Hij had het vaak genoeg geprobeerd. Geprobeerd om erover te praten, maar hij faalde er vaak ik. Hij faalde er bijna altijd in tot nu toe. Want het moment dat hij erover wilde praten voelde het alsof zijn lichaam protesteerde. Alsof zijn lichaam het zelf niet aan kon om erover te praten. Het was verschrikkelijk, maar hij kon er niets aan doen. Het had tijd nodig, vertelde hij zichzelf maar steeds opnieuw en opnieuw. Het was zijn houvast op dit moment. Er was niks anders in zijn ogen die dit konden veranderen. Het had tijd nodig, zelfs als de wond die hij had, zoals Gerome beschreef, lelijk en ontstoken was. Misschien moest het nog wel meer etteren voordat het überhaupt goed kon worden. Hij wist het niet, hij kon zelf ook alleen maar gissen.

Toen hij Gerome bedankte schonk de ander hem een lieve glimlach. Eentje die hij helaas niet terug kon schenken. Hij wist überhaupt niet of hij kon glimlachen vandaag zonder dat het geforceerd was. Hij had het zo aangeleerd op dagen zoals deze. Geforceerd glimlachen en je kwam er wel onderuit. Niemand wilde in de shit van iemand anders graven omdat ze zelf al genoeg shit hadden. Maar Gerome? Gerome vroeg ernaar. Die prikte door zijn act heen en wilde het weten. Maar hij kon er niets mee, hij kon er niet op reageren. Het liet hem ergens wel ietwat schuldig voelen als hij heel erg eerlijk was, maar hij wist ook dat hij er op dit moment niks aan kon doen. Hij besloot maar om van onderwerp te veranderen, om aan Gerome te vragen of hij nog iets speciaals had meegemaakt in de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien. ”Hmm,” mompelde de ander alleen maar.

Ze waren aangekomen bij het café waar Gerome met hem naar toe wilde gaan. Hij opende de deur voor hem en hij schonk Gerome een lichte glimlach door zijn mondhoek ietsjes omhoog te duwen. Maar het kostte hem wel even moeite. ”They have great chocolate cake here,” klonk er met een knipoog van de ander af, waarop hij even langzaam knikte op de woorden van de ander. Ze gingen aan een tafeltje zitten en Heath pakte rustig het menu van het café. Hij zou de chocolade taart dan maar proberen hier… maar hij wist niet of hij het helemaal op kon, zo’n stuk. Hij zou wel zien hoeveel hij at. ”It was mostly work, so just boring stuff,” zei Gerome, om terug te komen op zijn laatste vraag. Hij knikte even langzaam en legde de menukaart rustig weg. Hij wist niet wat te nemen, hij zou wel voor iets simpels gaan om te drinken. ”What have you been doing in the past few months?” vroeg de ander vervolgens aan hem, waardoor hij even knipperde. Tja, eigenlijk niet veel. ”Nothing, really.” sprak hij even terwijl hij zich meer comfortabel maakte op de stoel en even zijn vest van zich af schudde. ”I mean, there was nothing to do in the house… I just did what I did before.” Mompelde hij, lichtjes verveeld terwijl zijn ogen naar de menukaart ging, puur voor het feit zodat hij iets had om naar te kijken. ”My roommate left as well.. No clue where he went.” Sprak hij met een diepe zucht. Het was saai geweest, heel erg saai. Maar goed, er was niets aan te doen.

De serveerster kwam naar hen toe en keek hun met een kalme glimlach aan. ”What can I get for you lads?” Vroeg ze met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Hij slikte even en keek voor een moment naar Gerome, waarna hij zijn keel schraapte. ”I’ll take a glass of water.. and a piece of your chocolate cake.” Sprak hij terwijl hij zijn mondhoeken naar boven drukte om een glimlach op zijn gezicht te forceren, waarna hij naar Gerome keek, afwachtend naar wat de ander ging bestellen.

