[tw] It feels good to be

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be ma mei 18, 2020 8:53 pm

Aurora weerhield zich ervan om een boze kreet van frustratie uit te stoten toen de elektriciteit langs de jongen ging en hem niet eens raakte. Net zoals zij had hij duidelijk ook zo zijn reflexen die ervoor konden zorgen dat hij het ergste wist te voorkomen. En toen kwam dat verdomde teleporteren weer, maar deze keer was Aurora er beter op voorbereid en namen haar reflexen het ook van haar over. Het beetje wind dat hij meenam in zijn beweging en natuurlijk de plotselinge beweging achter haar verraadde waar hij naartoe ging en Aurora haalde met haar hand uit naar achteren. Ze kon echter niet voorkomen dat ze een volledige trap van hem moest incasseren en met een zachte kreet ging ze door haar knieën. Omdat ze zich vlak voor de bank bevond, zakte ze tegen de bank aan, maar Aurora wist zich overeind te houden door haar handen om de leuning van de achterkant van de bank te klemmen en sprong vervolgens waarna ze zich naar voren wierp, buiten zijn bereik. Tijdens die beweging deed ze echter wel een uitval naar achteren zodat hij hopelijk een harde stamp zou krijgen of tussen zijn benen of heel hard in zijn buik. Aurora belandde niet bepaald zacht op de kussens van de bank en duwde zichzelf snel overeind, verwachtend dat hij opnieuw ging teleporteren om terug ergens in haar nabijheid te verschijnen. Ze concentreerde de energie opnieuw in haar handen en stak deze verwerend voor zich op, zodat ze er klaar voor was als hij naar haar uit zou halen. Dan zou ze wel eens zien hoe veel elektriciteit ze door zijn lijf kon jagen. Ze was hem verdomme al helemaal zat.

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be do mei 21, 2020 7:01 am

Inmiddels begon zijn grijns langzaam te verdwijnen terwijl het gevecht zich voortzette. Het leek dat ze voorlopig nog vrij gelijk stonden, genoeg reden om over te gaan op een nieuwe techniek. Met een schop dwong hij haar naar voren, haar tegenaanval werd nog steeds met redelijk gemak ontweken. Tevreden keek hij toe hoe ze tegen de bank aanzakte. Connor stapte al weer dichterbij om zijn aanval voort te zetten toen ze overeind sprong. Een harde schop in zijn buik kon niet meer ontweken worden. Kreunend en happend naar adem zette hij een stap naar achteren terwijl hij zijn armen tegen zijn buik drukte. Het wakkerde zijn woede alleen maar verder aan. Op een afstand bleef hij staan terwijl ze haar handen verwerend op hield. Het ging allemaal om de snelheid van zijn teleporteren zodat ze geen idee kon hebben van welke kant hij kwam, waarbij hij zelf ook nog moest voorkomen om geëlektrocuteerd op de grond te eindigen. Als ze iets van stralen op hem af schoot had hij nog wel het vertrouwen dat hij het kon ontwijken. Er was maar een oplossing die hij zag. In een flits was hij weg, terug op zijn kamer, maar niet omdat hij het opgaf. Connor greep een mes dat toch al naast zijn bed lag en verscheen meteen weer in de woonkamer nog voor ze de kans zou hebben om weg te rennen. Het mes werd grijnzend omhoog gehouden. Zijn vertrouwen dat hij kon winnen was compleet teruggekeerd. Wat was teleporteren toch geweldig. Vervolgens stortte hij zich weer op haar met mes en al. Zelfs als ze hem kon raken met elektriciteit was hij niet van plan om haar schadeloos weg te laten komen.

