping van al dat paniek moest zijn.
Woorden leken te willen volgen, maar daarentegen volgde een stilte. Een die meteen Jinn’s aandacht trok. Hij merkte op hoe een frons op haar gelaat stond. Op dat moment begonnen de slangen rond zijn lichaam onrustig te bewegen. Ze voelde gevaar naderen, maar wisten niet waar vandaan en wisten ook niet wát het was. In een vlaag dacht Jinn dat het Jeremy was, maar die man zouden zijn slangen al van een kilometer afstand herkennen. De onwetendheid zorgde ervoor dat hij schichtig om zich heen keek. Even bleef zijn blik hangen op de man. Zat hij hier soms achter? Nee. Als hij hem had willen neerhalen, had hij dat vast wel ongezien gedaan. Niet vlak voor Louise’s ogen. Gekrijs zorgde ervoor dat Jinn zich meteen met een ruk omdraaide, maar achter hem was niks te zien. Jinn zette een paar gehaaste stappen naar achteren en besefte zich dat dit vast de gevreesde Hollow(s) moest zijn waar hij zoveel over had gehoord. Nooit had hij zich druk om de wezens gemaakt, maar nu ze o zo dichtbij waren voelde hij de angst wel door zijn aderen gieren. Toch probeerde Jinn zichzelf te herpakken. Hij was getraind om zijn emoties onder controle te krijgen. De slangen siste en hapte bedreigend naar de lucht, maar dat was ook waar het bij bleef, want ook de slangen konden geen actie ondernemen. Zij wisten ook niet waar het monster zich bevond. Een slijmerig geluid zorgde ervoor dat Jinn nog een paar gehaaste stappen naar achteren zetten en een uitweg wou vinden, maar zonder enige genade voelde hij hoe de slijmerige tentakels zich om zijn lichaam heen wikkelde en hem meters de lucht in tilde. Nu de slangen wisten waar de tentakels zich bevonden besloten zij ook meteen in actie te schieten. Ze probeerde op de tentakels in te bijten en gif in het wezen te verspreiden of het wezen te wurmen. Maar door de onwetendheid over de bouw van het wezen en hoe het wezen er überhaupt uit zag, waren de slangen te zwak tegenover de Hollow. Daardoor begon de paniek weer op te laaien en begonnen zijn ogen zwart te worden. Hij ging dit niet volhouden. Plots verslapte de greep rond hem en viel hij met een doffe plof op de grond. Met verdwaasde ogen keek hij op. Hij verwachtte nog enig geluid of zicht te zien van de Hollow, maar hij zag enkel Jeremy.
Jeremy had met zoveel moeite zijn woord gehouden aan Ace. Hij had afstand genomen van Jinn en hij had hem de tijd gegeven om Jinn’s vertrouwen te winnen, maar het had niet lang geduurd of Jeremy had zijn belofte gebroken. Beloftes die hij ook echt hield waren dan ook zeldzaam. Zodra hij zeker wist waar Jinn was, moest hij er heen. Hij had hem een tijdje in de schaduwen gevolgd. Zo ook toegekeken hoe Rafe zijn zoon had bedreigd, maar nu, nu zijn zoon in de problemen was, besloot hij in te grijpen. Die zwakke Peculiars leken niet sterk genoeg te zijn om het tegen de hollow op te nemen. Met een simpele zwaai van zijn scythe had Jeremy het wezen het zwijgen opgelegd. Natuurlijk had hij eveneens het wezen niet gezien en was de slag dus geheel willekeurig geweest, maar het leek erop dat hij het had geraakt. Om er zeker van te zijn dat de Hollow zijn zoon niks meer aan kon doen, hief hij zijn hand op. Een duistere gloed verscheen even rond zijn hand, totdat hij zeker wist dat de Hollow dood zou zijn. Hij liet zijn Scythe weer verdwijnen, waarna hij zich op mensen voor zich richtte. ”Good evening,”
Rafe Adler
Aantal berichten : 162 IC-berichten : 55 Leeftijd : 24 Accounts :
-Rafe Adler
-Typhon Reinswald
-Gunner Jäger
-Delta Newton
Character sheet Bijzonderheid: Night vision || Supernatural Swordsmanship Uiterlijke leeftijd: 21 Quote: You sure you're on my level?