Een jas droeg hij vrijwel nooit. Vaak had hij zijn blauwe sportjack aan. Niet dat hij vaak sportte maar hey, zo zag hij er tenminste nog een beetje sportief uit niet waar? En het hield hem warm genoeg. Zo vaak was hij toch niet buiten bezig. Hij was vaker binnen ergens te vinden dan buiten. Gerome deed ondertussen ook zijn jas uit en hing deze over zijn rugleuning. Terwijl gewoon… ja, Heath was. Hij had de vest van zich af geschud en hing nu half op de stoel, half in zijn rug. Hij gooide het gewoon van zich af, zoals altijd eigenlijk. Jammer genoeg was er niets speciaals gebeurd in zijn leven. Het enige was dat zijn kamergenootje opeens weg was gegaan. Hij verwachtte hem nog wel terug hoor, maar hey. Het was niet zo chill dat hij zonder iets te zeggen weg was gegaan. Toen hij sprak dat zijn kamergenootje dan ook weg was gegaan glimlachte Gerome wat. ”Well maybe you’re new roommate can bring some fun into your life,” klonk er met een knipoogje van de ander af, waarop hij even een keer geamuseerd snoof. Ja, daar had hij tot nu toe nog niet heel erg veel geluk mee gehad. Dat had hij wel gemerkt inmiddels. ”I hope so.” sprak hij met een heeeele lichte glimlach op zijn gezicht, maar die verdween al snel.

Hij bestelde de chocoladetaart, die Gerome hem had aangeraden. Als hij het niet op kon moest Gerome de rest maar opeten. ”For me the chocolate cake as well and a cup of coffee please,” bestelde Gerome met een glimlach. Het voelde bijna raar om de ander zoveel te zien glimlachen. Gerome vestigde zijn aandacht weer op hem, waarna hij weer begon te spreken. ”I still have no roommate as well,” begon de ander met een klein glimlachje. Even wilde Heath zeggen hoe saai dat wel niet was, dat Gerome hem wel kon begrijpen in dat opzicht. ”Maybe I can ask Bluebonnet to move me to your room, if you want to of course,” klonk er echter van de ander af, waardoor hij even naar de ander keek. Hij slikte even. ”My roommate will be back at some point.. He’s an asshole for not telling me where he went-- but he’ll be back. He always came back.” he spoke softly, looking at his hands. Hij kon toch niet zomaar vertrekken en nooit meer terug komen? Ze hadden vaak zat in de midden van de nacht lange gesprekken gehad, het klikte oprecht op een vriendschappelijk niveau. Als hij nooit meer terug zou komen had hij wel afscheid genomen. Een lach ontsnapte hem even zachtjes terwijl hij zijn kop schudde. Het kwartje viel nu pas. De vorige keer was het Gerome die zo afstandelijk was en hij degene die probeerde uit Gerome te halen wat er mis was. En nu? Nu waren de rollen gewoon omgedraaid. Nu was hij degene die in de stoel zat van degene met problemen en Gerome als degene die het probeerde te fixen. ”We always talk whenever there’s drama, aren’t we?” sprak hij half geamuseerd tegen de ander.

De serveerster kwam ondertussen de punten taart en drinken brengen. Heath knikte even kort en dankbaar naar haar, waarna hij naar de taart keek. Het was echt een giga punt. Normaal zou het echt a-okay zijn en had hij dat ding in een record tijd op als hij alleen was geweest. Als hij met iemand anders was geweest, en gewoon oke was, dan had hij de taart ook opgegeten. Alleen dan wat minder snel. En als de ander het niet op kon zou hij de rest ook nog opeten ook. Maar ergens had hij nu al spijt dat hij een stuk taart had genomen, want hij wist nu al dat hij de taart nooit helemaal op kon eten. En dat was best wel zonde. ”Better hope your tastebuds are as good as you think they are.” probeerde hij er toch wat speels uit te brengen, al kwam het misschien maar half aan. Hij doelde natuurlijk op de taart, hoe goed deze echt zou zijn.

