[TW]Let's start a riot!

De enige twee die nog over waren gebleven gingen er ook aan. Zeal’s slachtoffer met meer elektriciteit en zijn eigen met een mes door alles wat vitaal was heen. Daarmee was het gedaan, was alles wat hier te doen viel afgelopen. Dat betekende niet dat ze meteen weer terug naar hun kamer gingen. Niet wanneer zijn vriendje er zo goed uit zag onder al het bloed en alle adrenaline nog zo door hem heen raasde. De kus was bevestiging genoeg dat Zeal ook geen plannen had om meteen terug te gaan. Wel had hij plannen om te vragen waar hij naar aan het staren was. Ondanks de onzekerheid welke reactie het nieuws bracht ging het Connor niet tegenhouden van het antwoord geven: Aurora’s dood. Het bloed dat officieel aan zijn handen kleefde, voor eeuwig. Waar hij geen enkel schuldgevoel over op kon brengen, hoe veel hij ook het gevoel had dat hij er wel schuldig over moest zijn. Hij had iemand vermoord, wat ook geen nieuws was. Dat het een peculiar was, was het nieuws. ”Oh,” klonk het van Zeal’s kant terwijl hij afstand nam. Was dat positief? Het was geen ‘oh my god Connor how could you’ dus in vergelijking daarmee viel het mee. Zijn veel te trotste uitleg ging verder. Ze had hem eerst gestoken, duh. De moord was rechtvaardig en bovendien was hij er niet eens bij geweest terwijl ze dood ging, pas achteraf had hij het nieuws gehoord, dus hoe erg was het echt. ”I see,” mompelde Zeal. Connor richtte zijn plek weer op hem op zoek naar zijn echte mening erover. Een peculiar uitmoorden ging tegen zoveel regels in. Het was een risico, iets onverstandigs. Maar hij wist dat niemand wist dat hij het gedaan had, anders stond hij hier nu niet meer in de lus, was hij zijn kostbare rang als mentor allang kwijt. ”What was her name?” vroeg Zeal verder. ”Aurora,” antwoordde hij zonder problemen. Voor zover hij wist kende Zeal haar niet, was ze maar een onbelangrijk meisje geweest. Een met genoeg persoonlijke problemen waar hij haar nu allemaal van had afgeholpen. Ondertussen draaide hij het mes dat hij nog vast hield tussen zijn vingers. ”We fought before and I was going to kill her then but Hunter stopped me. So I just did it this time,” mompelde hij verder zijn uitleg. ”Because she stabbed me this time,” herhaalde hij ook nog. En op een of andere manier slaagde Connor erin om er verontwaardigd over te klinken alsof hij haar niet het mes aangeboden had en haar vervolgens wreed vermoord had.

Yeah, hij had iemand vermoord. Voor eeuwig. Zeal’s gedachten erover deden er meer toe dan zijn eigen gedachten die hij erover had gehad. Alle lichte paniek en semi mental breakdown erover had hij allang verwerkt. Zonder al te veel moeite gaf Connor haar naam ook op. Voor zover hij wist had ze nauwelijks contacten in de lus gehad. Zelfs het achterhalen van haar naam was nog een taak geweest voor hem. Er werd met een knikje op gereageerd. Meer dat aan gaf dat Zeal ook niet bekend met haar was, of in ieder geval niet om haar gaf. Dat maakte het nog makkelijker om er geen enkele spijt van te hebben. Bondig legde hij verder uit waarom zij specifiek eraan was gegaan. Al sinds de vorige ontmoeting was het idee geweest om haar uiteindelijk te vermoorden. Het was Hunter geweest die hem tegenhield. Het enige probleem waar hij tegen aan kon lopen omdat zijn vriend wist van zijn moordneigingen en de verbanden niet heel moeilijk te leggen waren. Nog viel er niks concreets te bewijzen. Daar had Connor wel voor gezorgd. Inmiddels grijnsde Zeal licht en werd het wel duidelijk dat dit geen probleem werd. ”That she attacked first doesn’t justify it, you know,” reageerde hij nog wel. Met zijn eigen lichte grijns haalde Connor zijn schouders op. In zijn gedachten was het rechtvaardig. Hij had haar een kans gegeven en ze had de verkeerde keuze gemaakt. Daar kon hij weinig aan doen. ”Just make sure no one knows it was you,” was het laatste wat Zeal erover zei. Dat was redelijk genoeg. ”I made sure of it,” beloofde Connor hem. Het nog steeds bebloede mes stak hij weer terug waar het hoorde. Ze waren klaar met de moorden, perfecte tijd voor een make-out session. Tegen zijn verwachtingen in schudde Zeal zijn hoofd en liep hij richting de deur om de stroom er van af te halen. De teleurstelling kon hij nauwelijks van zijn gezicht houden terwijl hij achter de jongen aan teleporteerde om hem zo in te halen. ”Where are you going?” vroeg hij terwijl hij voor Zeal’s neus verscheen om hem tegen te houden. Over straat lopen bedekt met bloed ging hem toch niet worden, seks bedekt met bloed wel.