x

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be do mei 21, 2020 2:11 pm

Ze had hem in zijn buik geraakt en als ze misschien terug had gekeken naar hoe haar gevoel was op het moment dat ze de lus binnenkwam, dan was ze waarschijnlijk geschrokken geweest van de voldoening die door haar heenging toen ze zag hoe hij zijn armen om zijn buik sloeg. Het volgende moment was hij verdwenen en Aurora keek al wild om zich heen om te zien of hij tevoorschijn zou komen. En dat was een paar seconden later ook het geval. Aurora voelde haar hart in haar keel schieten toen ze de jongen als één of andere gestoorde psychopaat met een grijns om zijn lippen op haar af zag komen met een mes. Ze wilde aan hem vragen of hij gestoord was, maar dat leek haar wel duidelijk. Ze had echter geen tijd om dat te vragen en ze wist wat haar enige redding kon zijn. Ze had namelijk een glas op het tafeltje zien staan achter haar en snel griste ze die en smeet ze hem vervolgens vol in zijn richting, hopelijk tegen zijn gezicht aan. Ze was echter vergeten hoe dichtbij hij wel niet was en siste van de pijn toen zijn mes genadeloos langs haar vel sneed, de huid op haar hand openhalend. De kracht van haar slag en de nabijheid van het mes had ervoor gezorgd dat zijn mes tot diep in haar huid drong, maar de adrenaline schakelde de grootste pijn uit en Aurora sprong achterwaarts op de bank die zich achter haar bevond, waarna ze snel naar de bank achter hem probeerde te springen en vervolgens met haar voet naar hem uit wilde halen.

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be wo mei 27, 2020 1:45 am

Misschien waren ze nog een soort van gelijk geweest, ondanks het feit dat hij vele malen meer ervaring had, voor hij een mes had gepakt, maar nu stond alles duidelijk aan Connor’s kant. Bovendien was hij ook nog eens eindeloos woedend dat ze hem had geraakt in zijn maag. Nu met toevoeging van een vlijmscherp mes ging hij weer in de aanval. Het glas werd ontweken alsof het niks was. Dorpelingen die wanhopig waren hadden vaak genoeg de meest uiteenlopende dingen naar hem gesmeten. In het begin was hij nog vaak genoeg geraakt, maar nu had hij alle ervaring om bijna alles te ontwijken. Meteen duwde hij het mes ook in haar hand zonder enige genade. Het drong tot diep door voor hij het terug trok. Zijn blik ging even naar het bebloede mes voor hij weer naar haar keek. Ondertussen was ze op de bank gesprongen en ging nu snel door naar de volgende, meteen teleporteerde hij op instinct buiten haar bereik. Een fractie van een seconde later stond hij op de bank naast haar en haalde opnieuw uit met het mes, nu naar haar maag. Hij wist dat hij nu in het risicoveld van elektriciteit stond, maar zolang hij haar flink kon toetakelen zou het goed moeten komen. Bovendien verdiende ze het absoluut om minstens flink gewond te eindigen. Met een beetje geluk zou ze te angstig eindigen om naar de leiders toe te rennen en anders well, dan zat hij in de problemen.

x

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be do mei 28, 2020 9:10 pm

Dat verdomde teleporteren ook! Aurora liet haast iets wat op een grom leek ontsnappen toen de jongen verdween en weer achter haar verscheen, waardoor de uithaal met haar voet voor niets was geweest. Het was echter door stom geluk dat ze de uitval van zijn mes naar haar maag wist te ontwijken; ze stamelde naar achteren omdat haar voet niet snel genoeg grip vond en bleef daardoor buiten bereik van zijn mes, maar ze nam wel snel zijn arm vast en concentreerde alle energie naar daar, hopend dat ze hem toch even tijdelijk kon verlammen. Ze sloeg vervolgens hard met haar vuist in de richting van de hand die het mes vasthield, hopend dat ze het uit zijn hand kon slaan zodat ze al iets minder in het nadeel zou zijn. Voor het geval dat het echter allemaal niks mocht uithalen en hij deze keer wel succesvol uit kon halen naar haar met zijn mes sprong ze naar achteren. Ze had er echter niet op gerekend dat de bank daar al eindigde en dus viel ze op de grond, maar niet voordat haar hoofd het nabij gelegen tafeltje nog eens met een harde klap had geraakt waardoor ze sterretjes zag. Ze kreunde terwijl zwarte vlekken zich voor haar gezichtsveld begonnen te verzamelen en liet haar hoofd rusten op de grond, maar probeerde ondertussen om haar lichaam in beweging te krijgen zodat ze zich tenminste nog kon verdedigen mochten haar pogingen om hem te verlammen en te ontwapenen daarnet niet gewerkt hebben. Ze mocht het niet opgeven. Niet nu.