Naast zijn broers was zijn kamergenootje wel degene geweest waar hij redelijk close mee was geweest. Sure, de jongen wist alsnog niets af van zijn ex en wat er allemaal was gebeurd voordat hij de loop in was gekomen. Maar dat hoefde ook niet, het was gewoon gezellig. Hij vroeg er niet naar, zoals hij niet aan hem vroeg wat hij allemaal had meegemaakt. Het was gewoon iets waar ze zonder over te praten een soort afspraak over hadden gemaakt. Als hij aan het huilen was zou zijn kamergenootje niks vragen en hem gewoon in zijn armen nemen en andersom was het precies hetzelfde. Het was een perfecte regeling en dat was nu soort van weg? Zijn kamergenoot was weg gegaan zonder iets te zeggen, maar goed. Ze waren elkaar niets verschuldigd.

Hij wist ook niet zo goed waarom hij er om moest lachen, maar de ironie was gewoon zo hard zichtbaar. Het was iedere keer wel wat als ze elkaar tegen kwamen. Nu was het zijn beurt om overly emotioneel te zijn in plaats van andersom. Nu had Gerome zijn leven bij elkaar terwijl hij gebroken was. Gelukkig was hij dit niet het hele jaar door. Hoe verder hij van deze datum af was, hoe beter hij zich voelde. Halverwege het jaar voelde hij zich ongeveer het beste, want daarna was het toewerken naar de datum die hij zo erg haatte. Gerome keek even verward naar hem toen hij sprak dat ze alleen maar praatten als er drama was, waarna er toch een grinnik uit de mond van de ander kwam. ”Life would be too boring without a touch of drama,” klonk er van de ander af nadat hij zijn schouders had opgehaald. Deels waar, al had hij liever gehad dat hij dit kon overslaan. De rest kon hij mee dealen, dit was een stuk moeilijker in zijn ogen. ”But let’s hope our next meet up will be one without any drama,” klonk er met een lichte glimlach op het gezicht van de ander, waarop hij een ietwat verdrietige glimlach aan de ander schonk. ”Yeah, me too.” sprak hij zachtjes tegen de ander.

Gerome bedankte de serveester voor het neerzetten van hun taart en drinken. Gerome keek zowat watertandend naar het stuk taart voor hun neus, terwijl Heath wist dat hij dit stuk nooit op zou krijgen. Zijn maag protesteerde nu alleen al bij het zicht er van. Hij probeerde het van zich af te schudden door te zeggen dat Gerome’s smaakpapillen beter net zo goed waren als hij dacht dat het was, waarop de ander zachtjes grinnikte. Zonder ook maar iets te zeggen pakte Gerome zijn vorkje, waarna hij een stuk van de taart ermee sneed en de taart aan de vork prikte. De vork werd voor zijn mond gezet en Heath keek even met een lichte lach op zijn gezicht naar de ander. Nu zou hij ook nog eens gevoerd worden? ”Try it, I’m sure you’ll like it,” klonk er met een glimlach van de ander af, waarna hij de vork dichter naar zijn lippen bracht en een zacht lachje ontsnapte uit zijn mond. ”I can eat myself, you know.” sprak hij met licht ondeugende oogjes, waarna hij naar voren boog om zijn lippen om het vorkje heen te plaatsen en terug te trekken om de chocolade taart te proeven in zijn mond. Het was rijkelijk gevuld met chocolade, dat zeker. De smaak was heerlijk en als het niet deze dag was had hij de taart zo in zijn mond geschoven. ”I love how you brought me here for solid food, but instead feed me chocolate cake.” sprak hij terwijl hij zijn hoofd schudde. Hij kon niet geloven dat die paar happen appel en een deel van deze chocolade taart zijn eten zou zijn voor vandaag. ”But, it’s good. I’ll give you that.” Sprak hij terwijl hij naar de taart keek. Iets om te onthouden was het zeker, voor een dag waar hij er minder mee zat dan vandaag. Hij pakte zijn glas om een slok water te nemen. ”I never been here before, it’s kinda nice here.” sprak hij ietwat tevreden terwijl hij rondkeek door het café.

