Voor eens had Zeal eens besloten eerder naar buiten te gaan dan drie uur. Zeal was één van de weinige mensen die de bui van drie uur aangenaam vond. Het was het enige wat hem nog een beetje thuis liet voelen. De elektriciteit die zich om drie uur in de lucht zou vinden, die zich naar zijn lichaam toe zou trekken maar die hij niet zou accepteren, was het enige wat hij nog had van zijn bovennatuurlijke krachten. Bang voor een terugval op zijn psychopatische gedrag had hij al een paar maanden niet meer zijn krachten gebruikt. Waarschijnlijk zat er nu al geen greintje elektriciteit meer in zijn lichaam en hij voelde zich daarom ook ontzettend leeg, maar alles was beter dan het risico nemen dat hij een terugval zou hebben. Het was zeker moeilijk om niet terug te keren naar zijn oude hobby's. Het was zoveel makkelijker om gewoon niks te geven om anderen en te doen waar hij zin in had, maar hij wist waarvoor hij het deed. Hij wist dat het verkeerd was en dat hij niet de psychopaat was die hij later in het leven was geworden. Jammer genoeg had hij ook nog veel moeite met uit zoeken wat hij nou wel was. Hij had al verschillende hobby's geprobeerd, maar geen vond hij net zo leuk als het martelen, moorden en rond slapen. Ook had hij zijn best gedaan om nieuwe mensen te ontmoeten in de hoop vrienden met hen te worden, maar de meesten vertrouwden hem nog niet waardoor iedereen hem liever ontweek dan dat ze hem een kans zouden geven. Toch ging het ietsje beter. Sinds zijn ontmoeting met Connor had hij zich al een stuk beter gevoeld. Goed, ze waren samen in bed geëindigd en dat was eigenlijk niet goed, maar ze hadden er samen van genoten en geen van hen had er spijt van, dus was een one night stand wel echt erg? Daarbij leek Connor de verandering van Zeal's gedrag te accepteren. Een vriendschap leek tussen hen nog wel wat werk te vergen, maar ze konden tenminste weer normaal met elkaar om gaan. Al met al had het Zeal’s humeur beter gedaan en had hij nu besloten om naar het centrum te gaan met de gedachte daar nieuwe sociale contacten te leggen of in ieder geval even een drankje te doen.

Met zijn handen in zijn zakken liep hij het huis uit, door de tuin. Hij stak uit gewoonte al een sigaret op. Het feit dat hij zich beter zou gaan gedragen betekende natuurlijk niet dat hij nu meteen alle verdovende middelen zou afstaan. Dat zeker niet. Het maakte immers niet uit hoe je het wende of keerde; Zeal had nog genoeg herinneringen en gevoelens die hij moest onderdrukken. Zich normaal gedragen was immers ook een hele opgave voor hem. Wat voor ieder mens ‘normaal’ werd beschouwd moest hij vier keer over nadenken of het wel echt goed was. Het was ontzettend vermoeiden, maar toch wou hij het doorzetten. Hij kon niet zo snel alweer opgeven. Niet nu het eindelijk iets beter leek te gaan. Hij keek op zodra hij een gedaante in de verte zag. Het was nogal van zijn pad af, maar zijn nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat hij er toch heen ging. Misschien was het wel iemand waar hij het eens goed mee kon vinden. Dus hij besloot een omweg te nemen en liep op de gedaante af die in het gras lag. Een lichte grijns begon zijn lippen te sieren zodra hij het bekende meisje opmerkte. Met een grijns boog hij over Mindo heen en keek haar met twinkelende ogen aan. ”Good afternoon princess,” begroette hij haar, wetend dat ze het hoogstwaarschijnlijk niet op prijs zou stellen. Hij zei het niet om haar uit te lokken, enkel om haar te plagen. Ze was een van de weinige die hij als vriend kon beschouwen en hij zou dat niet zomaar weg willen gooien. Hij hoopte dat Mindo er net zo over dacht.