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be za mei 30, 2020 11:25 pm

Connor had te veel ervaring om onder te gaan aan een simpele uithaal. Met gemak verscheen hij op de bank om weer een nieuwe uithaal te doen richting haar maag. Met dom geluk wist ze het te ontwijken door naar achteren te struikelen en vervolgens naar zijn arm te reiken. Voor haar tegenaanval veel schade aan kon richtten stapte hij ook weer naar achteren. De elektriciteit trok al pijnlijk door in zijn arm, maar niet genoeg om hem te kunnen verlammen voor hij zich uit de grip werkte. Nu was het zijn beurt om bijna te grommen. De adrenaline hield het grootste deel van de pijn weg voor nu. Het was een soort rare dans geworden waarin hij haar ook weer volgde zodra ze naar achteren sprong. Ongepland stortte ze neer op de vloer met een pijnlijke klap en hij volgde recht bovenop haar. Het mes vloog uit zijn handen en eindigde een paar meter verder. Het hele scenario had er bijna romantisch uit kunnen zien als haar bloed niet op zijn shirt zat en er geen moordlustige blik in zijn ogen stond. Zijn handen stonden aan de zijkant van haar hoofd en er trok een nieuwe gepijnigde blik over zijn gezicht. De elektriciteit had hem niet verlamd maar hij voelde het wel. Ze bewoog zich al weer en Connor kwam ook weer tot actie. Zonder mes moest hij maar voor de oude vertrouwde methode gaan. Zijn handen vlogen naar haar keel met de bedoeling om haar te verstikken.

x

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be zo mei 31, 2020 3:57 pm

Het in actie komen ging minder goed dan gepland. Niet alleen verschenen er constant zwarte plekken voor haar gezichtsveld, maar ook trok de pijn zo genadeloos door haar heen dat het haar haast naar adem deed happen. Aurora wilde echter geen zwakte tonen en dus klemde ze haar kaken maar op elkaar tegen de pijn, maar tranen begonnen zich al in haar ogen te verzamelen en even leken de herinneringen weer vat op haar te krijgen. Elke vezel in haar lichaam verslapte en dat gevoel werd nog eens erger gemaakt toen de jongen bovenop haar belandde, maar zijn gewicht niet op haar liet rusten en haar in plaats daarvan moordlustig aankeek. Als de pijn niet volhardend door haar lichaam – en met name door haar hoofd – was gegaan, dan had ze hem nu een hard knietje proberen te geven. Aurora voelde hoe de jongen zijn handen rond haar keel legde en haar luchtpijp afsloot, iets wat voor een nieuwe hevige vlaag van paniek zorgde. Het voordeel aan haar paniek was dat haar gave dan een eigen leven begon te leiden; zonder zich te concentreren, joeg ze een groot deel van elektriciteit naar de plek waar hij haar vasthield, naar haar keel dus. Tranen begonnen op te wellen in haar ogen en over haar wangen te rollen. Haar moment van sterkte leek voorbij te zijn terwijl ze hem wanhopig af probeerde te weren. Haar gave leek een eigen wil te hebben en Aurora voelde hoe moe ze werd van de energie die haar lichaam af wilde stoten om te voorkomen dat het gevaar bovenop haar ervoor zou zorgen dat ze deze nacht nog haar leven zou verliezen. Aurora zelf was echter veel minder bereid. Ze voelde hoe er een soort van rust door haar heen leek te komen bij het idee dat ze deze nacht zou gaan sterven. Geen pijn meer, geen herinneringen meer, geen vervelende communicatie meer. Ze sloot haar ogen. Misschien was het ook gewoon wel goed zo.

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be ma jun 01, 2020 10:59 pm

Dit was het moment, hij ging haar vermoorden en er was niks meer dat Connor geen tegen houden om haar leven weg te nemen. Zijn handen zaten strak om haar keel geklemd en hij had haar tegen de vloer gewerkt. Elektriciteit raasde door zijn lichaam in hoog voltage en het deed eindeloos pijn, maar alles wat het veroorzaakte was dat zijn grip verstrakte in woede. Zijn ademhaling was hijgend terwijl de pijn hem bijna liet verkrampen. Het liefst had hij zijn mes gehad om het zo in een keer te eindigen, de gedachte dat ze een peculiar was en nooit meer terug zou komen was hij compleet vergeten. Het maakte hem ook weinig meer uit. Dit was slechts een stap verder dan de vele dorpelingen die hij pijnlijk vermoord had. Ze verdiende het met de elektriciteit die nu ook tranen in zijn ogen bracht. Zijn grip verstrakte verder des te meer haar tegenstribbelen verzwakte. Alles wees erop dat zijn onrust was veranderd in pure moordzucht door haar onwelkome opmerkingen en aanval die ze had gedaan. En eerlijk gezegd voelde het geweldig. Niemand was er om dit toe te schouwen, ze hoofde niet eens te weten dat Connor het gedaan had. Zijn blik was nog strak op haar gericht al was zijn beeld onscherp aan het worden. Onder hem sloot ze haar ogen. Even verslapte zijn grip heel even het kleinste beetje voor het besef doordrong dat hij dit wel moest afmaken. Deze moord wel moest plegen. Fuck it. Het was te laat voor logische gedachten.

