Dangerous mind.

Hoewel Elijah heel het centrum van Inndyr al wel had verkend, waren er ook enkele plekken waar hij nog niet geweest was. De kliffen was daar één van. Elijah was niet bepaald iemand die bang was voor de duisternis en dus beklom hij de heuvel ook pas tegen dat het avond begon te worden. Hij wilde wel eens zien of de zonsondergang zo mooi was als iedereen in het huis tijdens het avondeten leek te beweren. Niet dat Elijah langer dan één keer aanwezig was geweest bij dat avondeten. Het had hem geïrriteerd hoe veel Peculiars er bij elkaar hadden gezeten en hoe hij steeds net had moeten doen alsof hij één of andere vrolijke nietsnut was die met alle goede bedoelingen naar de lus was gekomen. Aangezien de begeleiding er ook had gezeten, had hij moeilijk in zijn oude gedragspatroon kunnen vervallen en dus had hij maar net gedaan alsof hij de goedheid zelve was, al had hij gemerkt dat het bij kinderen een stuk makkelijker was om net te doen alsof hij ze aardig vond. Ze amuseerden hem en konden zo weinig kwaad in de zin hebben omdat hun geest op dat vlak nog niet voldoende ontwikkeld was, dat Elijah er geen moeite mee had om aardig tegen ze te doen en voor één keer dan ook eens niet bezig was met hoe hij het beste hun leven kon vergallen. Maar nu was hij dus weer alleen en de klim naar de klif duurde naar zijn idee te lang. En dus concentreerde hij al zijn energie in een boomstam dat langs het pad naar boven lag en liet het met een zwaai naar zich toekomen, waarna hij op de stam sprong en het naar boven liet bewegen. Het vereiste behoorlijk wat concentratie door het gewicht, maar uiteindelijk was Elijah al vrij snel boven en sprong hij van de stam af, welke hij gewoon op de heuvel liet liggen. De dag herhaalde zich en dus zou de stam morgen toch wel weg zijn. Elijah ging aan de rand van de klif zitten en liet zijn blik naar de lucht glijden die inmiddels van paars naar oranje begon te kleuren. En moest inderdaad toegeven dat ze in het huis niet overdreven hadden toen ze zeiden dat het uitzicht fantastisch was.

Hoewel je het niet zou zeggen, was Elijah iemand die ongemerkt toch wel veel bezig kon zijn met zijn omgeving. Zijn blik kon naar voren gericht zijn, zijn blik op eindeloos, maar eigenlijk had hij wel in de gaten wat om hem heen gebeurde. Het meisje achter hem – hij gokte dat het een meisje was omdat de persoon vrij lichtvoetig was, zelfs toen ze over de boomstam sprong – deed geen moeite om haar aanwezigheid onbekend voor hem te houden en kwam zelfs naast hem zitten. Elijah was echter een geleerde toneelspeler en dus richtte hij zijn blauwe ogen nog steeds op het prachtige uitzicht voor hem. Hij wendde pas na een paar seconden zijn blik af en knipperde op een quasi-verwarde manier met zijn ogen, alsof hij nu pas in de gaten had dat ze naast hem was gaan zitten. Ze had lang rood haar, sproeten en, van wat hij van hier kon zien, een slank figuur. Een aantrekkelijk type en eentje die in een club zeker zijn aandacht zou trekken. Ze straalde iets onschuldigs uit en eigenlijk wakkerde dat zijn verlangen om haar onschuldige zelf en alles wat daarbij hoorde naar de knoppen te helpen nog meer aan. “Hey you,” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar, waarna hij haar een ontwapenende glimlach liet zien. Hij wist dat het bij dit soort types de beste tactiek was om op een rustige, vriendelijke manier te blijven reageren. Haar gerust te stellen, haar het idee te geven dat ze veilig bij hem was. Maar dat was hoe het bij de meeste meiden werkte, toch? Dan kregen ze allemaal van die rare, romantische ideeën. En dat was het moment waarop je moest toeslaan. Elijah onderdrukte een valse grijns en richtte zijn blik van haar naar het uitzicht voor hem. “I swear this view is so captivating,” zei hij met een zachte zucht. “I think this has to be one of my favourite spots in the loop. What about you?”

Eigenlijk had hij zijn act niet eens op moeten zetten; ze had niet eens in zijn richting gekeken toen hij net deed alsof hij verward was over het feit dat ze naast hem zat. Ze zei ook niet erg veel en Elijah vroeg zich af wie eerder weg zou gaan: hijzelf of zij. Hij was echter iemand met veel geduld. En in een lus waar hij niet veel te doen had, kon hij niet veel anders dan geduld hebben met zijn slachtoffers. Hij koos ze zorgvuldig uit, bouwde zorgvuldig de informatie op die hij moest weten en dan gebruikte hij die informatie om ze te kunnen breken. Zijn vriendin, zijn steun en toeverlaat, had hem gebroken en zijn beste vriend had hem een fikse trap nagegeven door vreemd te gaan met haar en Elijah was uit op bloed. Eerst had hij zijn vriendin aan het lijntje gehouden, daarna zijn beste vriend beetgenomen en nu waren alle mensen die hem in de weg zaten in de lus aan de beurt. Elijah richtte zijn blik weer met een frons naar opzij toen het meisje hem een duidelijke hint gaf dat hij zijn mond moest houden. “It’s funny how people want to have some peace and quiet, yet they decide to sit next to someone and expect them to shut up,” zei Elijah op een droge toon, een kleine glimlach om zijn lippen die behoorlijk geforceerd was. Het liefste had hij de meid hier en nu van de klif geduwd, maar dat zou wel heel erg opvallen. “But if you really like the silent spots, I’m afraid you’ll have to go to that tower of yours,” liet hij er nonchalant op volgen. Hij liet zijn gewicht naar achteren op zijn armen rusten, zijn blauwe blik op haar gericht. Nee, hij was niet diegene die hier zou toegeven. Als ze echt geen zin had in zijn gezelschap moest ze zelf maar oprotten. Hij ging nergens heen.

Elijah had moeite om niet met zijn ogen te rollen en heel zijn act meteen te laten droppen. Waarom ging ze naast hem zitten als ze geen zin had in met mensen te praten die ze niet kende? Was dat niet het hele punt van naast iemand gaan zitten op een rustige plek? Of verwachtte ze dat hij zijn mond hield en dat hij niks meer tegen haar zei? Dan was ze bij hem duidelijk bij het verkeerde adres. Elijah richtte zijn blauwe ogen weer op haar en luisterde naar de volgende opmerking die ze maakte. Hij onderdrukte een zachte zucht en bijna was er de intentie om op te staan en weg te lopen. Hij wilde echter nog steeds zijn belofte waarmaken dat hij iedereen die op zijn pad kwam probeerde te vernietigen en zij mocht geen uitzondering zijn, hoe vermoeiend het dan ook was om tegen haar te praten. “You mentioned you usually don’t talk to people you don’t know,” zei hij tegen haar. “So maybe that’s a reason to get to know each other.” Hij grinnikte en zijn lippen speelden op in een glimlach, zijn blauwe ogen naar haar gericht. “How about it? You ask me a question, I give you an answer and ask you something back and vice versa.” Hij liet haar expres beginnen omdat hij wel eens wilde zien of ze met meer aan kon zetten dan met een paar opmerkingen. En hij wilde ook wel zien hoe veel werk hij precies moest doen om achter haar zwaktes te komen.