I stare at the girl in the mirror, she talks to me too

Bij ieder ander persoon had het Matthew vrij weinig kunnen schelen wat diegene van hem dacht toen hij vertelde over hoe zijn gedrag op school was, maar hij merkte dat hij bij Shay toch een licht zwaar gevoel in zijn maag kreeg toen hij zag dat ze afkeurend reageerde op de persoon die hij was geweest. En als hij eerlijk was en terugkeek, dan waren sommige dingen ook misschien een beetje te ver gegaan. Het was een combinatie geweest van de rebel die in hem was opgekomen omdat zijn ouders zich niks van hem aantrokken en van de foute vrienden met wie hij op dat moment omging. Dat Shay iemand was die de personen hielp die hij vroeger gepest zou hebben, verbaasde hem eerlijk gezegd niet veel. Het was hem al wel eerder opgevallen dat ze een sterk karakter had met een gezond gevoel voor rechtvaardigheid. Het was het type dat hij meestal zou mijden en waar hij een hekel aan zou hebben, maar het leek net wel alsof de invloed van Londen van hem af begon te glijden en hij een andere Matthew leerde kennen die hij nog niet goed kende. En hij wist niet of hij dat fijn vond of niet. Al wat hij wist, was dat hij het fijn vond dat hij nu wél haar goedkeuring had. Het onderwerp verschoof algauw naar toekomstplannen en Matthew grinnikte toen ze vertelde over wat haar ouders voor haar wilden. “Een verpleegsterpakje of een kort rokje, klinkt eigenlijk nog niet zo slecht,” zei hij plagend tegen haar, al werd hij daarna wel weer serieus. “Willen we dat niet allemaal?” zuchtte hij. “Alleen is het begrip “geluk” voor iedereen anders. Voor de één is het een villa met allemaal lekkere naakte wijven om zich heen en voor de ander is het een gezin met vijf jankende kinderen die heel de dag niks anders doen dan janken, eten, boeren, slapen en hun broek vol schijten. In die volgorde.” Hij grijnsde naar haar. “Maar wat is voor jou dan geluk?” Daar was hij wel oprecht nieuwsgierig naar, als hij eerlijk was.