Soms wilde hij dat alles op hield, dat de tijd stil zou staan, maar dan echt en niet in de loop, en dat hij dit vreselijke gemist niet nog een keer hoefde te voelen. Ze waren al jaren verder en nog steeds voelde hij het gemis. Vandaag was namelijk de dag, de dag dat hij was overleden. En hij wist niet waarom hij hem zo erg miste, buiten het feit dat hij van hem had gehouden. Hij was vreselijk tegen hem geweest, had hem zoveel aangedaan en het was alleen maar door zijn gave dat hij was gebleven bij hem. Hij kon de emoties van anderen voelen, zo ook de emoties van hem voordat hij was overleden. Hij voelde hoe het hart voor hem klopte, dat hij van hem hield. Dat was de enige reden waarom hij überhaupt nog bij hem was gebleven. Niemand had ooit door gehad wat er aan de hand was, de aftekeningen die hij achter had gelaten waren altijd verstopt op zijn lichaam, onder zijn kleren. Niemand had ooit verwacht dat de lieve jongen die iedereen kende zich zo gedroeg tegenover zijn liefde. Nee, het was geen fijne tijd, maar hij was niet altijd zo geweest. Hij had ook perioden waar hij de jongen was geweest waar hij verliefd op was geweest. De ring om zijn ringvinger die hij had gekocht na de dood van zijn ex-vriend droeg hij nog steeds. Een ere aan hem. Zelfs toen hij erachter was gekomen dat zijn vriend meermaals vreemd op hem was gegaan. Hij wist niet of er meerdere liefdes waren in het leven voor iemand. Misschien had hij zijn kans allang gehad en was het over voor hem. Hij tuurde naar de ring op zijn ringvinger en haalde even diep adem, waarna hij zijn ogen sloot. Hij haatte deze dag. Normaal dacht hij niet zoveel na over hem, maar.. op zijn sterfdag was het toch wel iets heel erg anders voor hem. Hij had de dagen gevolgd op de kalender van zijn telefoon, zoals hij altijd al had gedaan toen ze de loop in kwamen. Daardoor wist hij de precieze datum, helaas misschien wel. Hij legde zijn pols op zijn hoofd neer en liet zich voor een moment overkomen met gevoelens. Misschien was dat wel wat hij even nodig had.

Na een tijdje gooide hij zijn benen uit bed, hij kon niet de hele dag hier blijven mokken, zijn broers zouden ongerust worden als ze hem niet uit zijn kamer zagen. Hij had immers al vaak zat gezegd dat hij erover heen was, ook al was hij dat misschien niet. Een hele dag op zijn kamer liggen had ook geen zin en als hij heel erg eerlijk was: hij begon honger te krijgen. Hij was niet bij het ontbijt geweest en hij was vrijwel zeker dat hij ook de lunch had gemist. Hij gooide de eerste de beste t-shirt aan die hij kon vinden, een broek had hij gelukkig al aan, en liep naar beneden via de trap. Hij liep direct door naar de keuken, waar hij eten kon halen. Even tuurde hij door de keuken heen, nadenkend wat hij wilde eten. Hij had niet gigantisch veel honger, maar hij moest wel iets eten. Zijn ogen landden uiteindelijk op een appel, die hij met alle liefde pakte, voordat hij naar de woonkamer liep. Zijn ogen landden op Gerome, die op de bank zat. Hij herkende de achterkant van de andere man meteen, er was niet eens twijfel over dat het niet Gerome kon zijn. Hij had niet heel erg veel meer met de ander gesproken na het hele voorval en de man leek heel erg druk te zijn geweest met zijn werk, dus hij had er ook niet veel moeite voor gedaan eigenlijk. “Hey, Gerome.” sprak hij, waarna hij op een stoel plofte en een hap uit zijn appel nam. Toen zag hij pas de puppy die half op Gerome lag. Hij kwam iets overeind en glimlachte warm, met appel en al in zijn mond. ”Look at that cutie! What’s his name?” Sprak hij toen hij de hap appel uit zijn mond door slikte. Precies de afleiding die hij op dit moment nodig had.