x

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be di jun 02, 2020 5:43 pm

Hunter had weer eens het moment dat hij niet kon slapen. Hij was badend in het zweet wakker geworden en daarna was het lastig voor hem geweest om terug in slaap te vallen. Hij lag rustig op zijn rug naar het plafond te staren, zijn raam geopend en rook via zijn opgestoken sigaret kringelend naar buiten. Hij hoopte dat de avondlucht de geur van sigaretten zou laten verdwijnen. Het zou in elk geval niet echt geweldig zijn om in de kleine kamer nog slaap te vatten met die rooklucht, maar dat was wel het minste van zijn zorgen. De jongen wilde net een nieuw trekje van zijn sigaret nemen toen hij beneden een bonk hoorde. Hij had eerder al het zachte geluid van muziek gehoord, maar dat werd nu dus gevolgd door een bonk. Hij trok zijn neus op bij het idee dat één of ander stelletje niet van elkaar konden afblijven en ook geen kamer konden vinden. Hij had dan ook geen zin om naar beneden te gaan om te zien wat het was. Zijn nieuwsgierigheid nam echter de overhand toen hij opnieuw een bonk hoorde. Met een zucht drukte hij zijn sigaret aan de buitenkant van het raam uit en gooide de peuk achteloos naar beneden, waarna hij zijn bed verliet en snel een shirt over zijn naakte bovenlijf trok. Hij had niet bepaald een lichaam waarmee hij kon imponeren, maar de littekens waren de voornaamste reden dat hij niet wilde dat iemand zijn naakte bovenlijf zag. De jongen liep over de overloop en bleef aan de trap staan luisteren. En toen hoorde hij het. Zacht gekreun en gesnik. Gesnik? Hij had er misschien geen ervaring mee, maar hij was er vrij zeker van dat als je bepaalde dingen met elkaar deed die goed aanvoelden, je niet aan het huilen was. Alle alarmbellen gingen af in zijn hoofd en Hunter rende de trap af. Hij hoefde de deur niet eens open te doen en kon zo binnen wandelen. De muziek was hier veel luider te horen dan boven, maar dat was niet wat zijn aandacht trok. Hij zag dat Connor op een meisje lag, zijn handen rond haar keel en een haast moordlustige blik in zijn ogen. Hunter kwam meteen in actie, rende naar het tweetal toe en sloeg Connor hard met zijn vuist in zijn gezicht. Misschien niet bepaald de leukste actie, maar het zou in elk geval ervoor zorgen dat zijn grip om het meisje verslapte. Het meisje opende haar ogen en keek hem verward aan, waarbij Hunter een wild gebaar naar haar maakte. “Get out,” reageerde hij bot. “Get out if you know what’s good for you.” Het meisje stond wankelend overeind en Hunter fronste toen hij zag dat er bloed uit haar arm gutste, maar daar was hij nu niet mee bezig. Het meisje strompelde weg, maar Hunter was haar alweer vergeten en richtte zich nijdig naar Connor. “What the fuck, Connor? What the actual fuck was that?” vroeg hij kwaad.