Uiteindelijk was Aurora maar een stap verder dan de rest van de vele nog veel wredere moorden die hij gepleegd had. Ook Zeal leek er niet al te pissed over te zijn, eerder alsof hij er in conflict over was. Al het conflict waar Connor bijna een gebrek aan had gehad met zichzelf. Hij was er wel zeker van dat al zijn sporen uitgewist waren en daarmee konden ze voor zijn part beginnen met in bloed bedekte seks. De sfeer riep er naar, het verlangen dat hij voelde ook. Zelfs met het steeds meer afzwakken van de adrenaline had hij nog genoeg opwinding om daar voor op te maken. Blijkbaar was het niet het plan als het aan Zeal lag. De ander maakte zijn weg naar de deur en Connor volgde hem zodat hij voor hem kon eindigen. ”I’m going back,” kwam het droge antwoord op zijn vraag. Connor kantelde zijn hoofd wat. ”Back?” herhaalde hij. Er was nog zoveel wat hij wilde. Al het gene dat hij gemist had met het moorden in zijn eentje. Bovendien was nu in bloed bedekt terug lopen ook niet het meest briljante plan. In tegenstelling tot alle briljante plannen die hij zelf in het leven had gehad. ”There’s nothing else to do right?” vervolgde Zeal, gefrustreerd klinkend. Het liet Connor zijn hoofd nog wat verder naar hem kantelen. Welke redenen om gefrustreerd te zijn waren er nog? Of het moest om Aurora gaan, wat hem ook onwaarschijnlijk leek. ”Sex? More murder? Celebrating?” gaf hij opties voor hij ook zuchtte. ”What’s wrong?” stelde hij zijn vraag. Er moest iets zijn om de plotselinge verandering te verklaren. Voor zover Connor wist was al het moorden leuk geweest en hadden ze een succesvolle ‘date’ gehad. Tenzij het ging om het gesprek daarvoor en alle problemen die Laxus meebracht.