Zeal’s oorspronkelijke doel was geweest om naar het centrum te gaan. Hij wist nog niet wat hij daar ging doen, waarschijnlijk eventjes een drankje drinken, maar alles was beter dan in het verblijf zitten. Zonder hobby’s was het ontzettend saai in het verblijf. Hij zou nog bijna de grassprietjes gaan tellen uit pure verveling. Hij was daarom ook blij verrast toen hij een bekende tegen kwam. In eerste instantie was hij op het figuur af gekomen in de hoop dat hij/zij hem afleiding kon bieden, maar zodra hij Mindo opmerkte wist hij dat zij hem sowieso kon helpen. Met een grijns boog hij over haar heen en begroette hij haar met zijn welbekende bijnaam voor haar. Mindo rolde met haar ogen, maar grijnsde toch. Zeal grijnsde daardoor wat breder, opgelucht dat hun ‘relatie’ nog altijd de positieve kant op ging. Het grassprietje tussen haar lippen werd uitgespuugd en ze keek hem aan. Met een uitdagende twinkeling keek Zeal haar terug aan. "'Sup, dipshit," begroette ze hem terug. Zeal grinnikte zachtjes. Vroeger was ongetwijfeld boos geworden om zo’n simpele belediging, maar nu vond hij het enkel grappig. Zolang zij hem zo noemde vond hij het niet erg. Hij wist dat ze geen kwaad bedoelde, net zoals hij haar nu geen kwaad meer zou aandoen. Het litteken op diens arm liet hem nog altijd schuldig voelen, maar hij probeerde het nog altijd te onderdrukken. Hij wou hun vriendschap, of whatever, niet op het spel zette of een ongemakkelijke sfeer creëren. Misschien later, als de sfeer beter was, zou hij zijn verontschuldigingen er nogmaals voor aanbieden. Zeal kwam recht zodra Mindo rechtop ging zitten. "Whatcha up to?" vroeg ze hem. Zeal grijnsde lichtjes. ”I was going to the centre, get some drinks,” antwoordde hij. Hij twijfelde er al niet meer over. ”Wanna join?” vroeg hij haar en stak een hand naar haar uit zodat ze zichzelf eraan kon optrekken. Hij had geen liever gezelschap dan Mindo. Hij wist echter ook dat ze niet de sociaalste was, dus misschien hield ze er niet zo van om in een bar te zitten. ”It’s on me,” voegde hij er daarom aan toe met een flauwe grijns, hopelijk haalde hij daarmee haar over.

Hij was blij dat hij tegen iemand aan was gelopen die hem bekend was. Net zoals Mindo had hij niet veel vrienden. Eigenlijk maar twee. Of eigenlijk maar één. Connor zou hem waarschijnlijk in elkaar slaan als hij hem als vriend zou beschouwen. Dus alleen Mindo. En dan was die relatie ook nog raar. Hij was blij dat ze normaal met elkaar om konden gaan, maar nog altijd voelde hij zich schuldig en ergens licht ongemakkelijk om wat hij in het verleden had gedaan. Er was een grote kans dat dat ook nooit weg zou trekken. Het was niet goed geweest en hij wist het. Het was iets waar hij mee moest leren leven. Soms dacht hij eraan om de lus te vertrekken en ergens anders een nieuw leven te beginnen. Ergens waar niemand hem en zijn verleden kenden. Dan zou het vast een stuk makkelijker gaan, maar het was door mensen zoals Mindo dat dat moeilijk werd. Het klonk ontzettend dramatisch en cheesy, maar hij wou haar niet missen. Wellicht juist omdat ze hem had toen had meegemaakt en desondanks dat nog altijd met hem om ging.

Zonder er echt over na te hoeven denken nodigde hij Mindo uit om met hem mee te gaan naar de stad. Hij zou daar toch proberen om sociaal contact te leggen en deed dat natuurlijk al liever met iemand die hij kende. Het meisje leek zijn uitnodiging aan te nemen aangezien ze zijn hand aannam en zichzelf recht trok. Terwijl ze haar kleding afklopte besloot Zeal er zeker van te zijn dat ze echt mee zou gaan en zei hij dat hij ervoor zou betalen. Een geamuseerd lachje was te horen, waarna ze hem schuin aankeek. "Well, you don't have to say that twice," reageerde ze. Zeal grijnsde geamuseerd en knikte tevreden. "I'm down," bevestigde ze. ”Good, let’s go,” reageerde Zeal, waarna hij de weg voortzette richting het dorp. "Only as long as you pay though, definitely going to exploit the fuck outta that," zei Mindo. Er weerklonk een toon van humor in haar stem, maar Zeal wist dat ze het net zo goed kon menen – en eigenlijk had hij daar geen problemen mee. Hij grinnikte zachtjes. ”I’m counting on it,” reageerde hij. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en richtte zijn blik naar voren. ”Gotta do something to make up for the mistakes I’ve made,” verklaarde Zeal en knikte even richting haar arm als teken dat hij hun eerste ontmoeting bedoelde.