@Connor Lacross

YTN

OOC: Uiteraard godmode met toestemming voor Aurora.. xD

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be do jun 04, 2020 1:13 pm

Nu het eenmaal zo ver was dat hij bedekt in haar bloed bovenop het meisje zat en zijn handen om haar keel geslagen had bleef er geen keuze meer over. Het enige wat hij nog kon doen was het afmaken terwijl haar ogen al dicht gleden alsof ze er vrede mee had gesloten. Het was laat in de avond, niemand hoefde het ooit te weten. Bovendien kon hij alles nog goed praten omdat zij ermee begonnen was. De muziek speelde nog steeds luid door wat alleen maar toevoegde aan het moment. Ze leek op haar laatste momenten aangekomen te zijn. Het enige wat hij nog hoefde te doen was om zijn handen nog strakker te klemmen en het voelde geweldig. Een vuist maakte hard contact met zijn gezicht en hij rolde van haar af. Net op tijd om haar weer te laten ademen. In het plotseling gebeuren had Connor niet eens door dat hij de ander kende. Kreunend lag hij op de vloer terwijl het besef langzaam door drong van de hele situatie terwijl Hunter het meisje de kamer uitjoeg. In pijn door de vele elektriciteit die ze door zijn lichaam gestuurd had lag hij hijgend op zijn rug. Haar bloed kleefde aan zijn ontblootte bovenlichaam en handen. Het was niet de wederontmoeting met Hunter die hij gepland had. Toch kon hij niet zeggen dat hij er spijt van had, of dat hij spijt zou hebben als hij door was gegaan tot er geen leven meer in haar zat. Hunter richtte zich eindelijk tot hem terwijl hij met behulp van de bank half overeind kwam. Leunend tegen het meubelstuk achter hem keek hij vermoeid naar de jongen. ”What the fuck, Connor? What the actual fuck was that?” vroeg hij kwaad. Geïrriteerd keek Connor hem aan. ”Not your business,” reageerde hij bot. De adrenaline van het gevecht zat nog steeds in hem. ”She started it.” Het maakte hem nu weinig uit of het Hunter verder boos maakte.

x

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be vr jun 05, 2020 5:06 pm

Connor zag er vreselijk uit. Zijn lichaam, handen en zelfs zijn gezicht waren bedekt met haar bloed. Hunter had de moordlust gezien in de ogen van de jongen. Het was ongeveer dezelfde blik die zijn vader in zijn ogen toen hij maar door bleef trappen. Het was er één van haat. Van pure razernij. Het meisje moest hem wel heel kwaad hebben gemaakt, al dacht Hunter dat het eerder een overdreven reactie van Connor’s kant was. Hij was zelf het slachtoffer geweest van een genadeloze afranseling en dus stond hij eerder aan de kant van de blondine dan dat hij die van Connor koos. Zijn vuisten waren nog altijd gebald en zijn wenkbrauwen gingen naar een geïrriteerde frons toen de jongen op een geërgerde toon op hem reageerde. “Yes, it is,” antwoordde hij op een kille toon. “I don’t fucking care who started it,” snauwde hij de jongen toe. “You almost killed her. You were ready to do it. She doesn’t deserve to die only because she pissed you off, you stupid cunt.” Hij had de jongen het liefste nogmaals een harde mep gegeven, maar hij hield zich in. Hij wilde niet zoals zijn vader zijn. Hij wilde niemand een afranseling geven en hij wilde de woede geen controle over hem laten krijgen, maar hij wilde ook niet dat Connor dacht dat hij zomaar weg kon komen met het excuus dat het meisje zelf begonnen was. Dat was zielig. “Stop using pathetic excuses for your actions and tell me what happened. I can only choose her side of you’re coming up with weak comments like that.” Hij haalde zijn wenkbrauw naar de jongen op, wachtend op een verklaring, maar liet snel zijn blik door de kamer glijden. Er kleefde bloed aan de grond en aan de tafel, maar op de bank was niks te zien. Dat wilde zeggen dat als Hunter zijn mond zou houden en het meisje haar mond hield, Connor er waarschijnlijk wel mee weg zou komen. De dader komt er verdomme altijd mee weg, dacht hij bitter. Toch herinnerde hij zich de goede momenten met Connor en was er iets in hem dat de jongen niet zomaar wilde verlinken. Niet zonder een geldige verklaring, tenminste.