Even voelde het net alsof hij weer een kind was die gevoerd moest worden. Met Gerome die de vork voor hem vasthield en zijn eten in kleine stukjes moest pakken zodat hij niet zo vol gepropt zou worden. Zo erg vond hij het echter niet hoor, het was weer een simpel dingetje waardoor hij even de gedachtes uit zijn hoofd kon wegduwen en zich kon focussen op wat er nu recht voor zich gebeurde. Het heden. Hij had dat al vaak zat geprobeerd te doen, om door te gaan met zijn leven, maar op dagen zoals deze lukte het hem gewoon niet. Hij wist niet waarom, maar het was gewoon zo. Het voelde soms gewoon lichtjes als verraad, het feit dat hij nog leefde en Josh niet meer. ”But this is so much more fun,” klonk er met een plagende knipoog van de ander af toen hij sprak dat hij zelf ook wel kon eten. Hij rolde even een keer licht speels met zijn ogen op het antwoord van de ander. ”For you, you mean.” sprak hij met lichte speelsheid in zijn stem. Maar goed, hij kon de ander natuurlijk niet lang laten wachten met die vork in zijn hand, dus hij nam de hap maar die de ander voor hem had klaargemaakt. Vervolgens kon hij het niet laten, om te zeggen dat de ander hem hierheen had gebracht om echt gewoon goed te eten in plaats van met een appel, om hem vervolgens chocolade taart te laten eten. De ander leek zijn woorden niet verwacht te hebben, maar al snel verscheen er een grijns op het gezicht van Gerome. ”That was before I knew you needed comfort food. Besides, chocolate cake is always a win,” klonk er met een glimlach van de ander af, waarop hij even geamuseerd snoof en zijn hoofd even ietsjes schudde. Echt waar, niet te verwachten was het.

Gerome begon zelf ook te eten van zijn eigen puntje taart, waarna hij sprak dat hij het aan hem moest toegeven dat het een goede taart was. De glimlach van Gerome groeide alleen maar meer bij die woorden, waarna hij goedkeurend knikte. ”Glad to hear,” mompelde de man, waarna hij al snel een tweede hap nam van de chocolade taart. Het was duidelijk dat de ander erg veel van deze taart genoot, waardoor hij toch wel even geamuseerd naar de ander keek. Hij sprak dat hij hier nog nooit eerder was geweest, maar dat het hier best wel leuk was. Gerome knikte weer op zijn woorden. Hij pakte zijn vorkje op en maakte een klein stukje taart los van het puntje. ”Their desserts are great as well,” klonk er van de ander af, waarop er weer een geamuseerde snuif zijn neus verliet. Nooit had hij gedacht dat Gerome zo’n zoetekauw zou zijn en dat hij een expert was geworden in het eten van desserts. ”You should surely come here more often, it’s a great place to relax,” vervolgde de ander, waarop hij even zijn hoofd schudde met toch wel een speelse grijns op zijn gezicht. ”Gerome Evans, are you trying to get me fat?” sprak hij, terwijl hij zijn kleine stukje die hij van de taart had afgehaald halveerde en dat halfje zijn mond in stopte.