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! vr okt 20, 2017 12:45 am
Hij hoorde geregeld het steunen en kreunen van Raven die naast hem liep, overduidelijk totaal geen zin hebbend in dit leuke groepsuitje met een groot gedeelte van peculiars in het verblijf. Normaal gezien was het ook totaal niet Rafe’s ding om met een hele groep die zo als vreemden voor hem waren iets samen te doen. Dit keer ging hij echter voor zichzelf mee, en had daarbij Raven met zich meegesleurd zodat hij er niet uit zou zien als een of ander zielige loner en hoefde hij zich ook niet te vervelen. Er kwamen namelijk altijd wel een aantal onzinnige grappige uit haar mond waar je simpelweg gefrustreerd door raakte wat hem bezig kon houden indien nodig.
Toen ze eenmaal waren aangekomen op de heuvel en de groene vlammen boven hen waren losgebarsten had hij er gefascineerd zijn ogen op gevestigd. De bundels licht leken alle kanten op de springen, een hels gevecht tussen atomen losgebarsten boven hun hoofd. “Yes, I’ve heard that before when people talk about me” sprak Raven nadat hij had geconcludeerd dat het een prachtig natuurverschijnsel was. Precies weer een typische Raven opmerking. Hij wendde zijn blik van de lucht af om die op haar te vestigen, vervolgens een speelse, maar wel harde duw te geven—wetend dat ze dat wel kon hebben. Het duurde echter niet lang voordat ze met dezelfde fascinatie naar de bundels licht keek als hij zonet had gedaan. “I don’t know…I feel peace inside. I know that sounds fucked up, but normally I just feel like a rush inside me, the rush of wanting to see blood and sex and stuff…and now I just feel calm and at peace.” Sprak ze nadat hij nieuwsgierig had gevraagd naar wat het licht deed met haar gift, aangezien het technisch gezien afkomstig was van de zon terwijl de maan tegelijkertijd ook nog eens licht reflecteerde. Zachtjes grinnikte hij toen tot hem doordrong wat ze precies gezegd had. “You? Calm and at peace? Sounds new to me,” sprak hij grappend. Hij giste dat de twee krachten elkaar als het ware deden opheffen waardoor ze een ‘neutraal’ gevoel kreeg, en dus vredig en kalm was. Hij wendde zijn blik weer af naar het schouwspel boven hen en behield deze terwijl de woorden van Bluebonnet aanklopte bij zijn trommelvlies. Wat ze precies zei drong niet bepaald tot hem door. Hij was hier immers niet speciaal om te vieren dat ze weer officieel naar buiten mochten, dus echt aandacht daarvoor had hij niet. Toen er echter een slijmerig geluid zijn gehoorgangen binnensloop gleden zijn ogen met een frons naar beneden, vrijwel meteen naar Bluebonnet aangezien zij zonet nog aan het woord was geweest. Ze had haar wijsvinger tegen haar lippen aangelegd terwijl haar blik gefocust was op iets anders. Verward fronste Rafe terwijl hij zijn blik de hare volgde en zijn mond maar dichthield, niet dat hij überhaupt al veel sprak. Op zijn netvlies brandde het beeld van een welbekend iemand: Jinn. Hij was dus ook meegegaan met deze wandeling. Great. Nog voordat hij onverschillig zijn blik weer had kunnen afwenden naar de sterren hoorde hij plots gekrijs en zag hij hoe de slangenjongen met een kracht omhoog werd geslingerd. Verbijsterd zette hij instinctief een halve stap naar achteren terwijl hij het tafereel aanschouwde, niet goed wetend wat er op het moment precies van hen verwacht werd. Het onzichtbare wezen aanvallen had hij echter niet bepaald zin in; hij vond het niet waard om zijn leven te riskeren voor een -in zijn ogen- irrelevant persoon zoals Jinn. Ze hadden immers geleerd om zichzelf te beschermen, niet een ander. Nog voordat iemand echter kon ingrijpen zag Rafe een grijzige flits waarna Jinn met een plof op de grond viel, blijkbaar verlost van de tentakels die enkele ogenblikken nog om hem heen waren gewikkeld en hem in bedwang hielden. Toen de jongeman zag wie de ‘redder’ van de jongen was voelde hij zijn spieren verstijven, een rilling langs zijn ruggengraat sidderen en