Verschillende dingen schrokken hem af. Hij was niet meer zoals vroeger, dat hij zich meteen in een relatie gooide omdat het goed voelde. Na de dood van zijn vriend en met alles wat er omheen was gebeurd, durfde hij het ergens ook gewoon niet meer. Het was niet dat hij het nodig had om gelukkig te zijn, als hij meer dan gelukkig kon zijn met iemand die net zo goed een vriend was als meer dan een vriend, dan pakte hij die optie liever aan. One night stands deed hij soms aan, niet al te vaak. Hij was niet zo’n iemand. Hij was liever omringd met een familie, met mensen die van hem hielden, of dat nou vrienden of echte bloedverwanten waren maakte hem niet uit. Zolang hij dat had, zolang hij zijn broers aan zijn zijde had, was hij oké. Kon hij het leven aan. Hij had een kans gehad om iemand lief te hebben, immers. Zo’n kans kreeg niet iedereen in zijn leven. De gouden ring om zijn ringvinger zou hem dat voor altijd laten herinneren en dat was meer dan genoeg in zijn leven. De herinneringen van hoe het was geweest was alles wat hij nodig had. Zolang andere mensen maar net zo gelukkig konden worden zoals hij was geweest in die periode.

En daar zat Gerome. De man met wie hij een one night stand had. De man die toen veel aan hem had gedacht en jaloers was geweest op het feit dat hij eventueel met andere mannen kon slapen. Hij had de man toen een beetje weg geduwd, een beetje proberen te vertellen dat het alleen maar mogelijkheden waren die konden gebeuren, dat hij niet meteen in een relatie wilde springen. Dat beangstigde hem, heel erg. Hij had er nooit met mensen over gepraat, het was een beetje zijn dingetje. Het zorgde ervoor dat mensen hem niet met zo’n blik aan gingen kijken. Een blik vol medelijden. Hij hield niet van dat soort mensen. Hij was gewoon oké, er was niks om zich zorgen over te maken. Het was niet dat hij spijt had van de one night stand, zeker niet, maar hij had wel veel… verwarring veroorzaakt bij de andere man. En dat was wel even een dingetje waar hij rekening mee moest houden. De man had immers nog nooit met een andere man iets gedaan, maar oké hij was ook niet degene die expres de drugs had genomen. Hij dacht toen dat het gewoon een mintje was geweest. Hij moest wel zeggen dat Gerome er een stuk gezonder uit zag, al wist hij niet helemaal zeker of dat echt zo was of omdat hij de man een tijdlang niet meer echt goed had gezien. ”Hey Heath,” klonk er vriendelijk van de andere man af, waarop hij de ander een kalme glimlach gaf. Het was lang geleden sinds hij met hem had gepraat, hij hoopte alleen maar dat Gerome het niet al te raar vond dat hij nu zo op de stoel ging zitten en een gesprek probeerde te beginnen met de ander.

De puppy. Oh lord er zat een puppy daar. Hij kon nooit dieren thuis hebben door de allergie van Sean. Hij was hevig allergisch voor normale dieren. Maar hij was zelf een vreselijke dierenliefhebber. Hij wist niet dat huisdieren hier toegestaan waren? Niet dat hij zelf een dier kon nemen, want hij had nog steeds regelmatig zijn broers in zijn kamer en dat zou hem dat niet worden, overduidelijk. Hij vroeg aan Gerome hoe de puppy die met zijn kop op zijn schoot lag heette. De andere man aaide de hond meteen weer toen hij aan hem vroeg hoe hij heette. ”His name is Bongo. I found him at the side of the street and decided to take him with me,” Sprak Gerome, waar op hij warm naar de puppy glimlachte. ”I totally get that! Look at that cute face.” Sprak hij met een warme glimlach, zijn ogen nog steeds gefixeerd op de puppy. Het was een schatje, dat zeker. Toen hij een tijdje had samengewoond met zijn vriend hadden ze het er wel eens over, om een puppy te nemen. Maar ja. Dat ging niet door uiteindelijk. ”How are you doing?” klonk er echter, waardoor hij uit zijn gedachten werd getrokken en hij weer naar boven keek, richting Gerome. Hij haalde even zijn schouders op, onverschillig. Dat was hij na al die jaren wel gewend om uit te spelen. En het was niet dat hij meteen zijn hele levensverhaal wilde gaan vertellen. ”I’m okay. It’s a bit boring here sometimes, as always.” sprak hij dramatisch terwijl hij even met zijn ogen rolde en zijn blik op zijn appel vestigde, waar hij weer een hap van nam. ”Been pretty quiet here as well.” Vervolgde hij, terwijl de helft van de hap nog in zijn mond zat, maar Heath nog nét zo netjes was om zijn hand ervoor te houden. Dat dan weer wel. Er was niet veel gebeurd hier de laatste tijd, geen nieuwe mensen en geen hollows. Dat laatste was natuurlijk wel positief, maar geen nieuwe mensen was ergens soms toch wel een beetje heel erg saai, onderhand kende je wel de meeste mensen die hier leefden in het huis. ”How have you been?” vroeg hij, waarna hij nog een hap van zijn appel nam en zijn blik weer naar Gerome verplaatste.