@Connor Lacross

YTN

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be zo jun 07, 2020 9:47 pm

Eerst had hij nog bovenop haar gezetten om het leven uit haar te stikken, nu lag hij op de vloer nadat een onbekende hem eraf had geslagen. Hunter’s stem klonk terwijl hij aandringend tegen het meisje sprak. Leunend tegen de bank wist hij zichzelf tot een zittende positie te verheffen om zichzelf met een slecht excuus tegen de jongen te verklaren. Het kon Connor nu weinig meer schelen hoe het verder ging. Hunter leek ook niet heel vrolijk met de situatie, dat viel ook wel te verwachten. Con wist nog steeds niet waar de jongen doorheen was gegaan, maar hij had wel bepaalde gokken met hoe hij op aanraking reageerde. ”Yes, it is,” reageerde hij kil terug. Connor rolde met zijn ogen voor hij zijn hoofd tegen de bank achter hem liet liggen. ”It isn’t,” antwoordde hij weer terug. ”I don’t fucking care who started it,” ging hij door. ”You almost killed her. You were ready to do it. She doesn’t deserve to die only because she pissed you off, you stupid cunt,” ging Hunter snauwend door. Vermoeid duwde Connor zichzelf verder overeind zodat ze tegenover elkaar stonden. ”What are you gonna do about it? Punch me again?” siste hij terug. De mindset om nu redelijk te zijn had hij niet. De net begonnen vriendschap wilde hij niet verliezen, maar het waren zijn zaken wat hij nu aan het doen was. ”Stop using pathetic excuses for your actions and tell me what happened. I can only choose her side if you’re coming up with weak comments like that.”

Met een zucht duwde Connor een hand door zijn haar, het maakte hem weinig uit dat er bloed in achterbleef. Eindelijk begon hij weer wat redelijk te denken, al ging de irritatie niet van zijn gezicht af. De mogelijke vriendschap wilde hij niet kwijtraken en als een verklaring de enige mogelijkheid was dan kon hij dat doen. ”I’m not lying that she started it. I just asked her to go because I wanted time to myself but she decided she needed to give me her opinion instead.” Het was geen liegen om wat feiten achter te laten. ”So yeah I might have gone slightly out off line when I told her to fuck off, but before I knew it she was throwing electricity at me. I tried to defend myself, things escalated.” Met het ophalen van zijn schouders keek hij naar het mes dat een paar meter verder lag voor hij een compleet serieuze blik op Hunter richtte. ”I kill people, Hunter, villagers that come back, but I still kill them. You can tell the leaders if you want, see if they believe you, but really I’m telling you because I liked hanging out with you and would hate for the potential friendship to end.” Ergens voelde het veel te goed om de woorden hardop uit te spreken, geen excuus meer te zoeken voor de moorden die hij pleegde. Hunter kon ermee doen wat hij wilde, uiteindelijk zou Connor hem laten kiezen of hij met een moordenaar wilde omgaan of niet.

x

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be di jun 09, 2020 7:35 pm

“I might,” gromde Hunter. De jongen mocht misschien een gegronde reden hebben om haar te slaan, maar haar bijna vermoorden? Nee, daar was in Hunter’s ogen geen enkel excuus voor. Hij zou ook geslagen hebben als hij naar het punt van extreme woede geleid werd, of hij nu een meisje voor zich had of niet. Geslacht maakte hem dan vrij weinig uit; hij haalde toch wel uit en hij verwachtte van Connor ook niet dat hij dat niet moest doen. Maar hij ging haar niet tegen de grond duwen, zijn handen rond haar keel houden en doorknijpen terwijl eigenlijk al duidelijk was dat hij de strijd had gewonnen. Dat was gewoon zielig. Hunter’s vader had dat bij hem ook gedaan en Hunter had op enkele momenten officieel gedacht dat zijn leven voorbij was, dat hij niet meer wakker zou worden. Hij vond het daarom een enorm probleem om hetzelfde geval terug te zien komen bij Connor. De blondine had duidelijk geen kracht meer in haar lijf gehad en had het zelfs al opgegeven. Hunter had voor één moment zichzelf daar op de grond zien liggen terwijl zijn vader maar door bleef razen en dat was hem te veel geworden. Daarom was hij naar voren gestormd (teehee) en had Connor hardhandig van het meisje gewerkt, waarna hij haar had gezegd dat ze op moest rotten zodat hij het zelf met de jongen uit kon vechten. Hij had het idee dat de kans dat Connor hem zou belagen met een mes kleiner was dan dat hij dat nog eens bij het meisje zou dien. Desalniettemin zou Hunter zichzelf met zijn gave beschermen als dat zou moeten en zou hun beginnende vriendschap – of wat ze dan ook hadden – definitief voorbij zijn. Geweld was een onmiddellijke rode vlag als je dat naar Hunter gebruikte, zeker als hij iemand juist probeerde te beschermen.