Zeal voelde ergens opluchting dat hij al een gesprekspartner had gevonden en dat hij nog die moeite hoefde te doen als hij eenmaal in het centrum was. Dat was één probleem minder. Hij wist echter ook dat Mindo niet de sociaalste was en stelde daarom voor om voor het drinken te betalen. Hij was blij om te horen dat ze zijn uitnodiging accepteerde. Natuurlijk zou ze misbruik maken van zijn gulheid, het zou opvallend zijn als ze het niet zou doen. Als een grap voegde Zeal eraan toe dat hij iets moest doen om het goed te maken. Jammer genoeg kwam die grap er meer gemeend uit dan hij had gedacht. Hij wou dit soort dingen niet doen uit schuldgevoel, aangezien een vriendschap daar niet op moest bloeien, maar het leek erop dat dat nog altijd een effect had op zijn beslissingen. Het was ook wel logisch. Immers voelde hij zich nog altijd ontzettend schuldig over wat hij had gedaan destijds en hij had het gevoel dat Mindo er veel te makkelijk mee om ging. Dat ze hem veel te makkelijk nog een tweede kans gaf. Eigenlijk moest ze hem gewoon een keer in elkaar slaan, misschien zou het dan beter zijn. Ook zij leek de woorden niet op prijs te stellen. Haar gouden ogen keken hem even aan, waarna ze uiteindelijk haar schouders ophaalde. Via zijn ooghoeken merkte hij op hoe ze een sigaret tevoorschijn haalde en deze door middel van haar krachten aanstak. "Just don't try to fucking electrocute me again," zei Mindo uiteindelijk luchtig. Zeal keek haar even aan. Opnieuw deed ze er luchtig over. Hij besloot er maar niks over te zeggen. ”Of course not,” reageerde hij daarom enkel.

Hij wou zijn blik weer naar voren richtte, maar toen haalde Mindo nog een sigaret tevoorschijn en hield ze deze op voor hem. Zeal knikte dankbaar, waarna hij de sigaret aannam. Hij nam z’n aansteker uit zijn zak en stak de sigaret aan. Hij kon Mindo natuurlijk ook vragen om de sigaret op dezelfde manier aan te steken als ze zelf had gedaan, maar dat voelde als een brug te ver aan. Hij wist dat hij nog voorzichtig moest zijn en hij kon er ook wel vanuit gaan dat ze hem nog niet vertrouwde. Hell, waarschijnlijk vertrouwde niemand hem nog. Hij wist dat dat met de tijd zou komen en in die tijd zou hij laten zien dat hij echt was veranderd en dat men hem kon vertrouwen. Tot die tijd had hij liever dat men de gedachte over hem uitsprak die ze echt voelde, dan dat ze het gevoel hadden dat ze vriendelijker moesten zijn om zijn gevoelens te besparen. Hij was wel de laatste persoon waar je nog om diens gevoelens moest nadenken. Hij verdiende elke soort karma die bestond. "Never saying no to free drinks, though," klonk het en zo haalde Mindo hem uit zijn gedachtes. Hij blies de rook uit en grijnsde lichtjes. ”It’s an easy way to win you over though,” voegde hij er plagend aan toe, alsof Mindo zo makkelijk om te kopen was. "Besides, it's kind of a sick scar," voegde Mindo er nog aan toe. Zeal keek even naar diens arm, waarna hij knikte en zijn blik weer naar voren richtte. ”Oh I know,” reageerde hij met een klein grijnsje en nam een nieuw trekje van de sigaret. ”Kind of ironic that my own power can still hurt me,” murmelde hij. Hij zelf had genoeg littekens van bliksem en elektriciteit die op hem in was geslagen. Sommige keren waren geweest van de momenten dat hij onsuccesvol de bliksem had proberen te herleidden, andere keren waren geweest van zijn tweelingbroer toen hij hem nog had geprobeerd te vechten. Je zou verwachten dat je immuun voor het element zou worden als je het zelf zou besturen, maar zo werkte het dus kennelijk niet. Niet als het ging om elektriciteit. Hij richtte zich weer even terug op Mindo. ”You know I got an upgrade,” begon Zeal met een klein mysterieus grijnsje. ”Bluebonnet made me a mentor,” vertelde hij met een zelfingenomen grijns. Hijzelf kon het ook nog maar half geloven dat de vrouw hem werkelijk waar vertrouwde om een oogje in het zeil te houden bij de kinderen, en zelf betwijfelde hij nog hoe beschikbaar hij echt voor die rol was, maar hij wist ook dat het de perfecte manier was om te testen hoe goed hij zich kon gedragen, dus hij nam de rol in alle liefde aan.