Een onschuldige glimlach verscheen op het gezicht van de ander toen hij sprak dat het voor de ander veel leuker was dan voor hem. Zie, hij had gewoon gelijk ook! ”Maybe..” Gaf de ander dan ook voorzichtig toe op zijn woorden. Zie! Hij had gewoon gelijk. Dit soort dingen liet hem weer wat luchtig voelen, even afleidend van wat er allemaal anders mis was. Want er was veel mis, natuurlijk. Hij was een mess. Hij was er nog lang niet klaar voor om alles compleet achter zich te laten, maar dit was wel een goed begin in het voortzetten van zijn leven ten opzichte van hoe het de afgelopen jaren ging. Soms had hij het wel hoor, de gevoels dat Josh bepaalde dingen leuk had gevonden. Vooral als het echt dingen waren die hem lagen. Josh was altijd de sportiefste geweest van hen twee. Rugby, voetbal, honkbal… hij deed alles. Hij kon alles. Maar Josh had het liefste schaatsen. Echt een sport die je niet zou denken als je hem zou zien. Josh was namelijk best wel breed en gespierd geweest. Schaatsers waren meestal wat slanker. Hij schudde de gedachten meteen van zich af, hij moest er niet teveel aandacht aan schenken want anders zou hij zo gaan janken hier in het café. Dus hij beschuldigde Gerome van het feit dat hij hem dik wilde maken. Waarom zou hij anders zeggen wat voor lekkere dingen ze hier hadden en dat hij vaker moest langskomen? Niet dat hij snel dik werd, hij had altijd een goede aanleg gehad qua genetica. Hij kon vaak eten wat hij wilde en nog steeds geen grammetje bijkomen. Het was wel makkelijk, dat gaf hij toe, maar hij wilde het natuurlijk niet gaan proberen om nog meer af te gaan vallen of meer fouten te maken. Gerome blikte na zijn beschuldiging even naar zijn eigen buik, waardoor een geamuseerde glimlach op zijn gezicht kwam. Na even gekeken te hebben ontspande de ander en grinnikte hij even op zijn woorden. ”Trust me, I’ll get fat with you,” klonk er van Gerome met een knipoog, waarop hij even zijn hoofd schudde en met zijn ogen rolde. Ja ja, natuurlijk zou hij dat. Nou, dan zou Gerome vast eerder dikker worden dan dat hij deed hoor. ”Maybe we can sport together. You know, go for a run or lift some weights,” klonk er van de ander met een glimlachje, waarop hij even zachtjes moest grinniken. Als dat werkte dan had hij dat wel eerder gedaan. Hij wist namelijk wel waar de ander op doelde. ”I already had my monthly jog.” sprak hij met een grijnsje tegen de ander. Josh was de sportieve. Sport zou hem er alleen maar aan herinneren dat hij dit nu allemaal miste. Dus dat was niks, het was een tip geweest van zijn vorige kamergenootje om te gaan sporten maar goed, dat was ook niks geweest. ”And, I’m pretty sure I can restrain myself from eating to much, the question is, do you?” sprak hij uitdagend tegen de ander, waarna hij nog een klein stukje chocolade taart in zijn mond stopte.

Hij had geluk gehad met zijn aanleg. Sommige mensen hadden nou eenmaal dat ze snel aan konden komen. Daar had hij totaal geen last van. Daar bedankte hij zijn ouders voor, voor het feit dat ze zulke goede genen hadden en dat hij dat had meegekregen van hen. Ze hadden ook zat dingen gedaan, dingen waar hij het niet eens mee was geweest. Vooral omtrent zijn broertjes. Maar dat was het niet altijd geweest. Vroeger at hij ook al veel. En zijn ouders boeide het echt niet, hij kreeg zelfs meer eten toen. Hij kon eten wanneer hij wilde en wat hij wilde. Het leven van een luxe kindje was het zeker. Hij vond het echter niet erg, hij was er nooit dik van geworden.

Maar sporten? Leek hem geen goed idee, niet voor hem tenminste. Hij had het al vaak zat opgegeven, om de verkeerde redenen. Voor hem was het natuurlijk een goede reden, maar hij verzon er vaak smoesjes voor waarom hij het uiteindelijk had opgegeven. Vooral voor zijn broers natuurlijk. Voordat Josh was overleden was hij groot fan geweest van hardlopen, meermaals in de week. Maar hij kon het niet meer opbrengen. Het waren altijd tijden geweest die voor hen waren besteed, niet voor hem alleen. Gerome grijnsde wat flauwtjes op zijn woorden, dat hij zijn maandelijkse jog al had gedaan. Hij vervolgde zijn verhaal door te zeggen dat hij zichzelf wel kon tegenhouden om teveel te eten en de vraag was of Gerome dat wel zou kunnen. Gerome keek even verbaasd op, waarna er een zucht klonk. Wat? Verkeerde woorden? De man liet zijn hoofd zakken, verslagen. Wat? Teveel? ”I really can’t,” klonk er alsof de man een klein kind was. Heath hief even een wenkbrauw op op die woorden. Echt niet huh? Met gebolde wangen propte de man meer taart in zijn mond, waarop Heath’s ogen even geamuseerd glansde. ”I’m gonna get so fat,” hoorde hij de ander murmelen tussen het kauwen. Gerome slikte de hap door, waarna hij hem met een flauw glimlachje aan keek. ”Could you still like me if I got fat?” Hij keek even overduidelijk nep nadenkend. Lekker dramatisch doen he. ”Of course not.” sprak hij alsof hij het echt meende, maar in zijn ogen waren pretlichtjes te zien. Hij haalde nog een klein stukje chocolade taart van het stuk af, waarna hij deze in zijn mond schoof met een lichte grijns op zijn gezicht.  "Only a hot piece of ass could get someone like me." Sprak hij, waarna hij een slok van zijn water nam.