Het einde volgde zijn verwachtingen niet. Connor had eerder richting de tijd naast het zwembad verwacht, niet Zeal die naar de deur toe liep en daarmee het allemaal al eindigde. ”Yes back,” bevestigde Zeal het nog een keer. Dat antwoord had hij kunnen verwachten. Het was de frustratie in Zeal's stem dat vooral nog meer verwarring opriep. Er waren nog zo veel dingen die ze konden doen, maar de jongen leek voor geen de opties heel enthousiast te zijn. De vraag bleef over wat er dan aan de hand was. Stil keek Connor toe hoe Zeal zijn hand door zijn haren haalde met een zucht. Veel positiefs beloofde dat ook niet. ”I don’t know,” kwam het zuchtende antwoord. Daar hadden ze nog weinig aan. Nu was het aan Connor om ook aan hand door zijn haar te halen om wat lokken van zijn voorhoofd af te duwen. ”I guess I just don’t know what to like or what I shouldn’t like.” ging Zeal verder. Dat verklaarde een stuk meer, hoe onduidelijk het ook nog was. Langzaam begon het wel te dagen waar hij op doelde. Een hele winkel wreed uitmoorden ging nog veel verder dan af en toe wegsluipen om daar moordlust in uit te leven. Het was iets wat ‘Laxus’ zou doen, niet deze Zeal. Whatever deze Zeal nu nog betekende. ”All this time I’ve tried to teach myself to do good and now I murder again, and I just don’t know what I should do anymore,” ging hij verder. Met een frons ontmoette Connor de blik. ”Yeah, I get that,” mompelde hij nog wat vaag. Hij was er zelf bij geweest in het proces van goody two shoes teruggaan naar de oude tijd waarin moord iets dagelijks was. Het riep bij hem nog genoeg zorgen op over hoe ver ze terug zouden gaan. ”But if you like it what’s the real problem?” Dit was het deel waar hij bekend mee was, dit was waar hij al zijn daden constant mee goed had gepraat tegenover zichzelf. ”You’re not killing them forever, nobody knows about it and it’s a good way to let out frustration so it’s easier to do things like your tasks,” gaf Connor al zijn argumenten. ”As long as you don’t take it too far.” Dat deel werd er zachter aan toegevoegd met een blik opzij. Hoever was te ver?

Ergens snapte hij wel waar Zeal mee zat. Het was niet alsof Connor zelf niet door alle morale kwesties heen was gegaan in het jaar of drie waarin hij de ander compleet ontweken had en al zijn frustratie in het moorden gelegd had. Daar nu een mentale crisis over houden was alleen niet het plan dat hij gehad had, maar blijkbaar was het echt iets waar Zeal mee zat. De kwestie wat hij echt van het moorden moest vinden. Een actie die op geen manier goed viel te noemen, tenzij je heel veel vermogen tot ontkenning had. Aan de andere kant was het echt zo’n probleem als Zeal het moorden weer leuk vond? ”I feel like I’m about to pass a limit and I’m not sure if I want to pass it. I don’t want to turn full psychotic again. I don’t want to hurt you again,” antwoordde hij. Even gleed Connor’s blik naar beneden. Hij had er ook weinig zin in om weer terug naar die tijd te gaan, daar zorgde de nachtmerries en herinneringen wel voor. Dat betekende niet dat het idee van moorden voor eeuwig aan de kant gelegd hoefde te worden. Er waren genoeg argumenten voor het moorden van dorpelingen die toch altijd terug kwamen. Zolang het niet te ver ging, zolang ze niet terug gingen naar de compleet oude tijd. Waar op gesnoven werd, waardoor zijn blik weer naar Zeal ging, nu licht geïrriteerd. Connor was ook maar zijn best aan het doen om hem te helpen om al dit te accepteren. ”Like killing a peculiar?” reageerde de jongen sarcastisch. Dat was laag. ”Yes, like killing a peculiar,” reageerde Connor alsnog met een hint van zijn eigen frustratie omdat het allemaal niet ging zoals hij het wilde hebben. ”It’ll just go bad. It’s better if I just return,” mompelde Zeal verder voor hij  zich omdraaide. Dat hielp ook niks. ”All I’m trying to say is that there’s worse stuff,” zuchtte hij uit terwijl hij weer voor Zeal stapte. Waarom hij nog zoveel moeite doen wist hij ook niet meer. Het was niet alsof hij een compleet psychopathische Zeal terug wilde hebben.