Even was het ongemakkelijk geworden doordat ze het indirect hadden over hun eerste ontmoeting. Het was duidelijk dat Zeal zich nog altijd schuldig voelde en het was ook duidelijk dat Mindo hem er nog niet voor had vergeven of hem weer vertrouwde. Het zou raar zijn als ze dat wel deed en Zeal was ook blij dat hij er meer moeite voor moest doen. Als hij dan eindelijk haar vertrouwen weer had gewonnen betekende het tenminste ook echt iets. Tot die tijd zou hij zijn best doen. Hij grinnikte zodra ze begon over het litteken. Hijzelf had er ook genoeg. Vooral zijn rug was mooi bekleed met de littekens. Meestal kreeg hij niet snel littekens van zijn krachten, want hoe vaak vocht hij nou iemand die dezelfde krachten had als hij, maar zoals bliksem raakte hem toch echt. Daardoor had hij een groot litteken op zijn rug zitten. Als een boom vertakte het zich en nam het zijn hele rug in beslag. Hij had nog geluk dat zijn armen er ongedeerd vanaf waren gekomen. En hij had geluk dat hij nu bliksem tenminste wel kon besturen en daardoor de littekens en wonden kon voorkomen – ook al betwijfelde hij of hij het nu nog kon aangezien hij zijn krachten al een lange tijd niet meer had gebruikt. Mindo lachte om zijn woorden. "Feel ya on that one," reageerde ze en Zeal greens lichtjes. Hij kon begrijpen dat vuur een moeilijk element was om niet gewond bij te raken. Daar had hij destijds ook wel wat van gevoeld.

Nu dat de sfeer weer was verbeterd besloot hij maar wat nieuws te brengen. Iets waar hij zelf op zich wel trots op was, ook al had hij er weinig aan gedaan om het te verdienen. Het was hoogstwaarschijnlijk enkel Skyler geweest die een goed woordje had gedaan bij Bluebonnet om hem mentor te maken – niet het goede gedrag wat bij iedereen nog verdenkingen naar boven bracht. Een korte stilte viel en Mindo keek hem met een blik aan waaruit bleek dat ze er weinig van geloofde. Hij grijnsde lichtjes, vond het amuserend hoe ze erop reageerde. Hij kon wel verwachten wat voor reactie hij zou krijgen. "You're shitting me," was de eerste reactie. Zeal schudde zijn hoofd en wou de situatie uitleggen, maar toen greep Mindo haar kans om haar échte reactie te laten zien. "You? You're gonna train these little shitheads around here?" sprak de dame lachend en schudde haar hoofd. Zeal keek even naar haar, waarna hij zachtjes zuchtte en zijn blik naar voren liet gaan. Hij nam een trekje van de sigaret om zijn opkomende irritatie iets te stillen. Haar reactie was immers rechtvaardig. Ze had al het recht om zo te reageren. Waarschijnlijk had de psychopaat in hem net zo gereageerd. ”Well I do know a lot about supernatural beings,” antwoordde hij enkel mompelend. Hij verwachtte nog half dat ze ongegeneerd door zou gaan met hem uitlachen, maar Mindo leek toen ook haar reactie te beseffen. "I mean, congrats man," klonk het naast hem. Fronsend richtte Zeal zijn blik terug op Mindo. Even keek hij haar aan, waarna hij dan maar glimlachte. ”Thanks,” reageerde hij met een glimlach die al iets meer gemeend voelde. "So you're gonna try to teach me not to burn the house down from now on, huh?" grinnikte Mindo zachtjes. Zeal grinnikte eveneens. ”Well I could help you with your powers, make it easier for you to control them, but for now I’d just keep an eye on everyone – including you,” zei Zeal en gaf Mindo een speelse knipoog bij zijn laatste woorden. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret. Het leek erop dat hij er langer over deed dan Mindo, aangezien zij de hare al had opgerookt. Kennelijk was hij toch ook minder fanatiek geworden met dat verdovend middel. ”Do you know the origin of your powers?” vroeg Zeal nu na. Sindskort was hij erachter gekomen dat zijn eerdere obsessie over bovennatuurlijke wezens nog altijd aanwezig was, maar nu kon hij het veranderen in een grote interesse. Een acceptabele interesse en daarbij een goede hobby om zichzelf af te leiden van de verkeerde dingen.