het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Het was Jeremy, alsof hij die man die afgelopen periode niet al vaak genoeg was tegengekomen. Misschien was thuis met Raven een of andere gare horrorfilm kijken toch een beter plan geweest, maar wie verwacht dan ook dat hij uit het niets tevoorschijn komt als de hele meute eropuit gaat om naar een onschuldig noorderlicht te kijken? Dat een hollow komt opdagen was enigszins nog te realiseren, maar waarom in vredesnaam hij? “Good evening,” sprak Jeremy waardoor Rafe snoof en vervolgens ongelovig zijn hoofd schudde, weigerend om de man aan te kijken. Onbewust zette hij nog een stap naar achteren. Hij pakte Ravens bovenarm vast en trok der lichtjes in zijn richting waarbij hij in hare boog. “My best friend,” sprak hij sarcastisch in haar oor, hopend dat ze snapte over wie hij het had. “Father and son, can it get any better?” vervolgde hij zacht mompelend op dezelfde toon terwijl hij zijn blik naar het duo verplaatste. Hij snapte niet goed wat de man kwam doen, kwam hij het hele gebeuren hier ‘overnemen’ zoals zijn fantasieën leken te zijn? Ging hij een praatje houden met Bluebonnet? Hell, voor zijn part sleurde hij zijn zoon mee naar wie weet waar. Hij vond alles best, zolang het maar geen negatieve consequenties voor zichzelf zou hebben, en wellicht voor Raven.
TAG: y'all
Louise Bluebonnet Admin
Aantal berichten : 1360 IC-berichten : 147 Leeftijd : 25 Accounts :
. Louise
. Clarke
Character sheet Bijzonderheid: Ymbryne Uiterlijke leeftijd: 34 Quote: Intelligence without ambition is a bird without wings
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! wo nov 08, 2017 11:27 am
Ze probeerde haar trillende handen tot bedaren te brengen, nog eens. Nog eens. Alle pogingen om de tijd naar haar hand te zetten waren vergeefs. Louise voelde hoe de paniek langzaam door haar aderen begon te stromen, zich verspreidde over haar lichaam. Hoe moest ze dit oplossen als haar bijzonderheid haar in de steek liet? Zonder die bijzonderheid was ze niets. In ieder geval niet iets dat het tegen een Hollow kon opnemen. De ymbryne besefte dat dit niet ging werken. Ze liet het horloge uit haar handen vallen en liet haar blik naar boven glijden. Het was alsof de angst haar brein had overgenomen: ze kon niet langer nadenken, enkel bevriezen.
Radeloos bleef ze zo staan. Aan de grond genageld, haar armen horizontaal gestrekt als een hulpeloos schild tussen de Hollow en de rest van haar kinderen. Plotseling zag ze echter een gestalte uit de schaduwen stappen. De eerste gedachten die door haar hoofd ging, was dat het nog een kind was, dat later had besloten hen toch achterna te gaan. Ze wilde schreeuwen dat hij of zij uit de buurt moest blijven, maar de onverwachtse geluiden zouden de Hollow enkel kunnen doen knappen. Met samengeknepen ogen probeerde ze het silhouet te identificeren, maar een gezicht kon ze, zelfs met haar bijzonder goede zicht, niet zien. Een plotselinge felle lichtflits deed haar in een reflex haar onderarm voor haar ogen slaan. Wat...? Hijgend keek Louise behoedzaam weer op. Wie dit ook was, diens bijzonderheid werkte duidelijk wel. Gelukkig, dat zou hun tijd kunnen winnen om... Twee klappen volgden elkaar op. Het doffe geluid waarmee Jinn de grond weer vond en vervolgens een tweede, die de grond deed trillen. De modderige grond had lichtelijk meegegeven en de modder was opgespat. Waar de Hollow voorheen niet te zien was geweest, onthulde de modder nu grotendeels van het lichaam.
Met open mond begon Louise langzaam, verbijsterd met haar hoofd te schudden. Dit was niet mogelijk. Hollows konden niet zo gemakkelijk gedood worden. Niet door één bijzondere alleen... Een laatste keer schudde ze haar hoofd, kneep haar ogen dicht en liep met vastberaden stappen op Jinn af. Hij had een grote val gemaakt. De ymbryne knielde bij hem neer, haar rode haar over haar schouders wapperend bij de beweging. 'Are you okay?' vroeg ze bezorgd, hem een hand biedend om hem overeind te helpen.