Waarschijnlijk had hij op iedere andere dag gezegd ‘ja hoor we kunnen wel even gaan sporten’. Maar het klonk gewoon niet goed in zijn oren om het zo te zeggen. Maar goed, hij was sowieso niet zo’n sporter. Hij was een sporter voor de derde helft, de gezelligste periode van een sport. Toen hij op school zat zat hij nog wel bij het voetbal team, maar meestal op de bank. Hij vond het gewoon gezellig om na de wedstrijd met z’n allen iets te gaan doen, de overwinning vieren bijvoorbeeld. Dat was voor hem het leukste om te doen. De wedstrijd spelen boeide hem helemaal niets. Of hij nou speelde of niet.

Gerome had duidelijk meer moeite om weg te blijven van de zoetigheden, gelukkig was dat voor hem geen probleem. Hij kon er wel van wegblijven als het moest, maar aan de andere kant. Zoveel deed het toch niet voor hem. Hij had altijd al zo geleefd en alsnog was er bijna geen vet te vinden op zijn lichaam. Wel een beetje natuurlijk, maar meer dan een gemiddeld mens was het zeker niet. Hij hoopte alleen maar dat Gerome dit gesprek niet al te serieus nam, want hij nam dit verre van serieus. Maar hij schatte dit wel aardig goed in – hoopte hij – dat dit echt niet zo serieus was als het misschien kon klinken. Hij sprak dat hij Gerome nooit zo leuk kon vinden als hij dik werd, waarop Gerome zijn hoofd verslagen liet hangen. ”I knew it,” mompelde de jongen verslagen. Kijk, hij moest wel ‘eerlijk’ zijn he? Hij vervolgde met de woorden, om er nog maar een schepje boven op te doen, dat alleen een knappe jongen iemand kon krijgen zoals hem. Hierop begon Gerome lichtjes te grijnzen, toch niet zo verslagen als dat hij er eerst uit zag. ”Of course, you do only deserve the best,” klonk er met een knipoog van de ander af, waarop hij even moeilijk slikte. Dat was opeens teveel waarheid in één keer. ”But fine!” klonk er echter weer van de ander af, blij dat ze dit onderwerp snel weer weg aan het duwen waren. ”I will stay in shape! So I can win you back!” Riep Gerome uit met een gebalde vuist in de lucht. Verschillende mensen keken direct naar hen, waardoor hij even een ongemakkelijke, verontschuldigende glimlach naar de andere mensen schonk. ”I’m sorry,” verontschuldigde Gerome zich ten overstaande tot de andere mensen, die weer verder gingen met waar ze mee bezig waren. Een klein grijnsje ontstond op het gezicht van Gerome, terwijl hij weer zijn kant op begon te kijken. ”Oops,” grinnikte hij zachtjes, waarna de jongen een stuk taart weer in zijn mond stopte.