Als er iets was wat hij misschien niet verwacht had, dan was het wel het feit dat Gerome nu een puppy had. De man was toen hij hem voor het eerst had ontmoet een beetje norsig geweest, maar misschien was het feit dat hij druk was met zijn werk. Gerome had wel benadrukt dat het niet het fijnste werk van de wereld was en dat hij niet zomaar kon stoppen met zijn werk. Hij wist niet wat er was veranderd, maar de verandering had iets goeds betekent voor de andere man. Hij oogde veel rustiger. Hij voelde veel rustiger. Hij probeerde nog steeds zijn empath zoveel mogelijk uit te blocken, maar soms lukte het gewoon niet. Soms voelde hij het gewoon even, voor een seconde. Hoe erg hij het ook haatte. Het voelde een beetje als een privacy inbreuk, want hij kon als hij het wilde constant de emoties van een ander voelen zonder dat de ander daar enig idee van had. Gerome wist zelfs niet dat hij deze gift had, hij vond het een nare gift waar hij niet veel over praatte. Hij hield het altijd maar op zijn Remote Viewing die hij kon gebruiken naar wens. Hij had niet eens verteld wat zijn gift was? Alleen over zijn broer als hij het goed herinnerde. ”You can pet him if you’d like,” klonk er van de man af en oh, hoe graag hij dat ook wilde. Hij wist dat het geen goed idee was in combinatie met zijn broer. Je wist maar nooit wanneer hij weer contact zou krijgen met zijn broer. Het kon soms opeens spontaan gebeuren. ”I’d have to pass, unfortunately.” Sprak hij met een onhandige glimlach tegen de ander. Het was een pain, om een broertje te hebben die dusdanig allergisch was. Dat was de reden waarom Sean vaak dieren maakte van steen, daar was hij niet allergisch voor. ”My brother, he’s severely allergic.” Sprak hij met een zachte grinnik tegen Gerome.

Ondanks dat hij de ander kende was hij niet meteen eerlijk over hoe hij zich voelde. De ander wist misschien dan wel dat hij een ex had, maar zo ver hij zich kon herinneren wist hij niet of hij had verteld dat hij was overleden. Het was weer een heavy topic en hij wilde liever afleiding dan dat hij erover ging praten. Hij had er genoeg over gepraat toen hij net was overleden, hij hoefde er niet nog meer over te praten. Hij sprak daarom dat hij oké was, maar dat hij wel eens verveeld was zoals vaker gebeurde in dit huis. Hij sprak ook dat het best rustig was, ook met nieuwe mensen die waren gekomen naar het huis. Kwam dit door de dreiging van de hollows of was er iets anders aan de hand? ”It’s been a while since I saw a new face yes,” klonk er instemmend van de andere man af, waar op hij even zijn appel bekeek. Ergens wel jammer, nieuwe gezichten betekende vaak dat je weer nieuwe mensen kon leren kennen. Het werd een beetje saai als je mensen leerde kennen en vervolgens alles al wist- met sommige mensen wist je dan gewoon niet meer waar je over moest gaan praten. Hij vroeg aan de ander hoe het met hem ging, hoe meer afleiding hoe beter in zijn ogen. ”I’m alright. Work had me busy for a while, but now I got a new assignment and since then it has been pretty quiet and calm,” klonk er van de ander, waarop hij even begrijpend knikte. Zoiets dacht hij al wel, die rust deed Gerome goed zo te zien. Rust kon soms de geest herstellen. ”Looks like it did you good.” Sprak hij even met een kalme, vriendelijke glimlach tegen de ander. En dat meende hij ook, de ander zag er veel fitter uit dan dat hij er eerst uit zag. ”You want to do something together?” klonk er van de ander af, waarop hij voor een moment even stopte met kauwen. Nog iets wat hij niet had verwacht van de ander. Deze nieuwe Gerome bleef hem maar verrassen. Hij had het wel nodig om deze dag te vergeten, dat wel. ”Sure thing. Did you have something in mind already, or?” Vroeg hij even aan de ander. Alles, maar ook echt alles, om deze dag te vergeten in zijn gedachten. Onbewust wreef hij met zijn duim over zijn gouden ring, terwijl hij met zijn andere hand weer een hap van zijn appel nam. Hij moest natuurlijk eerst wel een beetje eten voordat hij genoeg energie had om eventueel iets te gaan doen. Behalve als ze natuurlijk hier bleven zitten, dan had hij niet zoveel energie nodig.