Connor begon zijn uitleg te doen, maar van de eerste woorden kon Hunter niet echt afleiden dat hij de jongen gelijk kon geven voor zijn acties. Dus het meisje gaf haar mening en dat was voor Connor een reden om haar aan te vliegen? Hij trok zijn wenkbrauw op. Het werd nog ingewikkelder toen Connor beweerde dat het meisje haar gave had gebruikt, waarschijnlijk uit zelfverdediging. Het was hem niet duidelijk of het meisje met het geweld begonnen was of Connor, maar het zou hem niets verbazen als het Connor was geweest door het verhaal dat volgde. Het leek hem geen doetje te zijn… maar dat was hijzelf ook niet. Hunter kon ergens de woede wel begrijpen. En ergens in zijn hoofd begon er zich ook een verklaring te vormen voor Connor’s zieke gedrag. Misschien, als hij zijn woede minder goed had kunnen plaatsen, was hij het wel geweest die er op uit was getrokken om de mensen te doden. Ze kwamen toch terug en het was een uitlaatklep. Het was niet meteen iets dat goedgepraat kon worden, maar het feit dat de mensen de volgende dag weer springlevend op straat stonden maakte het ergens wel… minder erg? Hunter schudde kort zijn hoofd en richtte zijn blauwgrijze ogen weer op de jongen. “I don’t care about what you did to the villagers,” zei hij uiteindelijk. “I get why you do it. Or I’m trying to understand, at least. I have a lot of anger built up inside me as well, but I could never resort myself to do something like that.” Hij haalde diep adem. “I will say though that if you do kill a Peculiar who doesn’t deserve it, the beginning of our friendship or whatever the heck this is, will end. Pissing you off isn’t a reason to just kill someone. You can do whatever the hell you want with that, but if I ever see you kill someone because of that reason, I’m done with you.”

@Connor Lacross

YTN

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be di jun 09, 2020 10:09 pm

Oh yeah I'm a reaper man

Every good thing, I kill it dead

Van alle mogelijke peculiars die naar binnen hadden kunnen lopen in het midden van zijn moordpoging was het Hunter geweest. Waarschijnlijk moest Connor dankbaar zijn dat het geen rampzaligere optie was, maar die dankbaarheid viel nu ver te zoeken. Uitdagend siste hij tegen de jongen nadat hij overeind was gekomen. Het staan voelde ergens nog wankel, maar hij zou het wel overleven. ”I might,” gromde hij terug. ”Do it then,” daagde Connor hem verder uit. Een tweede gevecht kon er ook nog wel bij in zijn avond, vooral nu de eerste zo teleurstellend was geëindigd. Voor het in een nieuw gevecht kon uitbreken vroeg Hunter om een verklaring, een betere dan het excuus dat Connor hem eerst had gegeven. Fuck it, als hij een verklaring wilde mocht hij die ook hebben. Connor’s vijandelijkheid bleef hangen terwijl hij vertelde hoe het verlopen was, een deel van de details nog achterlatend. De ander trok een wenkbrauw op alsof het om ook niet ontging hoe het verhaal niet compleet samenhing. Dat was zijn eigen probleem. Connor deed zijn best hier. Er bleef een stilte hangen na zijn confessie waarin hij zijn blik strak op de jongen gericht hield. Hunter was redelijk geweest toen hij gestolen had van de winkel, maar moorden was een heel ander niveau. Zolang hij er niet aan dacht om het door te gaan klikken. Dit was de enige lus waar hij niet uitgeschopt wilde worden. Uiteindelijk schudde de jongen kort zijn hoofd en richtte zijn blik weer terug op. ”I don’t care about what you did to the villagers,” sprak hij recht tegen Connor’s verwachtingen in. Bijna verbaasd luisterde hij naar de rest van de woorden.

Dat was waarin ze anders waren, Hunter leefde zijn woede op wat voor manier dan ook uit en Connor uitte het in moorden en vechten. Het was wat hij gewend was en het was wat werkte voor hem. Het was ook niet verbazingwekkend dat hij zo geëindigd was met zijn verleden en de invloed van Zeal. ”I will say though that if you do kill a Peculiar who doesn’t deserve it, the beginning of our friendship or whatever the heck this is, will end. Pissing you off isn’t a reason to just kill someone,” stelde Hunter zijn voorwaarden. Het was goed om te weten dat hij er ook nog een soort vriendschap in zag. Het was ook goed om te weten dat Connor hem nooit iets zou zeggen als hij iemand vermoorde die niet meer terug kwam. ”Pissing you off isn’t a reason to just kill someone. You can do whatever the hell you want with that, but if I ever see you kill someone because of that reason, I’m done with you.” Connor knikte dat hij het begreep. ”I wasn’t planning to murder anyone who stays dead, it just… happened,” verklaarde hij opnieuw. En ze was nog niet dood dus het was goed. Wat ze wel zou doen kon hij onmogelijk voorspellen. ”You aren’t going to see me kill anyone, I promise that.” Daar zou Connor wel voor zorgen. Met een zucht stapte hij eerst naar de muziek om die eerst eindelijk uit te zetten voor hij naar het mes stapte om dat ook op te rapen. Met een tweede zucht veegde hij het bloed aan zijn broek af. Hij hield zijn afstand van Hunter zodat de jongen niet zou denken dat hij alsnog plannen had om hem neer te steken. ”But was punching me really necessary?”