Hij gunde Gerome een zwak glimlachje, waarna hij zijn blik legde op de taart. Hij nam er nog een klein hapje van, waarna hij het weg schoof. Als hij nog meer zou gaan eten wist hij zeker dat hij zou gaan overgeven, dat hij alles er uit zou gaan gooien. Dat moesten ze natuurlijk niet hebben. Hij wilde niet dat naast al het verdriet dat hij voelde de ander er ook nog eens begon te kotsen en nog meer medelijden zou krijgen van de ander. Hij had nog minder dan de helft van de taart op, echt maar een heel klein stukje. Maar meer kreeg hij echt niet door zijn keel. ”Win me back, huh?” Sprak hij even zachtjes terwijl hij zijn glas water vast pakte en een slok van het water nam, om vervolgens zijn blik op het glas te houden. Hij wist niet zeker of hij dat helemaal serieus moest nemen, de woorden van de ander, maar.. ja, het was wel even een dingetje. Hij wist niet goed wat hij ermee aan moest. Hij wist niet eens over het überhaupt mogelijk voor hem kon zijn, om te houden van iemand anders terwijl zijn hart nog om Josh heen was gewikkeld.

Hij wist zelf ook wel dat hij op dit moment een buzz-kill was. Een gigantische buzzkill. Hij kon er niets aan doen, normaal wist hij zelf ook wel dat hij het er af kon lachen en dat hij het weg zou wuiven. Maar het was een split second beslissing, een domme beslissing waarmee hij zichzelf wel voor zijn hoofd kon slaan als hij er op terug zou gaan kijken. Dan zou hij zien wat voor een idioot hij was en hij wist het ook wel vanaf het moment dat de woorden zijn mond hadden verlaten dat het een idioot plan was geweest. ”Oh no, don’t worry,” Hij cringede bijna meteen bij die woorden. Zie? Ze hadden een leuk gesprek gehad en hij had het verpest met het domme overdenken waar hij op dit moment last van had. Omdat hij het allemaal even niet zo vrolijk in kon zien. De ander schraapte zijn keel even, duidelijk ongemakkelijk. Het was ook ongemakkelijk. Het was niet normaal en hij had gewoon nooit zijn mond moeten opentrekken. ”I’m not going to try to win you back or anything, don’t worry,” vervolgde de ander, waarop Heath even zijn ogen sloot. Hij was een idioot. De grootste idioot. Gerome was hier alles aan het doen om hem af te leiden van al zijn problemen en dit was hoe hij hem bedankte. Hij had misschien toch niet zijn kamer af moeten gaan, hoe goed hij ook dacht dat het ging met hem op dit moment. ”I see us as just friends, nothing more,” Hij voelde de hand van Gerome op de zijne, waarop hij zijn ogen opende en keek naar de ander. Vervolgens trok hij zijn hand weer terug, waarna hij merkte dat de gemoedstoestand van de ander ook begon te dalen. Jup, hij had dit officieel verpest. Hij zuchtte even diep, waarna hij zijn hoofd schudde. ”Sorry, I’m such a buzzkill.” sprak hij even, lichtjes gefrustreerd met zijn eigen acties. Hij was gewoon zo anders dan normaal, zo anders dan de jongen die om zoveel kon lachen. Die zo sociaal als de pest was en makkelijk was in de omgang. De jongen waar hij eerder had gepraat en hem had getroost. Hij hoopte dat hij hem geen valse hoop had gegeven dat gesprek. Hij wist immers zelf ook niet echt wat te doen. ”It’s not that you’re disgusting or that it disgusts me or-“ stop met praten want het klonk alleen maar erger in zijn ogen op dit moment. Hij zuchtte weer even diep en schudde zijn hoofd. ”It’s just that I can’t.” sprak hij tegen de ander met verontschuldigende ogen. Hij voelde zich er schuldig over, natuurlijk. Als hij had geweten dat de ander zo heftig had gereageerd op de one night stand.. Goed, hij wist ook niet of de one night stand uberhaupt gebeurd zou zijn als hij geen drugs had gehad. Maar het was niet dat hij er zelf spijt van had gehad, dat had hij ook benadrukt tegen de jongen. Dat het niet was dat hij er spijt van had. Het was het effect dat het had gehad op de ander waar hij spijt van had. Waar hij zich schuldig over had gevoeld. ”I’m sorry.” sprak hij weer, waarna hij een hand tegen zijn hoofd aan legde. ”I’m a mess. I’m ruining a perfectly good get away.” sprak hij met een zacht zuchtje.