Als het had gekund dan had hij met al zijn liefde de puppy geaaid. Zo was hij gewoon qua natuur, hij hield heel erg van dieren en hij kon zich niet inleven in het idee dat iemand een dier pijn zou doen. Helaas waren er wel mensen die zoiets deden, helaas. Hij wist ook niet of het mogelijk was voor dieren om in de loop te leven, ging hun leven dan ook iedere dag op reset? Hij wist het niet maar ergens was het waarschijnlijk ook niet echt iets wat hij wilde weten. Wie weet wat er allemaal uit zou gaan komen, niet waar? Toen hij het aanbod af wees om de pup te aaien keek de ander hem ietwat verbaasd aan. Hij kon er niets aan doen, echt niet, hij wilde het heel graag. Maar omwille van zijn broer kon hij het niet. Daarom legde hij uit dat zijn broer erg allergisch was voor dieren. ”That sucks,” klonk er van de andere man af, waarop hij even langzaam knikte. Hij had alles over voor zijn broertjes, iets wat hij meende. Hij zou voor ze sterven als het moest. Ze waren zijn alles, iets waar hij graag contact mee had. Hij was al één keer eerder het contact bijna verloren met ze en kijk waar dat ze heen had geleid. Als hij er was geweest om Sean te beschermen hadden ze nooit naar de loop hoeven te gaan.

Hij was dan wel weer zo goed gelovend dat hij niet het antwoord wilde betwisten. Hij kon zo de waarheid voelen over de gevoelens van de ander, maar dat zou hij niet doen. Hij probeerde het zoveel mogelijk niet te doen, tenminste. Gelukkig had hij door de jaren heen geleerd hoe hij het moest negeren, anders zou hij nog steeds zo zijn zoals hij was toen hij jong was geweest. Overweldigd bij alle gevoelens die hij van iedereen voelde, vooral toen hij voor het eerst naar school ging. Toen zat hij in de klas met al die kinderen en voelde hij de gevoelens van letterlijk iedereen. Nou, dat was helemaal niks geweest voor hem. Hij begon meteen te huilen door alles wat hij voelde, want hij voelde vooral angst bij veel kinderen. Angst omdat ze opeens werden achtergelaten in een omgeving die ze niet kenden en hun ouders weg gingen. Door die overweldigende angst werd hij zelf gewoon bang. Hij sprak tegen de ander dat de puppy hem goed had gedaan, waarop de ander rustig glimlachte en een enkele keer knikte op zijn woorden. Hij accepteerde het voorstel dat Gerome aan hem stelde, om iets te doen aangezien ze allebei verveeld waren. Het was alleen maar goed dat ze iets zouden gaan doen, want anders zou hij ook alleen maar hier gaan zitten, niet waar? En hij zou dan weer alleen gelaten worden door zijn gedachten. Hij vroeg aan de man of hij al een idee had met wat hij wilde doen, maar de ander schudde zijn hoofd even daar op ”Not yet,” klonk er, waarna de ander ergens op gefocust leek te zijn. Hij volgde zijn blik en landde op zijn gouden ring, waar hij onbedoeld met zijn duim over aan het wrijven was. Hij was al blij genoeg dat de ander geen gevoelens of gedachten kon lezen. Hij slikte even en balde zijn hand tot een vuist terwijl hij koppig weg keek van zijn hand.