'Good evening,' hoorde ze achter zich. Langzaam draaide ze haar hoofd in de richting van het geluid, dat van achter het lijk van de Hollow leek te komen. Bij de aanblik aan de man alleen al, liepen de rillingen langs haar ruggengraat. Waarom wist ze niet, hij had hen namelijk zojuist gered, maar hij gaf haar een vreselijk onbestemd gevoel. Wellicht was dat waarom ze hem niet allereerst prees en bedankte. Eerst wilde ze weten waar dat gevoel vandaan kwam. De man behoorde niet tot haar kinderen. Hoe was hij binnen gekomen? Had ze weer iemand ongezien de lus in laten glippen? 'Who are you?' Hem met een schorre stem direct onder vuur leggen was wellicht niet de meest nette manier om informatie te achterhalen, maar verder zweeg ze. Ze vroeg zich af hoe het kon dat zijn zwarte pak, zijn donkere verschijning zo fel leken af te steken tegen de nacht. Ze vroeg zich af of hij hun oplossing was, hun redding, of dat er zojuist een heel nieuw probleem Inndyr binnen was gestapt.
I will taste the -s k y- and feel - a l i v e - again
Character sheet Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper Uiterlijke leeftijd: 21 Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! zo nov 12, 2017 1:28 pm
Life hurts a lot more than death
Met een klap kwam Jinn op de grond terecht. Hij voelde de pijn door zijn lichaam heen trekken. Hij had geprobeerd de klap op te vangen met zijn handen waardoor deze open lagen. Hij had een behoorlijke smak gemaakt, maar toch ging zijn aandacht daar niet als eerste heen. Nee zijn blik ging meteen naar zijn redder toe. De man die hem had gered van zijn ondergang, maar ook de reden was waarom Jinn in eerste instantie hier was gekomen. Zijn ogen verwijde terwijl zijn adem stokte. Het gezicht werd nauwelijks afgetekend in het weinig licht van het natuurlijke fenomeen, maar toch herkende Jinn hem meteen. Zijn vader. Jeremy Suthcliff. De man die alles naar zijn hand kon zetten om te krijgen wat hij wou hebben. Via zijn ooghoeken merkte hij op hoe Louise zich naar hem toe haastte. 'Are you okay?' De woorden gleden langs hem heen. Hij nam ze niet op. Nee hij was totaal in shock. Hij had het kunnen weten dat hij te laat was geweest. Hij had moeten vertrekken zodra Ace naar de lus was gekomen, maar hij was naïef geweest. Hij had teveel aan zichzelf gedacht en te weinig aan de anderen. Nu had hij iedereen hier in de lus in gevaar bracht door zijn egoïstische redenen.
Jeremy bekeek het tafereel even. Zoals verwacht had hij een behoorlijke impact gemaakt op Jinn. Had zijn zoon werkelijk waar gedacht dat hij nog lang weg kon blijven van hem? Hij zou toch beter moeten weten. Zijn blik ging vervolgens naar de jonge vrouw die naar Jinn toe snelde. Louise Bluebonnet, als Jeremy die informatie goed had verkregen. Hij wist genoeg van de lus en diens eigenaar af om te weten wat zij wel en niet kon. Hij had genoeg kracht om haar onder de duim te krijgen en daarmee de hele lus en het dorp. Desondanks dat zou hij dat nog even uitstellen. Eerst zou hij men even laten gaar koken in het sop van onwetendheid en groeiende angst. Louise richtte zich op hem. 'Who are you?' werd er gevraagd met een schorre stem. Even keek Jeremy haar zwijgend aan. Een kleine, o zo bekende, grijns begon zijn lippen te sieren. ”Jeremy Suthcliff. Nice to meet you Louise,” stelde hij zichzelf voor. Vervolgens ging zijn blik naar de andere kinderen die bij hen stonden. Hij herkende al verschillende gezichten, maar twee sprongen eruit. ”Rafe, Raven, good to see you two again,” begroette hij de twee met een wat bredere grijns. Hij richtte zich weer op de rest. ”I’d love to stay and chat a little, but I have somewhere else to be, but don’t worry; we’ll meet again soon enough,” sprak hij nog met een knipoog waarna hij weg teleporteerde.