Connor deed zijn best hier om de frustratie van Zeal’s kant te begrijpen en erin te helpen. Moeilijk kon hij zeggen dat het allemaal goed was om mensen bloederig te vermoorden, maar hij kon wel zijn argumenten geven die het niet al te slecht maakten, beredeneren wat het echte probleem was als Zeal het gewoon leuk vond. Zolang het allemaal niet te ver ging was het allemaal nog oké. Zolang hij zelf geen slachtoffer werd van de psychopathische houding. De rest van de lus mocht allemaal neer gaan. Connor wist hoe geweldig het was om iemand voor eeuwig te vermoorden, nu wel, nu hij het zelf had meegemaakt. Die macht zelf had gevoeld op de manier dat alleen bepalen over leven en dood macht kon geven. Het maakte het nog verleidelijker om Zeal over te halen zodat ze samen die keuzes konden maken over de dood. Nu was het aan hem om ergens gefrustreerd te zijn terwijl hij Zeal’s weg weer af sneed om tot hem door te kunnen dringen. In antwoord kreeg hij een droge blik. ”Like what?” kwam de vraag terug. Er was zoveel slechts dat nog zoveel erger was dan moorden. Concrete voorbeelden waren wat hij nodig had. Dingen waar hij zich zelf schuldig over voelde. Omdat ze een persoonlijk niveau lagen, niet iets als moorden dat zo oppervlakkig was nu. Diep haalde hij adem. Zijn belofte aan Laxus om er niks over te zeggen was allang vergeten nu op dit moment onder de rare mix van frustratie en spijt en de thrill van moord die nog steeds door hem heen ging. Het hielp niet dat Connor er zelf nog zo veel vragen over had. Zoals het zeker zijn dat zijn plan oprecht was geweest om nee te zeggen, even als dat hij er niks meer van wist. ”Apparently I did sleep with Laxus.” Dat telde officieel als slechter dan moorden.

Er waren ergere dingen in het leven dan alleen wat moorden plegen. Persoonlijk dingen die hun nog een stuk meer aangingen. Op de vraag wat er erger was had hij wel een antwoord. Misschien was het geen slim antwoord en misschien niet het antwoord dat de situatie verder zou helpen, maar dat was niet waar hij bij stil stond. Als er al iets was waar hij bij stilstond was het zijn eigen schuldgevoel en verwarring over het hele gebeuren. Waardoor het antwoord dat hij waarschijnlijk seks had gehad met Laxus al te makkelijk was om er nu ook uit te gooien. Hoeveel erger kon het dingen maken, right. Zeal was degene die voorbeelden had gewild van de dingen die erger waren dan wat moorden. Vol schuldgevoel ontmoette hij de gouden ogen van Zeal die weer naar hem gedraaid was. ”You what,” klonk het sissend. Een haastige uitleg lag al op zijn tong en Connor opende zijn mond er al voor. Om te verklaren dat hij er ook nog maar net van af wist, dat hij het niet echt gewild had, dat hij er genoeg spijt van had. Voor het zover kwam sprak Zeal al verder, vol woede. ”You fucked him?” Met moeite hield Connor zijn blik op hem gericht terwijl hij met het kleinste knikje antwoordde. Het was wat Laxus gezegd had. ”You lied to me about it,” concludeerde Zeal verder. Nee. ”I didn’t know!” schoot Connor meteen terug, voor dit verder kon escaleren. Duidelijk hielp het weinig. Inmiddels begon er elektriciteit rond de ander te sieren en Connor nam een halve stap naar achteren. Voor hij meer kon doen werd het mes uit zijn handen gegrist en hij volgde het me grote ogen. ”Fine,” klonk het nu bijna kalm. De kalmte was nog een stuk angstaanjagender dan de woede was. ”I-“ begon hij, maar verder dan dat kwam hij niet. Niet wanneer Zeal zo’n gestoorde grijns toonde terwijl hij tegenover hem stond. De grijns die veel te veel leek op die van de oude versie van Zeal. Verstijfd bleef Connor daar staan. ”If you want me to be psycho, then I’ll be psycho,” sprak de jongen. Met nog grotere ogen begon hij zijn hoofd al te schudden voor hij met een hand op zijn keel naar de grond gewerkt werd. Ieder beetje adem werd uit hem geforceerd terwijl hij in paniek omhoog naar Zeal keek. ”I’m sorry!” stotterde hij eruit. Knieën op zijn armen hielden hem tegen de grond aan terwijl zijn eigen mes zijn shirt openreet. Was dit het? Was dit de manier waarop Zeal weer compleet psycho werd? Fuck, was dit hoe hij dood ging? ”Zeal, I’m sorry!” herhaalde hij nog een keer wanhopig. ”I will make sure everyone will know you’re mine,” siste Zeal. Voor Connor nog een keer kon smeken of kon na gaan wat hij bedoelde met de woorden werd het mes in zijn borst gezet en moest hij moeite doen om niet in pijn uit te schreeuwen. Zijn bewegingen om vrij te komen haalde niks uit tegen de druk die Zeal uitoefende op zijn lichaam. Met iedere snee leek het mes dieper te gaan. ”P-please,” snikte hij er tussen door. Er leek geen einde aan te komen tot het mes eindelijk teruggetrokken werd en hij in tranen op de grond bleef liggen. ”There,” klonk het triomfantelijk. Door zijn met tranen vervaagde zicht heen uit pijn en angst keek Connor omhoog naar zijn compleet psychopathische vriendje. ”Now who do you belong to?” vroeg hij. Was dat het, was dat waar het om ging? De pijn brandde op zijn borst en zijn ademhaling voelde alsof het nauwelijks iets uitvoerde terwijl hij naar Zeal keek. En een deel van hem hield ervan. ”Yours, I’m all yours,” bracht hij uit. ”I only belong to you,” beantwoordde Connor de vraag braaf.