Josh was dood. Hij kon er niet veel aan veranderen. Het was vreselijk dat hij diep van binnen hem nog heel erg miste en zo naar hem verlangde. Hoe hij als hij even niet bezig was onbewust weer bezig met hem was. Maar goed, er was niets aan te doen en misschien was hij ook wel streng voor zichzelf. Zes jaar was nog niet eens zó lang geleden. Vorig jaar was misschien nog wel het moeilijkste voor hem geweest, precies vijf jaar. ”Is that your breakfast?” klonk er van de ander af, waardoor hij zijn blik weer op de man legde, die met een geamuseerde grijns naar hem keek. Hij haalde even zijn schouders op. Ontbijt, brunch, lunch. Zoiets. Het eerste wat hij at tenminste van vandaag. ”If it is, we might as well grab a bite in town,” stelde de andere man voor, waarop hij voor een moment ietwat twijfelachtig naar de ander keek. Hij had niet heel erg veel honger, maar het feit dat ze het huis uit konden was wel iets wat hem heel erg interesseerde. ”Yeah, okay, sure.” Sprak hij tegen de ander. Alles was uiteindelijk beter dan in dit verdomde huis zitten waarschijnlijk. Anders was hij bang dat hij ooit nog eens gek zou worden in dit huis. ”And, uh, this is my… brunch? I think.” Sprak hij met een onhandige glimlach tegen de ander, waarna hij zichzelf overeind duwde en zich even uitrekte. Hij was gelukkig niet heel erg moeilijk met de meeste dingen.

Hij vond het ergens jammer dat ze niet meer hadden gepraat na het… ongeval. Zou hij het maar even noemen. Zoals de ander nu aan het praten was, was het gewoon een heel erg chill. Maar hij wist ook wel dat het eerst niet zo kon gaan, dat de ander niet zo kon praten zoals hij nu aan het doen was. En dat was ook wel iets wat hij wel moeilijk vond. Gerome leek veranderd te zijn, erg veranderd, terwijl hij? Hij was blijven steken op zijn goede oude zelf. Hij was niets veranderd eigenlijk als hij het zo bedacht. Hij was gewoon nog steeds… Heath. Nog steeds de grote broer die alles zou opgeven voor zijn broers. Die jongen die nog steeds zijn vreselijke ex miste. Nee, hij was niks verandert. Hij zou nog steeds in zijn onderbroek beneden gaan zitten soms, hij bedacht zich nog steeds niet dat mensen zich konden schamen over iets. Hij zat gewoon niet zo in elkaar om zich te schamen over wat hij aan het doen was. Hij had geen schaamte. Tenminste, je kreeg hem niet zo snel zo ver dat hij beschaamd zou worden.

Zijn appel was echt iets wat hij als eerste van de dag had gegeten. De eerste jaren was het pijnlijkste geweest, vooral na het eerste jaar. Toen was hij hier ook geweest, was hij hier net aangekomen. Hij had zich een hele dag opgesloten in zijn kamer, hij had zijn bed amper verlaten. Vergeleken daarmee was hij een stuk beter dan dat hij eerst was. Hij was een heel stuk beter. Maar hij was er nog niet, nog lang niet. Misschien was het ook wel iets dat nooit meer weg zou gaan, een pijn die hij altijd nog zou gaan voelen. Al wist hij ook wel dat Josh hem een watje zou noemen over het feit dat hij zich zo voelde. Gerome vroeg of hij mee ging het dorp in, naar een café. Hij had niet bepaald de meeste honger vandaag, maar hij zou wel proberen om iets te eten. Normaal zou hij echt van alles naar binnen kunnen schuiven zonder enig probleem, maar vandaag niet. Hij stemde wel in, gewoon voor de afleiding. Dat kon hem vast veel goed doen. Een glimlach verscheen op het gelaat van Gerome, waarna een ”Awesome,” volgde. Hij glimlachte zwakjes naar de ander, waarna hij vertelde, meer zichzelf afvroeg eigenlijk, dat de appel zijn brunch was. ”Sounds like it’s time for some solid food,” klonk er van de ander af, waarop hij een zachte, enkele grinnik, uit zijn mond kwam. Ja, misschien wel. Al wist hij niet precies hoeveel hij er van kon hebben. Bij teveel werd hij al snel misselijk, had hij gemerkt de afgelopen keren. Gerome richtte zijn blik op Bongo, waarna hij de half slapende pup op pakte. ”Wait here,” klonk er van de ander af, waarop hij even knikte naar de ander en hem weg zag lopen.