Louise Bluebonnet Admin
Aantal berichten : 1360 IC-berichten : 147 Leeftijd : 25 Accounts :
. Louise
. Clarke
Character sheet Bijzonderheid: Ymbryne Uiterlijke leeftijd: 34 Quote: Intelligence without ambition is a bird without wings
Onderwerp: Re: Aurora australis || Open for everyone! di nov 14, 2017 4:16 pm
Haar woorden leken niet eens bij Jinn binnen te komen. Hij leek compleet in shock en iets zei Louise dat dat niet per se door de pijn van de val die hij net had gemaakt was. De onheilspellende energie die de man uitstraalde, de blik in Jinns ogen -was het angst?-... De simpele optelsom vertelde Louise dat de twee elkaar al kende. En dat de ontmoeting voor de jongen voor haar alles behalve prettig was geweest... Dus was het, hoe onveilig het pad waarlangs ze zich begaf ook aanvoelde, haar plicht de voor haar onbekende man te vragen wat meer over zich bekend te maken.
Hij zweeg. En Louise bleef ademloos wachten totdat hij zijn mond weer zou openen. Zijn grijns sprak hem alles behalve aan, maar wat had ze verwacht? Dat hij plotseling als was in haar handen zou zijn? Louise zette zich af en kwam weer tot een staande positie. Om de een of andere reden had ze zich te kwetsbaar gevoeld, zo dicht bij de grond, zo klein als ze zich mentaal al voelde. Het haalde helaas niet veel uit; nog altijd voelde ze zich zwak, onkundig en niet tegen de nieuwe gestalte opgewassen. 'Jeremy Suthcliff. Nice to meet you Louise.' Een scherpe rilling trok door vrijwel alle botten in haar lijf. Ergens was ze blij dat hij zijn blik op het groepje achter haar liet gaan, zodat hij haar niet verbijsterd zag staren. Tot het haar alarmeerde dat hij zijn blik op de kinderen richtte. Háár kinderen. De ymbryne klemde haar kaken op elkaar en zette een beschermende stap dichter naar hen toe. 'Rafe, Raven, good to see you two again.' Haar neusvleugels zette wat uit van de woede die in haar aderen begon op te borrelen en haar bloed liet koken. Ergens schrok ze van zichzelf. Deze man had net een van haar kinderen gered van een Hollow, waar zij zelf had gefaald. Als ze iets moest voelen, dan was het dankbaarheid. Ze zou hem de hemel in moeten prijzen. Maar ze kon het niet. De manier waarop hij binnen was komen paraderen en haar taak had overgenomen maakte haar gewoonweg ziedend. Het was frustrerend, want Louise wist dat die gedachten veel weg hadden van jaloezie, maar dat was het niet. Het was de angst die ze rook bij de kinderen, bij zelfs bij zichzelf hoewel ze hem niet eens kende, het feit dat hij overduidelijk erg krachtig was, dat hij de duisternis leek te portretteren. Dat maakte haar zo onrustig. Ze realiseerde zich dat ze de verkeerde vraag had gesteld. Zijn naam kon hem niet minder schelen. Niet wie hij was, maar liever wat hij was.
'I'd love to stay and chat a little,' weerklonk zijn stem weer over het nu doodstille terrein, 'but I have somewhere else to be, but don’t worry; we’ll meet again soon enough.' En hij was weg. Verdwenen. Hij leek in rook te zijn opgegaan. Ze haatte het. Ze haatte het hoe zijn laatste woorden weer honderden onbeantwoorde vragen opriepen waarvoor ze te laf was geweest ze te stellen. Ze haatte hoeveel macht hij over haar leek te hebben en ze haatte hoe weinig grip ze had op deze situatie. Maar er was niets wat ze kon doen. Even draaide ze zich peinzend om, om Rafe en Raven een blik te gunnen. Daarna keek ze naar Jinn. Allemaal gezichten die die van Jeremy al eens eerder gezien hadden. Waarom was hij voor haar dan onzichtbaar geweest. Onzichtbaar als een Hollow. Met een snelle inademing duwde ze haar groeiende paniek naar beneden. Voor nu. Niet dat het later niet tot uiting zou komen. 'This field trip is over,' kondigde ze aan, terwijl ze haar benen al in beweging zette. 'We're going home.' Haar toon maakte duidelijk dat ze geen tegenspraak duldde. Voordat ze langs het lijk van de Hollow liep, wierp ze er nog een blik op. Zo onzichtbaar als een Hollow.
I will taste the -s k y- and feel - a l i v e - again
