Gerome’s dramatisch toneelstukje had er kennelijk voor gezorgd dat Heath zich toch zorgen begon te maken. Gerome had wat verbaasd opgekeken door Heath’s woorden. Hij had gedacht dat de jongen er wel vanuit was gegaan dat Gerome enkel een grapje maakte – zelfs als het geen grapje was – door de omstandigheden waaronder Gerome het zei. Het was enkel voor het speelse effect, wat extra drama voor de situatie. Het was niet de bedoeling geweest dat Heath hierdoor rare dingen begon te denken, maar dit leek toch het geval te zijn. Meteen begon Gerom zich te verweren en legde hij uit dat hij zeker niet van plan was om de jongen terug te winnen. Hij was al bezig met het geruststellen van de jongen voordat hij doorhad dat hij misschien niet de waarheid sprak. Heath’s reactie herinnerde hem er immers ook aan hoe de jongen over hem dacht en dat deed hem meer pijn dan Gerome aanvankelijk had gedacht. Daardoor begon zijn humeur toch ook te dalen. Hij dronk zijn kopje koffie leeg en probeerde een beslissing te maken of hij nog moest blijven of niet. Natuurlijk wou hij niet Heath alleen achter laten aangezien het duidelijk was dat de jongen wel wat vrolijkheid kon gebruiken, maar was Gerome wel de juiste persoon om dat aan hem te geven? Het deed hem ontzettend pijn om Heath op te vrolijken terwijl hij wist hoe de twee echt tegenover elkaar stonden. Ergens was het een marteling en hij had er niet aan gedacht tot nu.

Heath zuchtte diep en schudde zijn hoofd. ”Sorry, I’m such a buzzkill.” zei Heath. Gerome keek op en zette het kopje neer. Kennelijk had de jongen door dat Gerome zich niet helemaal vrolijk meer voelde. Een voorzichtige glimlach begon Gerome’s lippen te sieren en hij wou al zeggen dat het goed was, maar Heath sprak verder. ”It’s not that you’re disgusting or that it disgusts me or-“ begon Heath, maar leek ook te beseffen dat de woorden er niet al te goed uit kwamen. Gerome had zijn blik afgeweken. Nee die woorden werkte juist averechts. ”It’s just that I can’t.” eindigde Heath enkel. Gerome knikte, maar keek Heath niet aan. ”I know,” reageerde hij. Ja hij wist dat Heath nog te veel in de knoop zat met zijn gevoelens, en waarschijnlijk ook voor een andere jongen, maar dat betekende niet dat Gerome zich daardoor plots over zijn gevoelens jegens Heath kon zetten en gewoon verder met zijn leven kon. Hij had het geprobeerd en hij had gedacht dat het goed was gegaan, maar nu leek hij weer terug bij af. Misschien was het toch een fout geweest om weer met Heath om te gaan, misschien had hij de pauze tussen hen langer moeten houden. ”I’m sorry.” klonk het opnieuw. Gerome keek even op naar de jongen. Heath had een hand tegen zijn hoofd aangelegd. ”I’m a mess. I’m ruining a perfectly good get away.” sprak Heath verder, die zich overduidelijk ook schuldig voelde over zijn eerdere opmerking. Gerome zuchtte eveneens. Aan de ene kant wou hij Heath geruststellen, zeggen dat het allemaal goed was, maar was dat wel zo? Hij wist het niet meer.

Hij legde zijn handen op de tafel en duwde zich recht. ”It’s alright,” wist hij uit te brengen met een glimlachje en gaf Heath een warme blik. ”I have some other things to do, you know work and stuff,” vervolgde hij. Een niet al te subtiel smoesje, maar het was ook niet geheel een leugen. Ondanks dat zijn functie was versimpeld had hij nog genoeg werk te doen. ”I’ll pay and then I’ll be on my way.” Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn en checkte even vluchtig of hij nog wel genoeg had. Hij richtte zich vervolgens weer op Heath. ”You’d enjoy that cake a bit more if you can,” voegde Gerome eraan toe met een knipoogje en knikte even richting de nog niet half opgegeten stuk chocoladetaart. ”I hope you can make the best out of today,” zei Gerome hem nog met een glimlachje, waarna hij naar de bar liep om te daar te betalen voor het eten om vervolgens het café te verlaten.