Hij zuchtte even zachtjes, kijkende naar de appel. Die kon hij beter niet verder opeten dan, anders zou hij al helemaal geen ander eten meer naar binnen kunnen krijgen. Toen zijn mobiel trilde knipperde hij even verward, waarna hij met zijn hand in zijn broekzak greep en zijn mobiel er uit haalde. Zijn hart deed weer even pijn toen hij zag dat hij een facebook mention had, eentje van de moeder van Josh. Zou hij het moeten bekijken? Hij had haar natuurlijk al bericht deze ochtend, om te laten weten dat hij nog steeds aan hen dacht en ze veel sterkte wenste met deze dag. Hetzelfde wenste zij hem ook. Ondanks door het gedrag van Josh, was zijn moeder echt een schat geweest. Ze hadden nog regelmatig gesprekken over hoe het ging met elkaar. Ze was beter dan zijn eigen moeder, dat was zeker. Hij slikte even de brok in zijn keel weg en duwde zijn telefoon weer terug diep in zijn broekzak. Hij had nu geen tijd om te kijken, het zou hem alleen maar meer in de deprimerende sleur brengen. Hij liep naar de prullenbak om zijn appel weg te gooien, waar echt maar een paar happen uit waren, en alsof het super goed getimed was, kwam Gerome ook weer naar beneden. ”Let’s go,” klonk er met een glimlach van de ander af, waarna hij naar buiten stapte.

Gerome glimlachte veel meer en het stond hem goed. Hij gunde het de ander om gelukkig te zijn. Toen ze buiten waren stak Gerome meteen een sigaret aan en voor een moment wilde hij vragen of hij er ook eentje mocht, maar hij weerhield zich. Hoe erg hij het ook wilde hebben op dit moment, het was niet goed. Het was de stress die praatte, het was niet omdat hij het een keer wilde hebben voor de gezelligheid. Vooral toen Gerome ook nog eens een sigaret aanbood werd de verleiding groot, de vorige keer had hij het natuurlijk niet geweigerd, maar dat was een ander moment. Hij was een gelegenheidsroker, eentje die mee rookte voor de gezelligheid. Zijn blik bleef dan ook een tijdje haken op het doosje. ”Are you alright?” Zijn ogen schoten omhoog, hij was vast al een tijdje aan het staren, of niet? Hij forceerde een glimlach op zijn gezicht en knikte even. ”Yeah, yeah. No problem. I’m fine.” Sprak hij met een grinnik, waarvan hij zo gewend was om die te dragen op deze dag. Voor zijn broers vooral. Hij wilde niet dat zijn broers dachten dat hij zich nog zo slecht voelde. Maar hij voelde zich slecht, voor de een of andere reden, dat hij hierover loog. Tegenover zijn broers was het anders dan Gerome, buiten de medelevende blikken had hij niks waarom hij zou moeten liegen tegen de ander. Hij slikte even en keek naar voren, naar de weg. ”I will be.” Corrigeerde hij zich daarom dan ook kalm. Het was gewoon even een tijdje, daarna zou de pijn weer sluimeren, tot die datum weer om de hoek zou komen. ”But, uhm, no thanks. Not today.” Sprak hij, terwijl hij naar de sigaretten wees en met een lichte, geforceerde, glimlach naar de ander keek.

Als ze dit een paar dagen later hadden gedaan was hij zo goed als de oude weer geweest. Dan had hij weer zijn periode gehad in het jaar waar in het minder ging en hij weer verder kon gaan met zijn leven. Maar natuurlijk was het op deze dag dat hij de ander weer voor het eerst tegen moest komen. Gerome was een hitman, hij kon waarschijnlijk zo door zijn leugens heen prikken. Dat was ook de reden waarom hij zichzelf verbeterde, maar ook deels omdat hij zichzelf ook niet geloofwaardig vond klinken. Hij deed altijd heel erg zijn best om zijn broers te overtuigen dat hij oké was, maar hij betwijfelde dat hij dat nu ook zou kunnen doen. Hij wist niet wat het was, waarom het steeds moeilijker werd om erover te liegen. Misschien omdat het steeds langer geleden was, misschien omdat hij probeerde met man en macht om verder te gaan met zijn leven. Misschien omdat hij er bijna klaar voor was om er over te praten.