zeals property back off

∎ ◣ ◥

Onderwerp: Re: [tw] It feels good to be do jun 11, 2020 2:54 pm

Hunter probeerde een beginnende glimlach te verbergen toen hij de verbaasde blik van Connor opmerkte. De jongen had natuurlijk verwacht dat Hunter er een groter drama van zou maken, maar dat was niet het geval. Zoals Hunter al eerder stelde: ergens begreep hij wel waarom de jongen zijn woede op die manier had geuit. Als hij een iets zwakkere, onstabiele ziel was geweest, dan had hij dat waarschijnlijk ook gedaan. Of toch zeker misschien. De waarheid was dat Hunter daar de ballen niet voor zou hebben. Hij kon vechten, hij kon roepen, hij kon zijn frustraties uiten, maar hij zou niet zomaar een wapen pakken of zijn gave gebruiken om iemand te vermoorden, zelfs niet als hij wist dat die persoon zou terugkeren. Dat was de mentaliteit die hij had en de mentaliteit die hij zou blijven hanteren, wat er ook gebeurde. Hij had het ergste in zijn leven al meegemaakt toen zijn vader op hem in bleef trappen zelfs nadat zijn zoon op de grond had gelegen en zichzelf tot een bal had gerold, incapabel om zichzelf te verdedigen. Dat waren herinneringen die hem ervan weerhielden om tot het ultieme geweld over te gaan in plaats van dat ze hem aanspoorden, al kon hij ergens wel begrijpen dat een ander het juist als motivatie zou zien om anderen pijn te doen. Hunter vond van zichzelf dat hij vrij schappelijk bleef, zo lang anderen dat ook maar deden. Als anderen te ver gingen, dan reageerde hij boos en soms zelfs wel agressief, maar hij zou nooit iemand zodanig pijn doen dat die persoon niet meer overeind kon komen. Hij wist wat het teweeg kon brengen en dus was het iets waar hij zijn hoofd liever voor draaide dan dat hij het uitvoerde. Connor was daar anders in en zo lang Hunter het niet van dichtbij hoefde mee te maken en het niet om echte Peculiars ging, mocht de jongen van zijn part toen wat hij wilde.

“Well, she isn’t dead, so I guess it’s not that bad,” zei hij kalm. Dat ze een vreselijke wonde had opgelopen, was wel een dingetje. Hunter dacht echter niet dat ze er met iemand over zou praten. Daar leek ze hem niet het type voor. Ze had hem met behoorlijk veel angst in haar blik aangekeken toen hij haar had toegesnauwd dat ze op moest rotten en even vroeg hij zich af of zij ook een gewelddadig verleden had. Het deed de woede jegens Connor weer opborrelen en met moeite onderdrukte hij deze. Als hij zijn woede hierover te veel ging uiten, dan moest hij ook een reden geven en daar was hij nog lang niet klaar voor. Hij had voor hun beiden toegegeven dat ze aan het werken waren naar een vriendschap, maar daar was ook alles mee gezegd. Voor hem hoefde er nog geen extra details verteld te worden over zijn verleden. “Yes,” zei Hunter op een droge toon toen Connor zijn vraag stelde. “You should also clean yourself up, you stupid man whore,” volgde erop, zijn mondhoeken lichtelijk omhoog drukkend. “You smell like shit and you look like you came straight out of a horror movie. If I was a little child, I would’ve totally shit myself.” En die woorden waren voor Hunter het teken dat het weer goed tussen hun zat. Meer bevestiging was er volgens hem niet nodig.

@Connor Lacross

YTN

» ♡ tell me how good it feels to be needed
» Up to no good
» [TW: Geweld] It feels like insomnia.
» I'm good
» When all is good