Misschien had hij met Laxus geslapen. De woorden werden gesproken voor hij er echt goed over na kon denken. Het was voor hem even goed nieuws geweest als het voor Zeal was, al had hij zijn vermoedens wel al gehad. Bij Zeal viel het nieuws een stuk minder goed dan het bij Connor was gevallen. Dat hij boos werd was nog niet heel verbazingwekkend, de kille woede was nog rechtvaardig. Het was alleen niet expres een leugen geweest, Connor had ook niet meer geweten. Duidelijk haalde het weinig uit. De woede maken plaats voor iets wat bijna kalm genoemd kon worden, het onheilspellend kalm voor de storm manier van kalm. Zijn mes werd uit zijn hand getrokken en hij werd ruw naar de grond geforceerd. Zijn ‘sorry’ haalde niks uit om de woede te verminderen, zijn tegenstribbelen deed ook niks. Niks gaf aan dat Zeal zou stoppen en alles gaf aan dat hij binnen nu en een paar seconden dood kon zijn als het ze door ging. Zijn shirt werd open gehaald en nu kwam de uitleg. Iedereen zou weten dat Connor alleen van Zeal was. Verdere tijd om te beseffen wat dat betekende kreeg hij niet, het mes werd in zijn huid gezet om zorgvuldig letters uit te snijden. ”It’ll be done in a second, don’t worry,” klonk het sussend voor Zeal zacht grinnikend door ging. Het was bijna voorbij. De laatste snee werd gemaakt en eindelijk keek Zeal heem aan, compleet psychopatisch. Er leek niks meer over te zijn van de twijfel over wat goed en slecht was en wat hij moest doen terwijl Connor in tranen naar zijn vriendje keek. Op de vraag aan wie hij toebehoorde was maar een antwoord mogelijk. Een dat hij gehaast gaf. ”Yes, you are,” bevestigde Zeal met een grijns. Natuurlijk. Hij was van Zeal en alleen van Zeal. De boodschap was duidelijk. By all means was hij het eigendom van de ander. ”Yes you do,” bevestigde hij. Eindelijk kreeg hij weer een kans om door de pijn heen adem te halen nu de jongen van hem af stapte. Aan zijn handen werd Connor overeind getrokken om daar wankel met zijn tanden op elkaar geklemd te blijven staan. Bloed droop naar beneden langs zijn borst. Nu kon hij het echt zien, de inkervingen die Zeal gemaakt had en daar voor eeuwig op zijn huid bleven staan. Het bewijs dat hij aan één iemand toebehoorde. ”Can we now go back then?” vroeg Zeal voor hij een lief kusje op zijn wang plaatse. Het was tegenstrijdig met de pijn die nog steeds fel brandde terwijl Connor zich concentreerde op het teleporteren. ”Yeah, we can,” bevestigde hij nog zwakjes voor hij hun terug teleporteerde naar de kamer. Als hij echt had gewild had hij ook wel van het snijden weg kunnen teleporteren.