Dat was beangstigend, die gedachte. Dat hij er misschien eindelijk klaar voor was om er een keer over te gaan praten. Hij had al tijden niet meer over hem gepraat. En vooral niet over die dag. Over de gebeurtenis. Soms kon hij het wel aan om over herinneringen te praten van hem, vooral met de moeder van Josh. Maar nooit had hij gesproken over het ongeval. Hij kon het niet, iedere keer als hij het probeerde voelde hij zijn hart weer in duizend stukjes uit elkaar vallen. Het ergste was misschien wel dat hij niet wist hoe hij was overleden, het was één groot raadsel. Niemand kon er achter komen hoe.

Het gezicht van Gerome verraadde veel. Het verraadde dat hij hem niet geloofde. Dat hij niet geloofde dat hij oké was, of zou worden. Hij sloeg het aanbod van sigaretten af. Hij had aan zichzelf gezworen dat hij deze dag niet zou drinken of roken. Het was een slecht punt om te beginnen, een verslaving zou zo om de hoek liggen als je op je slechtste punt begon met dat soort dingen. Gerome borg zwijgend het pakje met sigaretten op, Heath kon alleen maar kijken. Het was doodstil tussen hen voor een tijdje terwijl ze naar het centrum liepen. Hij duwde zijn handen in de zakken van zijn vest terwijl hij liep en keek naar de grond voor zich keek. ”What’s wrong with today?” klonk er uit het niets en Heath keek even naar de ander. Gerome had zijn blik nog steeds naar voren gedraaid. Hij was duidelijk ontdaan van de vraag en hij keek even weg, naar de zijkant. Hij wilde het niet uitleggen, nog niet. Hij was er bijna, bijna in het proces. Maar hij kon het niet, hij kon het nog niet over zijn lippen krijgen.

Hij ademde even diep in en balde zijn handen tot vuisten in de zakken van zijn jack. Hij kon hier niet stil op blijven, dat wist hij zelf ook wel. Dat zou alleen maar argwaan opwekken en dat was het laatste wat hij wilde. ”Can… Can you just… drop it?” Sprak hij zachtjes terwijl hij naar de zijkant bleef kijken. Hij slikte even, hopend om de brok in zijn keel weg te werken, maar het leek niet echt te werken. ”It’s just- not today. Please.” Sprak hij bijna smekend zonder ook maar de ander aan te kijken. Hij kon het niet, hij was al zo ver gekomen. De jaren dat hij zichzelf had opgesloten in zijn kamer op deze dag. Vandaag was het hem zowaar gelukt om naar buiten te gaan zelfs. ”I- I just need… distraction. I need to forget. Please.” Sprak hij, zijn ogen op de grond gericht. En zelfs hij wist niet of deze woorden voor zichzelf waren, of voor Gerome. Een deel van zichzelf sprak het tegen zichzelf, dat hij deze dag moest vergeten. Een ander deel had het tegen Gerome, omdat hij er niet over kon praten, niet nu. Een trillerige ademhaling die hij binnen had gehouden ontsnapte zonder dat hij er erg in had. Het was toch erg dat hij er nog steeds zoveel last van had. Dat hij het nog steeds niet over zijn lippen kon krijgen. Als hij niet al die problemen met Sean had gehad, dan was hij naar een psych gegaan om het te verwerken, maar die kans had hij nooit gehad na alle problemen die er waren ontstaan.

Dit was dus de reden waarom hij op deze dag op zijn kamer bleef. De reden waarom hij beter geen conversaties kon houden of iets ging doen. Hij was nooit zo over-emotioneel, hij kon meestal zijn emoties goed inrelen. Maar niet nu, niet op deze dag. Het was een fout geweest om überhaupt van zijn kamer af te komen, dat zag hij nu wel in. Het was een fout geweest om te denken dat hij dit gewoon kon doen. Hij haatte deze dag en ergens wenste dat hij er niet meer eens op lette welke datum het zou zijn in de wereld waar hij eerst in leefde. Gerome reageerde aan het begin niet eens op zijn smekende woorden. Hij stond eerder op het punt van in elkaar te zakken. Om gewoon om te draaien en terug naar het grote huis te gaan. Om zichzelf weer op te sluiten en een deken over zichzelf heen te gooien en gewoon te hopen dat het over zou zijn. Dat de dag weer voorbij zou zijn. Hij probeerde duidelijk aan de ander te maken dat het niet zou gaan lukken, niet nu. Misschien later. Maar hij was hem überhaupt niks verschuldigd, als hij het niet wilde vertellen hoefde hij dat niet. En toch had hij het gevoel dat hij het hem ooit moest vertellen, alsof hij het hem wel verschuldigd was.

Na zijn laatste smekende woorden werd het even stil tussen hem. Hij had Gerome vast afgeschrikt, hij was een mess. Hij was niet de chille leuke gozer waar mensen graag omheen waren en graag dingen mee wilde doen. De positieve jongen die hij normaal was. Die veel lachtte. En dan kreeg je dit ook nog eens naar je kop geslingerd, nee, hij was geen leuk gezelschap op dit moment, hoe erg hij het ook probeerde te verbloemen met geforceerde glimlachjes. Het centrum kwam inmiddels in zicht, nog ver genoeg maar het zou nog wel even duren. ”You can distract yourself all you want, but you’ll never forget,” Hij sloot zijn ogen even en beet lichtjes op zijn lip. Hij wilde het gewoon even vergeten, al was het maar voor een minuut. Voor een seconde. Maar Gerome had gelijk, hij zou dit voor de rest van zijn leven bij zich dragen. Een lekker pakketje bagage waar niet veel mensen van af wisten. ”The more you ignore it, the worst it gets. Like an open wound that you refuse to get treated. It’ll get infected and only takes more time and attention to heal,” Hij had gewoon geen tijd gehad. Geen tijd om te verwerken zoals iedereen het wel had kunnen doen. Hij was er gewoon zo alleen in geweest. Hij was zo snel na de begravenis vertrokken naar de loop om Sean en Felix te beschermen van de mensen die hun krachten alleen maar wilden gebruiken voor hun eigen goed, om geld te verdienen en niet eens na te denken over het feit dat het Sean half aan het vermoorden was.

Hij trok zijn vest steviger om zich heen, hopende om het beknellende gevoel die hij voelde een beetje tegen te gaan. Hij wist zelf ook wel dat Gerome een punt had, maar om even doodleuk te vertellen dat hij eigenlijk meer gebroken was dan dat hij ooit zou kunnen toegeven, zat er voor hem niet in. Hij moest sterk zijn, dat was wat hem altijd was geleerd. Dat was wat Josh van hem wilde. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Gerome, die warm naar hem glimlachte. ”If you need any help with your wound I’m here,” klonk er, waarna er een knipoog volgde van de man. Hij richtte zijn blik weer op de grond, zijn ogen waren vaak de enigen die de waarheid spraken over hoe hij zich voelde op dat moment. Vaak kon hij zich er tussen uit lullen, kon hij dingen verzinnen, maar zijn hersenen hadden een error, konden niet nadenken over dit alles. ”But for now let’s get some comfort food,”

Heath kon het niet laten om ietwat opgelucht adem te halen, blij dat ze dit onderwerp voor nu naast zich konden leggen. Woorden schoten hem nog steeds te kort over het feit dat Josh überhaupt overleden was. Die woorden had hij maar één keer over zijn lippen kunnen krijgen, toen hij aan zijn ouders en broertjes moest vertellen dat hij er niet meer was. Zijn ouders en al die mensen die zijn broertjes tijsterden hadden hem daarmee wel een beetje gered. Hij had geen tijd om te rouwen, want hij moest voor zijn broertjes opkomen en ze beschermen. Misschien moest hij ze maar eens dankbaar zijn. Hij was weer even stil, vooral in de hoop dat hij zichzelf weer een beetje kon herpakken, zodat hij niet in janken uit zou gaan barsten en toch maar zou omdraaien en terug naar zijn kamer zou gaan. Simpel als dat. En hij moest ook niet té emotioneel worden. Normaal kon hij zijn gift goed in de hand houden, het uitcijferen uit zijn hersenen. Maar als hij té emotioneel werd, voelde hij ook nog alle andere gevoelens van anderen. Dan kon hij dat niet meer uit zijn hersenen duwen. En dat zou het alleen maar verergeren voor hem, vooral als hij nog meer angst, verdriet en woede voelde.

”Thank you.” sprak hij uiteindelijk zachtjes tegen de ander, terwijl hij zijn blik voorzichtig op de ander legde en even slikte. Hij zou het proberen om zoveel mogelijk weg te duwen vandaag, zodat Gerome niet met een moody en down gesprekspartner zou zitten de hele tijd. ”So, uhm. Did you see something special in the time that we haven’t seen each other?” Besloot hij maar te vragen, om het onderwerp compleet af te sluiten en achter zich te laten voor nu.